Rondje Belsele - Hamme / Oude Durme

Mooi weer ! In de wetenschap dat het aantal dagen die hiermee nog gezegend zullen worden eerder aan de magere kant zal zijn kon ik het niet laten om vlug vlug m'n rugzakske operationeel te maken. Dit met het oog op een toereke te maken ten dienste van de gemoedsrust. Nee, helemaal geen huzarenstuk ! Wat bokes smeren, toespijs, fleske water, wat koeken van de kleinkinderen meepikken, ze mogen weeral even niet meer komen, vandaar want aan oudbakken koekskes hebben die mannekes ook niets meer. Dus die gingen mee de 'ransel' in.  

M'n toerke lag al klaar : Belsele - Hamme in een vette lus van 23 paaltjes waarbij een lapdance met Waasmunster, Sombeke en Elversele, en dit los op de schoot een beetje voor het volume aan kilometertjes moesten zorgen. Het zou naar wens verlopen. Het wordt moeilijk om nog een origineel toerke te versieren  dat zich hier in het Land van Waas afspeelt. Ik, en ik niet alleen maar ook de stapmaten, hebben ondertussen al ongeveer half Vlaanderen, ik ga niet zeggen platgelopen, maar dan toch grotendeels onder de bottienen geplakt. De Ronny vertelde me al meermaals dat hij verbazing opwekte bij zijn Lieve wanneer er op TV beelden worden getoond van stukjes Vlaanderen. Bij wielerwedstrijden bvb. Daar en daar, en zie daar ... ik ben daar al geweest ! Niet te verwonderen eigenlijk. Om en bij de 250 posts aan 20 paaltjes, een klein rekensommetje leert me dat hier op onze Vlaamse wegen al om en bij de 5000 km werden afgebonjourd. Dat is noordwaarts voorbij de Noordpool, zuidwaarts ergens in Nigeria, oostwaarts Afghanistan en naar het westen zou ik in Canada Quebec terecht gekomen zijn. En tot m'n eigen verwondering lukt het me toch nog elke keer om  iets uit de mouwen te toveren. Ik verschiet er nog elke keer van. Belsele was 'The place to Start' vandaag. Van hieruit zou het in een grote omtrekbeweging richting Hamme gaan.

Ik was zinnens om vroeg te vertrekken maar een Covid-overlijden  in de Waalse aangetrouwde familie maakte dat het iets later werd vooraleer ik vertrok. Klote ! M'n echtgenote heeft veel verdriet bij dit overlijden, ik ook al zal je het niet merken. Fijne mensen die je ziet gaan, geen franjes, warm hart en oprecht. Triest maar dit hoort evengoed bij het leven.  Ik ga het nu al vermelden, 's avonds bij terugkeer hoorde ik dat er een 2de sterfgeval viel te betreuren in haar familie. Ook Covid, ik wil vooral vloeken nu ! Wat helpt het ? - dat ze nu in vrede rusten ! 

Het was na elven dat ik in Belsele van start ging. Van hieruit vertrekkende had ik 23 paaltjes bijeen geknutseld. Rekening houdend met het ontbreken van een kroegstop, ze zijn toch allemaal gesloten, viel dit best mee. Het werd dus nog maar eens een solotoerke. Dat went uiteraard ook maar soms is het toch veel plezanter met wat compagnie. En toch, soms heb je enkel nood aan jezelf als stapgenoot. Zulke solotrippekes op een wandeling waarmee je enkele uurtjes zoet bent, niet die kleintjes van rond de kerktoren welteverstaan, bieden je het ideale podium om tot zelfreflectie te komen.  Héwel, ik heb er vandaag mijn voordeel bij gedaan. Eventjes terug "remettre les horloges de ma vie". Mindtwisters, piekertoestanden over relaties, verhoudingen in familiekring, onzekerheden in je vriendenkring, je onmacht, je ergernissen ... laat het de revue maar passeren er komt tijdens je stappen wel perspectief. Belangrijk is, volgens mij althans en dat heb ik op de camino's geleerd, dat je bij zulke oefeningen niet vanuit het 'ik' moogt observeren. Zo wel, dan leg je onvermijdelijk de oplossing bij anderen en niet bij jezelf. Je moet even buiten jezelf treden, je een boom indenken waar je inklautert en waarna je vanop een hoogte heel intens naar jezelf kijkt. Je komt dan tot verbijsterende vaststellingen waarbij je jezelf ter orde kunt roepen. Heel leerrijk, maar goed we gaan nu een beetje de beentjes strekken. 

