Van Silly (Opzullik) naar Ath (Aat)

De wandeling van verleden week inspireerde me om voor een toerke te kiezen in de Walen. In dat zomerbarreke vlakbij het Boudewijnpark in Jette heb ik toch kunnen proeven van een Swaf Tripeltje. Welwelwel, de brouwerij van dit bier kan je vinden in Silly,  Opzullik voor het Vlaamssprekende landsgedeelte. Althans zo vertelde de sympathieke bartend(st)er me toen. Nog nooit had ik gehoord van Silly en van Opzullik nog minder. Soit het ligt in het noordwestelijke deel van de provincie Henegouwen. Van Silly stappen naar Ath of wordt het Enghien ? Beiden waren goed voor een flinke 20 kilometer wandelen. Eieren of jong, wat wordt het ? Het werd Ath. Met de Michel en den Hugo stapten we iets na elven uit in de statie van Silly. Deze statie ligt wel een stukje uit de dorpskern. Na 2 kilometer stappen kwamen we aan in Silly. Toch vreemd dat in zo een Waals dorp er een gans andere sfeer hangt dan in onze eigen contreien. Iedereen knikt je goedendag en het gemeenschapsleven gaat er zichtbaar heel wat gemoedelijker aan toe. Dat bemerkten we al toen we de 'A l'Tonne', een bistrootje, binnenstapten. Enkele dorpelingen zaten er  gemoedelijk te keuvelen bij een roseetje. No stress at all. Een Swaf voor mij en de Michel, voor den Hugo  een Super als ik het me goed herinner. Den Hugo bestelde er nog een schoteltje 'Friandises bij', ttz ' des amuse-gueules' in 't Vlaams. Zo een Swaf loopt lekker binnen. Het is een blond bier hergist op fles op basis van een 100% origineel recept. Bij het proeven van deze 8% vol. Alc. tripel krijg je eerst een kruidige neus gevolgd door een discrete maar zeer aanwezige bitterheid. Dit alles met een genereuze body en een prachtige lange afdronk.  Deze omschrijving heb ik gepikt op de site van de brouwerij van Silly. Zelf zou ik nooit zulk een lyrische omschrijving kunnen bedenken. De wandeling kon bijgevolg met pit  ingezet worden. 

Het weer zat niet echt mee. Dat zagen we al tijdens de treinreis. Donkergrijze wolken speelden naast torenhoge donderkoppen de hoofdrol in het hemelzwerk. De zon was verdwenen en had weinig goesting om te verschjnen. Het zou wel beteren alhoewel de weerberichten eerder een koud verhaaltje in petto hadden. Dat grimmige wolkenspel leverde kostbare plaatjes op voor degenen die zich met wat pareidolie wilden amuseren. 'Elk nadeel hep ze voordeel' is een wijsheid die vaak wordt toegeschreven aan de Nederlandse voetballer Johan Cruijff (1947-2016). Het is zelfs toepasselijk op de wolken ! 😉.  De weergoden hadden het zichtbaar druk vandaag. Zo af en toe kletterde de striemende regen tegen de treinramen waarna het weer even uitklaarde. Tot dusver bleef het nog droog tijdens het stappen maar bij het verlaten van het bistrootje begon het godbetert te regenen. Een paraplu en een poncho brengen hiervoor een oplossing en we stapten voort door weidse velden tot in Gondregnies. Het is een klein dorpje waar je een mooie watermolen kunt vinden. We stapten verder in de frisse wind. Als die even wegviel werd het dan weer te warm ... jas uit, jas aan ... een zich herhalend en gekend scenario bij het apenweer van de laatste dagen. De zomer is voorbij en we zullen, als er nog wat schoon weer in het vooruitzicht gesteld wordt,  blij mogen zijn met wat troostprijzen. Maar de prachtige uitzichten over een licht golvend landschap maakten eigenlijke het weer uit. Het was en is alleszins een erg mooie streek waar we zaten. 

Een picknicktafeltje zou er op het ganse traject niet te vnden zijn maar onderweg naar Mévergnies Lez Lens kwamen we een bankje tegen dat ons het elementaire comfort ener eetgelegenheid kon bieden. Dat bankje zou een geschiedenis kunnen vertellen. Het stond vlak bij een plataan. Fotootjes, linten en allerhande parafernalia waren in veelvoud rond de stam gedrapeerd. Een foto met een schaterlachende oma op haar buik in het gras deed ons vermoeden dat dit het werk was van enkele kleinkinderen. Waarschijnlijk om de mooie herinneringen aan hun overleden oma levend te houden. Misschien was dat mens hier wel overleden. Wie weet ? Maar goed, lang hebben we er niet gezeten, de frisse wind was te onaangenaam. Bokes op en weg ! Volgende stop was dus Mévergnies Lez Lens. Daar in de Sint Servaaskerk, L' Eglise St. Gervais Potrais, wipten we even binnen. Gewoontegetrouw stak onzen Hugo daar een bougieke aan ter verlichting van het wereldleed. Ik volgde zijn nobel gebaar. Weliswaar dan met een heel andere insteek. Baat het niet, het schaadt evenmin. In Attre, onze volgende stop staat er een sjiek kasteel : Dit kasteel, in 1752 gebouwd in Franse classicistische stijl, bezit nog altijd zijn originele inrichting en stoffering. De weelderige kamers ademen de rococosmaak van de tijd. Er is ook een groot park, doorsneden door de Dender, met een vervallen uitkijktoren, een duiventil, een Zwitsers chalet, een badhuis en de resten van een bouwsel uit 1788, de Rocher of Rots. Deze kunstmatige heuvel wordt bekroond door een uitkijkplatform. We volgden de baan verder tot in Arbre waarbij we eerst nog de oostelijke Dender moesten oversteken. 

