Oud Heverlee - Florival - Wavre

Een kleurrijke titel is het alleszins, ik bedoel hiermee de titel van m'n blogpost.  Florival ... het heeft de allures om ergens als mondaine place to be aan de Azurenkust gesitueerd te worden. Maar nee, het bleek een sympathiek stulpje in Waals Brabant te zijn waar we noodgedwongen moesten stranden. Sebiet meer ! Rond 10u en een klets stapten we uit de trein in Oud Heverlee voor een tochtje van een dikke 20 paaltjes richting Waver. We - ik, den Hugo en de Ronny - zijn er echter niet geraakt. Om eerlijk te zijn, we waren eerder in de mood om er een lollige dag van te maken in plaats van de nodige stapijver aan de dag te leggen om de eindmeet in Waver te halen. Het scenario voor het verloop van deze dag was voorspelbaar, het werd me vlug duidelijk. Het begon al met de inventarisering van onze catering ! Den Hugo had een lekker flesje wijn bij, zo ook de Ronny. Bij hem geen fles maar een reeds aangeboorde zak witte wijn. Die zak bevatte nog een flinke scheut en ik kon niet achterblijven en bracht een Italiaans Temparilloke mee. Nog wat hapjes en aangezien dit alles flink wat gewicht vertegenwoordigt in je rugzak moet je daar niet al te lang mee rondzeulen. Het vooruitzicht op een dagje toeven in het Pays de Cocagne kreeg gestalte. Kwestie van het eens te omschrijven in de taal van onze compatriotes Wallons. 

Goed, we waren vertrokken. Het weer zou ons voorlopig nog niet teleurstellen. Beetje grijs maar droog en kwa temperatuur viel er niet te klagen. Het frisse lentegroen van de natuur zorgde wel voor wat kleur. Nog eventjes de spoorweg volgen waarbij het al mooi op en af ging wat terug wat wennen was voor de kuiten. Na een 1500 meter afgelegd te hebben over mooie landwegeltjes zaten we aan het natuurdomein 'De Zoete Waters'. Vroeger was de hier gelegen vallei een moerasgebied met vele bronnen. In opdracht van de hertog van Arenberg werden in de 17e eeuw deze vijvers gegraven. Ze zijn van elkaar gescheiden door dammen, maar staan met elkaar en met de Vaalbeek in verbinding door middel van een overloopsysteem. De waterstand kan zo voor iedere vijver apart geregeld worden. Het vijvercomplex is ruim een kilometer lang. De verschillende vijvers hebben alle op één na een eigen naam gekregen: De Huisvijver, de Hertsvijver, de Geertsvijver en de Molenvijver is nr 4. Deze Molenvijver dankt haar naam aan de watermolen die er vroeger te vinden was. De kroeg "In de Molen" verwijst naar het molenhuis van weleer. De vijfde vijver heeft geen eigen naam, vraag me niet waarom. Dat Café 'In de Molen' riep herinneringen op bij zowel de Ronny als den Hugo. Een dèja vu viel ons hier te beurt ! Ook hier waren we al eens eerder geweest. Kijk hier : Een eerdere wandeling van Vlaams naar Waals Brabant, november 2019 : Van Vlaams naar Waals Brabant.html . Café 'In de Molen' is  een charmante kroeg met body. Hier waren we dus al eens eerder geweest. Het was de moment om even de herinneringen wat verder op te frissen met een koffieke want het was nog iets te vroeg om de gezelschap van Bacchus in te roepen. Het was amper 11u en de zaak zat al goed gevuld met een lading stamgasten. Hier in de kroeg konden we even ons lopend gesprek verder oplijnen voor ons op stapel staande kampeertripje naar Normandië. Het was maw al eerder onderwerp van verhaal geweest tijdens de treinrit. De falaises en naaldrotsen van Etretat aan de Normandische kust hebben me steeds gefascineerd. Enkele stevige wandelingen daar op die kliffen ondernemen spreekt me wel aan. En niet alleen de toertjes maar ik zie ook reikhalzend uit naar de smaakvolle moules de bouchot, de lekkere ciders en de neuten calvados die daar te verkrijgen zijn. 

