Een klein beetje de routine erin houden is nodig om binnenkort de grote stap naar Santiago de Compostela te kunnen beginnen. 't Begint te korten, nog een kleine 50 dagen en ik ben schuppes. Aangezien ons landje een schat aan natuurschoon herbergt was het helemaal niet moeilijk om een toerke uit te kiezen en met een grabbel te doen in de ton van het natuuraanbod kwam het natuurgebied de Liereman in Oud Turnhout uit de bus. Het is één van de oudste beschermde natuurgebieden van België. Gagelvelden, kletsnatte veenmoerassen en poederdroge landduinen maken er de biotoop uit. De moeite waard om het even te gaan verkennen.
Kort tegen de middag zijn we eraan begonnen. Een toerke van iets meer dan 20 km. Frisse maar een stevige strakke wind, dreigende wolken maar het is de ganse dag mooi droog gebleven. Het werd weeral een luxetoerke.
Gestart met een aperitiefhapje van wilde zalm met verse kaas in een wrapke gerold en mini frikadellebollekes konden we er aan beginnen. De Catsjoe zag het weer helemaal zitten. Langs zanderige bospaadjes wandelden we de Liereman binnen. Jongens toch, dat is daar sjiek. De Noorderkempen op zijn mooist. Niet verwonderlijk dat talrijke schrijvers en poëten hier inspiratie putten om hun talenten te ontplooien. Een gezellig bezoekers centrum biedt er de mogelijkheid om de omringende natuur beter te leren kennen. Jammer genoeg was het op dit vroege uur nog gesloten. Met een blikje door het venster te werpen zag het er alleszins boeiend uit. Van hieruit worden er ook gegidste wandelingen georganiseerd voor groepen. Ik hou het echter liever bescheiden en trek er liever alleen op uit. Dan doe en laat je wat je wil. Deze week zag ik een reportage op televisie over Mons - Bergen. De stad die zich dit jaar de Culturele hoofdstad van Europa mag noemen. Er kwam daarin een kerel aan het woord die als blikvanger voor zijn stad zijn hele huisgevel had behangen met verbodsborden. Het dringt niet tot je door maar die kerel maakte duidelijk een statement. Met je ogen open te trekken tijdens zo een wandeling begint het maar eerst door te dringen. Een bord " Verboden te jagen " godbetert aan een petattenveld, een bord " Verboden voor honden ", een bord " Verboden toegang, het wandelpad te verlaten, te vissen " en ga zo maar door, God weet waarom ? Uiteraard heeft het een reden maar het duidt toch eens te meer aan dat men je vrijheid langs alle kanten met verboden en regeltjes wil reglementeren. Om nog even die scherpzinnige Bergenaar aan te halen ... Het meest stupide bord dat hij tegen zijn gevel had gehangen was dit met het verbod om ijsjes te eten :-). Leg dat maar eens uit aan een kleine.
Tijd om een boterhammeke te eten. Zonder af te sprekenhadden we beiden spek met eieren bij. Van symbiose gesproken ! Tesamen met een fleske Donkere Chimay als herinnering aan de vorige uitstap, hebben we ons op een boomstam in het bos neer geplaveid. Met uitzicht op het kanaal Schoten - Dessel, alleszins een mooi plekje. Enkele plezierjachtjes die rustig op het kanaal tuften zorgden voor wat afwisseling in het groene decor. Het deed me denken aan sommige tafereeltjes in Holland waar je zo midden in de weiden een zeilboot aan de horizon ziet spelevaren. Idyllische beelden. Terug op stap hebben we onderweg nog even een kroegje in Arendonk binnengelopen om de dorst te lijf te gaan. Een spraakzame en sportieve terrasbewoner bewierookte er het Scandinavische model waar je als backpackers ongestoord overal doorgang hebt. Zelfs op privaatdomein. Hij voegde er meteen aan toe dat men er erg milieubewust is en er niet het minste spoortje van jouw aanwezigheid daar in de natuur wordt achtergelaten. Als je dan bemerkt hoe sommige recreatieve wandelaars in de natuur hun rommel nog dumpen, dan wordt het meteen duidelijk dat er in ons landje nog veel werk aan de winkel is. De talrijke verbodsborden ten spijt.
De Ronny wist in Turnhout een cafeetje waar er Chimay van 't vat werd getapt. Dat zou een mooie locatie kunnen bieden om het wandelexploot van de dag in kleur te kunnen afsluiten. Pech, bij aankomst bleek de kroeg 'In den Spijtighen Duvel' gesloten. Geen nood, op de Grote Markt waren er nog etablissementen in overvloed. Geen Chimay maar enkele kommekes koffie werden m'n deel. Koffie ? De auto zie je ! Voor de Ronny de reeds eerder geroemde Cornet. Met een bordje gefrituurde snackjes, olijfjes, wat kaas en salami werd dat een gezellig terrasje in de speelkaartenstad. De kelner van dienst, een sympathieke jonge gast, bracht voor de Catsjoe een zwembad water. Grappig, water ... ook de Turnhoutenaars hebben ooit eens een brandende kerktoren willen blussen. Net zoals de Mechelaars hun bijnaam de 'maneblussers' te danken hadden aan de maneschijn die oorzaak was aan de vermeende brand van hun St. Rombouts, mogen de Turnhoutenaars zich met de titel van 'de muggenblussers' tooien. Bij hen stond de stad in rep en roer bij de brand van de kerktoren. Het was een zwerm muggen rond de toren die voor de rook van de kerkbrand werd aanzien.
Rond 10u 's avonds was ik thuis na eerst even de Ronny en de Catsjoe thuis gedeponeerd te hebben. Nog een babbeltje en dan naar huis.
't Komt dichterbij die grote stap en er moet nog het één en 't ander geregeld worden. Volgende week moet dat allemaal in orde komen. Een nieuw paspoort want het oude vervalt halverwege m'n pelgrimstocht, m'n aanvraag voor m'n credencial bij het genootschap en natuurlijk ook m'n pelgrimsboekje voor de stempeltjes onderweg en dan moet ik nog eens gaan horen voor een reisverzekering op maat. Er komt nog heel wat bij kijken.
