Dendermonde - Denderbelle -Wieze

 

De opkomst voor een wandeltoerke met de stapkornuiten was eerder aan de magere kant te noemen. Te begrijpen enigszins want de eindejaarsperiode zorgt nu éénmaal  voor allerhande akkevietjes die in extremis nog hun beslag moeten krijgen. Enkel de Ronny meldde zich present. We waagden een zoveelste gok om het vertrouwen te geven aan de legendarische stiptheid van onze NMBS.  Voor de Ronny werd dat wankel vertrouwen erg op de proef gesteld aangezien hij 2 keer een overstap moest trotseren. Niettegenstaande er enkele vertragingen werden opgetekend konden we onverhoopt op het voorziene uur ontschepen in Dendermonde. Eén van die vertragingen tussen Puurs en Sint Niklaas had volgens de Ronny een hilarische oorzaak. Ik citeer de kaartjesknipper :  "Gelieve onze excuses te aanvaarden voor het oponthoud, de oorzaak is : .... ". Nu gaan we het spel krijgen moet de Ronny gedacht hebben en uit de intercom klonk : "Uw treinbegeider, mezelf, ik dus, heeft zich per ongeluk opgesloten in het WC, hiervoor nogmaals mijn excuses". Dat was duidelijk een aanvaardbaar excuus maar het gevolg was dat het ganse reizigerspeloton op die trein met een lachkramp opgezadeld werd. Die man had smaak voor humor en bovendien kon hij het sluimerende ongenoegen bij de reizigers ombuigen naar een grappig intermezzo.

Verdorie, we wisten dat het geen zomerse dag zou worden maar aan de kleur van het uitspansel te oordelen zouden we het zeker niet droog houden. Een loodzware  donkergrijze wolkenvracht tekende zich boven onze kop af en dit in de meest dreigende vormen.  Indrukwekkende wolkenformaties pakten samen maar het bleef op een miezerbuitje na doorgaans droog. Na het verkennen van enkele straten in de stadsrand kwamen we al vlug uit in de vallei van de Vondelbeek.  Hoewel deze beek van nature tot het Denderbekken behoort, mondt ze nu kunstmatig uit in de Schelde. Een watergemaal zorgt ervoor dat, wanneer de Vondelbeek  door haar natuurlijk verval niet in de Schelde kan lozen, het water kan worden overgepompt. Hoe dan ook het paadje dat naast die beek liep en dat we volgden liep niet over rozen. Meersen zijn nu éénmaal bekend om hun drassig karakter. Het verwonderde ons dus niet dat we er een slijkerige boel zouden aantreffen. We troffen er zelfs een kluppelpad aan dat normaal gesproken een droge doorgang moest garanderen. Het stond hier blank.  Maar met goeie bottienen moet dit geen belemmering zijn. Deze Dendermeersen met hun modderige landwegeltjes zullen ons blijvend heugen. Wat een slijkboel !

De Wiestermeers kwam eraan. Even slijkerig natuurlijk maar we vonden er een droog plekje op een schapenweide. Aperotime ! Onze maat had gluhwein bij. Een warme borrel hakt er altijd in. De schapen waren erg geïnteresseerd in onze aanwezigheid daar op hun terrein. Ze kwamen zelfs schoorvoetend dichterbij om een bonjourke te doen. Helaas was ons aperitief niet zo geschikt om te delen met deze beesten. Een kipsaté en een pikante olijvenmix, ik geloof nooit dat het hen zou smaken. Ze dropen stilletjes terug af.  Ik telde 45 schapen daar op die weide en ik wil toch even vermelden dat ik daarbij niet in slaap viel. Het schaapjestellen blijkt een smoes te zijn wanneer het je niet lukt om de slaap te vatten.  

Via de Korfkes en de Lange Weeden , noem het uitgestrekte grasvelden, kwamen we aan in Wieze. In de herberg 'Het Oud Gemeentehuis' konden we even de dorst lessen. Een groots opgezet restaurant - brasserie is dit maar sjiek en gezellig en bovendien was het open. Een geluk dat onderweg ernaartoe het slijk van onze bottienen was afgesleten. Het zijn gênante momenten als je in zo een zaak met slijkpoten binnenschuifelt. Alle tafels waren gereserveerd maar we mochten ons neerzetten aan de hoge tafel waar we goed zicht hadden op de tafelgasten.  Ik genoot er van de zalige geur van stoofvlees met frieten. De keet zal vol en de voorgeschotelde kost smaakte hun kalandizie zichtbaar. Ik kreeg er zowaar honger van. Zo dat drankje smaakte en ondertussen waren we terug wat opgewarmd en konden we voort stappen. 
Via de gehuchten De Kluis, Den Aert en Herdersem marcheerden we zo verder naar de oude Sasbrug over de oude Dender. De Wiezebrug over de Dender bracht ons dan weer naar Gijzegem. In Gijzegem viel er niet veel te beleven en we trokken door het stroomgebied van de Kleine Meersbeek naar Mespelaere. Daar vonden we een leuk en net kroegje met een erg sympathieke uitbaatster. Met kennis van zaken schonk  ze een 5-jarige Orval uit voor de Ronny.  Dit bezoekje aan de 'En Passant' leverde ons een aangename babbel op met de uitbaatster. We waren het unaniem eens, de uitbating van dit kroegje geschiedde door een klassemadam.

