Ik zit volop in de aanloop naar m'n volgende tochtje. Met verleden week naar de pelgrimszegening te gaan in de St. Rombouts krijgt m'n camino de nodige gestalte. Hugo, zijn echtgenote Agnes en Annita een vriendin hunner waren er ook. Hugo stapt het Olav's Pad , de 2 dames een stukje Camino Frances vanuit Sarria of Leon. Een toepasselijk spreekwoord, althans doelend op den Hugo en zijn ega, zegt : Als je bij de hond slaapt krijg je z'n vlooien 😛. Nu wil ik allerminst beweren dat onzen Hugo de allures heeft van een viervoeter maar zie, hij heeft zijn vrouw toch maar mooi besmet met het caminovirus. Ik verschiet daar niet van want dat moest er vroeg of laat toch van komen. Ikzelf werd vergezeld door m'n nichtje Marleen. Die is ondertussen ook begeesterd door een pelgrimstocht. Zij heeft ook de zegen gekregen en zal waarschijnlijk in september vertrekken. Een schrijnende toevalligheid is dat zowel Annita als Marleen in juli 2017 hun man verloren in een smartelijk verkeersongeval. Mogelijk brengt een camino verlichting voor het verdriet bij de zoektocht naar antwoorden op de talloze onbeantwoorde vragen. Ik hoop het stellig.
Vandaag koos ik voor een lusje rond Deinze, stad aan de Leie. Deinze is in de oudheid ontstaan als Donsa of Dunsa. Wat dit betekent, is nog onbekend, maar mogelijk verwijst het naar een mosrijk gebied. Deze stad is in heel haar geschiedenis getuige geweest van opstanden, oorlogen, vetes omtrent grondbezit, plunderingen, pestilentie en noem maar op.
In het wapen van Deinze vinden we de zwarte dubbelkoppige adelaar terug. Net zoals in de vlag van Albanië. Het is oorspronkelijk het wapen van het Byzantijnse Rijk en later ook van het Heilig Roomse Rijk, Oostenrijk-Hongarije en Rusland waartoe Albanië ooit behoorde. Met enige vertraging kwamen we rond haftien aan in Deinze. Een zoveelste probleem aan de infrastructuur zorgde voor de vertraging. Geen probleem echter want onderweg op de trein hadden we een boeiend gesprek met een jonge man, luisterend naar de naam Kristof. Hij was bioloog - evolutiedeskundige en epidemioloog. Toen ik in Sint Niklaas opstapte was de Ronny met hem al in gesprek. Kristof had een trektocht in Tanzania achter de rug en zulk een avontuur levert natuurlijk boeiende gesprekstof op. Hij zocht zich nu enigszins te settelen met een partner en had voor een baan gekozen als mobiliteitsdeskundige aan de stad Antwerpen. Een boeiende kerel. Hij had nog een tochtje in Zweden met zijn partner op het oog en nog wat losse reisjes her in der in het binnenland. In Gent St. Pieters stapte hij uit, wij reden nog 2 staties verder.
Het is mijn inziens niet abnormaal dat je mensen begroet wanneer je hen op straat tegenkomt. Ook al zijn het onbekenden, een goeiemorgen of goeiedag kost geen moeite en komt je humeur ten goede. Daar in Deinze kennelijk niet. Mensenlief wat een zure mensen lopen daar rond zeg ! Met een steevaste blik van 'Waar bemoei jij je mee' krijg je reactie op jouw 'goeiemorgen'. Het is geen losstaand feit want het valt je na enkele pogingen duidelijk op. Op de duur maak je er een sport van : Een groetje terug ? Nee 1-0 ... nog maar eens een poging 2-0. Eindstand 8-1 of zoiets. Later op de dag bij een volgende ontmoeting werd onze vaststelling geschraagd door een derde mening van een streekgenoot.
