Reebokwandeling vanuit Lembeek

 

Met z'n gevieren vandaag ! In het gezelschap van de Marc, de Michel, de Ronny zonder Catsjoe en tot slot mezelf werd de Reebokwandeling ondernomen. Om halftien stapten we uit in Lembeek en dit voorlopig nog zonder de Marc. Die zou maar eerst om 10 uur aankomen. We vertrokken zonder de Marc en zouden op hem wachten op het dorpsplein aan de St. Veroonskerk. Aangekomen op het dorpsplein beweerde de Michel dat wij hier al eens geweest waren. Ik kon het me zo onmiddelijk niet meer herinneren.  Het moet zijn dat er enorme gaten in m'n memorie komen te zitten. Een ouderdomskwaaltje denk ik. Misschien wel het syndroom van Korsakov ten gevolge van de Bourgondische drank- en eetgewoonten. Nauwelijks een jaar geleden, 22 maart '22,  zijn we hier ook al eens van start gegaan. Toen was de bestemming Het Hallerbos. Wel de naam 'Mustang', een dorpscafé liet ergens ver in de verte een belletje rinkelen. Inderdaad de Michel herinnerde zich nog dat den Hugo hier een 75cl Gueuze achterover had geslagen.  Lembeek ... daar staat de brasserie Boon van de Gueuze ! Lembeek - Lambiek men vermoed een relatie tussen de Gueuze Kriek Lambiek en Lembeek, het dorp. Na een kwartiertje kwam de Marc er aangewaaid en vertrokken we voor onze luswandeling. Ondertussen hadden we al een gesprekje gehad met een dorpsbewoonster die vlak naast de Pastorij woonde. Ze prees de patroonheilige van Lembeek, Sint Veronus, de hemel in. Dat was misschien overbodig aangezien hij er al wel gezeten zal hebben. Die St. Veroon ligt aan de basis van de enige soldatenprocessie die België rijk is. De legende die daaraan vooraf ging vertelt het volgende : St. Veroonslegende 

Op het dorpspleintje staat er een beeldje van Maurice Decochez, de Lembeekse dorpsfiguur. Hij was houtsnijder/beeldhouwer en geboren in Lembeek in 1913. Heel zijn leven daar wonende, werkende en overleden in Halle in 1985. “Maurice” was een uitzonderlijke verschijning en een persoon die door alle Lembekenaren en in de omstreken gekend was als levend en aanvullend deel van Lembeek zelf.  Hij kende iedereen bij naam alsook de allerlaatste nieuwtjes van dorp en omstreken wist hij je te vertellen. Ook alle voorbijrijdende auto’s werden door hem nauwkeurig in de gaten gehouden.  Jaar in jaar uit droeg hij een wintervest over zijn werkschort wat zijn silhouetten natuurlijk des te unieker maakte. Alhoewel hij niet groot was drukte zijn geblokt lichaam een monumentale kracht uit. Zijn handen waren door beitel en hamer omgevormd tot twee vaste klemmen, de voeten solide op de grond.  Maurice hebben ze met het standbeeldje verder laten wandelen door het dorp, langs het kasteel, langs de vaart, de Malheide, de Congo … . Het is een sympathiek eerbetoon aan een bemind dorpsfiguur. 

We konden van start gaan. Oostwaarts richting kanaal Brussel - Charleroi om te beginnen waardoor we het kasteelpark passeerden. Het kanaal doorsnijdt het  heuvelende parklandschap dat tussen Lembeek-dorp en het Lembeekbos ligt. Dit parklandschap met aansluitend het Malakoffdomein, werd gekneed door kasteeleigenaar en jeneverstoker Paul Claes. Het kasteel is er niet meer, maar op de andere heuvelkant pronkt de Malakoff-toren. Deze nagebouwde middeleeuwse wachttoren (1854) staat te midden van dit prachtig natuurdomein met als decor een oude Zennemeander, enkele vijvers, moeraszones en bloemrijke graslanden. Het Malakoffdomein werd verkozen tot mooiste plekje van Halle. Aan de zuidkant verlieten we het Malakoffdomein en stoomden door naar het Lembeekbos. We konden genieten van mooie heuvelende wandelpaden in een prachtig landschap. De verschillende groentinten erin versmolten zich tot een harmonieus geheel. Hier en daar een kuitenbijter, dan weer een holle weg overkoepeld met weelderig gebladerte. Zo mooi. Ook aan vlonderpaden ontbrak het niet op deze wandeling. Onze maat de Marc haalde daar zijn rijstvlaaikes boven, kwestie van de wandeling wat te kruiden met een lekker snoepke.  Lekker maar ze konden volgens onze maat nog steeds niet tippen aan deze van z'n vroegere bakker wiens bakkerij ten prooi viel aan de vlammen en helemaal was opgefikt. 

