De Wijers in Zonhoven en Hasselt de Jeneverstad

Met schitterend weer in het vooruitzicht zou het zonde geweest zijn om daaraan geen wandelingetje gebreid te hebben. Zo geschiedde eergisteren en als lokatie had ik het gebied van de 1001 vijvers uitgekozen in Zonhoven. Richting Limburg speel je als je spoort al vlug een 2-tal uurtjes kwijt en dat maakte dat ik zo rond 10u uitstapte in Zonhoven.  Zonder al te veel aandacht te schenken aan het uitstippelen van het pad had ik een toerke ineengeflanst van een 20-tal paaltjes daar in het vijvergebied. Dat had ik beter met wat meer aandacht gedaan want na een kilometertje het spoor richting Hasselt gevolgd te hebben sloeg ik het pad in waarmee ik me middenin dat vijvergebied zou begeven. Althans zo dacht ik ! Ja dag Jan ! Dit pad dat zich tussen de talrijke plassen wurmde volgde ik een kilometertje totdat er een bordje 'Privé Eigendom' me dwong om op m'n stappen terug te keren. Een ganse lus door dit gebied werd me daardoor ontzegd. Verdomme toch , de woorden van de Franse anarchist Pierre-Joseph Proudhon schoten me te binnen : 'La propriété c'est le vol' - pretendeerde die knakker en ik gaf hem gelijk. Eigendom is diefstal ! Wie of wat kan zo een prachtig natuurgebied claimen tot zijn of haar eigendom ?

Soit, ik moest terugkeren en mezelf de schuld geven. Ik had beter voor een pad gekozen via de wandelknooppunten.  Uitgebreide informatie hierover staat op de website van het natuurgebied  : De Wijers, land van 1001 vijvers. 

Een wandelnetwerk van maar liefst 450km strekt zich uit over 7 gemeenten en een gebied van meer dan 25.000 hectare. Om het hele gebied te bewandelen moet je dus heel wat kilometers afleggen om rond te geraken. Ja zeg, had ik dit maar eerder geweten, nu spijt komt altijd te laat ! Maar ik kan er nog altijd eens terug naar toe tenen. Wel is het jammer dat het niet in de geburen ligt. Een kant en klare trail, de 110km lange Wijerstrail is met enkele klikken beschikbaar op het web. En misschien moet ik wel eens uitdokteren hoe ik de 5 etappes tellende trail kan aanpassen om start en stopplaatsen met het openbaar vervoer  in overeenstemming te brengen. Deze  wandelroute is alleszins veelbelovend en gidst je door een diversiteit van landschappen gaande van purperen heide naar mysterieuze moerasbossen en honderden vijvers. De natuur wordt onderweg aangevuld met cultuurhistorische parels zoals de Abdij van Herkenrode, de Kelchterhoeve en de ZLDR luchtfabriek, een indoor erfgoedwandeling. Je wandelt over plankenpaden, langs, op en door het water. Het moet alleszins de moeite zijn. De route is opgedeeld in vijf etappes :

1- 21km van Bokrijk naar de Abdij van Herkenrode.
2- 26km van de  Abdij van Herkenrode  naar de ZLDR Luchtfabriek.
3- 16km van de ZLDR Luchtfabriek naar de  Kelchterhoef.
4- 26km van de Kelchterhoef naar De Maten 
5- 22km van De Maten naar Bokrijk . 

Nu met terug te keren op m'n stappen en andere paden op te zoeken werd de teleurstelling teniet gedaan. De vijvers die ik tot nu toe gezien had waren overwoekerd door rietgewassen. Andere vijvers kwamen dan iets verderop te voorschijn en badend in  het zonlicht onder een strakblauwe hemel bood dit oogstrelende tafereeltjes waarbij metershoge varens en wilde bloemen de randen van de zandgele vijverpaden versierden.  Prachtig prachtig. 

Na het vijvergebied Galgeberg en Kolberg verlaten te hebben  liep ik tegen het Albertkanaal aan. Na een stukje het jaagpad gevolgd te hebben ontdekte ik een parallelpaadje dat naast een nabijgelegen vijver liep. Op de oevers paradeerden honderden nijlganzen. Die kozen het hazenpad wanneer ik hen naderde en duikelden getroffen door een collectieve paniekaanval de vijver in.  Ook honderden kokmeeuwen, die meeuwen met hun zwart kopke, waren niet gediend met mijn aanwezigheid. Ik denk dat ze met nesten zaten want ze kwamen nogal agressief en luid kabaal makend m'n richting uitgevlogen.

De eerstvolgende brug over het kanaal moest overgestoken worden. Eens aan de overkant bood die brug me schaduw om m'n bokes boven te halen. De buitentemperatuur was ondertussen al tot 30°C opgelopen.  Enkele grote rotsblokken daar onderaan de voet van die brug boden me een prima zitplaats in de lommerte. De 'Dutch Pride' een Hollandse tanker tufte voorbij. Zijn boegwater verstoorde de rimpelloze waterspiegel van het kanaal. Enkele eenden die daar in de geburen ronddobberden ergerden zich aan de gemaakte golven en kozen voor de vlucht vooruit. Ach laat de gedachten maar meedeinen op de golven. Peis en vree troef bij een simpel boterhammeke en een slok appelthee geconsumeerd gezeten op een blok graniet naast een vaart. Een kinderhand is vlug gevuld 😔😔😔.