Maar we moesten verder en zie, het begon reeds te donkeren. Tja op 21 december, de winterwende, krijg je niet veel daglicht.  Aan de sluis van Denderbelle zouden we terug de oversteek moeten gemaakt hebben om via het stroomgebied van de Oude Dender over een enorme grasvlakte naar het eindpunt te spurten.  We besloten om het jaagpad te blijven volgen aangezien we ons over die vlakte opnieuw aan slijk en modder konden verwachten. In de duisternis zie je ook niet waar je voeten terechtkomen. Het zou wel eens kunnen ontaarden in een serie uitschuivers en valpartijtjes. We volgden het jaagpad tot aan de spoorwegbrug  en zo stesselden we verder naar de statie van Dendermonde. We passeerden het nieuwe gevang van Dendermonde met de hemels klinkende naam 'De Poort van Dendermonde'.  Het fonkelnieuwe gebouw lag wel aan de andere kant van de spoorweg. In oktober 2022 werden de werken voltooid voor deze nieuwe gevangenis. Het complex zou plaats bieden aan 444 mannelijke bajesklanten en het voorziet in een duurzame, moderne en humane detentie.  In 2023 opende het wagenwijd haar deuren voor de inhuldiging om dat daarna nooit meer te herhalen tenzij met mondjesmaat.  De 'Poort van Dendermonde' ... het is maar best dat je daar nooit onderdoor moet lopen. Het zat er weral op. 20 paaltjes waren wijlen en we konden naar huis sporen. Ik had geluk. De trein vertrok op tijd in Dendermonde maar zelfs op tijd bij aankomst zou ik m'n lijnbus naar huis missen. Dat zou een uur extra wachttijd  betekenen. Maar die lijnbus was zelf in vertraging, na 5 minuutjes kwam ze eraan. Dat viel dus mee. De terugrit voor de Ronny bleek niet van een leien dakje te verlopen. Bijna 3 uur onderweg.... afgeschafte treinen .... alternatieve reisweg ... om nog maar te zwijgen van de veelvuldige vertragingen. Het is om te bleiten ons openbaar vervoer. Het betert maar niet. Ik beklaag de mensen die naar hun werk moeten met het openbaar vervoer. Naar de hemel wijzen en bidden is misschien een laatste redmiddel voor beterschap. 

  

Temse - Mechelen (De Warmste Week)

 

Den Hugo stelt zich jaarlijks kandidaat om de Warmste Week mee in gang te trekken. De Warmste Week is de solidariteitsactie van de televisie-omroep VRT, die jaarlijks wordt georganiseerd in de week voor kerst, van 18 tot en met 24 december. Dit jaar staat het thema 'opgroeien zonder zorgen' centraal. Een thema gericht op de kinderen die in onze maatschappij geen veilige thuisomgeving kennen. Vanuit Temse zou den Hugo in 2 etappes naar Leuven pikkelen waar er allerlei aktiviteiten in de steigers worden gezet.  De eerste etappe Temse - Mechelen kon ik meestappen.   Met de fiets reed ik in alle vroegte naar Temse, de woonplaats van onze stapmaat. Naar gewoonte stond het kommeke koffie en het speculazeke reeds klaar. Om 8u30 staken we dan van wal in Temse en staken we de Schelde over. 'Van wal', dit bij wijze van spreken want gelukkig lag er een brug zodat we niet al zwemmend de overtocht moesten maken. Die brug, gebouwd door Gustav Eifel , ligt er al sinds 30 november 1870 en met haar 365m lengte was ze tot voor kort de langste brug van België en de laatste vaste, bovengrondse oeververbinding naar de zee toe. De nieuwe brug, gebouwd door de firma Cordeel uit Temse, die naast deze stalen mecano ligt is 9m langer. Links en rechts van de vaargeul geeft een meetlat op de pijlers de hoogte aan van de brug ten opzichte van de waterspiegel. Aan de kant van Temse bevinden zich twee monumentale beelden : "De Schelde" en "De Golven", gebeeldhouwd door Karel Aubroeck.  Dit even terzijde. 

Van Temse naar Mechelen dus !  Nog even den Hugo z'n gele pins met het embleem van de Warmste Week in't zicht hangen en de hort op. Via de N16 zou je het met 25km kunnen rondkrijgen. Nogal ééntonig en saai en daar op voorzien had ik een alternatief trackje getekend van 31km met een doortocht in De Schorre, gekend van het Tomorrowland.  Den Hugo met zijn aangeboren ingebouwde kompas en landkaarten verkoos via het sas in Wintam te wandelen. Veel verschil maakte dat niet uit. Verder zouden we zo tussen Rupel en Zeekanaal naar Boom op stomen.  Zo werden er dat dan 33 km droog gewogen tot in Mechelen 😀. Dit was, een goede keus eigenlijk want mijn traceetje zou ontaarden in ettelijke kilometers moddergeploeter. De overvloedige regen van de laatste dagen had daar in dat poldergebied vele paadjes in slijkbaantjes herschapen. Eens aangekomen op  de overkant van de Schelde zaten we in het Buitenland. We wandelden er bovenop een immens gedempt stort. Niets van gemerkt maar den Hugo verzekerde me dat je niet weten wil wat er daar allemaal onder de grond steekt. Vervolgens kwamen langs de Scheldeboord het Groot Schoor, de Hingenebroekpolder, de Schellandpolder en tot slot de Oubroekpolder aan bod vooraleer het sas werd bereikt. In Boom zou de Michel mee aansluiten dus wandelden we  non stop tot we onze maat daar aan de brug in Boom tegenkwamen. Het was halftwaalf en tijd voor een boterhammeke. Een bankje was vlug gevonden. Na het schof wipten we de Musette, een grote houten chalet,  binnen om een drankje en om wat op te warmen. 

Terug naar de Rupel nu. Ik vrees dat onze stapmaat Michel nooit hoge ogen heeft gegooid voor het vak aardrijkskunde in de school. Zijn hydrografische kennis omtrent de Vlaamsche Waterlopen laat te wensen over. Zeekanaal Schelde / Brussel - Beneden Dijle - Nete - Zenne en Rupel ... het tolde allemaal rond in zijn koppeke. Enige verduidelijking gebracht door den Hugo bracht hem soelaas in deze materie. We liepen er nog een ex-collega tegen het lijf ! Den Yves Dries begot, ondertussen ook al demissionnair en op vervroegde opruststelling. Burn out ! Erg niet ? Tegenwoordig wordt in een arbeidsmidden heel je lijf en je kunnen in het keurslijf van efficiency, time management, rendement, cijfers en statistieken geperst. Dat moet zich wreken. Hij woonde in Reet en deed samen met zijn partner een uitstap met de fiets. Wat bijgepraat, wat verwondering over de huidige gang van zaken in het bedrijf van weleer en hop we stapten voort. Arrrivederci Yves, hou je goed en tot een volgende ! We zaten ter hoogte van Terhagen en zouden zo Rumst aangelopen hebben moesten we niet gedwongen hebben moeten terugkeren vanwege het afgesloten jaagpad. Een kleine omweg dan maar, dat kon er zeker nog bij. Iets voorbij Rumst staken we de bruggen over Nete en Dijle over. We volgden de Dijle tot het Zennegat, staken de Zenne over om vervolgens het kanaal Dijle - Leuven te volgen tot op onze bestemming.  Het Zennegat bezorgde onze maat Michel nog fijne herinneringen.  Voor mij ook ! Die droegen ondertussen al wel het label 'classified' maar het belette ons niet om ze even in herinnering te brengen en er hartelijk om te lachen.  

