Domein Puyenbroek.

Verleden week kon ik bij mezelf weinig enthousiasme bespeuren om aan een wandelingetje te beginnen. Het weer zat voor te beginnen al niet mee en vervolgens vond ik geen inspiratie omtrent een lokatie. Die lelijke grijze lucht had wat invloed op het gemoed vrees ik.  Tel er nog her en der wat familiaal gepieker bij met als toemaatje het perspectiefloze covidvertellingske en je hebt al vlug een verklaring voor dit dipje. Vlug die dwaze dwarrelende gedachten wegzetten doe je best met de draad terug op te nemen en een toerke te gaan stappen. Stappen als remedie tegen een dipje kan hierbij behulpzaam zijn. Zo gezegd zo gedaan. De Ronny en den Hugo zagen dat ook wel zitten en gaven present. 

Op de parking van Domein Puyenbroek lagen start en eindpunt broederlijk naast elkaar. Om 9uur zouden we eraan beginnen. Den Hugo had ik eerder al opgepikt in Temse, de Ronny en de Catsjoe zou ik op de parking treffen. Die waren juist voor ons toegekomen. Vlug de bottienen aan en komaan beste vrienden : Gas geven ! 

De eerste kilometers volgden de loop van de Zuydlede. Een vredige start met een al even peisvol vervolg langs haar kronkelende oevers. Het ochtendlijke panorama aan deze mooie waterloop leverde enkele betoverende fotootjes op. Wat kan de natuur toch prachtig zijn. Zelfs op een grauwe decembermorgen. Een eenzame visser had daar post gevat en zijn zinnen op de vangst van snoek gezet. Een vrolijke  kerel. De Ronny wilde natuurlijk weten of zijne snoek na vangst in de 1 of andere pan zou belanden. De visser, een beer van een vent, gewaagde verbolgen van niet. Vuur maken aan een waterloop is verboden. Dit verbod kwam er nadat er werd vastgesteld dat clans van oosteuropese arbeiders zich zorgenloos wijdden aan het leegvissen van  de Vlaamse waterpartijen. En vervolgens er een openlucht 'braai'  op nahielden waarbij menig voorn, brasem of zeelt  naar de eeuwige visvelden verhuisde.  Nee, een snoekbaars of een vette paling waren de enige specimen met kieuwen en vinnen die onze sympathieke visser nog enige culinaire  bevrediging konden schenken . Nog een prettige dag verder maat, we moeten nog wat verder ! We stapten verder een bruggetje over waarna we door het open veld terug richting Puyenbroek stapten. Beetje omweg moesten we maken want ik had een stukje privaatweg mee opgenomen in het traceetje. Helemaal geen ramp. 

Ik had onze maat op de hoogte gebracht van de strenge richtlijnen die gelden op het domein voor hondenbezitters. In een recensie over het domein klaagde een bezoeker dat hij op de 3 uur tijds dat hij er vertoefde wel 5 keer door een boswachter werd gecontroleerd of zijn beest aangelijnd was. Zulke beperkende regels vallen bij gebrek aan tegemoetkomende alternatieven niet in onze maat zijne smaak. Om de bos- of parkwachter op een verkeerd been te zetten had hij  er al eens aan gedacht om een leiband van visdraad te maken. Onzichtbaar maar wettelijk gezien, aangezien aangelijnd, toch niet in overtreding. Neenee, onze Catsjoe liep vandaag mooi mee aan een uitrolleiband. Ze had helemaal geen bezwaar over de geldende regels. 

Goed, na een kleine 6km waren we in het domein verzeild geraakt. Erg weinig volk viel er aan te treffen. Hier en daar een loper, een fietser of mountain-biker, het domein was zo goed als voor ons alleen.  Aan een omschrijving van de omgeving ga ik me niet wagen. Dat deed ik al op 16 okt '20 : Zaffelaere - Puyenbroek. Wat me wel opviel was dat het terrein er opmerkelijk anders uitzag. Het kwam me een beetje vreemd voor maar de reden hiervoor was dat de regenval van de laatste dagen overal kreekjes had gevormd en grachten gevuld. Hier en daar vielen er paadjes weg omdat ze onder water stonden. Ook waren er talloze nieuwe paadjes in aanbouw. De stabiliserende fundering was al aangelegd, ik vermoed dat er tegels zullen volgen. Ik vind dit een beetje spijtig omdat daarmee toch voorkeur aan het kunstmatige boven het natuurlijke wordt verleend. Slijtig ook aan de wandelbottienen. Maar goed, ook dit is geen ramp. Het komt dan weer ten goede aan rolstoelgebruikers. Die hebben ook recht om de natuur in te trekken. 