De Oostelijke Dender bespoelt ook Arbre . Het terrein is hier licht golvend gaande van een 35m tot 70m hoogteprofiel. De kleigrond is van zeer goede kwaliteit voor de landbouw. Er zijn daar enkele geologische natuurbronnen. In groeven her en der werd er Doornikse kalksteen ontgonnen. Het puin werd ooit gebruikt voor de bouw van de kerktorens. Zandsteen werd er eveneens ontgonnen om er straatstenen mee te maken. Na een hachelijk tochtje over een mysterieus verdwenen paadje naast de spoorweg Mons - Jubize - Ath botsten we in het gehucht Maffle op het kanaal Blaton - Ath. Daar vonden we naast oude steengroeven van 'Dender en Congo' het Museum van de Steen. Onze stapmaat op rust, de Ronny, zou zich vereerd gevoeld hebben dat er daar ergens in de Walen een museum in zijn naam werd opgericht.  Restanten van het materiaal dat er in zo een groeve gebruikt werd zoals een hefbrug, kalkovens en onderdelen van zwaar materiaal lagen her en der op het verlaten terrein voor het museum te roesten. Een sprekende metafoor lag hier voor onze ogen om hiermee onze stapmaat te duiden die nu ook op wandelvlak stilletjesaan begint te oxyderen. Nog een beetje en hij ziet zo ros als den Izzy, zijn hondeke 😔😔😏. Hopelijk komt dat ooit nog goed. Het museum zag er dan ook eerder  wat verweesd uit. Vergane glorie van de zware Waalse industrie. De verlaten steengroeven, nu enorme waterputten, werd een speelplaats voor de lokale duikersclubs.  . 

We volgden het kanaal en zo kwamen we uiteindelijk in Ath terecht. Aat in't Vlaams is een kleine Waalse stad in het noorden van de Belgische provincie Henegouwen. De stad ligt aan de samenvloeiing van de oostelijke en de westelijke Dender, die als Dender vanaf Aat bevaarbaar is. De stad telt ruim 30.000 inwoners. Aat is bekend om zijn jaarlijkse Reuzenstoet of Ducasse van Aat, die elke vierde zondag van augustus plaatsvindt. Van de middeleeuwse verdedigingswerken rest in Aat slechts de Burbant-toren. Het eigenaardige hier in de streek is dat er Picardisch wordt gesproken. Picardisch is geen dialect maar een Romaanse streektaal die in Frankrijk gesproken wordt in delen van de regio Hauts-de-France en ook in het grootste westelijke deel van de Belgische provincie Henegouwen. De taal is verwant met het Frans en het Waals, maar wordt toch daarvan onderscheiden. De 'Ch'ti' of 'Ch'timi' is de alternatieve naam voor de bewoners uit een  deel  van de Franse regio Hauts-de-France. Hun taal, het 'Ch'ti' lijkt min of meer op een Frans lijkend dialect maar het is eerder nauw verwant met het Picardisch.  

In Ath zochten we als afsluiter van deze mooie wandeling een statiekroeg op voor een dorstlesser. Café 'Le Télégraphe' recht over de statie beantwoordde aan onze gestelde quota kwa publiek, netheid en aanblik. Keuze lag een beetje in lijn met het beroepsverleden van mezelf en de Michel. Ik vermoed dat de cafébazin, een heel vriendelijk mens - en dat viel trouwens ook binnen de gestelde quota,  onzen Hugo verkeerd moet begrepen hebben. Hij vroeg naar  '33er's maar zij kwam daar aangestouwd met bokalen van een halve liter ! Die smaakten zeg ! Lang hebben we daar niet gezeten op het terras van 'Le Télégraph' want de trein naar huis zou niet lang op zich laten wachten. 2 uur duurde de terugrit. In aangenaam gezelschap is dat zo voorbij ... het was donker toen ik thuiskwam.  Wat een mooie dag was het weeral ! Txs voor de compagnie H&M !!!