Ter hoogte van Battel zochten we terug  het jaagpad langs de Dijle op om door de dorpskern heen terug het kanaal op te zoeken. Hier in de geburen moest er een ex-collega van me wonen. Met enkele vage richtlijnen omtrent de juiste lokatie wist de Michel deze haarfijn te duiden. Niet dat het zo direct de bedoeling van me was om aan te bellen, ik wilde wel maar was een beetje bevreesd om ongelegen te komen ... maar bellekentrek was al geschied waarbij de Michel als dader kon aangeduid worden. Ria, m'n excollega deed de deur open en het moet wel een verrassing voor haar geweest zijn om daar plotseling 3 uitgewaaide parvenues voor haar deur aan te treffen. Ze nodigde uit om even binnen te komen maar dat zou ik te opdringerig van onzentwege gevonden hebben. De Bateliek, een kerk omgebouwd tot een gigantisch sfeervol  restaurant - brasserie was de geschikte plaats om even bij te praten. Het deed me verschrikkelijk plezier om haar en haar man Guido terug te zien.  Sympathieke klassedame ! Altijd geweest. 

Het werd tijd om huiswaarts te keren. Nog een 4-tal kilometertjes dienden er afgelegd te worden tot aan de statie van Mechelen. De Michel zocht een lijnbus op daar aan de statie, ik en den Hugo dienden nog even te wachten op de trein. Mechelen is geen leuk station om er op een trein te wachten, het is een open trekgat. Nog een palmke aan de overkant in Café Java om de tijd te doden en om 8u42 konden we daar richting Temse sporen ! Bij den Hugo thuis volgde er nog een koffietje waarna ik de velo pakte en naar huis fietste. 10u was ik thuis. Die 10 km extra stappen was even terug wennen.  

  

P+R Melsele - 't Sint Anneke

Er reden geen treinen vandaag. Een zoveelste treinstaking werd nog maar eens door de mensen hun strot geduwd. Geen idee waarom er gestaakt werd en het waarom interesseert me zelfs niet meer want er treedt gewenning op ondertussen. Een reden is al lang geen argument meer voor de mensen om te sympathiseren met de zoveelste staking. Tempora mutantum nos et mutamur in illis - Marcus Tullius Cicero orakelde dit al in 63 vChr. De tijden veranderen en wij veranderen met hen zo meende hij toen en dat klopt als een zwerende vinger. Helaas, dit geldt helemaal niet voor de NMBS. Die hun moraal met inbegrip van hun stiptheid zijn blijven steken in het verleden. Onveranderd blijven hun bonden zweren bij het koejonneren van de werkmens in plaats van stakingsmethoden te vinden die op sympathie kunnen rekenen. Neenee, hun tijden veranderen niet noch nauwelijks.  Een alternatief toerke dan maar. Met den Hugo werd het plan beraamd om via verschillende natuurgebieden vanuit Melsele naar Antwerpen te pikkelen.  De natuurgebieden daar op de linkerscheldeoever vormen een groene gordel die rond de koekestad ligt. Het is er fijn wandelen. Om 9 uur gingen we van start aan de Park en Ride te Melsele. We pikten de aardbeiroute op die ons via de defensieve dijk 'Half Maan' naar de E34 leidde. De schans Half Maan werd gebouwd in 1870, samen met de Defensieve Dijk. De schans ligt ongeveer in het midden. Hier was ik nog nooit geweest. Het is zoals den Hugo aanhaalt : Telkenmale je een wandeling maakt ontdek je plekjes en stulpjes die je nooit eerder ontdekte. Een wandeling stelt je haast nooit teleur. In 1953 raakte de schans zwaar beschadigd door de overstroming. De binnenzijde werd toen afgegraven voor het vullen van zandzakjes. Op de vrijgekomen terreinen mochten slachtoffers van de overstroming tijdelijk een onderkomen oprichten. Deze schans maakte deel uit van de fortengordels in Beveren. Nu is er een vissersclubje gevestigd.  

We volgden een hele tijd de E34, beter gekend onder de benaming 'Expressweg'. Druk verkeer uiteraard op deze gewestas. Een kleine 2500 m verder botsten we op het Vlietje, een bar restaurantje. Dat was al open. De erg frisse wind, den Hugo sprak van een 'zure' wind, had onze goesting in een kommeke koffie doen opwellen.  Ik had nooit verwacht dat er in deze uithoek van Zwijndrecht een horecazaakje kon aangetroffen worden. Gezellig, het was lekkere koffie die ons vriendelijk gebracht werd.  Nog een frangipanneke erbij en we konden opkramen in het Vlietje. 

We stapten verder naar het Vlietbos. Dit natuurgebied van 32 hectare groot ontstond nadat bijna honderd jaar geleden de polder Borgerweert werd opgespoten. Het Vlietbos maakt samen met de natuurgebieden Blokkersdijk, St-Annabos, Het Rot, Burchtse Weel en de recreatiegebieden Middenvijver, Galgenweel en Het Zand deel uit van de groenpool Linkeroever.  Tussen de woontorens van Antwerpen Linkeroever en de kern van Zwijndrecht liggen er dus nog heel wat natuurgebieden. Goed voor meer dan 500 hectare natuur en bos ! Een mooie toer door dit Vlietbos eindigde aan de Dwarsstraat.  Ooit was dit een toegangsweg tot de Sint Annatunnel. Den Hugo was goed op de hoogte van de verschillende veranderingen in het gebied. Helaas, werfafsluitingen dwongen ons uit te wijken naar de Blancefloerlaan om zo iets verder de E17 te overbruggen en vervolgens het natuurgebied Het Rot aan te lopen. Hier moesten we ons wandeltrajectje wat aanpassen. Een groot deel van het Rot was ontoegankelijk vanwege de uitbreidende werfzone 'Scheldetunnel'.

Gigantische wegenbouwwerken aan de Oosterweelverbinding  vinden hier in deze natuurgebieden plaats en om de  vogels tijdens deze werken een plek te gunnen waar ze in alle rust kunnen verblijven, werd de wandeling rond de vijver in Het Rot afgesloten. De zone wordt nu ingericht als rustgebied voor vogels. Het gebied blijft afgesloten tot de hondenzwemvijvers in de Middenvijver klaar zijn. Veel vogels brengen immers op Linkeroever de winter door. Weer anderen vinden er op de oevers van de plassen en in de bossen een plekje om hun nest te maken. Voor vissen en amfibieën zijn de vijvers een paradijs op aarde.  Maar jammer genoeg botsten we op een hele hoop hekkens en afsluitingen. 