Eens de inwendige mens wat versterkt kraamde ik daar op en volgde verder het jaagpad, nu aan de andere zijde van het kanaal. Een paar honderd meters verder sloeg de twijfel toe ! Ik trof er een bar aan type zomerbar. Gezellige tenten en havencontainers uitgerust met tapkranen zagen er echt uitnodigend uit. Over een breedte van wel 50 bij 5 meter strekte het terras zich uit waarbij kleurige parasols, terrastafeltjes en ligstoelen het meubilair vertegenwoordigden. Zou ik me aan een tripeltje wagen ? Nee beter niet. Met die warmte zou ik aan die klep voze benen overhouden en er moest nog een kilometerke of 5 gepresteerd worden. Na nog een brug en vervolgens de gevangenis van Hasselt gepasseerd te hebben en daarna de tunnel onderdoor de drukke Herkenrodesingel genomen te hebben stapte ik aan Hasselt Kom van het kanaal weg richting Hasselt. Ik moest even goed op het verkeer letten want de Ronny belde me juist op voor een babbeltje. Beetje een minder goed moment maar we nemen maandag terug de draad op om eens bij te klappen bij een colake 😊😊😊.

Met het Broekemolenplein over te steken belandde ik in het Quartier Bleu, een ultrasjieke winkelstraat met flashy kledingtempels. Er viel veel beloops te bekijken.  Hasselt heeft een aangename stadskern. Mooie propere straten en pleinen, verzorgd straatmeubilair, gezellige winkeltjes en uitnodigende terrasjes. Maar ook de bevolking zelf straalt een zekere klasse uit. Netjes gekleed, welgemanierd en nergens bemerk je in het stadsbeeld tekenen van armoede of gebrek aan onderhoud.  De trip ging verder naar de Sint Quintinus kerk in het centrum van Hasselt. Het was erg druk in de straten. Ik botste op een galerij die de naam 'Blossom Alley' werd toebedeeld. Het was precies of ik stapte middenin de stad in een andere dimensie. Deze van een sprookje. Een oord waar je elfjes en toverfeeën in thuisbrengt. Roze bloesems  badend in lichtjes bepalen de hoofdtoon in de galerij. Ook hier knusse terrasjes versierd met bloesems. Knap en 's avonds vinden er muziekoptredens plaats op verscheiden podia. Ik denk dat het de moeite moet lonen om hier 's avonds door de galerij te kuieren ! Jammer maar ik diende m'n wandeling af te ronden en voor de trein huiswaarts te kiezen. M'n vergissing bij het uitstippelen van deze wandeling is me vergeven, dit werd nog onverwachts een topwandelingetje

De Antwerpse Kempen. Van Oostmalle naar Bouwel

Het kan al eens tegenslagen wanneer je inderhaast een toerke ineensteekt. De kans is immers groot dat je weinig te zien krijgt. Deze keer viel het reuze goed mee. Op goed vallend uit tekende ik een wandelingetje uit tussen Oostmalle en Bouwel.  De grondgebieden van Oostmalle, het gehucht Salphen, Pulle, Vorselaar, Grobbendonk en tot slot Bouwel zouden hierbij in de prijzen vallen. En wonder boven wonder en achteraf bekeken verdient dit tripke een terechte plaats in m'n top 10 van toffe wandelingen. 

Met tram 3 vanuit de Park & Ride in Melsele tot aan de middenstatie van 't Stad en vervolgens de X41 sneldienst van De Lijn op naar Turnhout. Zo startte ik m'n uitstapje. Ik stapte af aan de halte van het Kasteel van de Graven de Renesse in Oostmalle. Het bescheiden boogpoortje vlakbij de bushalte op de Antwerpsesteenweg waar je onderdoor loopt doet je niet vermoeden dat je even later een prachtig kasteeldomein zult aantreffen. Tot dit park heb je overdag vrije toegang. Eyecatchers van het domein zijn de parkvijver, de ijskelder, de rentmeesterswoning en het koetshuis. De mammoetboom, een sequoia, die je daar ook aantreft is beschermd erfgoed. Ik heb er in 2 keer een fotoke van moeten trekken, zo groot ! Bovendien is er nog het Kasteelcafé 't Binnenhof waar er af en toe een airke muziek wordt geblazen. Zin om eens langs te gaan ? Hier vind je wat info : Kasteelcafé 't Binnenhof. Het kasteel zelf kent een woelige geschiedenis. Die begint reeds in de 15de eeuw wanneer Ridder Willem van Berchem daar z'n kot, lees burcht, optrekt. Interesse ? Deze mooie website helpt daarbij : Geschiedenis Domein en Kasteel de Renesse. 
Van het ganse wandeltraject, iets van rond de 22 paaltjes, zouden er 18km over onverharde paden lopen. Buiten het laatste gedeelte in de Grobbendonkse en Bouwelse agglomeratie stapte ik op onverharde paden. Dit even terzijde want een volgende groene long grenzend aan het domein de Renesse, het Domein Wolfschot, bood zich al aan. Via de botanische dreef die jarenlang het speelterrein van adellijke families was kom je aan in het 's Herenbos. De Liersesteenweg moet je dan wel eerst heelhuids zien te kunnen oversteken. Toen het bos in 1997 in het bezit van de Vlaamse overheid kwam, werd het al snel als bosreservaat aangeduid omwille van de waardevolle fauna. Zomereik, beuk, grove den en berk zorgen voor het groene gebladerte. Lijsterbes, spork en hazelaar kleuren dan weer de struiklaag. Grote delen van het bos ontwikkelden zich spontaan zonder veel menselijke tussenkomst. Natuurlijke processen als windval, sterfte door ouderdom of ziekte, wildvraat, spontane kieming en natuurlijke concurrentie bepalen in het bosreservaat hoe het bos groeit en bloeit.  (bron Agentschap voor bos en natuur)

