Haacht in de landstreek Dijleland van de Brabantse Kempen.

Een klimatologische haar in de boter zoals april soms in petto heeft viel er volgens Jill de weerdame niet te verwachten. Droog weer met toch wel een fris windje was haar prognose. Ideaal om nog eens de benen te strekken bij een wandeling. Den Hugo zou voor de laatste keer nog eens meelopen alvorens hij de weg naar de Pauselijke Stad gaat platwalsen. De Ronny, heel zijn lijf doet nog zeer als gevolg van zijn verbouwingen maar zou toch meegaan. Den Angelo en de Marc sloegen een keertje over. Niks moet, zo blijft het plezierig.  De Catsjoe ocharme, die zal de wandelingetjes op rij wel ondertussen gemist hebben. Ze zal blij zijn om nog eens mee te kunnen stappen.

Na den Hugo, de Ronny en de Catsjoe ten huize opgepikt te hebben bij een 'jatteke kaffe met een koekske' en ontelbare likjes van de Catsjoe zijn we op het gemakske naar Rijmenam gebold. Daar lag de start te blinken aan het gemeentepleintje. Mensenlief, wat is het een zegen om verlost te zijn van die dagelijkse verkeersdrukte ! Wat een hectisch gedoe toch voor de mensen om 's morgens op hun werk te geraken. Hoe houden ze het in godsnaam nog vol ? Pfffft oh Lord, knappe geste van Jou dat Je deze kelk voortaan aan mij voorbij wil laten gaan. Dankjewel daarvoor want ik heb mijn part aan ochtendfiles destijds al ruimschoots gekregen.

Een schare dames op respectabele leeftijd hadden ook dit pleintje als verzamelpunt uitgekozen voor een fietstoertje in de omgeving. De Ronny had al direct wat klap met een fietsamazone luisterend naar de naam Anneke. Een halfuurke na de start reed het vrolijk pelotonneke met Anneke op kop ons voorbij op de dijk van de Dijle. Anneke werd uitbundig aangemoedigd door de Ronny.  Ik kan het waarom niet direct achterhalen maar ik denk dat haar hoog gehalte aan moederlijke uitstraling een diepe indruk op hem moet gemaakt hebben. Misschien speelt de zware labeur aan zijnen bouw hem wel wat parten ?

De stuk of zes/zeven kilometertjes langs de Dijle waren een perfecte remedie voor het eerdere opgelopen trauma in de verkeersdrukte. Rustig, heel rustig zelfs was het lopen daar op die dijk. Het zonneke deed volop pogingen om door de wolkenflarden heen te breken. Af en toe lukte dit wel en dit gaf bij wijlen aanleiding tot het meermaals uit- en aanspelen van de dikke trui. Prachtig en aangenaam wandelen was het daar op dat grindpad boven op de dijk. De Dijle krult zich in ontelbare bochten door het landschap. Weinig bebouwing, open vlakten, frisgroene weiden, bloesems in hun kinderbeddeke, mooie rustbankjes onderweg ... wat een verademing. Boven op die dijk kan je die prachtige vertoning helemaal tot je laten doordringen. Gratis nog wel !

Tijd om te aperitieven met een Chardonnayke aan een picknicktafeltje op de dijk. De bokes werden ook aangesproken en voor de Catsjoe het vertrouwde gerookte varkensoor. Een volgende keer denk ik het kookvuurtje nog eens aan te spreken en gaan we mosselen klaarmaken. Een idee dat zowel bij mij als bij de Ronny gezamenlijk ontsproot. Moet kunnen, 't is eens iets anders. Tijdens het schaft nam den Hugo het woord om zijn op touw staande tocht naar Rome wat toe toe lichten. Vreemd maar het Compostelagenootschap van Vlaanderen neemt geen enkel initiatief voor Romepelgrims. Naar de uitleg van Hugo te oordelen krijg ik de indruk dat ze er zelfs wat afstandelijk over doen. Nochthans heeft deze pelgrimsroute ondertussen ook al de status van cultureel erfgoed verworven. Zelfs de Sint Jacobsschelp hoort in deze begankenis niet thuis en wordt vervangen door een embleem met 2 gekruiste sleutels. Waarschijnlijk die van 't Sintepieterke. Wow, 't ziet er allemaal verleidelijk uit. Aan logementen onderweg ook geen gebrek. Nogal wat prijzig volgens mijne portemonnee maar ook tref je hier en daar wel wat herbergen aan die het donativoprincipe hanteren. Het spreekt me wel aan. 2000 kilometerkes en tripkes over passen van 2500 meter. Wow ! Rome zelf met het Vaticaan spreekt me in mindere mate aan. 
Dames worden er aangemaand om zich zedig te kleden, schouders en knietjes te bedekken terwijl de geschilderde vrouwen op de doeken in het paleis zich daar geen fluit van moeten aantrekken. Nee, ik heb Rome en haar Vaticaan al bezocht. Eén keer circus volstaat. 

