Na een poosje besluiteloos een rist wandelingetjes in spé afgelopen te hebben viel het me ineens te binnen dat een spiksplinternieuwe Streek GR er nog onaangeroerd bij lag. Deze van de kust ! Die toont aan dat de kust echt veel meer is dan dijk en strand. Tussen De Panne en Het Zwin leidt deze GR je langs de mooiste paden door duinen, duinbossen, natuurreservaten, parken, de bekendste badplaatsen, bijzondere kunstwerken en natuurlijk ook langs het strand en de zee. De route loopt zoveel mogelijk over onverharde paden en vermijdt drukke wegen. Een tiental vrijwilligers zorgde er in 2023 voor dat de hele route in beide richtingen perfect gemarkeerd werd met geel-rode streepjes. Wel om nu al een kleine beschouwing te maken over het eerste stukje De Panne - Oostduinkerke zou ik het volgende zeggen : De vrijwilliger die dit stuk ineenstak krijgt van mij een 10 op 10, mag een bank vooruit en krijgt daarenboven nog een kuske van de juffrouw ! Sjiek - ongelooflijk mooi .... maar ... zwaar ... echt zwaar !
De treinreis verliep vlekkeloos. Nu op een klein akkevietje na toch. Tussen Diksmuide en Veurne werden de kaartjes, of liever de vervoersbewijzen, gecontroleerd. 2 treinbegeleiders waren het die deze taak waarnamen. Ik stelde hen de vraag of ik met een seniorenbiljet naar de kust de terugrit in éénder welk kuststation mocht aanvangen. De éne lachte dit smalend weg met een air van 'Waar haal jij dat uit ?' Tegelijkertijd zei de andere : 'Tuurlijk, er zijn 10 kuststations van waaruit je naar keuze moogt terugkeren met een seniorticket. Aansluitend bekeek hij verbluft naar zijn collega en vulde aan met de woorden : "Allez jong ! Dat was verdorie een vraag op het examen ! Zoek het maar eens op ! ". Het leverde z'n collega een beteuterd gezicht op met het schaamrood op de wangen. Die maakte zich vervolgens vlug uit de voeten. Ne mens kan zich al eens vergissen hé ? Maar goed, ondertussen zijn de regeltjes en verplichtingen en uitzonderingen bij de NMBS zo compleks geworden dat je er als reiziger het noorden bij kwijt geraakt. Het is niet de eerste keer dat ik of de stapmaten ondervinden dat sommige treinbegeleiders de geldende reglementen op een eigen manier interpreteren.
Om 9 uur stond ik aan het perron in de Panne. De attracties van Plopsaland waren nauwelijks zichtbaar want omfloerst door mist en nevel. Maar het zou erg mooi weer worden. Op stap nu ! Even diende nog het spoor gevolgd te worden op asfalt tot aan de rangeerterminus van De Panne. Ik hoopte op een vlugge verbetering van het wandelpad. Op een verharde ondergrond heb je nauwelijks demping. Hierdoor komt er meer belasting op je spieren en gewrichten te staan, wat uiteindelijk tot blessures als knieklachten of hielspoor kan leiden. Ik denk dat dit laatste onze Ronny is overkomen. Wandelen met zijn hondeke zou hiervan weleens de oorzaak kunnen zijn 😊😊😊. Verder kan met name asfalt bij extreme hitte in de zomer extra heet worden. Wanneer je een korte broek draagt kan dit leiden tot warmte-uitslag aan je onbedekte kuiten. Asfaltbrand noemt men dat.
