Ik ga mijn blog eens opvrolijken met een poëtisch werkje van wijlen Toon Hermans. Dat is zo eens iets anders. Zijn woorden spreken me wel aan. Een uitgelezen thema trouwens waar je tijdens je wandeling eens goed op kunt doormijmeren ... Wat gefilosofeer verwijdert de roest uit je brein.
BIJ DAT SOORT MENSEN WIL IK HOREN...
Er moeten mensen zijn
die zonnen aansteken,
voordat de wereld verregent.
Mensen die zomervliegers oplaten
als het ijzig wintert,
en die confetti strooien
tussen de sneeuwvlokken.
Die mensen moeten er zijn.
Er moeten mensen zijn
die aan de uitgang van het kerkhof
ijsjes verkopen,
en op de puinhopen
mondharmonica spelen.
Er moeten mensen zijn,
die op hun stoelen gaan staan,
om sterren op te hangen
in de mist.
Die lente maken
van gevallen bladeren,
en van gevallen schaduw
licht.
Er moeten mensen zijn,
die ons verwarmen
en die in een wolkeloze hemel
toch in de wolken zijn
zo hoog
ze springen touwtje
langs de regenboog
als iemand heeft gezegd:
kom maar in mijn armen.
Bij dat soort mensen wil ik horen.
Die op het tuinfeest in de regen blijven dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan.
Er moeten mensen zijn die op het grijze asfalt in grote witte letters liefde verven.
Mensen die namen kerven
in een boom
vol rijpe vruchten
omdat er zoveel anderen zijn
die voor de vlinders vluchten
en stenen gooien
naar het eerste lenteblauw
omdat ze bang zijn
voor de bloemen
en bang zijn voor,
ik hou van jou.
Ja, er moeten mensen zijn
met tranen
als zilveren kralen
die stralen in het donker
en de morgen groeten
als het daglicht binnenkomt
op kousenvoeten.
Weet je,
er moeten mensen zijn,
die bellen blazen
en weten van geen tijd
die zich kinderlijk verbazen
over iets wat barst
van mooiigheid.
Ze roepen van de daken
dat er liefde is
en wonder
als al die anderen schreeuwen,alles heeft geen zin
dan blijven zij roepen
neen, de wereld gaat niet onder
en zij zien in ieder einde
weer een nieuw begin.
Zij zijn een beetje clown,
eerst het hart
en dan het verstand
en ze schrijven met hun paraplu I love you in het zand
omdat ze zo gigantisch
in het leven opgaan
en vallen
en vallen
en vallen
en opstaan.
Bij dát soort mensen wil ik horen.
Die op het tuinfeest in de regen blijven dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
de muziek gaat door
de muziek gaat door en door.
de muziek gaat door en door.
Opnieuw stond er dus een solowandelingetje op het menu voor vandaag. En het kan deugd doen wanneer blijkt dat je na afloop op een pracht van een wandeling kan terugblikken. Met alleen te stappen lukt het je zoveel beter om je hoofd te ventileren. Zen !!! Op stap nu !
Uitstekend wandelweer in het vooruitzicht werd er gesteld en starten maar ! Om 8u30 stond ik al in Tielen statie. Geen gedoe met vertragingen, het liep erg vlot. Vanuit Tielen zou ik naar Mol afzakken, goed voor een 26 paaltjes. Heel de wandeling zou voor 85% over bospaden lopen. Verharde weg trof ik enkel aan van aan de statie in Tielen tot aan de Hoge Rielen in Kasterlee. Verder in de bebouwde kom van Kasterlee nog wat 'goudron' voor de ingewijden, asfalt voor doorsnee burger. Door de Hoge Rielen volgde ik de centrale weg die van West naar Oost door het domein liep. Enkele scholengroepen hadden zich aan de ingang al verzameld. Knap om zo met buitenactiviteiten het schooljaar te beginnen. De Hoge Rielen was vroeger een militair domein. De vele loodsen die dienstdeden als munitie-opslagplaats zijn ondertussen herbouwd tot educatieve lokalen en slaappaviljoenen. Zo veranderde dit 230 hectare groot militair domein op initiatief van de Vlaamse Gemeenschap naar een hypermodern jeugdverblijfscentrum. Verschillende groepen kunnen er te gast zijn in de 17 paviljoenen en op de kampeergronden. Ik herinner me levendig de verschillende keren dat ik er op de lentejachten bij de scouts als kookvader voor de welpjes opdraaide . Het is een prachtige lokatie waar de kinderen volop hun hartje kunnen ophalen.
Ten zuiden van deze Kempense Heuvelrug, ik heb het dus nog over die Hoge Mouw, domineert de vallei van de Kleine Nete het reliëf. Ik 1839 startte men met het kanaliseren van de rivier. Door deze ingreep werden oude rivierarmen, overstromingsgebieden en meanders afgesloten van de waterloop waardoor er uiteenlopende biotopen ontstonden. De watermolen van Kasterlee ligt in deze prachtige omgeving en was het volgende agendapuntje . Je wandelt naast die Kleine Nete precies in een kleurenprentje van Anton Pieck. Ongelooflijk mooi. De Kleine Nete is trouwens één van de zuiverste rivieren van Vlaanderen. Hij stroomt van zijn brongebied in Retie tot de monding in de Benedennete in Lier door twaalf gemeenten. Hij kronkelt door landbouw- en natuurgebied, door stads- en dorpskernen en langs waardevol erfgoed.
Tot aan het Prinsenpark liepen de paadjes door sappige weilanden. Ik zocht daar in het park naar een picknicktafeltje. Het was ondertussen het middaguur al voorbij en ik kreeg wat honger. Een halfuurtje in dit park pitste ik af voor mijn diner. Dit park is een groene oase van 215 hectare met bossen weilanden en waterpartijen. De lappen heidegebied herinneren aan de tijd toen boeren hier hun schaapskudden lieten grazen. De paadjes waren eerder zandwegen waar het losse zand het stappen wat bemoeilijkte. Na het oversteken van het kanaal Bocholt - Herentals kwam ik in een wijde bosgordel die rondom het landbouwgebied 'De Oude Bleken' lag. Een naam voor dit bos kon ik niet vinden. En ook hier in deze laatste horde een wirwar aan bospaadjes. Allemaal even prachtig en bij momente dacht ik dat ik op een St. Jacobsweg zat. De Flecha Ammarila, de met gele verf aangebrachte pijlen, kwam ik meerdere malen tegen. Aan de spoorweg aangekomen zag ik mijn trein juist aanzetten in de verte. Dat betekende bijgevolg nog een uurtje wachten op een volgende. Ook weeral niet erg want er was een stationsbuffet waar ik me op een La Chouffe kon trakteren. Het uurtje was zo om. Voor de lol had ik een stappentellerappje op mijn gsm geïnstalleerd. 39803 stappen werden het alstublieft en al een geluk dat ik op een terrasstoel zat 😊😊😊. De dag zat er nu echt op. Dit was een wandeling die ooit nog eens terug aan bod komt. Zo prachtig dat deze was. Stappend van het éne domein in het andere, een paternoster van 26 kilometer aaneengeregen met de mooiste natuurparels. Dit was een voltreffer van formaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.