Stukje Streek GR vh Dijleland : Wespelaar - Leuven

* bron RouteYou

 

Touch of Class - The story

 

Het ziet er naar uit dat het weer even 'game over' is met het mooie weer. Na een weekje van prachtig zomerweer is de lucht nu betrokken en zie ik geen zon. Laura zal wel schijnen maar dan toch ergens ver van hier. Dat veronderstel ik althans. Gelukkig heb ik gisteren op de valreep nog een schitterend lijnwandelingetje kunnen versieren met de stapmaten Hugo, Michel en de Marc. Het was lang geleden dat we in dit uitgebreid gezelschap samen de beentjes konden strekken.  Op 1 recalcitrant exemplaar na waren we om het zo te zeggen compleet 😀. 

De Marc had een lijnwandelingetje van een 20 paaltjes in Vlaams Brabant op de kop getikt en samen zouden we naar Wespelaar sporen om dit aan de bottienen toe te vertrouwen. Er viel heel wat bij te praten na zo een lange break. Aansluitend op het whatsappberichtje van de Marc waarin hij stelde dat een afwezige steeds ongelijk krijgt werd diezelfde afwezige een dankbaar gespreksonderwerp.  Nummer 5, de Ronny wilde persé met zijn zigeunerkar er op uit. Hij zit nu samen met zijn teerbeminde geliefde ergens op een parking, een 100-tal kilometers voorbij Dijon, van het panoramisch uitzicht te genieten. Hij zoekt wat verderop de Camargue en de Provence eer te gaan bewijzen en te verblijden met zijn présence. Ik zie daar de welkomstbogen al staan en de vaandels wapperen. Alle gekheid op een stokje ... met zijn allen hebben we hem, Lieve en de Catsjoe oprecht een mooie en veilige vakantietrip in La Douce France toegewenst. (Wij kunnen toch nogal eens lachen hé Steen 😂😂😂).

Iets voor 10'en stapten we af in de statie van Wespelaar - Tildonk. Van hieruit zochten we in kronkellijn naar Leuven te pikkelen. We trokken ons op het gemakske in gang. Spijtig wel, het traditionele kommeke koffie bij de start moest bij gebrek aan een open kroegske van de agenda geschrapt worden. Al vlug bevonden we ons in het Haachtse Broek. Vanwege de ondergrond en de overvloedige regenval en de recente overstromingen in het gebied vreesde ik een beetje voor een modderig parcours. Het Haachts broek is een nat gebied omdat de lemige zand- en kleibodem moeilijk doordringbaar is. De natte gronden worden gebruikt als weiland, de hoger gelegen en dus drogere gronden zijn meer geschikt als akker. Modderig was het helemaal niet, wel werden we bijna half opgevreten door de muggen. Helemaal risicoloos was de doortocht door dit Haachts Broek dus niet, temeer ook daar er voor broedende buizerds werd gewaarschuwd. Deze gevederde jagers trekken de kaart van de aanval als je in de geburen van hun nest komt. Ze vallen je aan in de rug en ik denk dat het geen deugd doet wanneer ze met hun vlijmscherpe klauwen je coiffure even willen goedleggen. We volgden in dit Haachts Broek de loop van de Leibeek. Een subliem stukje natuur voorzien van mooie wandelpaden. Op de muggenplaag die ons teisterde na, een zeer mooie kennismaking. 

De volgende stappen gingen richting Wakkerzele uit. Een bezoekje aan de pastorie moest kunnen en we gingen daar dan maar eens een kijkje nemen. De pastorie bevindt zich in het midden van het dorp en werd in 2016 een erfpacht van de gemeente. Het gerestaureerde gebouw wordt nu ter beschikking gesteld van de lokale gemeenschap om er culturele activiteiten, vergaderingen of familiale samenkomsten te kunnen ontplooien. In de mooie tuin hebben we er aan een picknicktafeltje onze eerste break gehouden. In m'n ongebreidelde verbeelding zag ik er de geest van een oude pastoor rondwaren. In soutane, de bonnet op zijn getonsuurde knikker en daarbij brevierend in zijn missaal liep hij daar al prevelend rond in zijnen hof. Rond onze picknicktafel dan nog notabene. Tempora mutantur et nos .... Jan Dromer of Fantast !!! Of is het weeral een zoveelste bijwerking van die Covid-spuit, wie zal het zeggen ? 