We gingen richting Brielmeersen uit. Onderweg ernaartoe troffen we een al oudere man aan die met zijn mes inkepingen zat te maken in een berkenboom. Rond zijn hals hing er het rode tempelierskruis waar hij bij navraag uit nieuwsgierigheid nogal geheimzinnig over deed. Beroepshalve was hij houtvester geweest. Hij wist wanneer de sapstromen van de berk op gang kwamen om deze te oogsten. Deze kennis benutte hij om dat sap op te vangen. Waarom hij dit oogste ? Wel, jaarlijks dronk hij daar een kopje van. Dit behoedde hem voor prostaatproblemen. Je moet het maar weten ! 1 kopje volstond. Misschien heeft hij daar wel gelijk in. Mijn tante zaliger liet zelfs witte wijn trekken op preiwortels. Een drankje om de cholesterol de baas te blijven ! Het werkte verbazingwekkend volgens haar dokter. Althans werkte het bij haar maar misschien was er zonder remedie ook geen sprake van cholesterol. Die oude remedies werden in de vergetelhoek geduwd door de pharmasector maar niet zelden hielpen ze de mensen toch van hun kwaaltjes af.
We zaten dus al in het Brielmeersenpark. Een knap 30 hectaren groot stadspark,. Vijvers, bossen, parken, weiden
en kilometers rustige wandelpaden,
een fit-o-meter parcours
en een piste op houtsnippers voor de joggers. Het recreatiepark is tevens een erkende dierentuin,
er zijn vogelkooien met zilverreigers, lepelaars, uilen, ...
en veel andere vogels,
weiden met herten, reeën, schapen, geiten, paarden...
en nog veel meer andere dieren. Op de wielnesten waren de ooievaars ondertussen al aangekomen. En maar klepperen met hun rode snavel. Prachtige beesten. Het is volop lente !
Het roer werd gezet richting Bachte. In de regio van Astene kwam het mooiste stukje wandeling aan bod. De oude Leiearmen lagen er vredig bij in het zonnetje. Die was ondertussen al flink katoen aan het geven. Per ongeluk staken we het veerpontje over. Het lag er te verleidelijk bij om er aan voorbij te gaan. Dat bracht ons tot vlakbij de Vosselare Put. Een plekje waar je de Leie in kan duikelen en een fris pintje drinken in de aanpalende afspanning. Het geheel aan recreatieve infrastructuur roept enige nostalgie op. Families op een picknickdeken, joelend kinderen in badpak, een stortbad op de graszoden om het slijk van je lijf te spoelen na een duik, een ijsroomkarretje, verdwaalde ballen ... Dit stond me nog bij van een vorig bezoekje. Nu was het nog iets te koud om deze beelden terug tot leven te brengen. Op het terras maakten we kennis met Vic en Claudine. Vic was andersvalide en verplaatste zich in een rolwagentje. Leuke babbel gehad met deze positief ingestelde mensen. Een knap staaltje kafka kregen we hier te horen van hoe er hier in België met onze andersvaliden wordt omgegaan. Hemeltergende situaties. Claudine vertelde van een papieren rompslomp zonder weerga. Ik moest terug denken aan een ex-collega, de Jef. Jef zonder been in de omgang. Jef moest jaarlijks een doktersattest voorleggen waaruit moest blijken dat hij nog steeds aanspraak kon maken op de status van invalide. Precies of zijn been zou er sinds het vorige bezoekje terug aangegroeid zijn. Hier kregen we ook te horen dat onze indruk over de zure mensen in Deinze geen fantazie was. Volgens Vic was er een groot verschil te bespeuren in mentaliteit tussen de mensen die boven of onder de Leie resideerden. In alle geval, op één van m'n vorige toertjes had ik al eens gewag gemaakt van de pronkerige huizen langs de Leie. Waarschijnlijk zal het 'hautain - zich elitair wanende' bij sommige mensen hier een weerslag hebben gehad op de onderlinge sociale omgang. Mogelijk is dit een verklaring voor hun antipathieke voorkomen.
Los daarvan zaten we in een wondelijke omgeving en ik zou een opsomming kunnen geven van de dingen die we hier te zien kregen. Een filmpje zegt soms zoveel meer. Ik ga het me bijgevolg even gemakkelijk maken.