Maandag komen er dan weer 2 ex-collega's Luc & Linda op bezoek. Hun naam had ik bij mijn vorige trip op mijn keitje geschreven en achtergelaten aan het Cruz de Ferro. Ze brengen me een boekje dat hun kozijn heeft geschreven over de Zilverroute. Ik mag hem in bruikleen nemen. Ik zie er naar uit. Ook naar m'n volgend toerke want dat ligt al klaar.
17 juli 2015 Chimay - Couvin
Stappen zat er niet al te veel meer in die dag. De grillen en de stiptheid van onze NMBS indachtig en de bijna 4 uur durende trip naar huis noopten ons de plannen om nog een stukje te stappen op te bergen. Geen ramp. Het stapplezier en het samenzijn op de vorige dagen was ruimschoots voldoende om terug te kunnen blikken op een fijne week. Rustig opkramen en dan richting stadje wandelen om een koffietje te gaan drinken. Ik denk in mijn geval dat het zelfs een colaatje was. Rond 12 uur vertrok er een bus richting Couvin zodat er nog tijd over was om nog even over de markt van Chimay te slenteren. In Couvin zelf vertrok er een trein rond 2 uur. Leuk detail : de kaartjesautomaat was kapot. En volgens de Ronny heb je geen verhaal ... je betaalt een toeslag van 7€ op je biljet aan de conducteur. Via een klachtenformulier kan je die wel terug recupereren maar hebt het maar eens voor. Ergerniswekkend en in plaats van klantgerichtheid te betrachten worden de klanten afgestoten. Gelukkig heeft een technieker het euvel op de valreep nog verholpen. Maar ik ben aan't zagen weeral en doe daarmee afbreuk aan de mooie stapervaring.
Nog leuk nagebabbeld op de trein en nog een beetje met de teerlingen gespeeld en de tijd vloog vooruit. Den Dixie en de Catsjoe waren groggy. Die beestjes hebben bijna de ganse tijd geslapen. Tiffany, erg leergierig ingesteld, was benieuwd naar het basecamp programma voor het uitstippelen van routes. De Ronny zijn peeceeke stond op te laden in de treinwagon en van de gelegenheid hebben we dan maar gebruik gemaakt om wat les te geven. Ze had al vlug beet hoe het in elkaar zat en ik denk, zo naar haar interesse te oordelen, dat het backpacken haar wel heeft aangesproken. Een toerke in Engeland samen met Sofie zagen ze eerder al wel zitten. De Hadrians Wall als suggestie was welkom.
Ik ging niet meer zagen over de NMBS maar er vallen toch weeral vodden te signaleren. In Duffel liepen er mensen op de sporen waardoor de trein in Nekkerspoel station ineens stopte. Je mocht er zelfs niet uitstappen. Ik hou de reizigers op de hoogte zei de conducteur. Dat was voze praat. Na een kwartiertje zette de trein zich zonder aankondiging in gang en konden we verder. Rond halfvijf stonden we in Berchem. Den Dixie heeft daar in Berchem naam gemaakt. Het beestje had zich heel de treinreis in moeten houden en daar aan de ingang van de statie was het haar ongewild te veel geworden. Ze heeft daar vlak aan de deuropening een bruine handtekening geplaatst die je eerder zou toeschrijven aan een nijlpaard. Misschien een koele wraak op de NMBS vanwege hun povere dienstverlening. Ocharme die Sofie, dat kind was er helemaal van ondersteboven. De kakzakjes die ze bijhad om het ongeval te verhelpen waren helemaal niet geschikt om de smurrie te laten verdwijnen. In Berchem spoorden de Ronny, Sofie en Tiffany verder door naar Hemiksem. In Berchem nam ik even voorlopig afscheid van hen omdat ik naar Beveren moest. Die 5 kilometertjes te voet van Beveren naar huis hebben de eer gered voor die dag.
Later op de avond had Lieve, de vrouw van de Ronny, tesamen met de ouders van Sofie ons uitgenodigd op een spaghetti bij hen thuis. Kwestie van onze stap- en kampeerexploten op een elegante manier af te ronden. Lieve zorgde voor de spaghetti en de accomodatie. An, de mama van Sofie voor de lekkere saus en Annick voor een somptueus desserke. Wel 't werd de zoveelste gezellige avond in de week en dat paalkamperen is beslist het overdoen waard.
Nu rest me nog enkel een dankwoordje te richten aan de Ronny, Sofie en Tiffany voor de fijne momenten tesamen. Eén woord : GREAT, en let op de hoofdletters ! Daar kunnen we weeral even op teren. En moesten de wandeljuffen nog ooit eens zin hebben om samen mee op avontuur te gaan, ze mogen altijd meekomen zene !
16 juli 2015 La Taille des Sarts - Chimay
De lekkere wijn zorgde ervoor dat iedereen goed geslapen had in dat woud. Knus in de slaapzak en 's morgens wakker gemaakt worden door de vogeltjes. Een vooruitzicht op stralend weer doet je bij het ontwaken eens goed geeuwen waarna je je lijf en leden eens uitgebreid uitstrekt en vervolgens stap je de dag in met een zonnig humeurtje. In die strikte volgorde :-)
Voor deze dag stond er minitripje gepland naar Chimay. Chimay een toeristische trekpleister met onder meer een vlindertuin, een prinsessenkasteel en iets verder uit het centrum gelegen de abdij van Onze Lieve Vrouw van Scourmont waar er kaas wordt gemaakt en het alomgekende trappistenbier 'Chimay' wordt gebrouwen. Rose en Bram waren ook al hun spulletjes aan het inpakken voor de tocht naar huis. Den Bram had nog wat druiven over die hij niet meer kon opbergen maar Sofie lustte die wel zodat ze vlot van eigenaar verwisselden. Ook onze spullen waren vrij vlug opgeborgen zodat we na een kort afscheid met Bram en Rose de tocht konden aanvatten. Voorzichtig met die fiets en wel thuis !