Een paar kilometer verder botsten we al op de picknickplaats van het Heverleebos. Dit Heverleebos vormt samen met het Meerdaalwoud en het Egenhovenbos het grootste gemengde loofbos in Vlaanderen, ongeveer een 2050 ha groot. De bodem is, in tegenstelling met de omliggende landerijen, eerder zandig tot zandleemachtig. De dominerende boomsoort is de rode Amerikaanse eik. Er is een grote variatie aan kruidenvegetatie zoals hondsdraf, salomonszegel, speenkruid, aronskelk, bosaardbei, meiklokje, dalkruid, wijfjesvaren en valse salie. Ik heb geen idee hoe deze flora er uit ziet maar de begroeiing die je er aantreft oogt ontieglijk mooi. De reeënpopulatie daar is de oudste van Vlaanderen, ook vogelliefhebbers komen hier aan hun trekken met een uitgebreid aantal soorten zang- en roofvogels. Toffe speelzones tref je er aan. Die zijn bezaaid met touwen, houten boomstambeesten, klimpalen, een reuzenmikado en puzzelbomen. Ook enkele mysterieuze en sprookjesachtige boomsculpturen op het 'Pad van Ad' kwamen we bij de doortocht tegen. Alhoewel het stappen voor geen meter opschoot zaten we in één van de mooiste regionen van het land. Tijdens het aperitieven kregen we gezelschap van een local. Met zijn fiets hield hij als vrijwilliger inspectieronden op deze recreatiezone. Het is onvoorstelbaar hoe mensen soms zaken kunnen verknallen. Niets is er gezelliger dan met vrienden of familie een barbecue te ontsteken in de natuur wanneer de mogelijkheid er van overheidswege toe wordt verleend. Kun je je voorstellen dat er daar idioten rondlopen die met kettingzagen in hun stookhout voorzien ? Het is onvoorstelbaar dat er onverlaten zijn die deze gemeenschapsvoorzieningen beschouwen als een openbaar stort ... de brave man deed gelaten zijn beklag. 

We stapten verder in een ontzettend mooie omkadering. De glooiende landschappen hier in de Dijlevallei boden een overweldigende blik op de natuur. Bossen met reuzeneiken, uitgestrekte velden, drassige beemden ... fluitende vogeltjes, je moet je ogen de kost geven. Deze wandelroute bracht ons langs de tot de verbeeldingsprekende namen zoals de Wolfsberg en de Bois des Gipsies. Hier onder de grond in het bos leefden er tovenaressen. Die zouden, net zoals bij ons de kabouterkes doen, de inwoners helpen met huishoudelijke jobkes. Het werd nog zowaar warm maar tegelijkertijd schoven er al enkele donkergrijze wolken voorbij en stilaan trok de hemel dicht. We konden ons aaniets verwachten.  Nog vlug werd er even een stop ingelast aan het meer van Pécrot. We zaten op km 14, dus nog 7 te gaan en het was ondertussen al bijna halfvijf geworden. We zouden in Florival de trip afronden. Al vlug bleek dit een wijs besluit geweest te zijn. Gezeten op het terras van café Au Val Fleuri en dit in afwachting van de trein huiswaarts brak er een wolkbreuk los. Het water gutste uit de dakgoten, dikke bubbels tekenden zich af op het asfalt, met bakken viel het hemelwater naar beneden. Verzopen ratten zouden we geweest zijn moesten we verder door tot in Waver getrokken zijn. Met zulk een wolkbreuk hou je het gewoon niet droog. En zo werd de dag met een fikse regenbui, een Tripel Karmeliet en wat Orvallekes afgesloten.  Er viel enkel nog naar huis te sporen. Eens te meer een heel mooie dag om op terug te blikken.