Het Stropersbos met het Compostela Genootschap en de Pannekoekentocht

Het Vlaams Compostelagenootschap afdeling Antwerpen organiseerde een wandelingetje in het Stropersbos. Samenkomst was er om 10u30 aan de Oude Statie in de Belgische De Klinge. Inschrijving was gratis waardoor ik me enigszins liet verleiden. Door een eerdere slechte ervaring met een wandeling gevolgd door een wijnproeverij hield ik al die tijd de boot af van latere initiatieven. Dit akkevietje meldde ik ook aan Heidi, de organisatrice. Mijn gramschap over die wijnproeverij kon ik toen in deze blogpost kwijt. Ik wil nu wel nuanceren met te stellen dat ik ervan overtuigd ben dat het Genootschap op zich geen geldelijk voordeel heeft beoogd. Met het herlezen van m'n commentaar voel ik wel de noodzaak dit te vermelden. 

De bedoeling van deze wandeling was louter de samenkomst van de leden maar ook nieuwkomers konden op deze manier aan wat  informatie komen. 

Daar aan die statie werd de aanwezigheid van de leden genoteerd en het werd me duidelijk dat die geen onbekenden voor elkaar waren. Ik stond er een beetje bij als Piet Snot maar dat veranderde vlug. Heidi, een dame uit het bestuur, nam het woord en liet de aanwezigen zich in een kring opstellen. We dienden onszelf even voor te stellen en ook werd er gevraagd of we al dan niet een camino hadden gelopen. Enkelen gaven aan van niet. Onder hen een senior die al sinds 1986 op weg was naar Santiago. Ondanks het voornemen om te volharden en zo in Santiago te geraken bleef hij telkens ergens steken in Frankrijk. Z'n verliefdheid op dat land was zo hevig dat hij de moed niet meer vond om verder te trekken. Een andere deelnemer kwam uit Henegouwen en had zojuist een camino achter de rug. Hij droeg een klakske dat vol hing met sleutelhangers van Compostela, camino gerelateerde souvenirs en caoutchouc botten. Achteraf bezien niet slecht gezien die botten, de staat van het parcours in acht genomen. Een dame dan weer koos voor de camino in plaats van een streng dieet. Sinds ze begonnen was met wandelen was ze al 12 kilo vermagerd. Op de camino moeten er nog eens 15 aan geloven. Dat lukt wel. Jawel ik begon me al meer op mijn gemak te voelen. 

En vooruit nu maar, de groep vertrok. Een 8-tal kilometertjes lagen daar in het vet. De eerste kilometers gingen vlot maar daarna werd het een geploeter van jewelste. De bodem was doordrongen van de regen en omgewoeld door de Gallowayrunderen en de Konickpaarden die er vrij kunnen grazen. Tot de knoessels zakten de mensen weg in de zompige ondergrond. Hier en daar was er hulp nodig om de mensen door de modderpoelen te loodsen. 

Enkele keren werd er een stop ingelast voor een spiritueel intermezzo. Ludo, een bestuurslid, had een briefje bij met spirituele quotes. Doordenkertjes eigenlijk. Aan een vrijwilliger uit de groep werd gevraagd er ééntje uit te kiezen en voor te lezen. Daar mocht de groep dan op anticiperen en weerwoord geven met bedenkingen of bemerkingen.  Ook Heidi stelde een korte pauze in met een zangstonde van het Ultreia et Suseia. Mooie intenties weliswaar die ik apprecieer maar het hoeft voor mij niet zonodig.  Ik voel me er te onwennig bij. Picknick werd er gehouden aan het Trompkapelletje midden in het Stropersbos. Dit lieflijke kapelletje uit 1883, omringd met linden werd ooit verkozen tot het 'Mooiste Plekje van Kemzeke'.  Ik maakte er kennis met Tim en Wendy. Een koppel midden-veertigers uit Kontich. Wendy wandelde vooral in België op de Grote Routepaden. Haar man Tim bracht haar naar een beginpunt en enkele dagen later pikte hij haar een paar etappes verder op. Ze schreef voor een besloten kring recensies over overnachtingsplaatsen. Tim vertrekt dit jaar op de via Tenera. Die loopt door Antwerpen dwars door België tot aan de Franse grens. Tim maakte zich vooral zorgen om het juiste schoeisel. Ook maakte ik kennis met Mieke. Toffe madam, van hetzelfde geboortejaar als ik en veel zin voor humor. Bovendien is ze afkomstig uit Berchem. Daar ben ik geboren en heb er tot aan mijn legerdienst gewoond. Ik woonde daar in een zijstraat aan deze van Mieke. Mieke trekt op camino met haar vriendin. Telkens worden er grote stukken pelgrimsweg in Frankrijk afgelegd. Het zijn zalige wegen daar om te verkennen maar het is jammer dat om te pelgrimeren Frankrijk redelijk duur is geworden en er voor de slaapaccomodaties geen zekerheden meer gelden.   

Al bij al vond ik het een amusante ervaring. Stukken leuker dan die wijnproeverij. De samenkomst werd beëindigd in café de Oude Statie. Daar leerde ik ook nog Werner kennen die in Beveren woonde. Een dorpsgenoot eigenlijk. Werner liep ook duizenden kilometers achtereen op de caminopaden. Hij maakte de meest tot de verbeelding sprekende combinaties van pelgrimswegen. Hij zoekt opnieuw te vertrekken maar nu weer ergens in de Walen. Eerder was hij vanuit Gent gestart. Wel, het was fijn om deze mensen te mogen leren kennen. 

Om de dag met een spiritueel gebaar af te sluiten bestelden Mieke en ik een smakelijke tripel. Paix Dieux geschonken in een bokaal op een voetje met een afhellende rand ... lekker spul en nog nooit eerder geproefd. Er werd nog even nagepraat en stilaan begon het groepje uit te dunnen. Ik nam dan ook maar afscheid van het gezelschap, stampte buiten nog even de slijkklodders van mijn bottienen en ging op zoek naar m'n karretje. 

Zondag nam ik dan weer post op de Pannekoekentocht in St. Niklaas. De wandelkalender vermeldde deze wandeling en de wandelclub De Lachende Klomp was hierbij initiatiefnemer. Na een 8 tal kilometer gaf ik er de brui aan. De gure wind stak me tegen en ik moet onderweg ergens een pijl gemist hebben. Na 8km kwam ik terug op mijn beginpunt aan. Soms is de bepijling niet zo duidelijk. Of het ligt misschien aan mezelf want het is me nog overkomen. 

Nu veel heb ik niet gemist. Het parcours zelf had voor mij immers geen geheimen meer. Die paden hier in de omgeving heb ik al tot in den treure platgewalst.  Zo tot hier de verslaggeving. Tot een volgende dan maar weeral 😀😀😀