Daar halverwege het bos ligt het gehucht Salphen. Ik passeerde daar toevallig aan de kapel gewijd aan St. Antonius. St. Antonius, het Heilig Tooneke genoemd in de volksmond. Deze heilige man, doorgaans afgebeeld in gezelschap van een varken, roept men aan wanneer men wanhopig op zoek is naar een verloren voorwerp of wanneer heil van hem verwacht wordt in tijden van besmettelijke ziekten en pestilentie.  Maar tijdens de covidperiode gaf die knakker niet thuis en moet hij er maar met zijn klak naar gegooid hebben. Het resultaat is gekend. Wie zal de oorzaak van zijn falen geweten hebben ? Soit, in de periode waar zijn feestdag valt wordt er daar in Salphen een St. Antoniusbegankenis en een Volksfeest gehouden. Let op de hoofdletter 'V'. De feestelijkheden worden wijd verspreid in de geburen aangekondigd als de jaarlijkse 'Salphenkermis'. Dit eveneens geschreven met een hoofdletter !  Na een eredienst voor het Heilig Tooneke worden daar aan de kapel paarden en huisdieren gewijd. Een stoet van paardenkoetsen, honden, cavias, katten, hangbuikzwijnen, kanarievogels en peruchkes in een kooitje loopt dan voorbij de kapel. Een dienaar van de kerk zwaait dan met veel enthousiasme zijn kwispel ter zegening van de schepselen Gods. Zij hebben immers geen doodzonde begaan in het scheppingsverhaal, vandaar de volksdevotie. Aansluitend volgt er een openbare verkoop per opbod waarbij voornamelijk varkenskoppen de aandacht trekken. Heb er ooit van zo éne kop gemaakt. Uren werk maar nooit meer ! Heel de keuken stonk naar de stal en werd herschapen in een vetkeet.  Verschillende feesttenten staan daar in Salphen opgesteld voor Salphenkermis en men kan er zich met volkspelen en -dansen inlaten. Daarnaast zijn er talloze eetstandjes waarbij naast hamburgerkramen en friettenten een gebakkenharingbuffet vele liefhebbers trekt. Het St. Antonius vuur, een indrukwekkende brandstapel waar de fik in gestoken wordt, trekt na het feestgedruis natuurlijk alle aandacht.  De boeiende geschiedenis van deze Salphenkapel heb ik even opgezocht : De Salphenkapel

Een sportvliegerke toerde constant rondjes in het hemelzwerk wat ik eigenlijk vreemd vond want het vliegpleintje van Oostmalle was vlakbij en het toestelleke deed geen aanstalten om er te landen. Ik vraag me nu af of dit niet het vliegerke betrof dat later wegens pech het vliegveld van Deurne werd binnengeloodst en daar een noodlanding moest maken nadat het linkerlandingswiel was losgeraakt. In de krant werd vermeld dat het op 1 wiel landde nadat piloot en instructeur in de lucht van plaats wisselden. Er werd brandstof geloost en alle gewicht zoveel mogelijk verplaatst naar de rechterzijde. 't Is gelukkig verrassend goed afgelopen met de landing.

Wat was het aangenaam wandelen daar in de bossen. Veel vlinders, veel zuurstof, prachtige wandelpaden en droog weer. Alhoewel de dag met stralend weer begon pakten er zich in de loop van de ochtend meer en meer wolken samen. Tevergeefs betrachtte ik de grillen der natuur met die wolken tot kunst te verheffen door de pareidolie te beoefenen maar het lukte me niet. Even dacht ik de vorm van een kieken te herkennen. Fantazie bepaalde de boventoon in m'n betrachtingen maar een grijze wolk zweefde onderdoor de beeltenis van dat kieken voorbij. Bijgevolg gaf ik het bestuderen van de wolken al gauw op en wendde me terug naar de stapperderij.  Tof wandelen was het al tot nu toe maar het mooiste moest nog komen ! 

Met de E34 over te steken belandde ik in het Pulderbos. Hier zit je nog altijd in de Antwerpse Kempen. Daar halverwege Pulle en Vorselaar ligt het Godvergeten natuurgebied Lovenhoek. Ooit stonden hier zeventien boerderijen en een café. Een schuur is alles wat er nog overblijft van de vroegere bewoning. Ik heb ze zelfs kunnen terugvinden en er een fotoke van kunnen trekken.  Nu is het gebied een veelzijdig en verrassend stuk natuur dat beheerd wordt door Natuurpunt. Bij toeval ontdekte ik dit natuurpad. Ooit won het de verkiezing van 'Wandeling van het Jaar' won. Lezen en schrijven anno 2017 werd er toen genoteerd. 