Een herder met zijn schaapskudde maakte het idyllische plaatje daar aan de Dijle compleet. Wel 5 honden had die kerel bij om zijn kudde schaapjes te weiden. "Hoeveel schapen hebt gij hier rondlopen ?", vroeg de Ronny. "Eens zoveel als de helft", was de herder zijn verhelderend antwoord, "En daar is er niet één van gelogen !" voegde hij er lachend met een guitige blik in zijn ogen aan toe. De Catsjoe kon het trouwens goed vinden met die herdershonden. 

Aan de Hansbrug op de dijk sloegen we het bos in en volgden de antitankgracht. Op de aangebrachte borden kon je het hele verhaal te weten komen over dit bouwwerk. Erg interessant, dat wel. Iets verder aan een bunker, we zaten immers op de slagveldroute, zat er een dame met haar kleinzoontje in het zonneke. Haar wederhelft was druk doende bezig met het ruige terrein af te speuren met een metaaldetector. Eén huls uit de oorlog had hij al gevonden. Misschien was hij wel op zoek naar een pinhelm van de één of andere gesneuvelde ulaan. Alleszins succes gewenst met je hobby maat en we stapten verder het bos in.

Het gedrag van sommige toezichters op privaatterreinen, of wat hun toegemeten functie ook is, is toch wel typerend voor hun bekrompenheid. Eventjes niet goed opgelet en we zaten op een zijspoor in het bos dat klaarblijkelijk naar een privéterrein leidde. In de verte zwaaide er een kerel vervaarlijk met zijn armen om er ons op te wijzen dat we ons uit de voeten moesten maken. Jawel, er stond wel een piepklein verbodsstickertje met een doorstreepte wandelaar op een klein paaltje aangeplakt maar iedereen kan zo'n stickertje plaatsen. Je zou er bij onoplettendheid zo aan voorbijlopen. Die vent werd er behoorlijk kwaad om maar hij stond toch iets te ver om enige actie te ondernemen laat staan om ons op een beleefde manier te overtuigen rechtsomkeer te maken. Moest hij over een geweer beschikt hebben, hij zou op ons gevlamd hebben de gek. Behoorlijk gefrustreerd om onze burgerlijke ongehoorzaamheid begon hij dan maar foto's van ons te trekken. Niks van aangetrokken en maar doorgewandeld. We waren toch zo het terrein af. Weliswaar tussen de bramen en de struiken maar dat was geen enkel probleem. Die stickertjes hebben trouwens geen enkele rechtsgeldigheid. Om een terrein legaal ontoegankelijk te maken moet er volgens de bosdecreten een toegankelijkheidsplan opgesteld worden in samenspraak met Groen en Bos. Dit plan moet zichtbaar opgesteld staan aan de toegangswegen tot het bos. Verder moeten privaateigendommen en de daarnaartoe leidende niet toegankelijke wegen afgesloten worden en voorzien zijn van het door Bos en Groen verdeelde wetttelijke verkeersbord V14. Het is dus geenszins voldoende om als particulier een bordje 'Toegang verboden' of 'Privaat eigendom' op de eerste de beste boswegel aan te brengen om ongewenst bezoek te voorkomen. Echt typerend toch zulk boertig gedrag van zo'n grondbezitterke dat zijn grond bedreigd ziet door enkele onwetende vredelievende wandelaars. Hij mag, voor mijn part, zijn stickers daar plakken waar de zon nooit schijnt.  

Hoog tijd voor een pintje werd het ondertussen wel. We waren al in Wespelaar aanbeland. Nergens een kroegje open op dinsdag in dit peisvolle dorpje. De Ronny ging even informeren in het arboretum waar er ergens iets kon genuttigd worden. De vriendelijke onthaaldames van het arboretum wezen ons de weg naar café de Warande. Ietske voorbij de statie. Een Leffe voor mij, Bolleke Koninck voor de Ronny en een Westmalle voor den Hugo. Op weg naar Rome zal hij weinig trappisten tegenkomen vrees ik. Dat hij er dan nog maar even van profiteert. Nog een leuke babbel gehad met 2 dames terrastoeristen en den Hugo had nog een dessertje voor ons in petto. Een aardbeientoetje !

Nog 8 kilometer viel er te stappen tot in Rijmenam. Dit stukje werd geanimeerd door grappige verhalen uit ieders jeugd. Den Hugo deed zijn wedervaren als misdienaar en brouwershulpje uit de doeken, de Ronny zijn fratsen en aanvaringen met zijn leraars in de technische school en ik, ik luisterde aandachtig met het excuus van over een onbezoedelde jeugdlei te beschikken. Hoofdzakelijk liep dit laatste stukje langs riante boswegeltjes, dreven en bospartijen. Fris lentegroen zover het oog reikte.

Het werd dus nog een erg mooi sluitstukje voor deze wandeling. En voilà, op het kilometertellertje staan er weeral een goeie 20 bij. Na nog een paar koffietjes in het Bleekhofje in Rijmenam was het tijd om huiswaarts te keren. Den Hugo was content dat er eindelijk een Primus kon gedegusteerd worden. Een prima pils van de Brouwerij Haacht, een brouwerij die nog volledig in Belgische handen ligt. In Haacht zelf zijn we niet geweest. Daar zijn we in een grote cirkel omheen gestapt. Wat een geweldige dag weeral ! Zo mogen er nog heel veel komen.