De Vallei van de Oude Kale in het Meetjesland

Volgens betrouwbare bronnen zou de Vallei van de Oude Kale één van de best bewaarde natuurgebieden zijn van het Meetjesland. Met een blauwdruk uit die bron ben ik aan de slag gegaan en rondomrond de officiële wandeling heb ik er nog een stukje Nevellandroute en Slodderspookroute mee aangebreid. Te vertrekken in Landegem naar boven op naar Merendree, daarna onder Lovendegem door en zo de vallei volgend tot in Vinderhoute. Van daaruit terug naar Landegem. Overwegend onverharde wegen en weeral goed voor een kleine 25 paaltjes. Zo'n creatie moest ongetwijfeld een sjiek parcours opleveren.

Deze oefening makend kwam er onderstaand planneke uit de bus. En, zo zou blijken, een schitterend trajectje goed voor een paar uurtjes stapplezier met de maten.

De Ronny en Catsjoe zitten, alhoewel het einde stilletjesaan in zicht komt, nog altijd met hun bouwperikelen en sloegen dit toerke noodgedwongen over. De Marc en den Angelo konden meestappen alhoewel het er eventjes met z'n pootjes uithangde voor den Angelo. Het één of ander virus teisterde z'n darmflora maar we hadden kurkestoppen bij voor het geval ... Den Hugo kon op de valreep ook mee. Hij zou bij wijze van oefening de toer uitstappen met zijn volledige bepakking voor Rome. Hij zat al aan een goeie 16kg. Binnen 14 dagen, op 29 april is het zover en is hij ermee schuppes. We gaan hem uitwaaien rond 9 uur op het Frans Boelplein in Temse. Ultreïa e sus eïa ... steeds maar verder en Buen Camino !
Hugo koppelt zijn tocht aan het goede doel. Met z'n tocht wil hij het ATOR-fonds mee een duwtje in de rug geven. Dit fonds werd opgericht met het doel middelen te verwerven en deze ter beschikking te stellen van organisaties die kankerpatiënten begeleiden tijdens hun revalidatie na een ingreep of een behandeling.
Als je zijn tocht ten voordele van A Touch Of Rose wil steunen door middel van een gift, kan dit door storting van het door jou gewenste bedrag aan: ‘A Touch of Rose’ op het rekeningnummer BE56 0016 4511 9188 (BIC GEBABEBB). Graag met vermelding :  ‘Gift A Touch of Rose’ en jouw naam. (subvermelding pelgrim Hugo).
Meer info vindt je op zijn blogpagina : A Touch of Rose

Voor het vervoer  werd er nog maar eens gegokt op de spoorweg om op een treffelijk uur in Landegem aan te komen. Landegem, tevens startpunt van de trip ligt 2 treinstaties verder dan Gent St. Pieters. Ik ben opgestapt in Sint Niklaas na eerst den Hugo opgepikt te hebben in Temse. Marc zat al op de trein die in Sint Niklaas stopte, den Angelo zouden we eerst in Gent tegen het lijf lopen. Rond 10 uur konden we eraan beginnen. Goed gegokt en het beloofde een mooie uitstap te worden. Dat werd het ook. Richting vallei nu maar ...

De Oude Kale was vroeger jaren één van de grootste beken in het Meetjesland en tevens de levensader van het gebied. We spreken van de Middeleeuwen. Eeuwenlang vormde het een verbinding tussen de Poekebeek en de Durme. In de ijstijd zelfs de Leie. De waterhuishouding van de beek werd danig verstoord door de aanleg van de ringvaart, de Brugse vaart en het Schipdonkkanaal waardoor er grote stukken teloor gingen. Tussen Merendree en Vinderhoute werd de beek ongeschonden gelaten en kon ze nog vrij meanderen in een vallei van 600 meter breed. De vallei is een lappendeken van weideland afgezoomd met knotwilgen, veldbosjes en ontelbare sloten en plassen. Er zouden meer dan 350 plantensoorten groeien en de weelde aan te spotten fauna is enorm. Meer dan 15 soorten libellen, 20 vlindersoorten en 85 broedvogels werden hier al opgemerkt. Het gebied werd in beheer genomen door Natuurpunt en talrijke wandelpaden werden er in harmonie met de flora aangelegd. Het is er prachtig. Na amper 200 meter stappen zaten we er al te midden in.

Verdorie, de Marc is een echte aanwinst  voor ons wandelgroepeke. Onderweg leerde hij ons de namen van verschillende wilde planten en bloemen aan. Echt een verrijking want ik klasseerde deze 'gewassen' steevast onder de grote noemer van onkruid. Paarse en witte dovenetel, gele bestaat er ook volgens hem, hondsdraf, smalle weegbree, kleefkruid, zevenblad hebben nu een naam en een plaats gekregen in mijn onwetende linkerhersenkwab. Met de eigenschappen van de stinkende gouwe aan te halen werd mijn ontzag voor de Marc zijn plantenkennis nog groter. Deze plant is een prima remedie om  wratten te behandelen zo declameerde hij. Niet uit ongeloof maar eerder uit nieuwsgierigheid ben ik het even gaan natrekken.
Volgens de middeleeuwse geschriften kon de plant bij galklachten toegepast worden vanwege de gele kleur van het melksap en de vorm van de bladeren. Stinkende gouwe werd als geneeskruid ook gebruikt bij onder meer oogziekten. Het gele sap werd tevens tegen wratten ingezet. Om een wrat te laten verdwijnen moest het sap van een verse stengel er meerdere malen per dag op worden gesmeerd. Een van de bladeren getrokken mengsel werd ooit gezien als een probaat middel tegen lichaamsbeharing. Een Veet avant la lettre begot ! Alchemisten gebruikten stinkende gouwe bij het zoeken naar de steen der wijzen en heksen maakten er dankbaar gebruik van in hun zalfjes. Niet verwonderlijk want giftig en stammend uit de papaverfamilie zou een vergiftiging met deze plant alle symptomen vertonen die een roes door morfinevergiftiging kenmerkt. 