We stapten verder door naar Rotselaar en botsten daar op de Dijle. Die heeft daar onlangs tijdens de regenvloed de straten blank gezet. Even zijn we daar aan de Dijle een kijkje gaan nemen op het plaatsje waar de historische watermolen staat. Daar bleek er een veelzijdig en duurzaam project aan de gang te zijn. Het ganse molengebouw werd gerenoveerd en nu wonen er in een samenlevingsproject 9 huishoudens. Een biogroententeler die er woont verkoopt er zijn bioproducten en een jonge bakker stookt er elke donderdag de oude bakoven op voor ambachtelijk brood. Ook wordt daar aan die molen dagelijks een halve ton vuil uit het water gevist. En via een vistrap kunnen vissen er vrij migreren. Daar aan die Dijle staat er dus een knap staaltje van innovativiteit dat harmonie weet te brengen tussen een waardevol historisch pand en moderne  hedendaagse functies.

Ter hoogte gekomen van Wilsele Putkapel werd het tijd om iets te gaan drinken. Café 'bij Seppeke' wenkte.  Aan een kroeg waar er met sierlijke letters op het raam een geschilderde quote  prijkt : "U moet niet verder stappen - Seppeke zal wel tappen" kan je niet voorbijlopen ! 4 frisse pinten alstublieft. Primus van Haacht. De enige brouwerij in België die nog in familiebezit is. Seppeke die al 39 jaar het dagelijks brood rond en met zijn tapkraan verdiende was vol lof over de Haacht-brouwerij. Ze was de enigste brouwerij die haar cafébazen financieel ruim tegemoet kwam tijdens de corona-lockdown. De bokes werden er aangesproken. Het smaakte weeral.

Daar op het terras was het aangenaam kennismaken  met  Annelies, een jonge mama, en haar 2 zonen, Wout en Kobe - ik schat ze 9 en 11 jaar oud. Ze stapten de streek GR van het Dijleland en waren als ik me niet vergis al een 5-tal dagen onderweg. De Streek-GR Dijleland is een lus van 131 km en brengt je in 7 dagetappes door verrassende valleien van de Dijle en zijrivieren Voer, Laan, IJse en Zenne, en door aangrenzende natuurgebieden. Voor een jonge mama zijn dit topinitiatieven voor je kroost als je het mij vraagt.  Daarbij komt de duurste gameboy zelfs nog niet in de geburen. Die gastjes verleggen hun grenzen en steken daar ongelooflijk veel wijsheid mee op. Educatieve toprecreatie noem ik dat. Dergelijke ondernemingen vergeten ze nooit of te nimmer. Later op de dag zouden we hen onderweg nog enkele keren tegenkomen en onder een fijn klapke samen enkele paaltjes delen. Onder meer in het Gasthuisbos en in het Sint-Gertrudisbos in de aanloop naar de Kesselberg kwamen we hen telkens terug tegen. Haar zoontjes, erg pientere kereltjes trouwens, leken onvermoeibare stappers. Annelies bleek interesse te hebben voor het Santiago-avontuur. Het stappen, zelfs over grote afstanden tot 80km, was haar niet vreemd. We denken dat we haar tijdens onze gesprekken warm hebben gemaakt om 'Las Flechas Amarillas' naar Santiago de Compostela te volgen. Ultreia et Suseia Annelies

De Kesselberg bleek een kuitenbijter te zijn. Bovendien werd er daar ook nog gewaarschuwd voor de processierups op de eikebomen. Ik ben het duidelijk niet meer gewoon om bergop te stappen. Waarschijnlijk zijn de coronakilootjes de boosdoener. Daar moet dringend wat aan gedaan worden ! Pffft, dit zeg ik al zo dikwijls ... holle woorden blijven het tot nu toe. Die Kesselberg biedt bovenaan wel een heel mooi panorama op Leuven Stad. Deze Hagelandse heuvel is niet zomaar een bergske. Boven het Kesseldal en Wilsele torent deze 75 meter hoge Kesselberg uit met zijn steile flanken. De afgevlakte ‘berg’ is 300 meter lang. Je vindt er het beschermde natuurgebied Kesselberg. De heuvel is ook een belangrijke archeologische site, met getuigen uit de ijzertijd en de middeleeuwen. Er staat daar een heleboel over beschreven en moest het je interesseren : De Kesselberg (bron : erfgoedcel Leuven).

Aan het provinciaal domein namen we afscheid van Annelies en haar gastjes. Zij werden aan de speeltuin nog vergast op een ijsje. Wij stapten verder en zochten het centrum van Leuven op. Wat denk je ? Voor ne smakelijke Stella natuurlijk ! Schol, deze was om de prachtige wandeling af te sluiten. Ik ben benieuwd waar we de volgende keer weer zullen belanden.