Verrebroek en de NZ verbinding

Het voorspelde mooie weer leek me te uitnodigend om thuis te blijven zitten. Plannen waren er eerst niet maar uiteindelijk heb ik dan toch m'n rugzakske klaargemaakt en ben ik er op uit getrokken. De Ronny en de Catsjoe deelden precies dezelfde mening en rond 9u gingen we van start in Verrebroek. Met een op Routeyou gepikt en enigzins aangepast traceetje zouden we wel een dag in de Wase Polders kunnen vullen. Het zou tegen alle verwachting in een verrassing blijken. Mooi, ik ga er zeker nog terugkeren.

De ontwikkeling van het Wase havengebied daar in de regio heeft een zware impact gehad op de waterhuishouding en de beschikbare ruimte in de polders. De Vlaamse Milieumaatschappij zocht naar een remedie om deze impact op de natuur te milderen. De belangrijkste uitgangspunten hierbij waren : Het verbeteren van de waterhuishouding, het verhogen van de waterbergingscapaciteit en het herstellen en versterken van de natuur- en landschapswaarden. De herinrichting van de Noord - Zuidverbinding tussen Verrebroek en Kieldrecht, tot voor de werken een 4km lange paternoster van verschillende kreekjes en verwaarloosde beken, bood hierbij een oplossing. Ik was me er helemaal niet van bewust dat dit gebied op m'n wandelroute lag. En daar heb ik op het moment zelve helemaal geen spijt van gehad. Een mooie brochure over dit natuurgebied en hoe dit verwezenlijkt werd vind je hier : Noord - Zuid verbinding Polders.  

Bij het begin van onze jaartelling had de zee vrij spel en beukte de watermassa ongebreideld in op het schorrenland. De Wester- en de Oosterschelde bestonden toen nog niet als estuarium en boden geen bescherming aan het achterland. Tijdens opeenvolgende overstromingen die zich voordeden in de periode van de 9de tot de 12de eeuw stroomde de zee herhaaldelijk landinwaarts. Het watergeweld sneed doorheen de bodem en liet geulen van variërende diepte en breedte achter. Doordat zout en zoet water de kreken vulden, ontstond een brakke situatie die een geheel eigen flora en fauna opleverde. 

Nu, na afloop van de restauratie, oogt het geheel als een prachtig wandel- en natuurgebied. Het verraste ons enigszins want we hadden eerder een wat platte wandeling verwacht. Bij de start viel dit dus al erg goed mee. Met een stralend zonnetje en geen wind werd het nog beter. De stoompluim in de verte, komende uit de kerncentrale van Doel, getuigde hiervan. Ze steeg loodrecht naar de hemel.  Enig minpuntje was op de verre achtergrond het verkeerslawaai van de expressweg. Toch viel daar  best mee te leven. Ook wat jammer was dat er in de kreken daar blauwalg werd vastgesteld. Giftig en zeer schadelijk voor mens en dier. Er gold een verbod op recreatie. Dus geen pootjebaden, waterspelen of zwemmen.  Daar was het uiteraard ook een beetje te fris voor. Het was dus opletten geblazen dat de Catsjoe er niet zou gaan drinken.  Zoiets durft deze bejaarde viervoetster al wel eens doen. 

Het traditionele "kommeke koffie" bij de aanvang van de trip moesten we al ontberen zodat een aperitiefje dit gemis enigszins moest goedmaken. Gezeten op een betonnen overspanning aan een beekje lieten we het frisse pintje ons smaken. Gegarneerd met wat gerookte en gepeperde zalmforel en nog een sauciske moest dit ons leven in dit aardse tranendal weer wat draaglijker maken. Ik overdrijf maar al die corona-ellende zet toch de domper op de levensvreugde van vele stervelingen. Een aperitiefje als onderdeel van een stevig wandelingetje  heeft hierbij dus eventjes wonderen verricht.  Wat mij betreft was de wandeling, die trouwens bijlange nog niet ten einde was, al geslaagd. Gezeten daar aan dat beekje .... pure meditatie als je het me moest vragen😋😋😋 !!! 

Nu ging het richting de Koningsdijk uit. Deze dijk ligt pal op de grens met Nederland. Al wandelend over die dijk zie je duidelijk het verschil tussen gesloten landschap in België en het open in Nederland.  Gezeten op een bankje voor ons schof leerden we er de historie van dit grensgebied. Een informatiepaneel vertelde me dat om de stormvloeden te keren men vanaf de 13de eeuw in verschillende fasen overging tot de inpoldering van de overstromingsgebieden. De kreken werden in een uitgebreid slotenstelsel ingeschakeld en hielpen mee de polders te ontwateren. De laatste fase van de Vlaamse inpoldering werd in de 17de eeuw ingezet. Ze diende de gebieden te herbedijken die om militair strategische redenen tijdens de Tachtigjarige Oorlog onder water waren gezet om Antwerpen te verdedigen. Het herstel van de doorgestoken en inmiddels zwaar gehavende dijken was geen eenvoudige klus. Er werden tal van nieuwe dijken opgeworpen terwijl van de oude dijken enkel nog de naamgeving overbleef. Weeral een leerrijk moment. Met het ouder worden vergaart men kennis wat heel goed is maar desondanks dit sterft men  in onwetendheid. Ik denk dat het den Dalaï Lama was die dit al filosoferend uit zijn botten sloeg.  

Het verdere verloop van onze wandelingen speelde zich af tussen uitgestrekte velden, smalle paadjes naast en op de dijken. Knap, hier en daar een tractor die het veld omploegde en daarmee een buffet opdiende voor honderden meeuwen op zoek naar pieren en wormen. Steevast de stoompluim van Doel op de achtergrond in een schitterend blauwe lucht. Het stappen ging vanzelf. Af en toe kreeg ik wel eens een stomp van de Ronny die me aan de afstandsregel diende te herinneren. Ja, die verlies je soms ongewild uit het oog. Aan een hoeve werd er take-away crème-glace verkocht. Het verwonderde me dat er mensen hadden plaatsgenomen aan het terras en dat er klein mannen in de speeltuin speelden. Dit was helemaal niet afgesloten gemaakt voor de kalandizie. Toegelaten of niet ? Geen idee, eerder niet zou ik denken maar ik laat het in het midden. Veel volk was er alleszins niet. De Ronny trakteerde met een bakje koffie en een 'kremmeke' zoals ze dat hier in het Waasland zeggen. Een mooi alternatief was dit voor een tripel 'Sinpalske', het brouwsel van de streek. Het had gesmaakt en we stapten verder. 

De trip zat er bijna op. 5 uur en je zag dat de avond al viel. Al vlug waren we aan ons eindpunt waar we van elkaar afscheid namen. Een mooie dag werd het die ze ons niet meer kunnen afnemen. In het huiswaarts rijden kleurde er juist boven de kim een avondzonnetje diep oranje. Enkele hoge wolkjes kleurden in Laura's laatste stralen lichtroze en paars. Sjiek panorama, een stralende dag kon ingepakt worden. Bovendien die mooie avondkleuren voorspelden voor de volgende dag opnieuw het mooie weer. Wat een luxe toch !