Dit even tussendoor geseind want we waren aan het wandelen. Maar toch, ik vind het boeiend en vermeldenswaardig om een botanicus onder de wandelvrienden te tellen. De lessen natuurkennis op de schoolbanken van weleer verbleken erbij. We stappen nog wat verder de vallei door. Wat is de ontluikende lente toch prachtig ! Tussen de weilanden door, vogeltjes die je in stemming brengen, lachen en zwansen, stevig doorstappen bij wijle, een stop tussendoor voor een glazeke cava ... de tijd vliegt zo voorbij en voor je het beseft, dringt er een rammelend gevoel ter hoogte van de maagstreek zich op. Lunchtime !

Een gezellige boerderij genaamd 'De Oude Kale' ingepoot te midden van de vallei biedt lavenis en onderdak aan dorstige en hongerige zielen.  De vriendelijke boerin-uitbaatster maakte er geen bezwaar van dat we onze boterhammetjes in haar etablissement zouden binnenspelen en alhoewel de zaak nog gesloten was, was ze zo vriendelijk om deze voor een uurtje vroeger te openen. Op de bierkaart stond er een eigenaardig brouwsel te pronken. Een biertje gebrouwd voor stadsmensen volgens de boerin. Ik vermoed dat ze haar uitspraak afwoog aan ons Antwerpse accent. Op de etiket stond er een blauwe duif te prijken. 'Wild Jo', waarschijnlijk de naam van die blauwe geschelpte en op z'n Engels uitgesproken, is een gerstenat gebrouwd door de Antwerpse stadsbrouwerij 'De Koninck'. Nog nooit vanzeleven gehoord. Den Angelo opperde even dat het spul misschien wel op basis van duivenstront was gebrouwen maar de lekkere smaak van die pint deed anders vermoeden. 't Gleed lekker en vlot binnen bij de bokes. Op één been kun je niet staan, laat staan stappen, dus werden het 2 Wild Jo's !

Bij die stop aan de boerderij waren we al Merendree gepasseerd en zaten we nu in Lovendegem. Met het oog op onze nakende wandeltrip op de vulkanenroute en om een indruk te krijgen van het stappen met een zware rugzak wisselde den Angelo even de rugzak met den Hugo. 't Viel nog best mee maar hij stelde vast dat er nog wat moest gesleuteld worden aan het afstellen van de draagriemen en de heupgordel. Ook was hij nog niet helemaal in het klare met zichzelf wat betreft de mee te zeulen inhoud van die rugzak op een hiking tocht. Kost wat kost wil hij een 3,1 kg zware slaapzak van het Amerikaanse leger meesleuren. Een nostalgisch motief zou hieraan ten grondslag liggen. Het waarheidsgehalte in 'Less is More' op zo'n tocht dringt maar gewoonlijk eerst door na een eerste dag stappen met meer dan 20 kg op je bult.  Ook bij mij was dit het geval :-) !!!

We zaten al goed halverwege. Het volgende stuk zou het kasteel van Vinderhoute in beeld brengen. Jammer maar de toegang tot het kasteel was in de week afgesloten. Al een geruime tijd daarentegen lag de Van Vlaenderensmolen in het gezichtsveld. Een in 1905 gebouwde stenen korenwindmolen op een molenberg. We bleven er maar in een grote boog rondstappen. In het laatste deel van het tripke liepen we er dan toch voorbij. Een treffend opschrift sierde de wiekenas ' DE HEMEL GEEFT WIE VANGT DIE HEEFT ' ..; een doordenkertje :-).  Verwacht dus niet te veel van de hemel is alleszins mijn conclusie en zoek het daarom hier tijdens je leven. Ik zoek het misschien te ver en was het opschrift enkel bedoeld als boodschap dat er enkel maar de wind als hemelgeschenk te vangen valt in de wieken ? 't Komt misschien wel op hezelfde neer ?

De eindmeet was in zicht. Nog een laatste tussenstop aan een voetgangersbrug over de Oude Kale met een glazeke cava werd de voorbode. Gezellige stop op een zitbankje maar toegegeven, ook wel een beetje om de vermoeidheid in de benen te verjagen. Nog een klein uurtje stappen werd het tot aan de statie van Landegem. De trein zagen we juist vertrekken. Geen paniek. Zelfs dood en begraven zijnde zullen er nog treinen bollen. Dat werd bijgevolg een uurtje wachten op de volgende. Nog even naar het dorp gewandeld en terug naar de statie. Het stapexploot aan de Oude Kale kon afgerond worden. En, we hebben er maar weer eens volop van kunnen genieten. Who blesses this day ?