De stuwdam op de Vesder - Ost Hertogenwald

29 Februari 2024 een schrikkeldag. Dat maak je niet al te dikwijls mee in een mensenleven. Edoch, deze dag was niet 'schrikkel' genoeg om me ervan te weerhouden een toerke te stappen. Ik had m'n zinnen gezet op een wandelingetje in Eupen. Ondertussen was het al  bijna 10 jaar geleden dat ik me bij een eerdere keer in deze regionen waagde.  Te zegge en schrijven 30 dec 2014 : Een toereke rond de Vesdervallei . De opkomst van de stapmaten was eerder gering, enkel onzen Hugo tekende in voor de uitstap. Eupen ligt nu niet achter het hoekje van de straat dus was het zaak om vroeg uit de veren te stappen en op te krassen. Wederom om 5u26 de bus op en om 6u42 de trein naar Leuven. Wat is het nog stil op straat rond deze uren !  Om 6u50 zag ik den Hugo op de trein wippen in Temse en om 9u45 zaten we in Eupen. Moet je weten dat we in Leuven op de verkeerde trein waren gestapt en dat onze reis al eindigde in Welkenraedt op een 8- tal kilometer voor Eupen. Geen paniek, een kwartiertje later kwam deze voor Eupen er aangebold en konden we ons reisje voortzetten. 

Na die 10 jaar was de stationsomgeving zo veranderd dat ik het niet meer herkende. Maar goed, we vertrokken richting Heidbergpark en verder door het gehucht Nispert. In Nispert trok een raar bouwwerkje de aandacht. Een open waterput begot en aanvankelijk dachten we dat het een bron was maar het bleek gewoonweg een kunstwerk opgericht om de architect van het Nispert Haus eer te verlenen. Dit kunstwerk op de Haasbach, een snelstromend beekje, werd opgericht naast dit vermaarde huis. Het huis werd in 1747 volgens de plannen van architect Johann Joseph Couven in opdracht van lakenhandelaar Erich Adolph Goertz gebouwd. In het huis is vandaag nog steeds een muziekkamer met Mechelse tapijten te zien. In een andere kamer heeft een kunstenaar uit dezelfde periode een kopie gemaakt van een beroemd schilderij, dat het bijbelse verhaal van Esther uitbeeldt. Naast het patriciërshuis en het aantrekkelijke park staat de Johannes Onthoofding kapel in rococo uit het jaar 1748. 

Maar we stapten verder. ! We volgden nog even de Schonerfeldweg tot buiten de dorpskom en aan de Koninklijke Militaire school duikelden we het Osthertogenwald binnen. Het beloofde een pittige kennismaking te worden gezien de klauterpartijtjes waar we ons zo op het eerste zicht konden aan verwachten. Om te beginnen bevonden we ons op het tracé van een kinderwandeling. Het kabouterpad over een lengte van 3km werd er aangelegd om kinderen op een speelse en educatieve manier de leerstof over bos en natuur bij te brengen. Maar we bleven niet op dat kabouterpad en trokken dieper het woud in door de gebieden Diebach en Hasenell. Verdorie het was koud. 4°C showde de thermometer maar met een gevoelstemperatuur van 2°C trek je al vlug nog een laagje kleding bij aan. Tevens stond er een erg gure wind daarboven op het plateau. Prachtige wandelgebieden door het leefgebied van houtvesters en inheemse fauna spreidden zich voor ons uit. De houtkap is er duidelijk zichtbaar. Gevelde boomstammen liggen mooi gealigneerd langs de wandelwegen en diep in de bossen zie je houtvesters bezig met tractoren om de gerooide stammen te verslepen. 