Al deze afsluitingen beletten ons niet om het volgend natuurgebied aan te snijden : Het St. Annabos. Dit bos vormt samen met het natuurgebied Blokkersdijk een ecologische buffer tussen de woonkernen van Linkeroever en het industriegebied stroomafwaarts. De 96 hectaren bos werden aangeplant op de plaats waar aan het einde van de Tweede Wereldoorlog een Amerikaans legerkamp lag voor soldaten op doortocht naar huis. In Camp Top Hat stonden in totaal 2500 tenten en enkele honderden gebouwen met water- en elektriciteitsaansluiting. De soldaten ontspanden zich in een van de cinemazalen, bars of ijssalons of gingen een wedstrijdje aan in de ‘Ping Pong Pueblo’. De wegen die nu nog het bos doorkruisen dateren uit die tijd, samen met een oude waterput en enkele andere restanten. Omdat het over een aangeplant bos gaat, vind je hier veel oude populieren en vlier. Toch barst het bos van de diversiteit: je vindt er zeker 5 soorten roofvogels, 46 soorten insecten, 3 soorten orchideeën en maar liefst 571 soorten paddenstoelen.  

We vonden er een picknicktafeltje. Dat kwam erg gelegen. Het middaguur was immers reeds aangebroken. Vanuit dit picknickplaatsje wandelden we via de scheldedijk tot aan de voetgangerstunnel. Een resem aan curiositeiten en activiteiten aan de overkant van de Scheldestroom zorgde voor aanhoudend gespreksvoer. Waar den Hugo al die kennis haalt blijft enigmatisch.  Een wandelende encyclopedie zou je haast gaan denken. We wandelden verder naar de Grote Markt om het meest bekende café van Antwerpen 'Den Engel' een blitsbezoekje te brengen. Het bleef niet bij blits, het liep wat uit aangezien het er reuzegezellig was . Een clubje van gepensioneerde Antwerpse pompiers hielden er hun jaarlijkse bijeenkomst. Dat leverde veel ambiance en lol op. Een Sinterklaas en enkele Zwarte Pieten zorgden voor de animatie. Den Hugo kon zich, als oud-pompier, volledig inleven in de aanstekelijke pret. Maar goed, we moesten daar na een tijdje toch opkrassen indien den Hugo zijn in de avond geplande vergadering niet wilde missen. Na het nuttigen van enkele 'bollekes en tripeltjes d'Anvers' wandelden we op het gemakje naar de Groenplaats om er onzen tram 3 te pakken. Antwerpen baadde reeds in een kerstsfeer. Een reuzekerstboom op de Grote Markt was beladen versierd met enorme kerstballen. Lichtjes en kerstversiering alom in de straten. Het oogde gezellig maar retour naar Melsele was nu onverbiddelijk aan de orde. Naar huis werd dus de boodschap. Tot een volgende dan maar weer. 

Spa - Fagne de Malchamps

Onze stapmaat de Ronny zag uit naar een wandelingetje in de sneeuw. Hij vroeg, ik draaide. ‘t Is te zeggen ik zocht een wandelingetje op dat beantwoordde aan de karakteristieken van een typische winteruitstap. Sneeuwlandschappen, vrieskou, mistige omfloerste silhouetten in de verte, het idyllische plaatje snap je ? Mijn voorstel was een toerke aan het stuwmeer van de Vesder in Eupen maar de kans dat er sneeuw zou liggen was twijfelachtig. De Marc deed een voorstel als alternatief. De regio rond Spa bood iets meer zekerheid op een maagdelijk blank toerke. Het veengebied ten zuiden van Spa nabij Francorchamps piekt over de 600 hoogtemeters. Dat maakte de kans op sneeuw groter. Ik was er tamelijk gerust in temeer daar ik gehoord had dat de neerslag van de laatste dagen in de gebieden boven de 500m uit sneeuw zou bestaan. Onze Michel konden we moeilijk overtuigen van het aantreffen van witte panoramas in Spa en daarom verkoos hij in eerste instantie een toerke dichter bij huis. Begrijpelijk maar zelfs zonder sneeuw zijn die hoge venen prachtige lokaties. Je moet wel wat ‘travel time’ voorzien. Je bent al vlug meer dan 3 uur onderweg naar je bestemming. Zeker wanneer je voor openbaar vervoer opteert. 

Om 10u20 zouden we in Spa Géronstère aanbelanden en naar het Fagne de Malchamps stappen. We, de Marc en de Michel. Den Hugo had het nog steeds te druk en de Ronny, helaas, die blies af, geveld door een mysterieuze ziekte die hij met zijn wederhelft deelde. Ik vrees voor hem een beetje voor hypochondrische flissijnaanvallen ten gevolge van zijn extreme verbouwlust. Hij kloeg over verschrikkelijke spierpijnen.  Zulk labeur eist onverbiddelijk haar tol !
10u20 was de afspraak maar om de één of andere obscure reden, ik wijt het aan de toenemende chaos in m’n kop, stemde ik m’n reisplan af op 9u20 aankomst in Spa. Opgestapt in Sint Niklaas zag ik dat alle treinen die richting Gent of Antwerpen geschrapt waren wegens uitzonderlijke weersomstandigheden. Ja zeg, maak dat een ander wijs. Zo werd ik genoodzaakt om een trein naar  Leuven te nemen en vandaar verder te sporen naar Spa. De Michel zat al in Leuven, gelukkig,  een uurke later kwam de Marc eraan. Tijd dus nog voor een koffietje met de Michel in een volbloed Leuvens bruin staminee aan de overkant van de statie. Zo geschiedde dat we met z’n gedrieën om 10u20 in Spa Géronstère van het perron stapten en aan de wandeling begonnen.

