Een tof gezelschap weeral en de afspraak voor de start lag aan het kasteel Wissekerke in Bazel. Een hartelijk weerzien was het met den Hugo die trouwens nog volop aan het acclimatiseren is van zijn Polentocht.
De kleine Thomas zette het tochtje in. Gelukkig was er een buggieke voorzien want die 4 jaar jonge kleine beentjes zouden helemaal nog niet opgewassen zijn tegen een toerke van rond de 20 kilometer.
Na eeuwenlang in het bezit te zijn geweest van adelijke families, erfde Philippe Vilain XIIII (1778-1856) het kasteel Wissekerke en de bijhorende gronden in 1779. Onder zijn kasteelheerschappij werden heel wat renovatiewerken uitgevoerd. Rond 1803 werd de parkvijver uitgegraven en een nieuwe ingang gebouwd door de toenmalige Antwerpse stadsarchitect François Verly. De smeedijzeren hangbrug werd in 1824 gemaakt door ingenieur Vifquain (1789-1854). In 1989 verkocht Jean Vilain XIIII, de laatste bewoner uit het roemrijke geslacht Vilain XIIII, het kasteel aan de gemeente Kruibeke. Sindsdien werden er heel wat verfraaiingswerken uitgevoerd en werd ook de historische hangbrug, de oudste in haar soort in Europa, gerestaureerd. Dit laatste werd eveneens geopperd door onze wandelende encyclopedie, den Hugo. Een sjieke omgeving is dat daar rond het kasteel.
Eerst een kleine 3 kilometertjes stappen binnendoor over de vernieuwde dijken naar Rupelmonde. Een fietsparadijselijke omgeving is dat daar aan de oeverkant. In Rupelmonde loodste den Hugo ons eerst nog een artisanale botenwerf binnen gevolgd door tekst en uitleg over de daar ter plaatse uitgeoefende stiel, zijnde de ambachtelijke scheepsbouwkunst. Daarna was het nog een klein stukje verder wandelen tot aan het toeristische veer In Rupelmonde. Bij aankomst lag het veerbootje aan de overkant van de Schelde in Wintam. Na een kwartiertje meerde dat schuitje aan aan de steiger in Rupelmonde. De overzet was voor die kleine Thomas een heel avontuur maar de Catsjoe was er helemaal niet gerust in want haar hele lijf bibberde op maat met de trillingen van de scheepsmotor. De schipper van dienst was een heel joviale tiep. Hij bracht een bakje water voor de Catsjoe om haar schrik weg te nemen. Tevergeefs, het mocht niet baten. Beesten drinken of eten niet als ze schrik hebben wist de Ronny te verklaren.
Delen van het door ons gekozen parcours daar in Wintam-Hingene zijn enorm populair bij wandelrecreanten. Deze wandelroute, beter gekend als het parcours Bornem - Hingene leidt je langs twee prachtige gebouwen. Het Kasteel d’Ursel van Hingene en het Paviljoen De Notelaer. Een jachtpaviljoen van het hertogelijk geslacht d'Ursel. Dit laatste is opengesteld voor bezoekers. Je wandelt door bossen, langs de Schelde en weilanden. Zowat een derde van de wandeling komt door een ‘stiltegebied’. Een plek waar je normaal geen auto’s hoort en alleen bent met de geluiden van de natuur. Aan het standbeeld van de Dijkgravin, enkele honderden meters voor het paviljoen de Notelaer staat er een picknicktafeltje. Daar werd de schoofzak bovengehaald en een koppel fleskes wijn voor het aperitief. De kleine Thomas kon hier na zijn bokes met choco zijn aas ophalen en naar hartelust rennen op de dijkhellingen. Doch er moest nog een heel eind verder gestapt worden. Echter tegen de verwachting in niet veel. Achteraan het paviljoen De Notelaer lag er een voor mij onbekend prachtig stukje wandelpad. Ik kwam er voor het eerst die trendy boomhutten tegen. Grote ballen, hangende op een zekere hoogte aan een boomstam waarin je kunt kamperen. Een laddertje moet je helpen om naar boven en erin te klauteren. Het zogezegde 'pitkamperen'. is geweldig in opmars. Mensen die eens de vogel willen uithangen vinden daar ongetwijfeld hun gerief. Een kort wandelingetje dus na onze eerste stop want het terras van De Notelaer lag er iets te uitnodigend bij. Een eerste Bornemse tripel was het onvermijdelijke gevolg. Onze Ronny trakteerde !
