Puurs Sauvegarde Ruysbroeck Eikevliet

Het zou droog blijven vandaag. Hooguit een spatje miezer in de loop van de dag dus een uitstapje kon er best af. Een wandelingetje niet ver uit de geburen lag al klaar. Alhoewel Den Machtigen Stroom niet in zicht zou komen, zouden we  nog maar eens het prachtige Scheldegebied gaan verkennen. Ditmaal het gebied rond Ruisbroek-Sauvegarde, Hingene en omliggende straten. 

Over Ruisbroek heb ik al eens een blogpost gemaakt op 6 december 2019 . In 't kort geef ik nog even het relaas van deze overstromingsramp : Op zaterdag 3 januari 1976 raast een Noordwesterstorm over België. Het is springtij. In Ruisbroek aan de Rupel breekt de dijk van de Vliet, een getijdenzijriviertje van de Rupel. Bijna heel het dorp liep toen onder. Op sommige plaatsen stond het water tot 3 meter hoog. Een monument met de naam De Waterhoek geeft aan hoe hoog het water precies stond tijdens de overstroming. Vele inwoners werden verrast en verloren nagenoeg al hun bezittingen. Ruim 2000 mensen werden geëvacueerd. De ramp had vermeden kunnen worden, en de hulpverlening kwam maar traag op gang en verliep stroef. Het Sigma-plan werd getekend. Dit moest zulke rampen in de toekomst vermijden. 

Om 9u gold er afspraak met de stapmaten Ronny en Catsjoe. In Sauvegarde zouden we van start gaan. Maar mijne maat zijn gps moet tilt geslagen hebben want hij stond aan de Kerkstraat in Willebroek. Z'n wandelgps bleek, wat later op de dag, ook door de duivel bezeten te zijn want die begon ineens in mijlen te berekenen.  Rond kwart na 9 waren we ribbedebie, de natuur in. 

We liepen in een grote lus rond het gesloten natuurgebied De Moeren tot aan de spoorlijn St. Niklaas - Mechelen. Dit natuurgebied, ook wel Het Moer genoemd,  is 79ha groot.  Het is één van de drie grote moerassige laagten in Klein Brabant. Vroeger deed het dienst als turfwinningsgebied, maar in de 17de eeuw werd de huidige structuur gecreëerd door het opwerpen van dijken, het graven van grachten en het beplanten van de dijken met hakhout. 

Aansluitend bij Het Moer vind je het 17ha grote Parkdomein Hof van Coolhem. De naamgeving 'Coolhem' gaat terug tot de 7de-8ste eeuw. Vanaf de 12de eeuw komt het gebied in bezit van de familie Van Oyenbrugge. In  de 15de eeuw worden de bewoningssite en Het Moer door de toenmalige eigenaar verkocht aan de Sint-Bernardusabdij van Hemiksem. Van het voormalige abdijdomein, die lange tijd dienst deed als toevluchtsoord, blijven enkel nog de fundamenten over. De nog aanwezige abdijhoeve en schuur dateren uit het einde van de 17de eeuw. Van het oorspronkelijk omliggende park zijn enkel de ringgracht en de herstelde boomgaard herkenbaar. 

In het park is een milieu-educatief centrum gevestigd. Erg leerrijk voor een hele resem doelgroepen. Je vindt er voorts een oude en een nieuwe boomgaard, een waterzuiveringsproject, een historische tuin en een bijen- en vlindertuin. Er is ook een drie kilometer lang leerpad. En daar wandelden we door, het was net of we een tijdreiziger waren en in het verre verleden waren aanbeland. Werkelijk een heel prachtige lokatie. Hier wordt jaarlijks het aspergefestival van Puurs georganiseerd. We versierden een picknicktafeltje aan een ateliertje waar de know-how van de Puurse aspergeteelt werd uitgebeeld. Aangezien de Covidmaatregelen ons nog beletten van in het eerste het beste kroegje een koffietje te consumeren vonden we daar aan dat tafeltje tijd genoeg om uitgebreid te aperitieven. We kunnen het niet laten en dienen blijvend onze Bougondische status alle eer aan te doen.

We kraamden daarna op. Er moest nog een heel eindje verder gestapt worden. De Catsjoe liep onaangelijnd vlak naast ons. We zaten in het beboste deel van dat parkdomein. Niemand te bemerken in de geburen tot er plots een jogger opdook, ons passeerde en het niet kon laten om hierover een opmerking te maken. Mogelijk was hij het trieste lot van Dribbeltje indachtig, misschien ook angst of was hij simpelweg een onverdraagzame regeltjesfreak ??? Het gaf ons weeral voer tot het verkennen van elkaars enigszins uiteenlopende meningen hieraangaande. In alle vriendschappelijkheid uiteraard en waar ik volmondig mee akkoord kan gaan is dat een bekwaamheidsattest van de hondeneigenaar alsook een gedragsrapport over de hond in kwestie een goede zaak zou zijn.  Het zou alleszins wat meer vrijheid kunnen betekenen voor vele honden aangezien de hondenlosloopweiden of -gebieden eerder aan de schaarse kant zijn hier in België. 

We stapten verder, even over verharde paden  tot aan de Goorlagbeek om dan iets later westwaarts de oever van de Vliet te volgen tot aan de Rijksweg. Even werd het verkeerslawaai spelbreker maar niet voor lang.  Langs smalle paadjes vervolgden we onze weg en kwamen tot het besef dat we verkeerd aan het lopen waren. Een kleine wijziging in het parcours drong zich op. Eens het sfeervolle rode St. Benedictuskapelletje voorbij stapten we het domein van  het kasteel van Ursel binnen. Ook weeral mooi, een uitgelezen decorum voor ons schaft. 

Gezeten op een bankje met uitzicht op het kasteel schreef de Ronny ter plekke een wedstrijd uit voor de passanten met de mooiste glimlach. De prijs die er mee kon gewonnen worden kon je echter met je ellebogen aanpakken. De lange schafttijd noopte ons eens te meer om het toerke een beetje in te korten. Hierdoor viel het stukje Schelde-oever letterlijk in het water. Ook weeral niet erg, de Schelde zal nog wel een tijdje blijven liggen denk ik.   Daarna ging het onverbiddelijk richting eindpunt uit. We stapten door het landschap waarin de Vliet kronkelt en uiteindelijk bereikten we al stappend door de modderige wegeltjes van de vochtige broekbossen via de Eikse Amer het dorp Eikevliet. Vanaf hier werd het terug droger terrein. De landbouwpercelen liggen er netjes ingebed in het drevennet van de Eikerheide. Het tochtje zat er weeral op. Ik onthoud van deze trip dat we toch in een min of meer andersogend landschap waren verzeild geraakt. Houten bruggetjes, hobbelige kasseibaantjes, donkere bossen, kronkelende beekjes, mysterieuze poeltjes, sprookjesachtige bomen waar zelfs ganzen in huizen, de vele sporen uit het verleden die getuigden ... en dit alles nu getooid in een herfstkleed gaf dit wel een betoverende indruk. Er is zichtbaar veel verschil met de landschappen die zich iets verderop over de rijksweg bevinden. Voilà, het zit er weeral op zie ! Alles is eindig.  Welk tripje zal ons de volgende week het genoegen brengen ?