Spa zelf ligt op 250m hoogte en het veen waar we naar toe stapten ligt op 580m. De klim was gestaag omhoog over een lengte van ik schat een 4 à 5-tal kilometer. Pittig, dat wel maar helemaal geen kuitenbijtertoestanden. Bij het begin van de wandeling was bij de Michel de twijfel over het feit of er al dan geen sneeuw te vinden viel nog niet weggeëbd. In Spa aan de statie werd er immers geen vlok sneeuw aangetroffen. Halverwege de beklimming rees er hoop voor hem. Hier en daar vielen er toch al wat streepjes wit op daken en bomen te bespeuren. Van puur contentement maakte hij een sneeuwbal en zette dlie op zijn kop. Hoe hoger we kwamen, hoe witter de omgeving werd. Z’n twijfel was volledig weggesmolten toen we boven aan het natuurpark aankwamen. Een sneeuwtapijt zover je zien kon bedekte het veen. Prachtig natuurschoon viel in onze schoot. Om te beginnen zochten we de schuilhut van het natuurpark op. Schafttijd was immers al aangebroken. Lange eettafels en banken alsook een reuzebarbecue behoorden tot het meubilair. Mooi decorum en de ijspegels die de dakgoot sierden zorgden voor het extra sfeëriek accentje.

Bokes, koekskes, fleske wijn en daarna weg. Daar in die schuilhut werden we nog getrakteerd op de zalige geur van  gebraden vlees op een houtskoolgrill. Waarschijnlijk afkomstig uit het boswachterspaviljoentje iets verder op. Vermengd met de ijskoude lucht droeg dit bij aan het wintergevoel. Maar wat een prachtig uitzicht viel er daar te genieten zeg ! Over besneeuwde vlonderpaden trokken we het veen in. Een klim op de panoramische toren aldaar zou  niet veel opgebracht hebben vanwege de mist en het daardoor te beperkte zicht. Hij tekende zich af in het mistige decor als een griezelig skelet. We stapten voort op de vlonderpaden. Daar waar deze onderbroken waren liep je op zompige veengrond vermengd met vertrapte sneeuw. We gingen richting vliegveld uit maar helaas moesten we op een bepaald punt rechtsomkeer maken. 3km retour want binnendoor lopen in het veen was kwasi onmogelijk . Reden van de retour was burgerlijke ongehoorzaamheid. We waren een versperring voorbijgelopen op zulk een vlonderpad. Na een tijdje botsten we op werklui die een pauze hielden onder een tentje. Het waren mannen die bezig waren met de heraanleg van het vlonderpad richting vliegveld. Ze raadden ons ten stelligste af om verder te gaan. Te gevaarlijk zo bleek vanwege turfgaten, rotte planken en zwerfschroot. Bovendien riskeerden we een boete van 150€ wegens het negeren van de afsluiting.  De week ervoor was er op een dag 3000€ aan boete geïnd door de gemeente Spa. Zelfs kinderen werden geverbaliseerd. Merci beaucoup pour l’avertissement messieurs. On va faire demi tour. 150€ was het veronachtzamen niet waard. Bovendien was het best aangenaam om het gedane traject in omgekeerde zin over te doen. Ik durf er een maand pree, in mijn geval een pensioen, aan verwedden dat moest de Ronny zijn meegegaan we allen 150€ armer zouden geweest zijn. We stapten dus helemaal terug tot aan de panoramische toren. Onderweg liepen we horden kinderen op schooluitstap tegen het lijf. Driewerf hoera voor de leerkrachten die de natuur boven een schoolbank stellen. Daar aan die toren zochten we een pad op dat aansluiting zou geven op het uitgetekende trajectje vanaf het vliegveld. Ondertussen bleef het onverwijld genieten van de mystieke omgeving. Hier en daar in het veenlandschap staken eenzame boomstammen hun bladerloze takken ten hemel. Een desolaat aanzicht en toch veelzeggend. Ze leken op achtergelaten kadavers in een witte woestenij. Die woestenij straalde stilte en een geheimzinnige rust uit. Troosteloos soms maar enorm fascinerend. De mist was daar waarschijnlijk oorzaak aan. Daar boven op het veenplateau is het vlak, zeker op die vlonderpaden, en dat maakt dat je volop van het landschap kan genieten zonder al te veel moeite te moeten besteden aan het uitkijken naar waar je je voeten moet zetten. Geweldig wandelplezier vond ik daar.

We hadden dus na onze terugtocht weer aanluiting gevonden op het oorspronkelijk uitgestippelde trajectje. Nu ging het gestaag bergaf. Een nieuw prachtig stuk wandelweg diende zich aan. Helemaal terug tot in Spa volgden we nu de loop van de La Picherottebeek. Smeltwater maakte dat er veel leven in zat. Over ontelbare miniwatervalletjes stroomde het water naar beneden in een donker oerbos. Adembenemende tafereeltjes. Onze tocht benedenwaarts kronkelde zich in honderden bochtjes langs, en vele bruggetjes over, de beek. Wel was het goed opletten bij het afdalen. Gladde rotsstenen en bladeren tussen smeltende sneeuw bemoeilijkten het stappen. Dat hoort er nu éénmaal bij. De Marc was in de wolken over de trip. Een topper zo liet hij er zich over uit. Het was nog een treffelijk uur eens aangekomen in Spa. We wilden nog in stijl de wandeldag afronden en zochten in Spa centrum een etablissement op dat aan deze behoefte kon voldoen. Franc'off Brasserie des Artistes leek ons hiervoor geschikt. Een tripeltje, dat hadden we na deze prachtige uitstap zeker wel verdiend. Het smaakte, de afrekening des te minder. Te verwachten enigzins gezien het mondaine karakter van Spa. Zo, het zat erop en we konden afronden met de treinreis naar huis. We kunnen weeral uitzien naar een volgende aflevering wandelfun. Ciao. 

 

Bourgoyen- en Ossemeersen in Gent

 

Ondertussen is het bijna een maand geleden dat ik m’n ganzenpluim ter hand nam en in de inkt sopte om nog een letterke neer te pennen. Toch werden tussen de ontelbare regenbuien door er enkele schampere pogingen ondernomen om de onderste ledematen te strekken. Het bleef bij pogingen. Een toerke met de Ronny en den Hugo in het krekengebied tussen Bazel en Rupelmonde bijvoorbeeld. Hiervoor spraken we af rond 10u aan de ingangspoort van het Kasteel Wissekerke. Onze Nestor onder de stapmaten, den Hugo, was eveneens naar Bazel afgezakt. Een 18 paaltjes krijg je vlug bijeen daar in dat schitterend natuurgebied maar de queeste kreeg al haar beslag na enkele kilometers  op de 'catwalk' van de pittoreske scheldeoever. Veel kreken hebben we bijgevolg niet gezien want vanuit Bazel ging het kwasi linea recta naar  het gezellige café 'Het Loze Vissertje' in Rupelmonde. Zeggen en schrijven hoop en al 6km. 