Molenbeken kom je bijna overal waar je wandelt tegen. Ooit stonden er dan ook watermolens langs die beken. Ook door Lovenhoek stroomt er een Molenbeek en die kleurt regelmatig buiten de lijntjes. Dan zet ze de hele omgeving blank. De knuppelpaden zijn hier niet voor niets met veel zorg aangelegd. Ik denk zelf de eer te hebben gehad om een onlangs aangelegd maagdelijk wandelpad langs die Molenbeek als één van de eersten te mogen verkennen. M'n oorspronkelijk uitgestippeld pad stopte bij een verwijzing naar een omleiding via een ander pad. De verwijzing naar die omleiding was zichtbaar recent aangebracht.  'Welkom op het nieuwe pad' zo luidde het opschrift. Ik wandelde er door rijen sparren, passeerde bruggetjes over beekjes en verder werd het indrukken vergaren langs varens en velden. Noem maar op. De tocht ging verder tussen palen op houten verhoogde paden en door kleine slingerende paadjes. Een heel eindje van het pad liep zelfs over gigantische rotsblokken die je bij overstromingen natte voeten moesten besparen. Het ganse rotsblokkenpad was afgeboord met houten paaltjes waaraan een armdik zeel was bevestigd en zo tot leuning diende. Hier en daar kwam er wat klimwerk bij kijken bij omvergewaaide boomstammen. Kortom, dit stukje pad was echt de max. 

Met het Molenbos op Grobbendonks grondgebied aan te snijden zat het laatste stukje wandeltaart er op. Ook weeral een prachtig stukje natuur waarin een mysterieuze man her en der kabouters heeft neergepoot. Ik ben er geen tegengekomen. Wel kwam ik aan de rand van dit bos joekels van bungalows tegen.  Als buitenverblijf kon dit tellen. Prachtige Engelse tuinen met afgelijnde vijvers en sierlijk gesnoeide bomen wedijverden in schoonheid. Beverly Hills in Vlaanderen ! Tot slot wandelde ik Grobbendonk door, stak het Albertkanaal over en belandde zo in Bouwel, m'n eindpunt. Juist op tijd om de trein naar de koekestad te nemen. Daar nam ik terug een bomvolle tram 3 die eerder de allures had van een sardienendozeke op wielen. Het gelukte me nog net om me er op te wringen.  Boordevol reizigers van allochtone origine deden me twijfelen aan de bestemming want ik dacht even dat die tram naar Casablanca of Marrakech bolde in plaats van naar Melsele 😊😊. Ademruimte was er eerst na de Groenplaats toen bijna iedereen er afstapte voor de muziekhappening op de Grote Markt ter ere van de Vlaamse Feestdag. 

Deze wandeling was top. Het verbaast me dan ook niet dat ik regelmatig de oranje rode merktekens tegenkwam van de streek GR (Kempenland) en de wit rode van de Grote Routepaden (GR5 Noordzee - Middellandse Zee).  Deze wandeling doe ik nog wel eens over ! In omgekeerde zin dan wel zodat ik kan afsluiten in het 't Binnenhof, het kasteelcafé. See you next week !

Wetteren - Gent Sint Pieters

Het jaar 2025 startte naar gewoonte met een resem heilwensen van Jan en alleman.  Maar het kan verkeren zei Bredero want daar is tot nu toe nog niet veel van in huis gekomen. Eerst het nare debâcle met de gezondheidsperikelen van m'n echtgenote, en dan nu komt m'n zus zopas te overlijden. Zij was 22 jaar oud en ik  amper 2 toen ze het huwelijksbootje instapte. Ik bleef toen een beetje verweesd achter want ze was als een 2de moeder voor me. 'Suzanne', zo heette m'n zus maar ik noemde haar Tat. Dat lag een heel stuk makkelijker in een kindermond. En dat is het eigenlijk altijd gebleven.  Die kleine  wittekop met z'n witte schoentjes op de huwelijksfoto, awel dat  ventje was ik. Nu m'n zus werd 89, ze heeft ook een mooi leven gehad en dan neem je daar veel makkelijker vrede mee.

Dit zijn de laatste heldere woorden die ze neerschreef vooraleer Altzheimer de wereld voor haar sloot. 

De mooie herinneringen aan haar werden op het afscheid door haar 4 dochters passend en met respect verzilverd.  Alle gekke aspecten die m'n zus zo typeerden kwamen aan bod in de afscheidsrede. Een ontroerend afscheid werd het, een hoofdstuk werd finaal afgesloten.