Na 1 kilometertje stappen werd in het natuurreservaat 'De Westhoek' m'n hoop op betere wandelpaden bewaarheid. Het Vlaamse natuurreservaat 'De Westhoek' strekt zich uit over bijna 350 hectare en is het oudste van België. In 1935 werd De Westhoek als landschap beschermd. Had men dit met nog meer delen van onze kust gedaan, er zouden minder aartslelijke apartementsgebouwen onze kust ontsieren. Al in 1957 ontving het gebied als allereerste Vlaamse natuurgebied het statuut van staatsnatuurreservaat. Samen met het aangrenzende Calmeynbos en de Krakeelduinen, de Oosthoekduinen en de Franse duinen van Le Perroquet vormt De Westhoek het grootste aaneengesloten duinmassief van onze kust. Een stukje liep ik over het grenspad met aan de linkerkant het Franse grondgebied. Ik klauterde aan dat pad een uitkijkpost op en overschouwde het landschap. Gewoon prachtig en er was geen mens te bekennen uren in het rond. Ruige natuur met als ingrediënten kolossale duinen en kilometers aan duinzandpaden die ik zou volgen. De Krakeelduinen, het Calmeynbos en vervolgens de Oosthoekduinen werden dus aangelopen inclusief tussendoor een strandwandelingetje van een goede 2 kilometer over het brede strand van De Panne. Met een wind komende uit het Noordoosten lag die op kop en lopende in korte mouwen voelde die genietbaar verfrissend aan. Even flink laten uitwaaien die kop ! Mooi, de zee en het strand , dat is altijd 'iet' speciaal, het is genieten in 't kwadraat.
We reizen om te leren ! Verschillende infobordjes opgesteld aan die duinpaden laten je kennis maken met deze wondermooie natuur. Zeereepduinen, loopduinen, paraboolduinen, grijze en blonde duinen, het kan niet op. Min of meer evenwijdig met de kustlijn kun je verschillende 'gordels of duinzones' onderscheiden: het strand, de voorduinen, de noordelijke pannengordel, het centrale stuifduin, de zuidelijke pannengordel en de binnenduinen. Die pannes hebben zich inmiddels ontwikkeld tot een lappendeken van droge en vochtige duingraslanden en kalkmoerasjes met een unieke vegetatie. Het grote centraal loopduin, ook wel bekend als de Sahara, is een reusachtige zandmassa die zich onder invloed van wind van noordwest naar zuidoost heeft verplaatst. Momenteel vormt dat stuifduin, onder andere door veranderende klimaatfactoren en de afname van konijnen, zich om tot een half begroeid duin. Je kijkt je de ogen uit op al dat natuurschoon. Maar ojee, wat is dat vermoeiend om voorwaarts te komen daar in dat mulle zand ! Je valt bijna stil en zeker als het bergop gaat. En het was bijlange nog niet gedaan ! Het aangrenzende Kerkepannebos lag al op de loer en sloot even het rijtje duinwandelingen af. In het bos oogden de wandelpaden iets robuuster. Het Kerkepannebos zelf is één van de oudste bosjes aan de kust.
Op Koksijde's grondgebied aangekomen wisselde De Panne haar duinen in voor de 'Noordduinen van Koksijde.' Opnieuw gebagger door het mulle zand. In deze duinen wisselen duingraslanden, duinvalleien, duinstruwelen, bosjes en oude vissershuisjes elkaar af. Deze Noordduinen zijn ingesloten door huizen, campings en een militaire basis. Met haar rijke planten- en dierenwereld zijn De Noordduinen een biologisch waardevol duingebied met een grote verscheidenheid aan vegetatietypes. Vervolgens en nog steeds lopende op het grondgebied van Koksijde werd de Doornpanne aangesneden. Dit is een heide - duingebied met als blikvanger de 'Hoge Blekker'. Met zijn 33 meter is hij de hoogste stuifduin van heel de kuststrook. Bovenaan de duin is er een panoramisch zithoekje geplaatst. Het leverde een prachtig uitzicht op de weidse omgeving. Die Hoge Blekker was een vast baken voor de zeelui die van ver al zijn witte kruin zagen blinken. Blekken - blekker is het plaatselijke dialect voor blinken. Deze stevige stuifduin heeft al heel wat afstand heeft afgelegd in de loop der tijden. Samen met de Doornpanne en de Schipgatduinen vormt deze Blekker een aaneengesloten duinmassief van 240 hectare.