Een volgend agendapunt op de wandeltrip betrof het kasteel d'Ursel. Een knap gebouw weliswaar maar bij aanblik vond ik dat de kleur van de geschilderde gevels niet harmonieerde met de omgeving. Iets voorbij De Notelaer leidt de Kasteeldreef naar de toegangspoort van het domein van dit kasteel. In de dreef werd langs weerszijden een rij jonge Hollandse linden aangeplant. Ter hoogte van de kasteelpoort sluit de lindendreef aan bij twee welkomstlindes die de toegang tot het domein markeren. Het kasteeldomein baadt in de luxueuze weelde van een Franse tuin en is aan de noord- en westzijde afgeboord door een dreef. Het is een dreef die op traditionele wijze werd aangeplant met opgaande zomereiken en die alvast in de zomer een lommerrijke passage garandeert. Het is in die dreef dat de Ronny kennismaakte met Fien, een elegante dame op wandel met haar hondeke Flor. Het kon ook omgekeerd zijn want ik was een vijftigtal meter achterop. Of was het de Catsjoe en Flor die voor de kennismaking zorgde ? Ik laat de ware toedracht in't midden. In alle geval, eens aangekomen stelde Fien voor om samen in ons gezelschap een bezoekje te brengen aan de Blauwe Koe, een welgekend etablissement onder dorstige zielen. Ze stond er op om ons te trakteren ... van altruïsme gesproken ! De voorgenomen wandeling werd hierdoor fors ingekort maar niemand had hier enig bezwaar tegen. Uiteindelijk werd er toch nog een kleine 16km afgelegd, inclusief de overtochtjes met het veer. Ter compensatie van het gedorven stukje stappen en ook een beetje de voorbereiding op mijn Pieterpad heb ik dan maar de kleine Thomas op mijn bult gezet. 18kg woog dat ventje, een perfect alternatief voor de zware rugzakgewenning. In die Blauwe koe werd het voor Fien een wit wijntje, enkele orvals voor de maten, een colake en een tonic voor Maddy en het venteke. Een trampoline op het tuinterras trok onmiddelijk zijn aandacht. Een heel onderhoudende dame die Fien, een vrolijk mens wier grootste plezier er volgens haar uit bestond in leuk gezelschap te vertoeven. Ze was met ons aan het juiste adres. Met al dat terrasjesgedoe was de Ronny zijn klok uit het oog verloren. Hij moest om 5 uur zijn vrouw oppikken en het was al 10 voor 5. Eventjes paniek bij onze maat maar een telefoontje met zijn wederhelft bracht hem terug tot kalmte. Een gevolg van zijn pas gelopen camino volgens mij waarbij je geen rekening dient te houden met tijd, kalender en dwingende afspraken.
Toch was het tijd om op te krassen. Den Hugo zou vanuit de Blauwe Koe direct naar huis stappen, wij moesten terug in Bazel geraken. Een kleine 5 km in omgekeerde zin met daartussen de overzet Wintam - Rupelmonde. De Catsjoe was nu meer op haar gemak temeer daar de schipper, nog steeds dezelfde als eerder op de dag, haar overvloedig op koekjes trakteerde. Ik vermoed dat hij over een enorme voorraad koekjes moet beschikken want hij klopte lange dagen. Van 7 uur 's morgens tot 21 uur 's avonds.
Het laatste stukje op de dijk naar Bazel heb ik nog een erg verrijkende babbel met Maddy kunnen voeren. Het is verbazingwekkend hoe sommige mensen zich dag in dag uit belangenloos inzetten voor anderen zonder uitzicht op enige return en dit ten koste van hun eigen verzuchtingen en welzijn. Een waardevol wandelgesprek met een gouden hart. Dankjewel Maddy en kleine Thomas alsook de stapmaten natuurlijk. Het werd weeral een prachtig samenzijn op een zonovergoten dag !
Zaterdag loop ik nog een stukje ter voorbereiding van mijn Pieterpad. Van Roosendaal naar Numansdorp. Daar begint het scoutskamp van de kleinsten. M'n scoutsmaten begeleiden die mannekes op de fiets vanuit Wouw naar Numansdorp. Ik verkies de voettram ! Tot een volgende maar weeral.
Created with flickr slideshow.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.