Maar ik ging wandelen. M'n wandeling, een stationstapper van enkele weken geleden in het Gentse nam ik als blauwdruk om een toereke uit te stippelen met de stapdames uit het Kempenland. Wetteren - Gent St. Pieters zou het deze keer worden in plaats van Wetteren - Gent Dampoort. Van de verloederde buurt rond de 'Dampuurte' wordt je nu niet bepaald vrolijk en Gent St. Pieters als eindbestemming biedt een gezelliger alternatief. Om 9 uur stapten Greet, Liliane en Marleen af in Wetteren. Inge ontbrak deze keer, een akkevietje met de fysiek verhinderde haar présence als ik het me goed herinner. Het deed me plezier hen terug te zien, de obligate knuffel volgde en we gingen van start. Mooi weer, het zou een prachtige dag worden. Het Café 'Posthotel' aan de overkant van de statie, in mijn ogen nog steeds de meest authentieke en sfeervolle staminee in Vlaanderen, was nog gesloten. Jammer, een koffieke als starter ware welkom geweest. Maar daar in Wetteren vind je ook de Florimond Leyrensstraat met in haar verlengde de Stationstraat. De combinatie van deze 2 kleurrijke winkelstraten maken van Wetteren een gezellig centrum. Doorgaans vind je daarin wel een koffiebarreke  en dat was ook hier het geval ! In de 'Coffee Zone' werd dus na amper 500 meter onze eerste stop geboekt. Een proper etablissementje, en bij een kommeke koffie en een koekske werd de onlangs ondernomen Schotland-wandeltrip van de dames toegelicht. Als ik hun fotootjes bekijk wordt ik nog altijd jaloers.
De trigger om voor een wandeling in het Gentse te kiezen kwam van Liliane. Waarschijnlijk was het de benaming 'Heksenstad' voor Laarne dat tot haar verbeelding moet gesproken hebben  De wandelweg tot daar ga ik niet meer beschrijven, dat lees je in m'n Blogpost van enkele weken geleden.. 

Daar in Laarne aangekomen werden we door een fietser er op attent gemaakt dat het in Laarne opentuinendag was. Hij stuurde ons enkele meters terug naar een groot burgershuis met de boodschap om er een kijkje in de tuin te nemen. Inderdaad de prachtige tuin was het bewonderen waard. Liliane en Marleen verbaasden me met hun botanische kennis. Niet moeilijk want de mijne beperkt zich tot pisbloemen, zonnebloemen, jenoffels en viooltjes. Dit ten spijt van de inspanningen van m'n stapmaat-groenspecialist de Marc om dienaangaande m'n kennis naar een hoger niveau te tillen.  Het hoeft een mens dan ook niet te verwonderen dat het onkruid in mijnen hof welig tiert. Een tripel Gentse Strop drong zich op en op het terras van het Laarnese café St. Hubert konden we dat prima regelen.  Na deze korte rustpauze liepen we door de mooie kasteeldreef naar het 13de eeuws kasteel van Laarne, de heksenburcht. Het begrip 'Heks' sprak danig tot de verbeelding van m'n reisgezelschap. Hoe valt zoiets te interpreteren ? Geen idee ! En wie weet behoren buiten een zwarte kat, de bezemsteel en heksenketel wel tot hun huisraad 😀😀😀 ?

Het stuk tussen Laarne en de bewoonde wereld rondom Gent tot in Destelbergen  kon rustig genoemd worden.  Jammer van het jaagpad, dat werd ter hoogte van het Scheldemeer in Destelbergen afgesloten. Zodoende baanden we ons een alternatieve weg door Destelbergen naar de Gentbruggebrug. Alles op 't gemakske, waarom haast ? 

Een sanitaire stop drong zich op tijdens deze omleiding. Terug aangespoeld op het jaagpad naast de Schelde bood café 'Ambiance' soelaas. Een laatste stop. De cafébazin, een lief en vriendelijk mens trouwens, wist niet goed wat haar drankkaart aanbood. Ze verontschuldigde zich meermaals omdat haar kennis daaromtrent ontoereikend was. We zouden beter zelf eens komen kijken wat er op haar schabben stond. Dat stelde ze voor en zo geschiedde. Marleen vond er tussen de schabbekes haar vertrouwde tripel Westmalle ! Schol, op de vriendschap !

Met de laatste kilometers om te leiden naar Gent St. Pieters kon het mooie wandelpad langs de pittoreske visserijvaart niet gevolgd worden. Van de knijtenmiserie daar rond de Scheldearmen bleef Liliane gespaard. We kregen er steenweg en binnenstad met veel verkeer voor in de plaats. Aangekomen aan het stationsplein konden we even proeven van de gezelligheid die er op de vele terrasjes rond het staionsplein heerste. Op het terras van 'The Rambler' namen we plaats voor een hapje. De kelner kwam zichtbaar handen te kort om zijn kalandizie te bedienen. Hij liep rond zoals een bezetene en zweette daarbij gelijks een natiepaard. Toch werden we vlot en vriendelijk bediend en een abuus in de bediening van Greet werd vlug rechtgezet. En zo konden we na deze prachtige wandeldag nog even gezellig nakaarten. We namen de trein naar Antwerpen en in St. Niklaas kisste ik m'n wandelmaatjes goodbye en stapte ik af. De woorden komende uit de zwanezang van Liliuokalini, de laatste koningin van Hawaï , kwamen in gedachten bij me op. Aloha 'Oe ... aloha 'oe ... auf wiedersehen lieve dames. Zij spoorden nog verder door tot in Berchem alwaar ze op de trein naar Herentals dienden over te stappen. Schluss, weeral een zinvolle dag genoteerd zie. Tof gezelschap, vrolijke stemming en prachtig weer. Gelukzaligheid en tevredenheid viel me zowaar in de schoot 

Ten Noorden van de koekestad

Het wandeltripje  dat deze dag aangesneden zou worden lag al een geruime tijd in een schuif stof te vergaren. Nochthans hoefde ik enkel maar een tram te nemen om ter bestemming te geraken. En zo werd tram 3 voor vandaag het aangewezen vervoersmiddel om aan deze trip te kunnen beginnen. Opstappen aan de P+R in Melsele en het afstappen stond gepland aan de P+R Merksem, kort bij de bosrijke noordrand van Antwerpen.  