Het venijn zat naar gewoonte, nu ook in de staart. Ik wandelde tegen de 20 paaltjes aan en besloot dat de wandeling stilletjesaan mocht afgesloten worden. De vermoeidheid van dat gebagger begon zich op te stapelen en ik zat al bijna in Oostduinkerke. Tijd om af te sluiten maar dat was buiten de 'Witte Burg' gerekend. In een niet al te ver verleden sloot er op het duinmassief van de Doornpanne nog een duingebied aan genaamd de 'Witte Burg', Dit duingebied, amper 15 ha groot is een uitloper van die Doornpanne. De eenentwintig meter hoge Witte Burg is een steile kale stuifduin die zich in al haar pracht laat bewonderen en boven de omgeving uit torent. Oorspronkelijk droeg dit natuurgebied een naam die meer tot de verbeelding sprak. 'Witte Burg' heette toen 'Witte Buik'. Het is een plastische verwijzing naar de omvang van het blanke zandmassief. Omdat Witte Buik niet sjiek genoeg klonk veranderde men de naam in Witte Burg. Héwel, die Witte Burg kreeg van mij de gele trui. Nauwelijks kwam je er op die paadjes vooruit. Tot aan de enkels zakte je weg in het mulle zand. De snelheid maakte een flinke duik, stappen werd strompelen. Dat moet je gewoon zijn. Sportwetenschappers weten er alles van. Lopen door mul zand is zwaar. Je hartslag is gemiddeld hoger en je hebt meer zuurstof nodig dan wanneer je in hetzelfde tempo op een harde ondergrond loopt. Een zandbodem is nog zachter en losser dan een bospad, waardoor je tot aan je enkels kan wegzakken. Dit vermindert de impact van het wandelen op je knieën en heupen nog meer, maar dat betekent ook dat wandelen op deze ondergrond je meer inspanning kost. Je moet immers steeds naar stabiliteit zoeken, en het kost je ook meer spierkracht om je af te zetten. Daarom is het aan te raden om op deze ondergrond kleinere stappen te zetten. Tot dat laatste werd ik dan ook gedwongen.
In de laatste 500 meter daar in die Witte Burg liep er een jonge dame voor me uit. Toen ze halt hield aan een bijennest zou ik haar passeren. Ik vroeg haar of ze geen problemen had met vooruit te komen .... Tja, makkelijk is anders ... afijn het kwam tot een conversatie in de taal van Shakespeare weliswaar en samen wandelden we het gebied van de Witte Burg uit. Ik zou afscheid genomen hebben moest er bij het verlaten van de Witte Burg geen café luisterend naar de naam 'De Mikke' geweest zijn. 'Can I offer you a drink ?', vroeg ik want ik ken nog altijd mijn manieren. "Why not" was haar antwoord en even later zaten we samen aan het terras van de Mikke. Sophie was een Duitse maar aangezien we in het Engels waren gestart verliep de conversatie verder in deze taal. Dat vind ik nu persoonlijk toffe ontmoetingen zie ! Ze was een lange afstandswandelaarster en zou de volledige kust rond Europa willen aflopen. Ik denk dat je, enkel nog maar de camino del norte in gedachten, dit niet moet onderschatten. Gezellige babbel met een Omerke erbij, Sophie een koffietje. En voilà zie mijn goede daad zat er op voor vandaag. Vanuit Oostduinkerke Bad zou ik de kusttram naar Oostende nemen, daar nog een gezellig kroegje opzoeken maar helaas het werd wat laat. Dat zal dus voor een volgende keer zijn. In de trein naar huis kreeg ik na het gezelschap van een Gentenaar die de kwaliteiten van de Israelische Mossad voor mij bestoefte nog het bonte gezelschap van de vrouwenbond van Sint Pauwels. Oh wat hadden de dames leut. Ik werd willens nillens zodanig mee in hun pret betrokken dat mijn oren begonnen te teuten. Chippendales-ervaringen, liedjes van Mud en the Rubettes moest ik aanhoren, anekdotes uit hun bakvisperioden, de teerbeminde echtgenoten, het kwam allemaal aan bod. "Dat zal je nog niet meegemaakt hebben hé meneer. Zo een hoop tetterende dames ?" Nee, dat klopt. Ik heb dat genoegen nog niet gehad , loog ik ! ... . Nog 83 km tot in het Zwin. Ik heb er zin in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.