Eens m'n karreke gedeponeerd in de dorpskern van Belsele zat ik al vlug in de tuin van het kasteel van Belsele. Het trajectje dat ik had getekend zou pal door de wijnkelder van het kasteel lopen dus een correctie dringde zich na welgeteld 2 minuten al op. De toegangen tot het kasteel waren afgesloten maar die correctie bood me ter compensatie een verfrissende blik op de tuinen van het kasteeldomein. Een onbestemd stukje Belsele volgde nu tot aan de E17. Grotendeels door weide en bos waarbij je regelmatig de stuipen werd aangejaagd door overijverige mountainbikers. Zonder bel. Deze die-hards, je vraagt je soms af waarom, rijden zich de ziel uit het lijf. Met de bruine slijkstreep op hun kont en een smoelwerk te vergelijken met deze van een dokwerker na een dubbele shift cement in prise te hebben gelost, snorren ze je voorbij en dwingen ze je de brandnetels in . De geëpileerde beentjes wijd uiteen op de pedalen om hun bravoure te etaleren. Met die gekromde benen wordt de indruk gewekt dat je over XL-familiejuwelen moet beschikken om dergelijke fietsprestaties neer te kunnen zetten. Jan toch,  je wordt een onverbeterlijke zagevent ! Kruip nog maar eens in die boom ! 

Het stukje richting Beneden Durme verliep erg rustig. Hier zorgde het Edmond Verstraeten pad op het Sombeke wandelpad voor. Dit pad heb ik enkele kilometers gevolgd. Het liep voornamelijk tussen weiden met hier en daar een houten bruggetje om een beekje over te steken. Edmond Paul Marie Verstraeten werd geboren in Waasmunster op 16 februari 1870 en stierf op 16 september 1956, hij werd begraven in Sombeke. Edmond was schilder die het leven gaf aan meer dan 1.000 schilderijen. Hij is een van de grootste Belgische luministen en impressionisten. Dit ter info. Ik stapte nog wat verder. Na het oversteken van de Durme aan de Mirabrug kwam Hamme in zicht. Ik volgde de kaai tot aan het natuurgebied waar de Oude Durme van haar pensioen geniet. Sjiek hoor ! Ondanks de feestdag was er weinig volk op de been ! Het geeft me het vermoeden dat de Vlaming geen, of toch weinig  weet heeft van de vele prachtige wandelgebieden die Vlaanderen te bieden heeft. In de nieuwsuitzendingen worden beelden getoond van overvolle wandelgebieden. Mensen zoeken precies de drukte op. De toegenomen interesse in het wandelen ten gevolge van de coronaperikelen is een pluspunt. Een beetje promotie van ons natuurpatrimonium zou mogen want nu worden voornamelijk beelden uit gekende recreatieterreinen getoond. De immense waaier aan wandelgebieden die Vlaanderen biedt wordt nauwelijks in de kijker gezet. 

Op een bankje hield ik even rust voor een boke en een slok. Ik had hier een rustig en mooi uitzicht. Hier en daar een visser aan de oeverkant, een aalscholver in een verre boom, maretakken eveneens, waterkiekens die verschrikt hun schuilplaats induikelen, kalende bomen, een ros bladertapijt op de paadjes, een gesloten kroeg aan de oeverkant, een slok van den 'bidon' om het boke door te spoelen, doorgeschoten onkruid ... Edmond Verstraeten zou hier wellicht een mooi tafereeltje van hebben geschilderd. Het vervolg van de wandeling ging over paadjes die me erg bekend voorkwamen. Deze paadjes had ik al eens bewandeld. Ik stesselde Waasmunster binnen waarna het opnieuw richting E17 uitging. Het laatste stukje naar Belsele toe liep naast deze E17. Een echt modderpad geschapen door de vele mountainbikers die er passeren. Maar dat was nog zo erg niet. Die bottienen maken we wel terug proper maar ik kreeg verdomme ineens schele koppijn van het monotone lawaai op die snelweg naast me. Ik was blij er terug van weg te kunnen lopen. Nog een stukje bos en daar kwam Belsele al terug in zicht. Het kasteelpark was de laatste te nemen horde.  Ik was hierbij terug bij af. Een kleine 25 kilometer afgewalst. Voldaan jawel ! Het was weeral mooi geweest.