Ik vreesde even niet te kunnen opstappen op de aankomende tram. Reden hiervoor was een ganse lagere school kinderen. Zij hadden  daar aan de halte al post gevat en wachtten daar ook op de tram. Een zee van fluovestjes kleurde de halte. Die gastjes trokken zeker op schoolreis. No problem, er kwam een supertram aan, de albatrostram. Met een lengte van 43 meter biedt die plaats aan 340 personen. Nog plaats over dus ! Na een klein uurtje trammen op de langste tramlijn in Antwerpen, 29,4 km tussen haakjes, stapte ik af aan de eindhalte in Merksem. Voilà, en let 's go ! 

Een kleine 500 meter druk verkeer diende er eerst getrotseerd te worden en daar stond ik al aan de voordeur van het Fort van Merksem. Dit bakstenen fort werd gebouwd van 1871 tot 1882, alhoewel de sluitsteen ‘1876’ vermeldt. Later, in 1911 en 1912, werd het fort versterkt met beton. Vlak voor de val van Antwerpen in oktober 1914, blies het Belgische leger een deel van het fort op om het niet onbeschadigd in handen van de Duitsers te laten vallen. Nadien werd het een depot en tot 1972 was het een kazerne van de Belgische Zeemacht. Sinds 1977 werd het domein omgevormd tot recreatiedomein door de gemeente Merksem. Behalve de lokalen van talloze verenigingen, herbergt het fortdomein nu sportterreinen, een recreatiecomplex en volkstuinen. Ik moet bekennen dat ik geen al te hoge verwachtingen koesterde omtrent deze wandeling maar aangekomen aan dat fort moest ik al mijn mening herzien. Ik startte met het volgen van het wandelpad aan de binnenoever van de vestengordel. Prachtig is het ! Gewoon de aanblik al van die vestingsgracht. Die is rondomrond omzoomd met eeuwenoude bomen. Ze stonden volop in 't groene blad. Wat een mooie omgeving ! En ik liep er alleen op het wandelpad, geen mens te bespeuren. De waterspiegel lag er rimpelloos bij met hier en daar een zorgenloos peddelend waterkieken. Gesneuvelde bomen aan de waterkant vonden hun laatste rustplaats in de vestingsgracht. Op hun  uit het water rijzende grillige takken droogden aalscholvers hun pluimen. Peis en vree alom en dat werd enkel verstoord wanneer een stelletje nijlganzen met kroost voor je voeten opschrok en snel het water in vluchtte. En ondertussen trakteerde een merel jou, onzichtbaar ergens verstopt tussen het lover, op een gratis fluitmelodietje. Oh Mighty Lord, how great Thou art ! Dit voor de gelovigen. Jennifer Hettles zou hier direct haar keel openzetten. 

 

How Great Thou Art

Zo, dit was de moeite. Nu kwam een stukje buitenrand van de vest aan bod. In westelijke richting trok ik rond het fort en passeerde daar de volkstuintjes van Merksem. "Het werk van den akker" zou m'n vader zaliger gezegd hebben. Ik heb nog een fotootje van ons beiden van destijds daar op z'n hofke.  Sommige tuintjes hier rond het fort zijn echte juweeltjes, andere kunnen dan weer de vergelijking met een stort met glans doorstaan. Golfplaten, een hoop stenen her en der, puin en kapot glas van gesneuvelde serres, welig tierend onkruid en noem maar op. Er ontbreekt wat gemeentelijk toezicht volgens mij. 

Ik zocht terug de Bredabaan op, wandelde onderdoor de bruggen  van de E19  en iets verderop kon ik het peerdsbos induikelen.  Het Peerdsbos is één van de meest bezochte bossen in de stadsrand van Antwerpen. Het bos biedt zowel voor gezinnen als natuurliefhebbers een leuke daguitstap. Met haar lange rechte dreven kan je er uren in rondlopen. In de 15de eeuw was er in de oude geschriften al sprake van het bos. Dit bos kent dus een rijke geschiedenis, lees maar : Het Peerdsbos.

Middenin het bos is er de melkerij, een hoevecomplex dat helemaal uitgebouwd werd tot één grote horecazaak. Ik pauzeerde er even in compagnie van een 'Oude Caert', de lokale tripel van Brasschaat. Vriendelijk personeel, dat wel maar bij een klep van meer dan 5€ mochten er wel wat nootjes bijgegeven worden 😦. Na het peerdsbos kwam het gemeentepark van Brasschaat aan de beurt. Met een mooie vijver en in de verte het parkkasteel van Brasschaat als decor gaf dit je het gevoel je in een elitaire omgeving te bevinden. Een boothuisje aan de overkant van de vijver droeg nog bij aan dat onbestemd gevoel.  Graag had ik tot aan het parkkasteel zijnde het gemeentehuis van Brasschaat gestapt. Dit zou het keerpunt van de lus geweest zijn. De weg er naar toe was echter afgesloten en via een bruggetje over de parkvijver keerde ik weer. Het terras aan het boothuisje bood een prachtig uitzicht op de vijver. Op deze idyllische plek zou menig kunstschilder aan zijn trekken kunnen komen. Bij een Chouffe Tripel kon ik daar op het terras mijn bokes binnenspelen. Een rustig momentje op een, op enkele mensen na, leeg terras. In de weekends vermoed ik dat het hier stormloopt van het volk.