We waren zinnens om het tracé van 18km te volgen maar we botsten op een wegsperring. Deze werd aangebracht om het daar fouragerende wild in alle rust hun gang te laten gaan. Dat moet gerespecteerd worden en vervroegd gingen we richting het stuwmeer uit. Op weg daar naar toe konden we aan een picknicktafeltje ons schof aanspreken. Een horde OKRA adepten banjerde ons voorbij en we meenden dat ze Nederlands praatten. Ik ging me bij hen informeren ... 'Het zijn de mannen van den OKRA Hugo !" riep ik onze maat toe. Daarmee werd zijn vermoeden bevestigd en zijn nieuwsgierigheid bevredigd. Achteraan die drom wandelende Okralieten bengelden er een heel eind achterop hun druk taterende wederhelften. Eén van hen riep me toe dat er ook 'Vrouwen van den OKRA' bestaan. Ja man, heel dat OKRA gegeven gaf wel gespreksvoer tijdens onze picknick. Een fleske wijn onderbouwde onze gelijklopende meningen aangaande deze vorm van groepsvermaak. Het is knap dat er voor gepensioneerde senioren dergelijke initiatieven worden genomen. Zo worden de mensen bewogen om niet in huis in de zetel te blijven zitten. Alle hulde dus aan de initiatiefnemers en de leden. Maar helaas ik zou niet kunnen aarden in de kudde. Ik neem liever zelf het iniatief dan dit aan anderen over te laten en tot op een bepaald punt bepaal ik liever zelf waarin of waarmee ik me wil engageren in plaats van me verplicht te voelen. Hetzelfde geldt eveneens voor de keuze in het gezelschap waarin ik me wil begeven. Ik koester nog altijd het adagio : Het zijn enkel degenen die een spiegelbeeld zijn van je ziel waartoe je je aangetrokken voelt. Voilà, zo denk ik erover maar tegelijkertijd met alle respect voor de mening van een ander ! Ik denk dat onze pelgrimsaard oorzaak is aan deze kijk op een dergelijk verenigingsleven (*). 

Na de picknick ging het dus richting stuwmeer uit. Daar aangekomen botsten we op een reuzeparking waar er enkele touringcars geparkeerd stonden. In de Weserthalsperre, kwa horeca een immense brasserie restaurant en bijgevolg de toeristische trekpleister bij uitstek voor groepen, hadden die OKRA-leden hun bijeenkomst en naar alle waarschijnlijkheid zal er daar wel hun groepsdineetje plaats gevonden hebben. Dat het hen gesmaakt moge hebben maar wij stapten naar de stuwdam voor enkele fotootjes. Het blijft een indrukwekkend bouwsel die dam. Gegevens hierover maakte ik 10 jaar geleden al kond in m'n blog. Onderaan de dam spoot het water er met een enorme kracht uit in een spaarbekken waarin de vloed enerzijds werd opgespitst naar een waterzuiveringsinstallatie en anderzijds naar de wedergeboorte van de door het stuwmeer onderbroken Vesder. Die zocht, klaterend van geluk vanwege de bevrijding, zijn weg verder naar lager geleden gebieden. Voorbij de stuwdam volgden we nog steeds in het Hertogenwald de andere oever van de Vesder. Ook hier en daar waren er onderbrekingen in het parcours en het was niet altijd even duidelijk of de opgestelde borden of barelen nog relevant waren om gehandhaafd te blijven. Het resulteerde in het regelmatig bijsturen van de te volgen route. Het laatste stukje woud hield nog een venijnige klim in naar een blokhut. Even rust dus in die blokhut waarmee tevens het geschikte moment was aangebroken om de rest van het fleske wijn soldaat te maken. Na uitgepuft te zijn ging het nu terug in de richting van Eupen stad. Stilletjesaan ging het vanaf dan in dalende orde. 

Na de diverse aanpassingen kwa de te volgen wandelweg konden we in het Ostpark eindelijk terug aanpikken op het oorspronkelijke trackje. Aan de St. Lambertuskapel namen we nog een korte stop om het slijk van onze bottienen te schrobben. Aangezien den Hugo voorstelde om in de 'Ratskeller' nog iets te gaan drinken kon deze schrobbeurt geen overbodige inspanning genoemd worden. Die Ratskeller was een sjiek etablissement en geheel in stijl bestelden we er een Eupener Pilser. Die smaakte naar nog ééntje maar de trein riep en niet enkel dit maar de prijzen voor een pintje waren van die aard dat nippen van je pint in plaats van te heisen je behoedde voor een gepeperde rekening. In Leuven zouden we nog even een loepzuivere Stella gaan degusteren in een typische stationskroeg alvorens het thuisfront op te zoeken.  Rond de klok van 21u was de hereniging met het thuisfront een feit. Een mooie dag weeral met den Hugo.

(*) PS: .
1- Ik wil helemaal geen asociale indruk wekken, dat dicht ik mezelf niet toe en misschien moet ik later deze mening zelfs herbekijken maar voorlopig is dat voor mij nog niet aan de orde. 😏😏😏
2- Reeds 63000 hits op deze blog op 1 mrt 2024