De zon gaf al flink van katoen en nadat we het bos uit waren gesukkeld was het één rechte weg onder het warme ochtendzonnetje naar Chimay toe. Een rustig tochtje al bij al. De bedoeling was om in Chimay op de communale camping de tentjes terug op te stellen en dan van daaruit zonder rugzak een willekeurig tripje te organiseren. Dat eerste deel van de opzet lukte zonder meer. Eidoch, de thermometer die vlot naar de 30°C koerste deed het tweede deel een beetje veranderen. Het was te warm geworden om nog volop te kunnen genieten van een grote wandeltocht. Het werd dan maar een mini citytripje in Chimay. Met de geplande motorraces voor het weekend in het circuit was het er al vrij druk. Veel Britten liepen er al rond. Old-timer motoren, vele met een sidecar toerden er rond in de geburen. Nog vlug even een broodjeszaak opgezocht voor een martinoke en een broodje gezond en het stralende zonnetje mocht de weg wijzen naar de terrasjes. Niks mis mee, dat is eveneens een vorm van kwaliteitsvolle ontspanning. Dus voor mij en de Ronny een Chimay en Sofie en Tiffany een kriek. Aan kriek hadden zij al eerder hun ziel onvoorwaardelijk verkocht. Leuk samenzijn in een gezellig stadje. Babbeltje links en rechts met de terraspopulatie over van alles en nog wat. Met Catsjoe en Dixie erbij had je zo aanspraak. Na de terrasjesactiviteit hebben we nog op het gemakske de boodschappen voor het avondeten gedaan. Na afloop van de komiesjes terug tentwaarts. We hadden zo graag een barbecueke gepland maar de wegwerptoestelletjes waren uitverkocht en bijgevolg hebben we een beetje moeten improviseren om onze kost samen te stellen. Wraps op een gevorkte tak opwarmen over het gasbrandertje is zo eens iets anders. Een goede gok van de Ronny trouwens. Die wraps kan je dan overgieten met een lekkere vulling van champignons, tomaten, peekes, gehakt, kip en salsa. Als je deze creatie dan nog eens rijkelijk overstrooit met een dikke pluk geraspte kaas dan heb je een geslaagd menuke bijeengescharreld. 't Smaakte zeer goed. Ook onze wandeljuffen, die voor een bijpassende salade hadden gezorgd vonden het zeer lekker.
De dag werd afgesloten met een avondje teerlingen gooien op het terraske van de campingreceptie. 't Werd verdorie nog laat want toen we door de ingevallen duisternis de ogen van de teerlingen bijna niet meer konden zien, werd er nog lang nagebabbeld daar op dat terraske. Een nieuw kartonneke wijn dat de Ronny nog maar eens meegezeuld had uit de winkel was bijlange na nog niet leeg. Wat een prachtige dag weeral !
15 juli 2015
Boussu en Fagne - Couvin - La Taille des Sarts
Ontwaakt gij luie slaper, de koekoek roept u op. Koekoek, koekoek ... Niks te koekoeken, voor 7 uur was ik al wakker en nog een beetje stram in de beentjes ben ik al de tent uitgekropen. Deze stramheid was een beetje te wijten aan de serieuze wandeling van daags tevoren en de daaropvolgende fles wijn en enkele jupilerkes. Deze laatste zei het in bescheidenere mate. De zware wandelpartij van daags voorheen indachtig hebben we nog vlug een alternatief uitgewerkt om het enthousiasme van ons aankomende vrouwelijk gezelschap niet te vergallen. Immers de Ronny had gemerkt dat er in het begin van de staptoer, en dit al na 2 km, een venijnige klim van 17% in één stuk van 140m naar 310m lag. Als ontluikende backpacksters en zonder wandelstokken zou dat onmiddelijk de goesting wegnemen om nog ooit de bottienen aan te trekken. De Ronny kwam met een bevredigend alternatief.
Vanuit Boussu en Fagne zouden we vroeg te voet naar het station van Couvin tenen. Een kleine 4km en praktisch helemaal bergaf. Zo hadden we nog ruim de tijd om inkopen te doen voor de middagschoofzak en het avonddis. Rond halfelf zouden de jonge dames en den Dixie daar met de trein toekomen. Vanuit Couvin zouden we vervolgens de TEC bus nemen naar Pesche een 4km verderop. Enigzins naar het noorden afwijkend van de uitgestippelde route kon van daaruit aansluiting gezocht worden op de oorspronkelijk getekende route. Pesche ligt al op 340m hoogte dus die zware klimpartij bleef ons bespaard. Vanuit Pesche dan de trekking naar de paalcamping van La Taille de Sarts. Kwa afstand toch een kleine 20 kilometer in totaal.
En daar kwamen ze dan aan met de trein. Sofie en Tiffany, de 2 jonge juffen. Heel knap van hen dat ze wilden kennismaken met het backpacken/hiken en tegelijkertijd al even onvoorstelbaar dat ze 2 grijze bejaarden, ergens geboren in het midden van de vorige eeuw, de eer gunden om hen bij die kennismaking te mogen begeleiden.
't Werd een reuze dag. Ook de Catsjoe was erg opgezet met het gezelschap van Dixie. Jongens jongens, die Dixie heeft wel 4 keer het traject gelopen. Op de plaatsen waar zij los kon lopen sprintte zij soms tot 100 meter voor ons uit om dan terug te keren tot 50 meter achter ons. Zonder verpinken en dit uren aan een stuk.