Vanaf het boothuisje volgde ik nog eventjes de oever van de vijver. Iets verder mondde de Laarse beek daarin uit en die volgde ik tot aan de E19. Hiermee zat ik op Schotens grondgebied en niet veel later stond ik op den dorpel van het Park Vorderstein. Dit park, een groene oase,  is een lust voor de zintuigen. Langs de imposante brede lanen kan je er zeldzame bomen aantreffen. Vijvers en open grasland zorgen voor een harmonieus geheel. De gerestaureerde oranjerie met haar ommuurde oranjerietuin en de smeedijzeren toegangspoorten geven het park een extra cachet. Ik vond het bezoekje aan het geheel de moeite meer dan waard. En zeker als afsluiter. Zo, hierna zat de wandeling er weeral op. Een kleine 20 km werd het toch niettegenstaande de inkorting voor het parkkasteeĺ. Via de drukke Hortse baan liep ik terug naar den tram 3. Die stond vertrekkensklaar. Dit was ronduit een heel sjiek toerke.  Uiteraard was het magnifieke weer mee de sfeermaker maar zo schoon ... dat had ik alleszins niet verwacht. 

Oostende met de ex-collega's

De wandeling in Oostende met de ex-collega's die op 11 april gepland stond heb ik noodgedwongen moeten uitstellen vanwege de hospitalisatie van m'n teerbeminde echtgenote. Deze beangstigende periode werd ondertussen afgesloten en ik kan met een gelukkig gevoel stellen dat het herstel tot nu toe uitstekend verliep en zich ook nog met dezelfde tendens verderzet. Maar uitstel is geen afstel en woensdag 18 juni kon de draad dan toch terug weer opgenomen worden. Afspraak was om 12 u in Oostende statie. Aangekomen met de trein in Gent stapte de Marc ook op de trein en zo was ons 5-koppig gezelschap compleet. Tof om  Liliane, Marc, de René en den Eddy weer te zien. De René leek op dieet gestaan te hebben want hij was zichtbaar enkele kilootjes kwijt. Den Eddy daarentegen was ietske bijgekomen, niet veel maar toch 😄. Maar goed, elkeen stelde het wel en dat is het voornaamste. 

De treinrit verliep uitstekend. En het leuke dat er te melden valt is dat m'n ticketje  op de treinrit gecontroleerd werd door een kaartjesknipper met een volgetatoueerde kop. Een correcte kerel trouwens en kwa vriendelijkheid een hemelsbreed verschil met het specimen waarmee ik tijdens de vorige treinrit te maken kreeg. Zo stond onder meer de notenbalk van de openingsprelude van de 5de symfonie van Beethoven netjes in zijn nek geïnkt. Origineel als keuze is dat wel. Een beetje opzoekwerk leert me dat deze tattoo niet zo maar een folieke was van de man in kwestie. De opening van Beethovens 5de symfonie wordt gekenmerkt door een bekend motief van vier noten, vaak aangeduid als "Het Noodlotsmotief". Dit motief, bestaande uit de tonen C, D, Es en F, is meteen herkenbaar en wordt vaak omschreven als "Het Noodlot dat aan de deur klopt". Maar ik kan het fout hebben. Hopelijk gaat die man niet gebukt onder zijn voor ons duister noodlot en misschien is deze tattoo simpelweg een verwijzing naar de muziekminnende aard van deze man. Wie weet ? 

Een toerke van een kleine 10 kilometertjes op het gebied rond de oostelijke strekdam zou kunnen zorgen voor een goed gevulde namiddag. Naar gewoonte bij een bezoek aan Oostende kon het ommetje langs het Kroegske in de Sint Paulusstraat niet ontbreken. Den Iwein had zijn terras buitengezet en hier konden we vooraleer te vertrekken rustig nog wat verder bijbabbelen. Prachtig weer, strakblauwe hemel met een mooi zonnetje en een zacht briesje, een topcombinatie voor een prachtig wandelingetje. En daar kon eens over nagedacht worden op het terras van 't Kroegske. Een eerste tripel werd hier al soldaat gemaakt. Het betrof een Keyte, de streektripel van Oostende. Dat smaakt altijd hé ? Tijd om door te gaan nu ! 

Den Eddy hield daarbij z'n nieuwe camera in de aanslag. Sjieke foto-apparatuur maar gezien de omvang van het toestel was een vergelijking met de bunker busterbommen van  de US Army niet veraf.  Dit prachtige gerief moet zeker een bom geld gekost hebben. Hij kan er maar plezier aan beleven.