Tegen dat we in dat Loze Vissertje arriveerden was het middaguur al aangebroken en de sympathieke cafébaas maakte niet het minste bezwaar dat we er onze boterhammekes zouden opeten. Het voornemen om na het schaft verder te stappen strandde bij de aankomst van een koppel op een reeds eerbiedwaardige leeftijd. Ze zetten zich een tafeltje verder dan het onze neer. Mevrouw droeg een donkere zonnebril die ze bij aankomst afzette. Ze was slechtziend ocharme. Niettegenstaande deze verschrikkelijke handicap  stond er een eeuwige glimlach op haar gelaat gebeiteld. Zoveel vriendelijkheid straalde dat mens uit, het was aanstekelijk. Meneer daarentegen was bezitter van een weelderige haardos die hij kennelijk niet bij de geboorte had meegekregen of die ergens in zijn dna geprogrammeerd stond. Soit, er ontspon zich een geanimeerd gesprek met dit sympathieke koppel. Meneer was bij de Marine geweest als MP (militaire politie) en in die functie had hij nog meegevaren met de Kamina (Info A957 Kamina) om in 1953 tijdens de Koreaanse oorlog het Belgische Koreabataljon ter plaatse te brengen. Meneer had dus al een gezegende leeftijd. Het weerhield hem niet om straffe verhalen uit de doeken te doen die hij op al zijn verre zeereizen mocht meemaken. Alhoewel er 20 jaar verschil te noteren viel in lichting kwa dienstplicht vond ik dat raakpunten in de conversatie de herinneringen bij me deden opleven. Regelmatig klonk er dan een vermakelijke lachje bij mevrouw. Zeker wanneer er in zijn verhalen lichaamsdelen uit de vrouwelijke anatomie aan bod kwamen. Die oude man hield ons in de ban met zijn verhalen waarbij de pinten volgden en de uren snel aantikten. Opeens werd het geen optie meer om nog verder te wandelen. Het bezoek aan het Loze Vissertje was ons laatste wapenfeit. Den Hugo liep verder door naar Temse, ik en de Ronny keerden op onze stappen terug naar Bazel waar we onze velo hadden gestald. Het begon al te donkeren !

Een goei 10 à 11 km gestapt in totaal en niettegenstaande deze povere score werd het toch een vermakelijke dag.

Een weekje later sprong ik hier in het dorp op de lijnbus naar Lokeren. Het weer oogde schoon, waarom niet ? In St. Niklaas stapte ik af en na een slingertoerke langs nog onbetreden en onbekende paden, inclusief hier en daar wat bos sprokkelde ik toch een goeie 15 paaltjes bijeen.

Ik moet toegeven dat ik op zulk een dagwandeling wel het gezelschap kan apprecieren. Alleen is maar alleen, vandaar. Dit in tegenstelling tot die langere meerdaagse tochten waar ik het solotrippen wel echt een conditio sine qua non vind. Deze week liet ik een ballonnetje op bij de stapmaten voor een verkenningstochtje in het Gentse natuurgebied Bourgoyen - Ossemeersen, een stukje Leiestreek op amper 3 km van het Gentse Gravensteen. Met 4 deze keer. Den Hugo had het nogal druk en gaf verstek. Tegelijkertijd stelde hij voor of we in december niet zouden meestappen in de wandeling met als doel de sponsoring van het Mobile School Project. Goe mogelijk dat ik meestap, ik kijk nog even de kat uit den boom. 

Afspraak gold vandaag in de vroege morgen in Gent. Een wandelingetje van 20 kilometer lag daar in de Bougoyen- en Ossemeersen in't vet  

Den Hugo en de Marc moesten forfait geven. Den Hugo druk, druk, en nog eens druk ! De Marc meldde zich in extremis ziek, die moest zichzelf eerst terug wat oplappen. Bijgevolg geen rijstvlaaikes vandaag.  Met een vertraging van 7 minuten kwamen we aan in Gent. Dat is vrij normaal, de lat mag immers niet te hoog gelegd worden voor onze IJzeren Weg. Het was lang geleden dat we bij Bazil op het stationsplein koffie hadden gedronken. Eu Potse kaffe en eu koewkske astemblief madam ! Steevast krijg je er nog een toef slagroom en een borrelglazeke advokaat bij. Service is dat ! Na 2 consumaties vertrokken we richting  het natuurpark Overmeers. Eerst nog even rond de Schoonmeersvijver paraderen vooraleer de Blaarmeersen te verkennen. De grond en de weiden lagen er zompig en nat bij. Met de oever van de Leie te volgen zaten we binnen de kortste keren in de Blaarmeersen. Het verkeer op de R4 raasde iets te lawaaierig in onze oren dus hier in de Blaarmeersen aangekomen hoopten we dat de geproduceerde decibels van het verkeer wat zouden milderen. Helaas, het bleef en blijft nog altijd storend en vooral als je er op begint te letten. 

Maar een aperitiefstop verzette de zinnen en dempte het ongemak. We zaten hier elk met een fleske wijn in de rugzak.  Een beetje overkill maar weggieten was ook geen optie. Een home-made creatie van fetakaas met munt, harissa, olijven, scottish bonnet, paprika en nog wat exotisch gedoe gleed vlot naar binnen. De Michel trok aansluitend een fles Arrogant Frog Chardonnay open waarna het leven weeral een stuk draaglijker werd.  Die fles had hij gekregen van de chef statie in Mechelen en dit ter verwelkoming van de miljardste treinreiziger die Mechelen Statie bezocht. Een zoenoffer van de NMBS leek me correcter als geste en dit ter compensatie van de eerder op de dag opgelopen vertraging. Hallo Pinocchio 😉😉😉. 