Het eerste deel vanuit Pesche was een mooi stukje tussen de weilanden en de bossen door. Een beetje dezelfde stijl volgend als de voorgaande dagen. Hier en daar wel eens een stoer klimpartijtje maar niet van een buitenmatige orde. Best te doen voor Sofie en Tiffany en een ideaal wandelparcours voor een praatje bij een eerste kennismaking. Het weer was er ondertussen ook stukken beter op geworden. Een stralend zonnetje en ik schat zoiets van een 3 à 24°C. Ideale condities dus. Iets na 1 uur 's middags hebben we ons op een bank neergeploft op het dorpsplein van Baileux. Tussen de foorwagens hebben we ons schof gehouden. Sofie sneed de stokbroden op maat en Tiffany bereidde de ham-kaas salade met een klodder mayonaise uit een tubeke.
't Heeft gesmaakt alleszins en terwijl we daar zaten te eten kwam er een klein koddig ventje ons gezelschap houden. Marc, zo heette het pientere kereltje, was een telg uit een foorkramersgezin. Echt van zijn smoeleke alleen al te zien en zijn vrolijk lachje te horen lag je bijna in een breuk. 't Ventje was vriend van alle dieren zo vertrouwde hij me toe. Haaien, wolven, krokodillen, dolfijnen, tijgers en zelfs walvissen waren zijn beste maatjes. Van deze laatste vroeg hij mij of die in een kerk binnenkonden. En maar lachen. Z'n hondje, ik herinner me de naam niet meer, was zijn allerbeste vriend. Dat beestje zocht natuurlijk wat contact met de Catsjoe en den Dixie wat even later uitmondde in een dolle stoeipartij met z'n vieren waarbij Marcske de pret coördineerde. Die kleine bengel had helemaal geen schrik van de onstuimigheid tussen die honden. Hij voelde zich compleet in zijn sas tussen die beesten. Echt een smakelijk ventje dat met zijn uitleg voor veel vermaak zorgde. Ik heb eigenlijk spijt dat ik er geen filmke van heb gemaakt.
Opgeladen aan de vrolijkheid van dat kereltje zijn we terug beginnen te stappen. De dames deden dat uitstekend. Die hebben dat nog gedaan volgens mij want ze hielden er een gelijkmatig en strak tempo op na. Deze keer was de weg iets minder mooi, asfalt dus. Voordeel is wel dat de kans op struikelen zoals op boswegels verminderd en dat je gelijkmatiger stapt. Het nadeel is dan weer dat je rekening moet houden met het verkeer. En daar moet je echt rekening mee houden want regelmatig bekruipt je toch de lust om de hersenpan van een zoveelste roekeloze clown met een voorhamer te bewerken. Ook deze keer weer, maar ik ga er niet verder over uitweiden.
Na een stevige poos stappen zijn we dan maar een Chimayke gaan proeven in Forges. 't Zijn er twee geworden. Het terras zat meteen vol met al onze rugzakken. Een stamgast vertelde me voor te lachen dat ik een 'Flamin moins con' was omdat ik met 'une Walonne' getrouwd was. De zwanser dacht eerst dat ik hem niet verstond. Een kerktorenklok met haar rare wijzers en cijfers heeft daar op dat terraske voor wat gepieker gezorgd. Uiteindelijk heeft Sofie of was het nu Tiffany voor opheldering gezorgd. De klok heeft maar 1 wijzer. Nog jonge dus betere ogen denk ik.
Nog maar wat verder stappen en met nog maar een paar kilometer voor de boeg kwam paalcamping van La Taille des Sarts binnen voetbereik. Deze keer wilden we het risico niet lopen om zonder water aan te komen. Een vriendelijke mevrouw die aan de baan woonde heeft ons van enkele flessen water voorzien.
Verse bandensporen van fietsen wekten het vermoeden dat we niet de enigen zouden zijn op de paalcamping. Deze lag midden in het bos waarvan de grond bedekt was met een dik pak bladeren. Daar aangekomen zat er een dametje alleen voor haar tentje. Haar vriend was naar het dorp om water gereden. Een erg sympathiek wicht dat direct vriendschap sloot met Catsjoe en Dixie. Onze dames waren aan hun proefstuk toe betreft het opzetten van hun tentje. Een opzet dat vrij behoorlijk en vlug slaagde. Even later kwam de vriend aangefietst. Rose en Bram zo stelden zij zich voor. De Ronny stelde al direct voor om samen met hen te aperitieven met een goed glaske wijn. Een uitstekend idee om daarna met zijn allen samen te souperen. Een gemengde salade, wat minitomaatjes en krielaardappeltjes geflankeerd door een lap Ardeense ham waren zo op de boomstammen klaar getoverd. Bram en Rose, beiden vegetariërs hielden het op een Aziatische schotel. Het resulteerde in een fijne ontmoeting met deze 2 toffe jonge mensen. Bram kwam uit het Kortrijkse en Rose kwam uit Lille (Rijsel). Als Franstalige sprak Rose na 6 jaar kennis met Bram reeds vlot de taal van Vondel. Met de fiets waren ze beiden op de kampeertoer en ritten van meer dan 100 km schrikten hen helemaal niet af. Daags nadien zouden ze terug huiswaarts keren. Een mooi stel met, zo bleek uit de gesprekken, ontzettend veel eerbied en respect voor het milieu en het dierenrijk. Maar de wijn was bijlange na nog niet op. De Ronny had verdorie een karton van 3 liter meegesleurd in zijn rugzak. Die voorraad moest eraan bij een gezellig kampvuur. Bram had hierin het initiatief genomen en toen het in het bos begon te donkeren brandde er fijn kampvuurtje waar we ons gezellig bij konden neerzetten.
Zulke ontmoetingen moet je koesteren. Het zijn zeldzame momenten waarbij er onderling tussen totaal vreemden toch gemeenschappelijke interesses te vinden vallen. Je kan iets delen en je hoeft niet lang te vissen naar een onderwerp dat een gesprek gaande kan houden. Het houden van de natuur en de omgeving, het maling hebben aan komfort en luxe, de fysieke inspanning ... het brengt je vanzelf naar een waardevol gesprek. Ik ben er zeker van dat Sofie en Tiffany dit ook nog zullen ondervinden als ze beiden voor de trekkingkaart kiezen. Dankjewel Bram en Rose voor die warme en gezellige avond. Nog veel fietsplezier en dat het jullie goed gaat !
