Buggenhout - Opstal

Ook voor vandaag werd er nog voortreffelijk stapweer in het vooruitzicht gesteld. Een wandelingetje zou er nog afkunnen. Waarom niet de gok eens wagen op het Buggenhoutbos ? Ik probeer momenteel het openbaar vervoer nog wat te vermijden vanwege de corona. Geen trein of bus bijgevolg en dan biedt de kar uitkomst. Het geeft me bovendien het voordeel van nog enkele onbewandelde maagdelijke lapjes Vlaanderen te verkennen.  Wat zou je denken van het Buggenhoutbos in Klein Brabant ? Klinkt alleszins goed in mijn oren. Het is een beetje eigenaardig dat de streek genaamd 'Klein Brabant' in de provincie Oost-Vlaanderen ligt. Hopelijk zal deze territoriale paradox dan ook nooit tot een oorlog leiden. Mijn keuze voor deze lokatie werd ingegeven door gemakzucht want wederom heb ik maar eens een 'knooppuntentrackje' gepikt op Routeyou. Vervolgens wat gepimpt om tot een redelijk wandelingetje te komen. Kroegjes moesten niet ingecalculeerd worden, dat schol letterlijk een slok op een borrel en maakte van het uitstippelen een makkie. 20 paaltjes kwamen er uit mijn tekenpen. Schoofzakje maken, bidonneke thee check, koekske check, nog 2 mandarinnekes en arrividerci Hans! De bottienen waren al terug proper gemaakt en ingevet, waar wachtte ik nog op ? Op naar het bos voor een mooie herfstwandeling. Het werden er maar 18 ipv 20 want het trackje moest een boogscheut ingekort worden wilde ik nog voor den donkere thuis geraken. 

Buggenhout, is me helemaal geen onbekende lokatie. Meerdere keren ben ik daar vroeger een collega thuis gaan afzetten na een uit de hand gelopen personeelsfeestje. Ik herinner me de wirwar aan baantjes, ik reed me er telkens hopeloos verloren. Nee geen troebel zicht vanwege ... Een echte doolhof is het daar in de geburen. Het verbaasde me telkens dat ik na het ten huize droppen van m'n collega de weg naar huis nog terugvond. Je moet weten dat een gsm toen nog enkel in science-fiction films voorkwamen. Vandaag was het opnieuw van Jan ! Zelfs met een Gsm tot mijner beschikking. Een kilometer of 5 heb ik daar in Buggenhout rondgetoerd en verloren gereden om de kasteelstraat te vinden. Daar wilde ik starten aan een parking. Het is me dan toch  uiteindelijk gelukt. Rond 11u kon ik starten in het Buggenhoutbos. Een minuut later zat ik al middenin het bos. 

Dit roemrijke bos dat oorspronkelijk duizenden en op het eind van de Middeleeuwen 470 ha groot was, werd in de loop der geschiedenis behoorlijk getrimd. Er blijft niet zoveel meer over. De monniken van Affligem, die het bos cadeau kregen, rooiden er een groot deel van. Ook de latere eigenaars kapten veel bomen. In 1887 bleven er nog slechts 400 ha van over. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de helft van het bos volledig vernield door den Duits. Toen het door de staat werd aangekocht in 1936, bleven er nog amper 140 ha over. Vandaag de dag is het bos 177 ha groot: 157 ha is domeinbos en 20 ha is in privébezit. Het bos bestaat vooral uit loofbomen: 55% wintereiken, 40% beuken. Dan is er nog wat haagbeuk, berk, esdoorn, es en enkele naaldbomen. In het bos liggen een aantal vijvers die gevoed worden door beken. Deze bezorgen  het bos haar schilderachtige look. Sinds kort zijn er plannen om het Buggenhoutbos na de eeuwenlange terugval opnieuw uit te breiden. De komende jaren zouden tientallen hectaren bos worden aangeplant. 