Aan de zuidkant trokken we het Hallerbos binnen. Tijd voor de picknick ! Lange picknicktafels staan daar aan de Vlasmarktdreef opgesteld en daar maakten we dankbaar gebruik van. De oorzaak van m'n tanend geheugen werd nog maar eens in herinnering gebracht en op de proef gesteld. Flesje wijn erbij, een aperitiefje, olijfje, het protocol is stillaan gekend. Na deze gastronomische break gingen we terug op weg. Iets verder maakten we kennis met een StreetArt artiste. Ze deed een wandelingetje met haar hondeke, een beestje zo oud als de straat. Ze was bezig met een Wallpaint te maken op de tunnelmuur onder de R0 - ring van Brussel. 6m hoog en 80m breed. Daar moet wat verf inkruipen dacht ik nog. Haar busje vonden we terug aan de ingang van de tunnel. Het moet fijn zijn dat je je met dergelijke kunstvorm kunt uiten, je kost ermee verdient en daar ook je dagen mee kan vullen. Als je creativiteit je dan nog een immense voldoening schenkt ben je een gelukkig mens. Het waren echt mooie werkjes die daar op die tunnelmuur waren geschilderd. Zo, nu zaten we volop in het Hallerbos. Ik verwijs hier opnieuw naar de link hierboven die je naar m'n blog van 22 maart van verleden jaar brengt. Maar even in 't kort geschetst :  Het Hallerbos is het belangrijkste en meest uitgestrekte bosgebied tussen Zenne en Zoniën. Het bos is een publiekslieveling dankzij het prachtige paarse tapijt van wilde hyacinten die rond midden april bloeien. Het gevarieerd reliëf zorgt voor heerlijke wandelmogelijkheden en maakt een bezoek aan dit bos meer dan de moeite waard. Zo mooi en wat me steeds meer en meer opvalt is dat er zo weinig mensen deze bossen opzoeken. Het zou in een vakantieperiode hier vol met spelende kinderen moeten lopen. 

Op de terugweg naar Lembeek passeerden we op de grens van de gehuchten Essenbeek en Warande het Warandepark. In dit park werd er een educatief parcours uitgestippeld voor de kinderen waarin de boommarters Bas en Bieke de personages uitbeelden die het verhaal vorm moeten geven. Er waren daar inderdaad een hele groep kinderen aan het spelen. Café 't Kriekske, een volkskroeg,  nabij het Warandepark nodigde uit om een trappistje La Trappe te degusteren. Een Hollandse Trappist dan nog welteverstaan. Nu, smalend mogen we daar zeker niet over doen want de meesterbrouwers die onze Westmalle Trappist, de moeder van alle Tipels, beroemd en naar een topniveau hebben verheven waren Hollandse broeders.  Die smaakten en tijdens de degustatie moesten we de Michel onderrichten in het vak van de Trappistenleer. Het ontstaan van de brouwerij  is dan ook een boeiende geschiedenis. Moest het je interesseren : Brouwerij Westmalle Trappist . Het kasteelpark volgde en daarna kwam de kerktoren van Lembeek terug in zicht. Een afsluiter op het gezellige dorpsplein in de 'Mustang' met nog een La Trappeke volgde. Met nog 2 uurtjes sporen zat de dag er op. Ene om in te kaderen alweer.

