Dwars door het slagveld van Waterloo anno 1815

Een klein voorafgaand berichtje : De blog over mijn Camino in 2012 heb ik in een nieuw kleedje gestoken. Vele linken, o.m. de fotolinken, in m'n oude blog werkten niet meer ten gevolge van webupdates. 
Moest het jou interesseren, hier is de link naar de nieuwe versie : http://innerlijkereis.blogspot.be/
Je vindt deze remake eveneens in de zijbalk. 

Voilà we zijn gearriveerd. Zoals eerder vermeld in de vorige bijdrage was Waterloo zowel de bestemming als onderwerp van onze wandeling. De laatste keer dat ik er nog eens geweest was is ondertussen meer dan een halve eeuw geleden tijdens een schoolreisje. Indertijd nog met de autobussen van Pam Vermeulen. Zuivere nostalgie. Vandaag diende daarvoor met de trein gespoord te worden tot in Eigenbrakel in Waals Brabant. Eigenbrakel zeg ik  ? Non c'est Brain l'Alleud ! Et pour les Flamands la même chose ! Deze laatste uitdrukking was dagelijkse kost bij de bevelvoering van de Franse officieren in het leger van de Napoleon. De Vlaamse boerenzonen, toen nog dwangmatig opgeëist, moeten niks anders gehoord hebben. Het Franse leger leerde hen marcheren op hun boerenklompen. In de linkse klomp moesten ze hooi steken, in de rechtse stro. Links rechts, links rechts, dat kregen ze niet te horen. Foin paille, foin paille ... zo leerden de sansculotten onze Vlaamse boerenzonen marcheren. Met de uitvaardiging van de gelijkheidswet in 1898, meer dan 80 jaar later, werd het Nederlands gelijkgesteld aan het Frans en aldus erkend als officiële landstaal. Het Frans zat echter zo diep verankerd in de militaire bevelvoering dat het tot na de 1ste wereldoorlog duurde vooraleer daar enige verandering in kwam. Tijdens mijn legerdienst in '74 heb ik het ook nog wel eens gehoord. Zowel de marinerekruten als de legerleiding in Brugge kwamen uit de beide landsdelen. Bij wijze van grap durfden die Franstalige drilmeesters deze destijds vernederende uitdrukking nog wel eens oprakelen. Link rrreks, link rrreks zou hen immers de schatergelach hebben opgeleverd. Bijgevolg brulden ze "Gauche droite, gauche droite et pour les Flamands ... la même chose !". Daarmee konden ze hun onkunde van de Nederlandse taal op een humoristische wijze in de verf zetten waardoor ze zelfs enige sympathie konden oogsten. Dit eventjes er tussendoor. We kwamen eigenlijk hierheen om een stapje te zetten. 