We kwamen veel te weten van onze Michel zijn onlangs gelopen pelgrimstocht.  Die werd tot een goed einde gebracht maar toch vielen er enige wanklanken te horen ten aanzien van het gezelschap waarmee hij optrok en ook omgekeerd . Geen drama's, nee dat niet maar ik stelde vast, eerder een bevestiging van m'n vermoeden was het, dat wanneer je pelgrimeert met een kennis of vriend er verdomme op voorhand goede afspraken moeten gemaakt worden wil je niet in ergernis vervallen en er vervolgens over moet waken dat deze niet de bovenhand haalt en uitmondt in vijandschap.  Ik kan er voorbeelden van geven. Daar op dat  bankske naast de Leie hadden we een mooie kijk op de sjieke horecazaken aan de overliggende oever. Kennelijk mikten de uitbaters op een 'gefortuneerde' kalandizie. We trokken verder. Een kilometerke of 3 langs de oevers van de recreatievijver van het Blaarmeers om te beginnen. We passeerden halverwege de watersportbaan. Men is daar bezig met de constructie van een sjieke fiets- en voetgangersbrug.  Er kwam wat klim en klauterwerk aan te pas om voorbij de werf te komen want die was met hekken afgesloten. Veel volk kwamen we hier in de Blaarmeersen niet tegen op 2 kuierende dames na. En zeggen dat er hier in de zomer zo een kabaal wordt geregistreerd van Brusselse relzoekers. Niemand gezien dus ! Heel het Blaarmeersendomein lag er maar verdrietig bij. Aan het paviljoentje van de waterkant vonden we een picknicktafel. Daar zag de inhoud van fles nr. 2 het daglicht. De Ronny trok zijn Casillero del Diabolo open. De bokes werden aangesproken en werden doorgespoeld met deze rode Cabernet Sauvignon. We maakten de bedenking dat we het weeral getroffen hadden. Vooral met het weer en vervolgens ook met de hapjes waar de Michel mee had gebracht, of was het zijn dierbare wederhelft die daar voor gezorgd had ?  

Eerder op de morgen zag het er op meteorologisch niveau nogal dreigend uit maar nu konden er al enkele lappen blauw in het zwerk gespot worden. We stapten voort, nu naar de Bourgoyen-Ossemeersen. Deze meersen vormen een unieke biotoop en dat slechts op 3 km van de Gentse stadsrand. Het is een prachtig wandelgebied van 220 hectare groot waarin er 3 voorgekauwde wandelroutes werden uitgestippeld. Wandelen in de richting van deze meersen geschiedde op de dijk die het natuurgebied scheidt van de ringvaart met ernaast de R4. Opnieuw dat lawaai maar dat zou weldra ophouden. Haaks op de R4 doken we de meersen binnen. Wat een geweldig schouwspel van watervlakten was me dat. De regenval van de laatste dagen had heel het landschap herschapen in een gigantisch moerasgebied. De zon was ondertussen even komen piepen en dat zorgde voor een geweldig mooi plaatje. Een herfstlandschap in waterland. Hoe mooi kan de natuur zich niet etaleren in de herfst ? Nog een laatste stop aan het Natuur en Milieucentrum Bourgoyen drong zich op om fles nr 3  te kraken ... Enige reflectie dringt zich stilaan op en de volgende wandeling doen we het iets soberder.  Dat dringt zich op want de vraag begint zich te stellen : Stappen of tappen ?  ...  Kilometers slijten of Bacchus eer betuigen ? Een mooie balans tussen beide zou voor wat gemoedsrust moeten zorgen. De baten van een mooie wandeling staan immers op de helling. Maar evengoed dient er opgelet te worden dat er niet afgegeleden wordt naar zielloos marcheren. Het stappen in gezelschap dient immers plezant omkaderd te blijven. 

Aan de rand van Rooigem bereikten we het keerpunt. We zakten via de Grijtgracht af naar de Boven Leie vervolgens kwam de Noordelijke Leie aan de beurt tot we uiteindelijk terug aan de watersportbaan uitkwamen. Opnieuw kwam de mooie fietsbrug  in zicht. Nog even die sportbaan volgen tot aan de Leie, oversteken en aangekomen in de Rijsenbergwijk zat de tocht er op. We eindigden daar waar we begonnen waren. Bij den Bazil. Een mooie afsluiter. Deze keer geen advokaatje en een toef slagroom maar een onvervalste trappist. Tja,  enige introspectie inzake drankpatroon tijdens de wandelingetjes begint zich toch op te dringen. Elke eerste stap naar beterschap begint bij het besef !  

  

Via Gallia Belgica / Godarville - Nivelles

Het werd een mooi wandelduetje vandaag en dit met enkel de Marc als stapgezel. De andere maten moesten werken en/of vergaderen. De Marc had graag de regionen van Waals Brabant nog eens opgezocht. Bijgevolg was het een zaak om daar in de geburen een toereke uit de mouw te schudden. No problem. De Via Brabantica ofte Via Gallia Belgica is een 326 km lange pelgrimsweg die aansluiting geeft op de klassieke pelgrimswegen naar Santiago de Compostela. Beginnend in Bergen op Zoom of Breda komen beide wegen tesamen in Kapellen en lopen dan als 1 track door tot in St. Quentin in Frankrijk. Ik knipte er een stukje uit, meer bepaald tussen Nivelles en Godarville waarna ik er een krul aan fantaseerde tot aan de statie van Godarville.

Om goed 9u 's morgens stapten we uit de boemeltrein die ons vanuit Luttre naar Godarville bracht. Mooi op schema ! De trein zelf leek me eerder een voorwerp uit een verzameling didactisch materiaal dat uit de één of andere illustere kunstacademie werd scheefgeslagen. Ongetwijfeld moet deze trein het oefenobject geweest zijn van de cursisten streetart, zijnde graffitispuiters. Hoe afgeleefd en oudbakken het treinstel ook was, we hadden een mooi uitzicht op het spoor. We zaten bijna op de schoot van de machinist want de deur naar en van zijn cabine stond open. Zo hadden we zicht op het spoor vooraan. We konden eveneens zijn rijkunsten gadeslaan, ttz : Draaien aan het wieleke en zo af en toe ging er een belleke af wanneer de trein over een krokodil reed .... Kwestie van de machinist alert en wakker te houden.

Goed, we gingen dus van start in Godarville. Manlief, dat was daar het hol van Pluto, je wil er niet dood gevonden worden. Grijs, grauw, verhakkelde straten en uitgeleefde huizen. Deprisfeer pertinent voelbaar. Misschien wel dat het grijze weer de indruk van somberheid versterkte, wie weet ? Het straalde alleszins weinig positiviteit uit. Daar zou later op de dag heel even wat verandering in komen. Al vlug stonden we aan de rand van dit sombere dorpje.