Al lachend van Lokeren naar Wetteren

Na weeral een poosje inactiviteit van enkele maten uit het stapgezelschap werd er gisteren een poging ondernomen om weer in gang te schieten of laat me eerder zeggen om terug wat leven in de brouwerij te brengen. Met 4 staken we gisteren van wal in Lokeren treinstation. Ik en de Ronny stapten af rond 10 uur. De trein had curieus genoeg wat vertraging want zoiets verwacht men immers niet van een spoorwegmaatschappij 😉😉😉. De Michel en den Hugo stonden ons al op te wachten in het stationsbuffet. Starten maar ! Na 100 meter was het al meteen koekenbak ... er werd een stop ingelast want de Ronny had teveel te vertellen aangaande de teraardebestelling van zijn teerbeminde tante Yvonne. Al stappend zou hij zijn punt niet kunnen gemaakt hebben en bijgevolg nodigde hij ons uit om zijn erfenis aan te snijden met een traktatie op een kommeke koffie. Dit feit werd beslecht op het terras van het eerste het beste open café en dat was aan de overkant van de statie. Na zijn toelichting restte er ons haar met de volgende woorden de nodige zielerust toe te wensen : "God weze genadig en hebbe Tante Yvonne haar ziel". Na de koffie ging het richting Durme uit. Een klein foutje in m'n trajectje noopte ons om een klein omwegje te maken aan de spoorwegbrug. Via de voetgangersbrug iets verderop werd de oversteek van de Durme gemaakt. Nu ging het richting Hilare uit. Hier liep het al grondig fout. Paadjes die door de weiden liepen waren door de boer aangeslagen en beplant met maïs. Ontoegankelijk met andere woorden. Dit resulteerde in 'bonken'. Daarmee bedoel ik grachten oversteken, over toegangshekken klauteren, een kudde koeien trotseren zoals in Pamplona tijdens de 'encierro' met de stieren, brandnetels mijden om vervolgens met 'limbodance' vergelijkbare toestanden onder de pinnekesdraad door te schuiven. Nog meer van dit fraais kan men zich verder wel voorstellen wanneer men zich op onbebaande wegen waagt. 

Op het grondgebied van Lokeren staat er tegen de grens met Everslaar een kapelletje gewijd aan de OLV van Bijstand. Dit kapelletje in classicistische stijl staat er ter vervanging van haar voorgangster dat in de 16de eeuw door de Geuzen werd verwoest. Het is een mooi gerestaureerd kapelletje en aangezien er ondertussen zich enkele dreigende regenwolken verzamelden boven onze koppen werd er besloten om het schof aan te vatten. De stoelen van het kapelletje hebben we even in bruikleen buiten gezet om onze pichnick aan te vatten. Vooralsnog regende het niet. In een vlaag van opwellende devotie knielde de Michel neer op zo'n stoeltje en richtte hij met de handen plechtig gevouwen een jeremiade tot de Heilige Moeder Gods. Dat Zij hem aanhore ! Een flesje wijn, en waarom niet ? Zelfs het Nieuwe Testament maakt er melding van ! Verder nog wat tapakes en sandwichkes, de gezelligheid van weleer bleek nog niet verwelkt te zijn. Hoofdthemas van de tafelgesprekken waren vooral van financiële aard. Erfenissen, spaarboeken, pensioenhervorming etc. Alleszins maakt het mijn geluk niet uit en zijn dit bijgevolg geen pijnpunten voor mij. Ik maak immers onderdeel uit van de schare publiek waarop de spreekwoordelijke uitdrukking  'verroeste nagel en gat' van toepassing is ! 😂😂😂. Na afsluiting van het openluchtdis werden de stoelen netjes teruggezet, den Hugo stak nog 2 bougiekes aan en de Michel, graduaat netheid,  veegde nog met een borstel het kappeleke proper. Ons Lievevrouwke zal hiermee blij geweest zijn.

Door weidse velden en langs prachtige landwegels teenden we richting Overmere uit. In het dorp zijn we niet aanbeland dus veel kan ik er niet over vertellen. Wel wil ik kwijt dat hier in Overmere op 12 oktober 1798 de Boerenkrijg begon. Deze historische gebeurtenis wordt in Overmere levendig gehouden door het Boerenkrijgstandbeeld, een werk van Aloïs de Beule. Wat wel aan bod kwam op Overmere's grondgebied was het Donkmeer. Waar nu het Donkmeer en Berlare Broek liggen, liep duizenden jaren geleden een meander van de Schelde rond een zandheuvel. Beetje bij beetje veranderde de loop van de rivier, waardoor er een hoefijzervormig meer ontstond. Aan de noordoostelijke kant van het meer ligt het gelijknamige gehucht Donk. Het Donkmeer heeft een wateroppervlakte van circa 86 hectare en is daarmee een van de grootste meren in Vlaanderen na enkele Maasplassen, het Rauwse Meer (Kempense Meren) en het Schulensmeer. De diepte is gering en bedraagt maximaal 3,20 meter. Sinds kort heb je in de gemeente Berlare de mogelijkheid om te kamperen op een vlot middenin de prachtige natuur van de Donk. Een rimpeling in het water, geritsel in de bomen, tijdens het vlotkamperen worden naar het schijnt al de zintuigen op scherp gesteld. Het is een atypische overnachtingsmogelijkheid die niet alleen avonturiers, maar eigenlijk iedereen die weleens tegen de vier muren van een slaapkamer oploopt, aantrekt. Vlotkamperen is een eenvoudig maar vooral slim concept. Je slaapt in een tent op een vlot op het water en that's it. Een roeibootje dat aan je vlot ligt aangemeerd moet je toelaten om aan wal je behoeften te kunnen doen. Op zo een vlot kom je echt los van de alledaagse drukte en de gedurige stroom aan prikkels. Tja, ik ken eventueel alternatieven die je nog meer succes kunnen verzekeren. Maar op zo een vlot zijn we niet gekropen. Wel zijn we een smakelijke tripel gaan degusteren in één van de talrijke horecazaken aan de oevers van het meer. Nen Brugse tripel en een Kasteelbiertje alstublieft ! "Eerst betalen" zei de kelner, een jobstudent. Het moet zijn dat er op het terras wanneer het op betalen aankomt nogal veel volk de benen kiest om zulk een manier van klantbehandeling te verantwoorden. 