14 juli 2015 Mazée - Boussu en Fagne
Goed geslapen in m'n tentje en de pittige regenbui die 's nachts over de slaapstee trok heeft daar geen afbreuk aan gedaan. Voilà, weer een volledig dag voor de boeg waar de muizen nog niet aan geknabbeld hebben. De plannen voor vandaag ? Wel, een 25 paaltjes los door de Fagnes. De Catsjoe duikelde al rond 7 uur m'n tentje binnen om me een goeiemorgen te komen likken. Eruit dan maar, ik bedoel daarmee mijne slaapzak. Na een kort ontbijtje en een kommeke oploskoffie werd het tijd om onze rommel bijeen te scharrelen. Dat inpakken en opkramen kon beter. Het duurt wel enige dagen vooraleer zoiets routine wordt en je kan je maar beter een vast inlaadpatroon eigen maken om te vermijden dat je die rugzak enkele keren terug moet in- en uitladen omdat je dit of dat vergeten bent weg te moffelen. Tentje afbreken, opvouwen, inpakken, je bent er al vlug een uurtje mee kwijt.
Deze keer zou het weer 25 km klimmen worden met een 600 tal hoogtemeterkes en opgefleurd met hier en daar een afdaling aan 40%. Dat zou opletten worden om niet op uwen teut te belanden. Rond een uur of 9 waren we dan toch op stap. Eerst nog even naar het winkeltje in Treignes omgelopen voor wat inkopen te doen. Drinken, wat brood en toespijs. Vooruit maar 't is gratis, nog eens een 3-tal kilokes op de schoft erbij.
Een paar 100 meters verder wees een vriendelijke mens er op dat de weg die we volgden dood liep. Groot was zijn verbazing toen we er hem op wezen dat er vlak voor zijn deur een weggetje liep dat dwars door het struikgewas een uitweg bood. "Aha, il y a un chemin là derrière le petit pont?". Lang leve de Open Street Map kaarten waar je al die kleine binnenwegentjes mee kan ontdekken. Wat verder weeral leken we België binnen te wandelen. Althans een bord maakte ons daar opmerkzaam op. We zaten begot in Frankrijk zonder het te weten. Het miezerige weer was opnieuw van de partij. Aan en uit dat regenpak, je verliest er verdorie veel tijd mee. Voordeel hier aan is dan weer dat je meerdere rustpauzes schept om te bekomen van de steile klimpartijen. Ook deze etappe was prachtig die zelfs grotendeels over een Santiago pelgrimspad liep. Van Vierves sur Viroin naar Olloy sur Viroin en zo tot Saint Joseph kon je de gele St. Jacobsschelp op de blauwe achtergrond volgen op het pad.
En opnieuw die prachtige panoramas die een indrukwekkend schouwspel gaven voor de zintuigen. Weidse vergezichten, steile bospaadjes, holle wegen, je vind het er allemaal. Een troep wilde everzwijnen met biggetjes hebben zelfs ons pad gekruist. Wat een rijkdom toch ! Geurige parfums van honderden bloemen, het gekwintelier van verschillende vogeltjes, elkaar een goei mop vertellen onderweg, lachen en op tijd een zwanske ... een pintje ook natuurlijk, pfft als je je daarmee gelukkig kan voelen ben je volgens mij een rijk mens. In het dorpje Olloy sur Viroin zijn we een boke gaan eten op een bankske. Mannen van de vuilkar waren er bezig met lawaaierige machines de straten aan het stofzuigen en even dachten we dat we niet zo een ideale picknickplaats hadden uitgekozen. Maar ze reden gelukkig een straatje om zodat we niet onder het zwerfvuil en de bladeren bedolven werden. Richting Saint Joseph uit hebben we het toerke wat aangepast om een supermarkt te vinden voor de aanschaf van de ingrediënten van het avonddiner.
In plaats van Pétigny nog aan te lopen zijn we daarvoor in een grote boog naar Nismes uitgeweken waar er nog iets te vinden was. Mooi stadje Nismes, dat mag gezegd worden. Gezellige toeristische drukte, een mooie brug over de L' Eau Noire en een uitgelezen plaatsje om de Chimay Dorée of de blonde Tripel te gaan degusteren. Lekker maar opletten daarmee want dat kruipt vlug in de benen. We waren immers nog in't geheel niet aan onze paalcamping beland. Opgekrast na 2 Chimaykes met nog een kilometerke of 6 to go, richting paalcamping uit van Boussu en Fagne. 'Het is niet waar hé' hoor ik de Ronny nog zeggen. Op een 200 meter voor de plaats van aankomst staat daar zo een joekel van een windmolen te draaien. Zoef, zoef, zoef. Blijkt dat mijne maat gezegend is met een heel gevoelig oor voor lage tonen. Altijd iets met die oren van mijn vrienden. Ik heb nog zo een maat bij wie de erogene zones in zijn oren blijken te liggen. Een heel lange tijd terug werden we eens gevraagd om Zwarte Piet te spelen op een sinterklaasfeestje. Ik kan je verzekeren dat een Zwarte Piet met witte oren geen zicht is. De sminkster mocht vanwege het risico zijn oren niet zwart maken. Heb zoiets maar eens voor !