Tot slot wilden we nog even het kasteel van Ooidonk aanlopen. In een meander van de Leie, op een boogscheut van Gent, ligt het sierlijke en statige kasteel Ooidonk. Het omringende water en het fraaie park stralen een en al rust uit en verlenen het kasteel een harmonieus en vredig karakter. Het kasteel werd in 1595 herbouwd en geldt als een van de mooiste kastelen in België. En opnieuw .... niks zo slim als een luiaard en ik verwijs naar een eerder bezoekje. Toen heb ik deze prachtige waterburcht al eens beschreven : Het Kasteel van Ooidonk
De wandeling zat er bijna op. We stapten terug richting statie. Nog een afsluitend pintje in een Heavy Metal kroeg, dit voor de verandering en boeken toe voor vandaag. Het was mooi geweest.
Het roer werd gezet richting Bachte. In de regio van Astene kwam het mooiste stukje wandeling aan bod. De oude Leiearmen lagen er vredig bij in het zonnetje. Die was ondertussen al flink katoen aan het geven. Per ongeluk staken we het veerpontje over. Het lag er te verleidelijk bij om er aan voorbij te gaan. Dat bracht ons tot vlakbij de Vosselare Put. Een plekje waar je de Leie in kan duikelen en een fris pintje drinken in de aanpalende afspanning. Het geheel aan recreatieve infrastructuur roept enige nostalgie op. Families op een picknickdeken, joelend kinderen in badpak, een stortbad op de graszoden om het slijk van je lijf te spoelen na een duik, een ijsroomkarretje, verdwaalde ballen ... Dit stond me nog bij van een vorig bezoekje. Nu was het nog iets te koud om deze beelden terug tot leven te brengen. Op het terras maakten we kennis met Vic en Claudine. Vic was andersvalide en verplaatste zich in een rolwagentje. Leuke babbel gehad met deze positief ingestelde mensen. Een knap staaltje kafka kregen we hier te horen van hoe er hier in België met onze andersvaliden wordt omgegaan. Hemeltergende situaties. Claudine vertelde van een papieren rompslomp zonder weerga. Ik moest terug denken aan een ex-collega, de Jef. Jef zonder been in de omgang. Jef moest jaarlijks een doktersattest voorleggen waaruit moest blijken dat hij nog steeds aanspraak kon maken op de status van invalide. Precies of zijn been zou er sinds het vorige bezoekje terug aangegroeid zijn. Hier kregen we ook te horen dat onze indruk over de zure mensen in Deinze geen fantazie was. Volgens Vic was er een groot verschil te bespeuren in mentaliteit tussen de mensen die boven of onder de Leie resideerden. In alle geval, op één van m'n vorige toertjes had ik al eens gewag gemaakt van de pronkerige huizen langs de Leie. Waarschijnlijk zal het 'hautain - zich elitair wanende' bij sommige mensen hier een weerslag hebben gehad op de onderlinge sociale omgang. Mogelijk is dit een verklaring voor hun antipathieke voorkomen.
Los daarvan zaten we in een wondelijke omgeving en ik zou een opsomming kunnen geven van de dingen die we hier te zien kregen. Een filmpje zegt soms zoveel meer. Ik ga het me bijgevolg even gemakkelijk maken.
Tot slot wilden we nog even het kasteel van Ooidonk aanlopen. In een meander van de Leie, op een boogscheut van Gent, ligt het sierlijke en statige kasteel Ooidonk. Het omringende water en het fraaie park stralen een en al rust uit en verlenen het kasteel een harmonieus en vredig karakter. Het kasteel werd in 1595 herbouwd en geldt als een van de mooiste kastelen in België. En opnieuw .... niks zo slim als een luiaard en ik verwijs naar een eerder bezoekje. Toen heb ik deze prachtige waterburcht al eens beschreven : Het Kasteel van Ooidonk
De wandeling zat er bijna op. We stapten terug richting statie. Nog een afsluitend pintje in een Heavy Metal kroeg, dit voor de verandering en boeken toe voor vandaag. Het was mooi geweest.