We trokken verder het domein in. Op een bepaald moment kreeg onze maat Ronny het bijna aan zijn hart. Zijn aandacht werd getrokken door enig ophef en beweging in de verte.  Wat bleek ? Een roedel herten, zeker een stuk of 7-8 beesten hielden een sierlijke spurt van wel 500 meter. Zoiets krijg je niet vlug te zien, vandaar zijn nakende hartstilstand. We konden ze volgen. Een 20-tal meter afstand houdend  tussen elkaar renden ze met volle snelheid in rechte lijn door ons gezichtsveld. Niet gehinderd door afspanningen hielden ze er een serieus tempo op na.  Jammer dat het zo snel ging want tijd om er een foto van te kunnen nemen heb je niet eens. 

In de geburen van een bijna 100 jaar oud gebouwtje waarin een pompgemaal huisde hielden we ons schaft. Eerst wat aperitieven, je kent dat ondertussen al wel hè ? Van het glazeke wijn en de hapjes ? Vervolgens werd de schoofzak aangesproken. Voor het dessert zorgden den Hugo en de Ronny. Den Hugo had koekjes en marsepeinpralinnekes bij, de Ronny prepareerde voor ons een Irish Coffee. We konden er weeral tegen. Na de picknick ging het richting vijvers uit. We passeerden daarbij het knuffelhuisje waar iets verderop een onderhoudswerkman van het domein in een hooistal met rakelen bezig was. Nadat de Ronny deze man aansprak bleek hij naar de naam Luc te luisteren. Een open gesprek volgde. Zijn arbeidsrelatie met Sandra, zijn bazin, was naar zijn zeggen van een dermate kwaliteit dat hij zich met volle plezier aan zijn job wijdde. Kwa jobsatisfaction, scoorde Luc erg hoog. Het weze hem gegund want ik vrees dat dit voor het merendeel van onze arbeidpresterende bevolking niet het geval is. Maar goed, het was de Ronny eerder te doen om een beeld te krijgen van de activiteiten die zich in het 'knuffelhuisje' mogelijkerwijs afspeelden. Enigszins verbaasd vernam onze maat van de Luc dat dit huisje een educatieve taak had bij schoolbezoeken en er bijgevolg geen enkele connotatie was met een etablissement waar er erotiek werd belichaamd.  Dit was weliswaar te verwachten. Verder bleek den Hugo deze Luc te kennen. En omgekeerd was dit ook het geval. Hugo, zijnde ex-beroepshalve een keurmeester kwam hier jaren geleden op het domein allerhande toestellen op hun veiligheid kwa gebruik keuren. Hij meende nog het adres van Sandra te hebben en zo ja wilde hij haar een lovend woordje toesturen aangaande haar sympathieke medewerker. Het zou die mens plezier gedaan hebben. 

De zon was ondertussen horizontaal al tot op 2 uit elkaar gestrekte vingers gedaald. Nog 1 uurke dus en de schemering zou vallen. We besloten om het toerke wat te wijzigen en naar het eindpunt te tenen. Het was nog maar eens mooi geweest. Mooie natuur gezien, gezellige picknick gehouden, veel gelachen werd er ook en vaak om de onnozelste dingen, plezante babbels onderweg eveneens, de gerepareerde knie van onzen Hugo heeft het bovendien uitgehouden en wat betreft de Ronny : Hopelijk is hij nu toch al iets gerecupereerd van zijn logistieke multitaskplicht in de bejaardenzorg. Een ganse schare hoogbejaarde tantes rekent hier op zijn belangloze edelmoedigheid. Het zijn zij die de laatste dagen en weken zijn caritatieve workfloor uitmaken. Hij spreekt van een jobsatisfaction die vergelijkbaar is met deze van bovenvermelde parkarbeider.  Het gebruik van wat nieuwerwetse bedrijfstermen, bij voorkeur dan nog Engelse, moeten het vertellingske hier een tikkeltje geloofwaardiger maken ! 😀😀😀 

Wat brengt er ons de volgende week ? Er komt beslist wel iets nieuws uit de bus. Voilà zie, we sluiten hierbij af.