Maar die monotone laagfrekwente grondtoon van dat molengewiek zou wel eens lastig kunnen worden voor de Ronny om te slapen. Eens aangekomen op de camping bleek het geluid nog best mee te vallen. Camping ? Ook hier weer geen kraantje te vinden maar wel een grote picknickbank. Tijd om te eten en de branderkes mochten hun werk doen. Een glazeke wijn met een sauciske en kaas als aperitief en een paella met blokjes kipfilet stonden op het menu. Toch zalig om zo in de open lucht te kunnen schoven. 't Heeft alleszins goed gesmaakt na zo een vermoeiende wandeling. Naar een goed douchke verlang je ook wel maar geen kraantje betekent ook dat je je niet kunt wassen ... dat werd dus behelpen met de overschot van het drinkwater. Deze campingplaats vonden we niet zo ideaal. Naar comfort ben je nu wel niet op zoek maar een beetje afgelegen van een rijbaan valt toch wel te verkiezen. Dat was hier niet het geval. De Catsjoe heeft gene last gehad van de wandeling. De Ronny dacht dat hij er wat door zat vanwege het hondenrugzakje. Die zak heeft de Ronny die dag mee op zijn bult gedragen. En de Catsjoe was er happy ermee :-)
Ik heb de Ronny die avond nog leren 'kloten'. 'Kloten' is een spelletje met de teerlingen waarbij je met je worpen de punten van de medespelers kunt afpakken. Plezant, een pintje erbij en de avond was weeral mooi gestoffeerd. Een prachtige dag ondanks de gestage druilbuien maar wat meer is; die dag kunnen ze ons weeral niet meer afnemen. En daags erna zouden we de compagnie krijgen van 2 toffe jonge meiden en hun chocolabrador. Sofie en Tiffany die mee van het stapavontuur wilden proeven en den Dixie die ik al kende van de uitstap in de Lommelse Sahara. Ik was alleszins benieuwd naar deze nieuwe stapgezellen. Slaapwel, en wie doet er het licht uit ? Zelfs dat werd nog voor je gedaan :-)
13 juli 2015 Mariembourg - Mazée
Een fantastisch weekje paalkamperen is het geworden in dat stukje vaderland daar helemaal in het Zuiden grenzend aan Frankrijk. Ik ga daar zo dadelijk meer over vertellen. Eerst valt er nog een belangrijk bericht kond te maken !
Den Hugo, pelgrim op de Camino del Norte / Primitivo is na 70 dagen stapwerk heelhuids teruggekeerd van zijn Santiagotocht. Ik moet zeggen .... hij zag er stralend uit. Frisch ende geschoren zag hij eruit toen ik op zondagmorgen even langs liep om op zijn Welkom Terug Thuis receptie present te kunnen geven. Hijzelf wist over een receptie van toeten noch blazen want om 11u zou hij reeds plannen gehad hebben om een kaartje te gaan leggen met zijn maten. Althans volgens zijn vrouw Agnes die buiten zijn weten om een samenkomst had geregeld voor al zijn dierbaren en supporters. Vooral de pompiers van Kruibeke en Temse, geen gewone kerels maar een toffe bende pretmakers lieten van zich horen. Net zoals bij zijn vertrek op 1 mei. 't Was een erg fijn moment. Zingen en lachen en natuurlijk ook klinken op Hugo's wedervaren. Maar ik zag het aan den Hugo..... Iedereen was benieuwd hoe het hem was vergaan. Goed natuurlijk maar ik voelde het ook aan .... Op zo een Camino ervaar je dingen die je onmogelijk onder woorden kunt brengen. Hugo heeft iets ondernomen waarvan je het tastbare wel verbaal kunt overbrengen, zelfs duizenduit als 't moet maar het gevoelsmatige, daarvoor zijn woorden gewoonweg niet toereikend. Ach, je rept er ook best niet over want mensen die het zelf niet ervaren hebben verstaan het immers toch niet, en begrijpelijk .... Trouwens, zo een blij weerzien is daar immers ook de moment niet voor. Die bezinning komt nog later op je af.
Alleszins een dankjewel Agnes voor de uitnodiging op de welkomstdrink en langs deze wil ik den Hugo nog maar eens een keer proficiat wensen voor zijn geslaagde tocht. Enne voor wanneer is de volgende ? :-)
En hop we gaan toeren. Eventjes als opwarming à pied naar Beveren Station om daar rond 8 uur de trein richting Mariembourg te verschalken.
Een vlotte treinverbinding bracht ons, ttz : ik de Ronny en de Catsjoe, in 3 uurtjes tijd naar Mariembourg. Van daaruit zou het richting Mazée uitgaan op de grens met Frankrijk. Al bij al een goeie 25 km, het stukske van huis naar de statie in Beveren als opwarmertje meegeteld. De 500 hoogtemeters op dat stuk naar Mazée, daar zwijgen we nog eventjes over.
We kwamen nog maar net de statie uit en op het stukje richting spoorwegmuseum stond er een olijke kerel in zijn korte broek, klakske en marcelleke ons op te wachten in zijn deuropening. Hij kwam ons bekend voor. 'Ca va les gars ?' riep hij ons vrolijk toe. 't Was verdorie dezelfde kerel die ons begroette toen we naar Mariembourg kwamen om naar Philippeville te wandelen. Toen stond hij daar wel in zijn onderbroek als ik het me goed herinner. Ik denk dat hij in zijn deuropening woont.
Het weer viel nog af te wachten. Een kijkje naar het hemelzwerk met de dichte grijze wolken liet niet de indruk wekken dat er tropische temperaturen gingen gescoord worden. 't Duurde niet lang of het verhaaltje van Ninove - regenpak aan, regenpak uit - kende een vervolg. Ook de volgende dag werd het er niet beter op. Geen gezeur, de wandeling werd niettegenstaande het mindere weer toch oppermooi.
't Was terug even wennen aan de kilo's rugzak maar het ging naar wens. De schrik voor bleinen vanwege de serieuze klimpartijtjes en het gewicht zat er eventjes in maar ik heb er geen last van gehad. Ik kan nu met zekerheid zeggen dat de oorzaak ligt bij te warme stapkousen. Deze keer had ik vrij dunne sportsokskes aangetrokken en de bottienen niet te strak geveterd. 't Liep erg vlot en natuurlijk met de wandelstokken scheelt dat nog eens een slok op de borrel. De Catsjoe, die had ook een rugzakske meegekregen. t' Beestje kan het niet vertellen maar dit was echt geen succes. Een mens kan zijn rugzak aanpassen. 't Is te zeggen de draagriemen bijstellen, de juiste rugkromming van het draagframe instellen, het gewicht verdelen en het zwaartepunt naar je heupen brengen. Enzovoort... Bij een hondeke is dat helemaal niet het geval. Alhoewel helemaal niet zwaar beladen leed hij er duidelijk ongemak onder.