Via het pontje de 'Raveel' maakten we de oversteek van de voorhaven en vervolgens teenden we naar het herdenkingsmonument  de 'Vindictive'.  Dit monument, de gerestaureerde boeg van de HMS Vindictive,  kreeg in mei '13 een prominente plaats op de Oosteroever in Oostende. Met dat schip probeerden de Britten in de nacht van 9 op 10 mei 1918 de Oostendse haven te blokkeren om zo de toegang tot de Noordzee te verhinderen voor de Duitse onderzeeboten. HMS Vindictive werd tot zinken gebracht in de havengeul van Oostende. Deze raid kostte de Britten 8 doden, 10 vermisten en 29 gewonden. Dicht bij de plaats waar het schip tot zinken werd gebracht, is het herdenkingsmonument nu een stille getuige van de Groote Oorlog. Den Eddy schouderde hier z'n Canon en vertrouwde de beeltenis van de Vindictive toe aan de pelicule. Op enkele gelegenheidsvissers na was er weinig volk te bespeuren op deze oostelijke strekdam. Met dat mooie weer had je een prachtig uitzicht op de zee en de binnenhaven. We wandelden de gehele strekdam af tot aan de radartoren. Deze dam is wel 600 meter lang en samen met de westelijke strekdam vormen ze onderdeel van het strategisch plan dat  de stad Oostende beter tegen overstromingen moet beschermen. De twee nieuwe strekdammen werden zo ontworpen dat ze een storm moeten kunnen weerstaan die statistisch gezien één keer in de 1000 jaar onze kust aanvalt. Op 't gemakske wandelden we verder over de wandeldijk. Zalig, ik en het gezelschap hadden het echt getroffen met het weer. Zacht briesje, warm eigenlijk en iets voor het domein van het Militair Hospitaal draaiden we landinwaarts een duinpad in. De Marc entertainde ons ondertussen met allerlei verhalen over zijn uitgehaalde fratsen tijdens zijn professionele carrière. Tja om deze allemaal opgelijnd te krijgen tijdens een wandeling zou je dagen achtereen moeten stappen. Echt leuk om horen. Schalkse deugnieterij blijft onder vrienden nog steeds een hoog niveau van entertaining behouden en is alleszins stukken aangenamer dan klaagzangen aan te heffen over kommer en kwel die ofwel ons deel kunnen zijn en zo niet deze waaronder onze huidige samenleving gebukt gaat. 

Het duinpad leidde naar het fort 'Napoleon'. Dit fort was het decor voor honderden jaren geschiedenis. De Fransen wachtten er bang de Engelsen op, Duitse soldaten gebruikten de ondoordringbare vijfhoek als buffer tegen de geallieerden en Oostendse deugnieten deden er hun eerste liefje binnen. Dit fort werd in de laatste jaren uitgebouwd tot een museum en moest het je interesseren, met deze link kom je meer te weten over de rijke geschiedenis van : Fort Napoleon . In de brasserie van het fort konden we, alhoewel het onszelf betrof, eer brengen aan het 2de Werk van Barmhartigheid zijnde  'De Dorstigen Laven'. Daar in de koelte van de brasserie gleed een 2de tripel smakelijk binnen terwijl buiten de zon er duchtig op los scheen. Het werd stilaan tijd om terug te keren naar af. Het was nog steeds erg warm en niettegenstaande ons herhaaldelijk aandringen bij den Eddy om z'n jas uit te doen bij deze tropische temperaturen kregen we geen gehoor. Zijn jas bleef aan ! 

Nog een andere excollega, den 'Theo', was in het land en met hem had ik halvelings een weerzien afgesproken. Het stapgezelschap stemde in met een ontmoeting. Temeer omdat  den Theo ooit jaren naast Liliane heeft gezeten aan een bureau op de werkvloer. Theo heeft zich voorgenomen zijn gepensioneerd leven te slijten in z'n mobilhome en  de wereld te verkennen. Na het overlijden van z'n echtgenote maakte hij zijn droom en tevens zijn belofte aan z'n echtgenote waar en trok de wereld in.  Nu moest hij even afrekenen met motorpech en wachtend op de herstelling belandde en logeerde hij bij z'n schoonbroer in Oostende. In café  'De Pelikaan' konden we hem treffen.  Liliane zou hem nooit herkend hebben moest ze hem eerder zijn tegengekomen. Ouder worden laat sporen na. Het gemillimeterd broske van weleer heeft bij onze maat plaats gemaakt voor een weelderige blonde haardos, de volronde lijn van toen voor een slankere uitvoering. Onuitwisbaar zijn die veranderingen, ook bij mij 😊.  Dat zijn huifkar maar rap hersteld wordt  zodat hij terug het wijde avontuur kan opzoeken !!! En niet te vergeten : Hij beloofde, indien hij in dezelfde regionen moest toeven, van me op te zoeken als ik in het najaar m'n Mozarabetrip in Spanje loop. Dat zal ik onthouden. Alleszins, het deed me goed om hem terug te kunnen ontmoeten.

Na nog een een korte stop voor een hap in het imposante en verlaten maar  mooie postgebouw van Oostende keerden we weer naar de statie van Oostende. Helaas, onze trein was afgeschaft. Er bleken volgens de stationschef jonge spoorlopers gesignaleerd te zijn ergens tussen Sint Niklaas en Lokeren. Die chef gaf ons een beetje randinformatie. Indien er spoorlopers door een machinist worden gerapporteerd mag die machinist niet verder rijden en dienen de reizigers geëvacueerd te worden en overgebracht naar het eerstvolgende station. Dat zoiets de ouders van die snaken een smak geld gaat kosten ... je wil het niet meemaken. Zo tot daar, we zijn dan toch allen goed thuis geraakt. Nu is het nog een beetje wachten op de fotokes die onzen Eddy heeft getrokken met zijn Bunker Buster Canon 😉. Ik vul ze later wel aan.