Dat Buggenhoutbos loont echt de moeite om er een wandeling in te maken. Nu de herfst zich volop naar een hoogtepunt uitrolt was het er uitzonderlijk mooi. Meerder mensen moeten dat gedacht hebben want er liep wel wat volk rond. Een overhoop was het echter niet, op het Journaal heb ik zojuist andere beelden gezien van volkstoelopen in wandelgebieden. Op de mooie brede wandelpaden kwam je regelmatig wel een wandelend gezinnetje tegen. De kleinere paadjes met de talrijke bruggetjes over grachten en beekjes waren me iets interessanter, die hadden m'n voorkeur. Stilte troef, opnieuw vond ik hier, net zoals op de vorige wandeling, het perfecte terrein om nog wat onkruid uit het hoofd te wieden. Top-meditatie noem ik dat ! Toch een 8km heb ik daar in dat bos rondgezwalpt vooraleer ik richting de Vondelbeek trok. In de bedding van die Vondelbeek werd er ook aan natuurbeheer gedaan. In combinatie met een aangelegd spaarbekken werd daar ook aan natuurheropwaardering gedaan en vind je daar nu een volwaardig natuurgebied.  Jammer maar vele paadjes waren er afgesloten. De reden is me onbekend. Modderige tractorwegen middenin de uitgestrekte velden brachten me tot op de grens met Lebbeke. Ik meende daar een paadje in te slaan maar een kereltje van 8 jaar oud verzekerde me dat het pad nergens naar toe leidde. Hij beweerde de bossen te kennen zoals zijn broekzak en ik geloofde dat kereltje nog op de koop toe. Een heel stuk verder was het de moeite niet meer om nog op mijn stappen terug te keren. Weliswaar gescheiden door een beek en wat prikkeldraad kon ik verderop op afstand wandelaars spotten op de weg die ik moest genomen hebben. Het kostte me een dikke omweg, hij had me zuiver die aap. Maar het is dat ventje vergeven ! Waarschijnlijk zat er een gat in dat ventje zijn broekzak !

Zo, alleen is maar alleen en hiermee worden ook de avontuurlijke hoogtepunten enigszins gereduceerd. Het taske koffie, de trippeltjes, het gezever onderweg ... ik ga het nog even moeten missen. Het stappen in gezelschap is dus nu wel wat teruggeschroefd maar ooit zal dit ook terug anders zijn. Ik ben benieuwd hoe lang het gaat duren vooraleer het leven van weleer zich kan hervatten. Het begint zwaar te wegen voor velen en met de winterperiode in aantocht vrees ik dat er veel mensen in een dipje zullen terecht komen. En toch ... ook in deze tijden ervaar ik het heil dat m'n pelgrimstochten me hebben bijgebracht. Op zo een tocht moet je het één en ander ontberen en moet je je tevredenstellen met het lenigen van de basisbehoeften. Je treedt erg ver uit je vertrouwde comfortzone. Nu met de pandemie wordt er je ook veel ontzegd. Heel veel, op verscheidene aspecten van het leven. Dit geeft je veel stof tot nadenken en aanvaarding, zo niet dan wel stof tot klagen en jammeren. In het eerste geval komt er besef.  Besef dat we in de voorbije jaren kwa luxe en levensstandaard niet misdeeld zijn geweest. Bij het hernemen van het leven van weleer zal de vreugde eens zo intens zijn om dit allemaal terug te mogen beleven. Er kan afgetoetst worden want het besef heeft je een referentie opgeleverd. In het andere geval zal er blijvend geklaagd en gejammerd worden over het ondergane leed. Er werd niets geleerd, er was blindheid voor de eigen voorspoed waardoor men zich kan blijven wentelen in de slachtofferrol. Ik wil nu hier vooral ook niet veralgemenen. Er zijn jammer genoeg wel degelijk mensen die door het noodlot en de daaruitvolgende miserie dermate getroffen zijn dat mijn beweringen voor hen van generlei waarde zijn.  Dit even terzijde. Ik stapte nu richting Opstal. Hier heb ik het toerke met een 2-tal kilometertjes ingekort. De avond begon te vallen en daarbij, de eindmeet kwam al in zicht. De hemel was ondertussen deels opgeklaard. De zon kwam nog eens piepen tussen de hoge wolken en wierp lange schaduwen op de grond. Het landschap kleurde zich in magnifieke herfstinten onder  haar stralen. Prachtig dat we hiervan mogen en nog hebben kunnen genieten.  Een mooie dag weeral.