Naast het Donkmeer ligt het provinciedomein Nieuwdonk. Een gigantische vijver, die het hart van het park vormt, is meteen ook de trekpleister van het domein. Hier plonsen de hele zomer door kinderen, volwassenen en gezinnen in het water. De bossen die het water omzomen, zorgen voor de nodige schaduw op warme dagen. En vormen het perfecte decor voor een fijne wandeling in élk seizoen. Het viel me op dat er, ondanks de schoolvakantie en het vrij goede weer, weinig animo te spotten was. Weinig volk terwijl je je toch verwacht aan een horde joelende kinderen op zo een prachtig strand. Misschien dat het prijskaartje voor het pootjebaden de mensen wat afschrikt. Alles moet nu geld opbrengen, ik vind dat allesoverheersende winstbejag dan ook erg zielig. Ook de aldaar gelegen camping bood een troosteloze aanblik. Bij het toekomen aan die camping was de campinguitbater aan de klap met een fietser. De Ronny en den Hugo mengden zich in het gesprek met de  uitbater. Die was 82 en stopte ermee. De met tent en zak  bepakte pedaalridder ondernam een 5-daags tripje en vandaag kwam hij aangefietst vanuit Torhout. Morgen stond Munkzwalm op zijn agenda. Sympathieke jongen en de Ronny bood hem al direct onderdak ten zijnen huize aan. Goeie inborst de Ronny maar daar zou ik thuis niet mee moeten afkomen. Als laatste interessant wandelgebied kwamen de Kalkense Meersen in beeld. Hier ben ik een 3-tal jaar gelegen nog eens geweest dus, met jouw toestemming,  ga ik de beschrijving niet een andermaal overdoen. 

Je vindt de link hier : Kalkense Meersen

Aan de overzet in Schellebelle hebben we ons nog maar eens voor de verandering op een terrasje gezet. Dit in afwachting van het veerbootje. Nu, wachten moest je eigenlijk niet doen want je werd op je wenken bediend bij het luiden van een op de oever staande scheepsklok. Den Hugo goot een frisse gueuze Boon naar binnen, ik een Flandrien, de andere stapmaten ieder een simpel glazen boterhammeke. Eens aan de overkant zaten we in Schellebelle. Nog een 2-tal kilometertjes vielen er te stappen tot aan de Statie in Wetteren. Daar wipten we tot slot nog Café het Posthotel binnen. Het is tot nu toe het mooiste café dat ik ooit ben tegengekomen. In november 2022 ben ik er al eens geweest met de Michel. 

Lees hier het relaas moest het je interesseren : Gentse Meersen - Wetteren

Het binnenterras heb ik toen niet bezocht, te koud in november immers maar deze dag konden we er gezellig plaatsnemen. Echt fantastisch knap die binnentuin. Sfeervolle lampions in Duvelflesjes, de frisgroene bladeren van de trompetboom zorgden met hun overkoepelingen voor een exotisch tintje, antieke tafeltjes en stoelen maar vooral de vriendelijke bediening valt te apprecieren. Het laatste goudgele vocht werd er geconsumeerd. Met smaak en dit in dezelfde mate zoals het met deze godganse dag is verlopen. Mooie wandeling, geen drukte, Wandelpaden en Natuur ... let op de hoofdletter maar vooral een vrolijke compagnie droeg bij tot het succes. Het smaakte weeral naar meer. Dat komt wel goed. Helaas, ook in het naar huis bollen werden er met eenzelfde verwondering wat vertragingen genoteerd. 8u35 vertrek in Wetteren ! 11u45 in Beveren en dit zonder het blikken of blozen van de NMBS. 32km in vogelvlucht, wie doet er beter ?