Maar het werd een prachtige tocht. Door valleien en steile beboste hellingen voerde het uitgestippelde tochtje ons langs prachtige vergezichten op landschappen en op de uit natuursteen gebouwde Waalse pittoreske dorpjes. En 't was verdorie steil hoor. Er zaten een paar klauterpartijtjes van 32% bij. Jawel 32%, ik zwans niet ! Die loop je niet in één ruk naar boven zo pakweg een 100 meter hoger. En toch is en blijft het genieten van die intense inspanning. Je mag hierbij een bedenking maken en me gerust naar den Amedée doorverwijzen. Dat is een instelling voor de psychisch andersvalide medemens. Een kleine 500 hoogtemeters werden alzo doorgesparteld. Regenpak aan, regenpak uit :-)
Onderweg zijn we nog een groepje scouts tegengekomen die op tweedaagse dropping waren. Een stuk of 8 kereltjes van rond de 11-12 jaar die met de stafkaart en kompas de baan op waren gestuurd. Ik kreeg er een beetje medelijden mee want ze moesten nog een goeie 16 kilometer lopen en het liep al tegen de avond aan. Ze waren verloren gelopen. Een beetje ongerust vroeg ik hen of ze hun leiding wel konden bereiken? En ja hoor, op hun onderarmkes stond er met een viltstift in dikke vette cijfers het GSM nummer van de verkennersleiding geschreven. Wat verderop in het dorpje Freignes nog wat boodschapjes gedaan en voort vooruit dan maar. Aangekomen op de paalcamping van Mazée dachten we een kraantje te vinden. Dit was, zo bleek, een beetje te hoog gegrepen in de verwachtingen. Een uitkijktoren, een lap natgeregende grond met pinnekesdraad van een weide afgescheiden, een paar boomstammen en een vuurkorf bestaande uit in een cirkelvorm gelegde keien. Een beekje was er nergens te bespeuren maar een groep scouts die wat verderop kamp hielden konden ons in het nodige water voorzien.
Nog vlug wat hamburgers gebakken en ajuinringetjes. Geen culinaire hoogvlieger maar met een AS rijstschoteltje van 600 calorieën, een kruidig varkensworstje en een schelleke kaas is dat best te doen. Het eten was gereed ! Dit alles kon dan dankbaar doorgespoeld worden met een glazeke Côte du Rhône. Alles aanwezig dus voor de aanloop naar fijne avond in't gezelschap van een toffe stapmaat en een trouwe viervoeter. Wat verlang je eigenlijk nog meer ? Checklist overlopen en OK bevonden voor een eerste overnachting in een duizend sterren hotel. Goodnight.
Het is weeral een paar dagen geleden dat de kilometerteller op mijn bottienen nog bewogen heeft. Een klein stadswandelingetje in Gent met enkele vrienden-logees niet te na gesproken maar dat was met gewone schoenen. Nu, met die hittegolf mochten ze gerust even op het schap blijven staan. Veel te heet om te stappen, vandaar. De Ronny en de Catsjoe hebben hun toerke in Luxemburg ondertussen afgerond en zo te horen was het in die ondraaglijke warmte gene kattepis. Vooral de Catsjoe had het lastig. Veel te heet op de asfaltstukken en het beestje haar tong was net iets te kort om de grond te kunnen raken. Ocharme en ze kunnen het niet vertellen. Toch was het een geslaagde onderneming.
Ninove nu ! En dat voor een 25 km lang partijtje wandelen. Met de trein moet je 150 km sporen om er te geraken. Dan maar het karretje nemen om de amper 50 km tot daar te overbruggen. Deze keer heeft de Ronny me opgepikt rond halfnegen. In Ninove ben ik nog nooit van mijn leven geweest. De enige relatie dat ik met die stad kon leggen was deze met een jeugdzonde : Spelen met de stekskes van 'Union Match' het luciferfabriekske.
Maar Ninove blijkt na wat opzoekingswerk de oudste, de stoutste en de wijste aller steden te zijn. De stad werd de oudste genoemd vanwege haar naam die sterk lijkt op die van de Assyrische en Bijbelse stad Nineve. De stoutste omdat ze wanneer ze door de Aalstenaars werden aangevallen hun stadspoorten open zetten en ze deze met open poorten opwachtten. De wijste omdat het de enige stad was die geen hofnar had omdat ze die niet wilde betalen. In alle geval is de naam 'Ninove', ten gevolge van enkele linguïstische ontwikkelingen in de loop der jaren van Neonifus over Nineve naar Ninove ge-evolueerd. De oorspronkelijke vertaling van de naam Ninove nl. Nieuw Weiland valt er nog moeilijk in te herkennen. In de Flandria Illustrata schreef Antonius Sanderus : Nineve quattor habet portas. Hae portae, quamvis possint, vix umquam clauduntur : unde vulgari loco Ninove dicitur antiquissima, audaccissima, sapientissima. Als den Bart de Wever dit leest moet hij eventjes gaan zitten denk ik :-). Wat de Ninovieters hun spotnaam 'de Wortelkrabbers' betreft, valt er naar mijn gevoel niet al te veel heraldiek te bespeuren. Maar ze hebben er nog een 2de en die vind ik veel sympathieker : 'De Kaffeegieters'. Deze naam hebben ze te danken aan een oude traditie. Bedevaarders uit West-Vlaanderen trokken in grote getale tijdens de pinksterdagen naar Halle. Tijdens hun passage door Ninove staken de Ninovieters de mei uit als teken dat ze bij hen een kopje koffie konden komen slurpen. De traditie is in onbruik geraakt maar de gastvrijheid en vriendelijkheid van de Ninovieters heeft haar zeker niet gevolgd. We kunnen er van meeklappen !
