Zele en het Donkmeer

Met de Ronny en zijn beestje den Yzzy trok ik er vrijdag op uit. De andere stapmaten waren verhinderd om mee te stappen.

Na een zoveelste beproeving ondergaan te hebben aangaande de notie 'stiptheid' van de NMBS stonden we rond 10u30 in Zele. Voor mij viel het mee maar onze maat had redenen te over om van ergernis zijn klak op te vreten.  Vertraging naar Puurs om al te starten bij het begin - in Puurs werd het opnieuw lopen om de trein naar St. Niklaas te halen en die bijna gemist werd- in St. Niklaas idem dito. Nog net konden we de trein naar Dendermonde verschalken. Ik beklaag de mensen die deze treinen moeten nemen om te kunnen gaan werken.   

Goed, we konden ons in gang trekken. Ver zijn we niet geraakt. In Café 'den TGV' op een hoek van het statieplein pruttelde de koffie. Naar binnen dus voor het traditionele kommeke troost. De kroeg zat al goed vol. Gezien er op elk tafeltje al versgetapte pinten geserveerd stonden moet het zijn dat de kalandizie uit vaste stamgasten bestaat. We werden er al direct aangesproken. Dat is bijna de regel in een populaire volkskroeg. Jagers kwamen er ook langs. Dat werd er ons daar ter plaatse verteld. En even later waaide er zo een jager binnen. Een imposante figuur die zichtbaar respect afdwong bij het toogvolk. Den Yzzy maakte er trouwens kennis met z'n jachthond. Dat beestje doet het geweldig goed. Het krijgt een deftige opvoeding van de Ronny. Die beleeft er een immens plezier aan. 

Na 2 koffietjes krasten we op en liepen via een 3km lange winkelstraat richting Donkmeer. Veel kroegen kwamen we tegen maar we duikelden een kerk en vervolgens nog een 2de handswinkel binnen. We werden binnengeroepen door de uitbaatster. Je moet Ronny heten om hier niet aan te weerstaan en bijgevolg werden we ingewijd in het reilen en zeilen van de zaak. Niet enkel 2de hands maar ook voor allerlei sociale activiteiten kon je er terecht in het aanpalend atelier. Een ongewone tussenstop weliswaar maar daarom niet oninteressant. 

Zie we kwamen aan het Berlare Broek aan. In een grote en brede boog van Noord naar Zuid ligt het aan de oostzijde tegen het Donkmeer aan. Het is een erg mooi gebied. Dat meer hadden we al eerder bezocht vanuit Schellebelle. Gelegen tussen de dorpen Overmere, Uitbergen en Berlare-centrum ligt het meer op Berlaars gebied. Aan de noordoostelijke kant van het meer ligt het gelijknamige gehucht Donk, vandaar de benaming. Het Donkmeer heeft een wateroppervlakte van circa 86 hectare en is daarmee één van de grootste meren in Vlaanderen na enkele Maasplassen, het Rauwse Meer  in de Kempen en het Schulensmeer. De diepte is gering en bedraagt maximaal maar 3,20 meter. Maar goed, ik dreig in herhaling te vallen want dit Donkmeer heb ik al eens uitvoerig bejubeld in een vroegere post. Kijk maar : We zeggen en schrijven 23 juli 2023 : Donkmeer en Nieuwdonk

Tijd om te schoven en het aperitiefje !  In een dikke thermosfles had ik warme kippeboutjes gestopt. Een mediterraan mengelmoesje van munt, olijven, habaneros, feta, snacktomaatjes, lenteuitjes, sriracha en olijfolie als toemaatje volgde op de boutjes. Dit ging al iets in de richting die de Ronny voor ogen had want hij bracht de geanimeerde picknicks van weleer in herinnering ! Branderkes was een basisuitrusting bij de vroegere wandelingen.  Bakharing, Pensen, Soep,  Cowboyschotel met bonen en worstjes, Stoofpotjes van geit en konijn, een glazeke wijn ontbrak nooit ... enz !  Gezellig, we oogsten daarmee veel beziens van voorbijgangers. Misschien zat er zelfs een beetje afgunst bij ! We zijn zinnens dit terug nieuw leven in te blazen.

Op de plaats waar nu het Donkmeer en het Berlaars Broek liggen, lag er verschillende duizenden jaren geleden een meander van de Schelde rond een alluviale zandheuvel. Door een verandering van de loop van de rivier, ontstond er een hoefijzervormig meer. Het verklaarde de aanwezigheid van een studente en haar promotor voor het maken van een thesis. We zagen een kerel, de promotor dus, op een braakliggend terrein met een tuig sleuren dat veel weghad van een kruising tussen een hightech wichelroede en metaaldetector. Uitgerust met een GPS zat er zelfs een antenne op dat buitenaards toestel. De studente stond aan de zijlijn en keek er naar. Het was guur koud en haar voeten waren bevrozen zo wist ze ons te vertellen. Met haar thesis trachtte ze de oorspronkelijke loop van de Schelde in kaart te brengen. We wensten haar succes met haar thesis en warmere voeten. We trokken verder. 

Het gebied verlandde sindsdien maar niet zonder een laag veen achter te laten. In de late 17e eeuw is men vermoedelijk begonnen met het opgraven van die turf, een gegeerde brandstof, in het Berlaars Broek. Aan het begin van de 18e eeuw was turfsteken een prominente nijverheid in Berlare. Een standbeeld met een turfsteker staat er pal voor Villa Elvira, een sjieke horecazaak die we deze keer links lieten liggen. De klantonvriendelijke bediening in herinnering nemend zijnde hiervoor de oorzaak. 

Pfft, de grijze lucht en de onaangename gure wind als argument hanterende kortten we de wandeling in met een 3-tal paaltjes. Eerlijk gezegd leent het gebied zich beter tot wandelen bij zachter weer. Het voornemen om nog even Berlare aan te lopen lieten we bijgevolg varen. Den Yzzy kreeg het trouwens ook wat lastig door de koude. We staken het Berlarebroek terug over en zaten al vlug terug in de agglomeratie van Zele. De wandeling werd afgesloten in café 'den TGV' met een goei pintje. Nu zat heel de kroeg stampvol. Het duurde niet lang of er werden vragen gesteld. Vooral de Ronny zijn hondeke trok de aandacht. Het beestje lag uitgeteld op zijn matje. Zo het zat er op, naar huis nu ! Voor de Ronny begon de lijdensweg opnieuw ! De trein is altijd een beetje reizen weet je ?