Kallo Natuurwandeling

Erg groot is de keuze niet wat betreft vrijetijdsbesteding tijdens een lockdown. Maar een wandelingetje kan nog wel, het ontsnapt nog juist aan de viruscensuur. Het mooie weer in acht genomen zou een klein toerke in Kallo tot de mogelijkheden kunnen behoren. Op Routeyou nog vlug een trackje gepikt en weg ! Autoke aan de kerk daar gedropt en stappen maar ! Een klein parkje met een vijver diende als opwarmer. Kallo is niet groot wat betreft bewoonde oppervlakte en eens je de brug van de Melkader over bent beland je al in het natuurdomein de Lisdodde. 

Heel dit natuurterrein dat als een smalle repel aanleunt tegen de Melkader zag er maar verfomfaaid uit. Veel dood hout en ontwortelde bomen. Een beetje het decor voor een doodsprentje. De paadjes gaven er met al het opgeschoten onkruid ook al geen frisse indruk. Enkele kluppelpaadjes leiden naar het ernaast gelegen golfterrein van Kallo. Dat lag er wel iets mooier bij. Ondanks het coronaverbod dat geldt voor een georganiseerde outdoorsport konden enkele groepjes golfspelers er toch in alle rust tegen een balleke meppen. Waarschijnlijk werd er bij uitzondering een toelating verleend door het gemeentebestuur. Zo werd hiermee aan het verbod een mouw gepast. Geef nu toe : Staat de golfsport op de elitaire ladder niet enkele sporten hoger dan een wipschieting op de achterkoer van een boerencafé ? 

Na de Lisdodde liep het pad voorbij de voormalige zeemachtkazerne Fort St. Marie en zo verder naar het Groot Rietveld. Dit immens ruige natuurterrein ligt tussen de Kwarikweg en de vlakte van Zwijndrecht. Deze vlakte grenst aan de Schelde waar ze afgezoomd wordt door chemische bedrijven. Het zou een mooi gebied zijn ware het niet dat talrijke hoogspanningsmasten en een rookbrakende industrie als skyline, danig hun best doen om dit Groot Rietveld te ontsieren. Maar goed, een wandeling daar verkies ik toch boven een slentermars op de Meir. Aan de immense hopen paardenkeutels te oordelen moesten hier ook paarden rondlopen. Ik ben er 2 tegengekomen. Konikpaarden, ze zaten in de rui. Ze stonden op een paadje te grazen en trokken zich van mijn aanwezigheid en mijn passage niet al te veel aan. Gelukkig was het droog weer want ik vermoed een zompige bodem bij felle regenval.

Samen met de rietmoerassen aan de overkant van de Kwarikweg wordt er hier een 80ha groot natuurgebied gevormd. Het is de bedoeling dat dit immense gebied helemaal vol rietkragen zal groeien. Voor een bezoek aan het rietmoeras zelf moest ik dus de Kwarikweg oversteken. Een kleine klim bergop naar een berm van een meter of 15 hoog brengt je op een hoogte van waarop je het hele moeras kan overzien. Op deze berm wandel je zo het ganse moeras af langs de zijde van de Keetberglaan. Prachtig decor maar denk daarbij dan even de masten en fabrieksschouwen weg die het landschap domineren. Het nieuw aangeplante riet heeft hier veel te lijden gehad onder de foeragerende ganzen, dus voorlopig is er nog redelijk veel open water. Op sommige plaatsen, zoals o.a. aan de houten pontons zijn de rietkragen echter al mooi opgeschoten. In de plassen zelf groeien er ook rietkragen, maar dit is het riet dat vroeger in de grachten aan de randen van de akker- en weidenpercelen stond en nu terug is uitgegroeid. Al redelijk wat vogels vinden de bescheiden rietkragen erg aantrekkelijk. Er komt af en toe een bruine kiekendief over de rietkragen foerageren, de kleine karrekieten en rietgorzen vinden er eveneens hun gading en de meerkoeten, knobbelzwanen en eenden kunnen er in schuilen en broeden. Steltlopers zoals de grutto, de scholekster en de witgat komen in de ondiepe plassen hun kostje bij elkaar scharrelen. Deze info heb ik natuurlijk opgezocht want veel gevederde specimen ben daar ik niet tegengekomen. Ik denk dat ze vanwege lawaaihinder allemaal rustiger oorden hadden opgezocht.

Boven op die berm werd je geteisterd door een oorverdovend motorengebrul van racemotoren. Op de Steenlandlaan werden er straatraces gehouden. Leve de rust die de natuur je biedt 😊😊😊. Constant trokken die machines op met brullende motoren. Niet zelden op één wiel. Vanaf het rondpunt met de Keetberglaan vanwaar ze optrokken joegen ze hun motocyclette in het hoge toerental waarbij je dacht dat die steevast zou ontploffen. Op dat rondpunt had juist een idioot al rondjes rijdend in rodeostijl zijn patserkar aan frennen gereden. Al een geruime tijd hoorde ik het lawaai van gierende banden in de verte. Iets voor ik ter hoogte van het rondpunt kwam, nog steeds op de berm lopend, hoorde ik een klap en zag ik dat er een stofwolk opsteeg bij dat rondpunt. Dat moest er van zulke molekes komen ! Wat verder dan stond er een would-be Lewis Hamilton met zijn sjieke voiture tegen een betonnen vangrail. Show over, zijn schoon liedje was ineens uitgezongen. Ik kan me voorstellen dat die gast wel gevloekt zal hebben. Ik kon er echter geen greintje medelijden voor opbrengen. Hoe maf kan je zijn ? Een wandelaar die achter me liep belde naar de politie om het straatracen te melden. Ik weet niet of er gevolg aan gegeven werd. In alle geval ben ik dat lawaai van die racemachines nog tot in het dorp blijven horen. Misschien is het aangeraden om bij een volgende keer me van oorkleppen te voorzien. Zelfs tot aan de kerk waar mijn kar stond kon ik hen horen. Als dat zo elk weekend is wanneer er geschikt motorweer wordt voorspeld, dan beklaag ik de inwoners van Kallo. Dat staat gelijk aan terreur. Ik ben weeral maar eens aan het zagen dus ik sluit maar beter mijn wandelingetje af. Het was een klein toerke van 12 kilometer. Goed voor enkele uurtjes wandelfun. Meer moest dat vandaag niet zijn. Op die enkele minpuntjes na heb ik er toch plezier aan gehad. Een frisse neus heb ik gehaald en hopelijk, naar men in deze coronatijden moge beweren, werd tegelijkertijd de weerstand tegen de microben wat opgekrikt. We zullen het maar geloven zekers ?