Het eerste stuk van den trip, een goeie 4 km leidde hoofdzakelijk via asfalt en betonbaantjes naar Meerbeke. Op de met vele mooie bloembakken versierde straten en pleintjes van Ninove na, was dit niet het uitgelezen wandelparcours maar eens Meerbeke gepasseerd kwam het Neigembos in zicht. Dit bos is net zoals het Zoniënwoud een overblijfsel uit het Grote Kolenwoud, een oerbos dat zich in tijden van de Romeinen zich uitstrekte van de oevers van de Rijn tot de Noordzee. Het bos bestaat hoofdzakelijk uit eiken en beuken. Met een golvende bodem tussen de 20 en 90 meter hoogte is het er prachtig om te wandelen. Holle wegen en diverse reliëfplateaus in het bos zelf geven het een sprookjesachtige 'look'.
Ondertussen was het beginnen miezeren en dat zou op enkele zwakke opklaringen na, de hele dag zo aanhouden. Telkens het regenpak aan en uit, want als je blijft doorwandelen ben je voor je het weet doorweekt. Dat zorgt wel voor wat oponthoud. Toch werd het een hele dag vol aangename verrassingen. Een kriekenboom met witbuiken stond volop in de bloei. Koop zo maar eens een bakje in de winkel en je weet wat je kwijt bent. Hier kon je ze zo plukken, gratis voor niets en lekker dat ze waren. Een rijtje frambozenstruiken met overrijpe vruchten wat verderop zorgde voor een andere lekkere versnapering. Het deed me denken aan de wijngaarden in Rioja waaruit ik onderweg naar Compostela met regelmaat een troske pikte. St. Jacob kneep voor deze zonde immers toch een oogske toe voor zijn pelgrims. Verder slingerde het tochtje door wuivende graanvelden, weidse akkers en bospercelen. Opmerkelijk was het grote aantal graasweiden dat je tegenkwam voor paarden. Ik ken niets van paarden maar het moeten er alleszins erg dure zijn geweest. Voor het verschil met doordeweekse rossen te merken moest je geen kenner zijn.
Op het grondgebied van Lieferinge heeft er tot de jaren 70 een kapelletje gestaan. Op die plaats werd er nu een houten bouwsel getimmerd voor een mirakelspel. Enigszins gefascineerd door de opzet van het bouwwerk zijn we er eens gaan neuzen. Het teloorgegane kapelletje werd de 'beddezjiëkere' kapel genoemd. Een processie naar dat kapelletje moest de kinderen die hun bed niet droog konden houden enig soelaas bieden. Het houten bouwsel dat er nu staat werd ten behoeve van het mirakelspel de kapel van Santa Urina gedoopt en met een opschrift bij het kapelletje wordt er je naar de één of andere poëtische ontboezeming gevraagd. Deze mag je dan vereeuwigen met een stift op de houten muren. Dit was alleszins een grappige noot in de wandeling.
Zoals ik al eens heb vermeld heeft mijne stapmaat een zeer scherp oog. Na de nodige honneurs te hebben betoond aan Santa Urina werd hij door haar beloond en vond hij een briefke van 20€ op de weg. Moe van telkens dat regenpak aan en uit te trekken zijn we met die 20€ er maar éne gaan drinken in de hoop dat het geen arme sukkelaar betrof die nu 20€ armer werd gemaakt. Café 'De Kroon' in Denderwindeke werd het doelwit. Hier kreeg mijn indruk dat de Ninovieters lieve en sympathieke mensen zijn nog meer gestalte. Alhoewel het mijn bedoeling niet is om reclame te maken in mijn blog wil ik toch onderstrepen dat je dit etablissement niet zo maar mag voorbijlopen moest je ooit in de geburen komen. Met een assortiment van 100 verschillende bieren vind je ongetwijfeld je gading. Voor de Ronny een 'Malheur' van 10° en voor mezelf een 'Witkap Pater'. De bazin van de taverne luisterend naar de naam Christel is een erg lieve dame afkomstig uit Pollare, een deelgemeente van Ninove. Direct een praatje in het gezellige dialect, tv aan voor de koers, een stuk sauzies voor de Catsjoe maar wat me bijzonder getroffen had was haar verhaal over 2 Poolse zwervers die, op zoek naar een slaapstee, door haar onderdak werd geboden. Opnieuw een raakpunt met de Camino ! Ik kan het niet laten en geef bij wijze van bewondering voor deze dame en ook als dank voor de fles Delirium Tremens die we nog meekregen even de link mee naar deze Denderwindekense Albergue : Taverne De Kroon
Voilà, zie en 't bestaan van dit dorstlessend oord kan nu de wereld rondgaan :-)
Nog een kleine 10 kilometerkes viel er nog te stappen. En nog steeds dat miezerige weer alhoewel er af en toe een bredere opklaring viel te bespeuren. Regenpak aan, regenpak uit. 't Laatste stuk langs de oostkant van Zandbergen om zo het kronkelende jaagpad van de Dender te volgen tot in Ninove. Wederom een heel mooi en vredig ogend stukje natuur. Na een kleine 3 uurkes stappen kwamen we terug in het centrum aan.
'Hier in't café zien ze graag honden' sprak een stamgast van café 'De slag bier' ons vanop de dorpel van zijn biertempel aan. Nog een doorspoelerke dan maar om de fijne dag af te sluiten. Inderdaad de Catsjoe werd het eerst bediend en zijn bakske water en hondensnoepke stond er rapper dan onze pint. Ook hier weeral allemaal goedgezinde en vriendelijke mensen waar je onmiddelijk een klapke mee kon beginnen. Ik zou het niet weten maar ik denk dat de lucht daar in Ninove er voor iets tussen zit. Nog een paar 100 meter en een pakske frieten aan de statie verder .... het wandelingetje zat er op voor vandaag. Ondanks de miezer een prachtige dag !