Op voorhand had ik 3 luskes ineengeknutseld, 22, 24 en 25 km naar keuze. Deze moest grotendeels bepaald worden door de positie van onze hoed. Het werden er een goeie 22. Rond halfelf stapten ik, de Ronny, de Catsjoe en den Angelo af in Braine l'Alleud. Nog vlug een koffietje in een cafeetje aan de overkant van de statie en we konden er in vliegen. Lijk een briesschende leeuw ! Het wolkendek had zich in een grijs kleurtje gestoken maar het regende niet. Het zou zelfs de ganse dag droog blijven. Tot aan het beroemde herdenkingsmonument, een reusachtige gietijzeren leeuw op een 45 meter hoge kunstmatige heuvel, was het eerst nog een goed halfuurtje stappen. Je zag dat beest reeds van verre staan. Amper 40 dagen na de beroemde veldslag gaf koning Willem I op 28 juli 1815 de opdracht tot het oprichten van een monument. Niet alleen zou dit monument dienen ter nagedachtenis aan de veldslag zelf, maar ook het einde weergeven van de 20 jaar durende Franse overheersing en oorlogsvoering in Europa. In eerste instantie was het geheel niet duidelijk wat voor monument er zou moeten worden opgericht. In de jaren na 1815 kwamen vele voorstellen binnen, zoals onder andere de bouw van een knekelhuis, een piramide gebouwd van bakstenen, een waterfontein, een stenen triomfboog, of zelfs een tehuis voor veteranen. Uiteindelijk werd het voorstel aangenomen van de moeder van koning Willem I, prinses Wilhelmina. Het moest een conische piramide worden met daarbovenop een standbeeld van een leeuw. 
Een immense grasvlakte lag er uitgespreid aan de voeten van het monument. The battlefield van de Slag van Waterloo. De Napoleontische legers werden er in de pan gehakt door een alliantie van de Engelsen, Nederlanders en Pruisen. Je probeert je een voorstelling te maken van hoe dat er 200 jaar geleden moet uitgezien hebben. Heelder regimenten, de officieren uitgedost in schitterende uniformen en paraderend met hun opgetuigde paarden, die daar stelling namen. Het gemarcheer van duizenden soldaten onderweg naar de heldenstatus op een onbestemd kerkhof. Een apocalyptische mélange van kanongebulder, kogels, musketten, sabelgekletter, charges te paard, kruitdampen, vuur en rook, bloed en vernieling ... de onzin van een oorlog. Het moet er verschrikkelijk aan toe gegaan hebben. 
De paadjes rond het voormalig slagveld lagen er maar modderig bij. Al vlug was het één en al slijk dat er aan je bottienen plakte. Deze paadjes gingen later over in holle kasseiwegels en na een derde van de weg afgelegd te hebben zaten we in het Bois de Palanthe. Plezant dat den Angelo er nog eens bij was. Stof genoeg om te babbelen onderweg over van alles en nog wat. Gaande van de huiselijke zorgen, de werksfeer, kookkunstjes en andere koeien en kalveren die uit de gracht dienden gehaald te worden. Een bankje niet ver van dat bos leek ons geschikt om de bokes boven te halen. Den Angelo had voor het aperitief gezorgd, ik voor een fleske rode wijn. Even getoast op de kameraadschap en we konden verder. Ondertussen werd het landschap heuvelachtiger en dat voelde je wel aan de kuiten. Ook goed opletten geblazen op die gladde modderwegeltjes of je vloog op je klarrejassen. Knap wandelen daar ! Mooie vergezichten, prachtige natuur maar ook majestueuze villa's van de welgestelde burgers des vaderland. Jongens, daar stonden daar bouwsels om U tegen te zeggen. Niet zelden met een lap privégrond eraan waarin je enkele voetbalvelden kon in verloren leggen. 'Propriété Privé' en 'Acces Interdit' ... deze bordjes kwam je in veelvoud tegen. Je kon er heel de Keyserlei mee dichtplaveien. Je maakt je dan de bedenking hoe zulke rijkdom werd vergaard. Dit was een aanleiding voor de Ronny om het boek dat hij nu leest : 'De Graaicultuur van Peter Mertens' even ter sprake te brengen. Al strookt er maar 1% van de inhoud van dit boek met de waarheid, dan nog mag je van een regelrecht schandaal spreken zo recenseerde de Ronny het boek. Pffft, geld maakt niet gelukkig. 
In het bos zie je al volop tekenen van de aankomende lente. Boshyacinthen en paasbloemen staan al volop in de bloei. Hier en daar komen de knoppen al aan de bomen. We gaan bergop. Mooi om zien !
Stilletjesaan kwam de leeuw op zijn sokkel terug in zicht. Nog een goeie 5 à 6 kilometer vielen er te stappen. We stonden voor een gesloten museum. Jammer, het zal voor een volgende keer zijn Leo. Misschien wel een andere halve eeuw geduld of tijdens een schoolreisje in een ander leven. Dan maar naar de overkant voor een pintje. In het etablissement de Wellington werd de Waterloo Triple in echte stenen kroezen geschonken. Die smaakten wel en na ieder een rondje konden we opkrassen. Onderweg naar de trein zorgde de zonsondergang voor een prachtig gekleurde einder. We waren zo aan de statie. Na een klein uurtje stonden we al in Berchem. Den Angelo was al eerder afgestapt in Mechelen. Het halfuurtje wachten op de volgende aansluiting naar huis kon best bij een pintje als afsluiter. Café de Lijmstok aan de overkant bood daarvoor toevlucht.  In de gauwte nog. Een man van het zwarte ras zat aan een tafeltje zijn pintje te drinken. Kennelijk was dat niet het eerste want hij zat al behoorlijk boven zijn theewater. Hij klampte direct de Ronny en de Catsjou aan toen we ons naar de toog begaven. Ja wablief, die kerel kon er wat van ! Volgens mij had hij nog wat gesnoven op de koop toe. En maar lulpraat uitkramen gaande van security naar Jeruzalem en van het OCMW over naar paranoïa, racisme en cultuur. Zever er maar verder oplos maat ! Niks agressief en zo uitgelaten als een kermisvogel maar hij werkte duidelijk op de zenuwstelsels van de uitbaatster en een tooghanger, naast mij gezeten op een barkruk. Bij deze laatste was het geduld bijna ten einde. Hij vermoedde dat dit bij mij en de Ronny ook het geval zou zijn en bij deze stelde hij voor om me een 'plezierke' te doen. Geen idee wat deze altruïst onder een plezierke bedoelde, vroeg ik hem om wat meer uitleg. "Awel, als je wilt geef ik hem hier sebiet wel een koek op zijn bak... ! Hij zal dan wel zijnen teut dichthouden en terug op zijne stoel gaan zitten ! Nee, dat plezierke hoefde voor mij nu niet persé maar, en dat had ik begrepen,  ik hoefde maar te knikken en hij zou dat daar tussen een pintje door wel eens rap regelen. Terug op het perron lagen we beiden in een deuk van 't lachen. De Ronny meldde me vandaag nog dat hij in 't naar huis rijden er nog steeds de slappe lach bij inschoot. Zo zie je maar. Het geweld in de wereld is nog steeds niet uitgeroeid. Triest maar helaas zal het ook nog niet direkt voor morgen zijn. 

Created with flickr slideshow.