Alleszins treurde ik niet om dit trieste oord in te ruilen voor de natuurpaden die zich aandienden. Die kwamen tevoorschijn aan de bosstrook tussen het kanaal Brussel - Charleroi en het Ancien Canal Bruxelles - Charleroi. Dat werd al direct lachen. Op de vettige Waalse ondergrond was het uitkijken om niet uit te schuiven. Moddersituaties en hindernissen dus ! Ook was er wat gymnastiek vereist om die hindernissen te pareren. Onder, rond of op de vele omgewaaide bomen dienden we heen te klauteren om vooruitgang te boeken. Goed voor de fysiek en alhoewel spieren en knoken hun beste tijd hebben gekend, heb ik mijn twijfels dat hieromtrent nog enige verbetering komt ! We zaten daar al op een 160m hoogte in dat bos. Volgens Google Earth zou de ganse wandeling een 350 hoogtemeterkes opleveren. Een verwittigd man is er 2 waard en ik had m'n wandelstokken bij. Maar echte kuitenbijters vielen er in het geheel niet te noteren en de stokken bleven mooi opgeborgen. Ondertussen volgden we ploeterend het modderpad langs dit oude kanaal Brussel - Charleroi. Een 6-tal km volgden we de oevers van deze oude waterweg. Druk in de weer met te kijken waar de voeten moesten neergezet worden passeerden we Seneffe en vergaten alzo een drinkstop in te lassen in het Relais de la Samme. Hoogteverschil viel er te noteren en dat kon je merken aan de vele sluizen die je tijdens de wandeling tegenkomt. Je treft aan elke sluis het onderkomen aan van de voormalige sluiswachter.

Het is vergane glorie, het zijn allemaal identieke huisjes waarbij een metalen bord op de gevel het sluisnummer aangeeft. Jammer dat men ze liet vervallen. De omgeving langs dit oude kanaal zou een unieke toeristische trekpleister kunnen zijn. Ze biedt ongekende opportuniteiten kwa recreatie. Jammer dat deze kaart niet getrokken wordt. Het is nochthans mogelijk er iets mooi van te maken. Waar we het kanaal verlieten was er zo een gerenoveerd huisje te zien. Prachtig, het kan dus wel ! Het grijze weer was ondertussen uitgeklaard. Hier en daar al wat blauwe lappen in het hemelzwerk brachten wat hoop op een zonnige namiddag. Alhoewel de weersvoorspelling dit beweerde was het rond de middag beginnen te regenen. Buitjes afgewisseld met motregen. Toch maar de poncho bovengehaald, het leek er op dat dit niet meer zou ophouden. De laatste kilometer naast het kanaal hebben we aan de overzijde gestapt. De motregen en de dichte begroeiing langs het kanaal verhinderden ondertussen min of meer het mooie uitzicht op de kanaalomgeving.

Het middaguur naderde, of was al voorbij, en daarmee werd het tijd om te schoven. Het traditionele rijstvlaaike werd eerder al aan zo een sluiswoning soldaat gemaakt. In Petit Roeulx les Nivelles - Luxensart vonden we een bankje. Aan de bebouwing te oordelen was het duidelijk dat de kost hier in dit deel van Wallonië beter verdiend werd. Mooie huizen, prima onderhouden dorpskern en een mysterieuze Grange de Melanie kwamen we tegen. Die Grange (schuur) bleek een winkel te zijn waar exclusieve interieurartikelen aan de man werden gebracht. Waarschijnlijk al aan even exclusieve prijzen. Aangekomen aan ons bankje was het even opgehouden met miezeren maar toch moesten we na een tijdje opkrassen en gaan schuilen in een fietskot wilden we onze boterhammen droog houden. Nog een kilometerke of 8 vielen er te stappen tot in Nivelles. We waren er niet rouwig om dat het over verharde paden verliep. Bovendien waren het rustige wandelwegen en het gaf onze bottienen de kans om zich van slijk en modder te ontdoen. Dit aangezien we nog graag een trippeltje wilden degusteren en de vloer van het etablissement van dienst niet met slijkpoten wilden besmeuren.

Stilaan schoven we Nivelles, Nijvel pour les Flamands, binnen. Nijvel kende ik enkel van horen zeggen, de bende van weet je wel ?, maar ik werd verrast door de pracht van deze stad. Bij het binnenwandelen was een ultramodern sportcompleks een uitgesproken eyecatcher. Sportvelden en -zalen, sintelbanen, een zwembad en een immens stadion ... dit alles keurig en netjes onderhouden. Op de achtergrond heb je de vijvers en botanische tuinen van het Parc de la Dodaine. 2 gigantische fonteinen vernevelen in de verte het beeld van de schitterend gerenoveerde romaanse kerk - La Collégiale Sainte Gertrude. Onze schreden werden gericht naar dit godshuis. Het staat op La Grande Place dat de stadskern van Nivelles uitmaakt. Deze stad zou veel toeristen en bezoekers kunnen behagen volgens mij. Horeca en winkelstraten liggen er netjes onderhouden en verleidelijk bij. Nu onze bottienen proper gestapt en geregend waren was het de moment om hier een kroegje op te zoeken maar alhoewel keuze genoeg stapten we door naar de statie. Daar zou er ook wel iets te vinden zijn en bovendien hoefde je je geen zorgen te maken om tijdig de trein naar huis te halen. Inderdaad, de London's Pub op 100m van de statie bood soelaas. De Marc vreesde al dat er enkel Guiness en Stout door de keel kon gegoten worden maar hij had het mis. Een vriendelijke barhoudster bracht ons een Tripel Karmeliet van het vat. Ik denk dat ze het mooie bolglas wel met een halve liter vulde. Misschien wel meer. Ze kwam ons vragen of ze ons plezier kon doen met een stukje 'Fromage' of een kommeke 'Cacahouettes'. Met de nootjes waren we al content. Het viel de Marc ook op, zelfs al onderweg ... : Onze Waalse landgenoten hebben een veel warmere inborst dan de gemiddelde Vlaming. Het is een uitzondering dat je niet begroet wordt wanneer je op straat iemand tegenkomt. Zelfs de jeugd voert deze sympathieke gewoonte hoog in haar vaandel. Ze smaakten die tripeltjes. De trein zou er zo dadelijk aankomen, we moesten de London's Pub vaarwel zeggen. En nu juist dat we aangesproken werden door een klant en we een tof gesprek in wording moesten afblazen. We komen nog wel een keer terug naar Nivelles. Niettegenstaande het mindere weer hebben zowel ik als de Marc genoten van deze uitstap. Uitkijken weeral naar de volgende trip. Dat zal op donderdag 2 november zijn, Allerzielen. Greet, een toffe vriendin, nodigde me uit om in Testelt de Demerwandeling te verkennen 😊😊😊. Daar ga ik graag op in !