La Grande Traversée de pays de la forêt de Chimay : La Taille des Sarts

15 juli 2015 
Boussu en Fagne - Couvin - La Taille des Sarts

Ontwaakt gij luie slaper, de koekoek roept u op. Koekoek, koekoek ... Niks te koekoeken, voor 7 uur was ik al wakker en nog een beetje stram in de beentjes ben ik al de tent uitgekropen. Deze stramheid was een beetje te wijten aan de serieuze wandeling van daags tevoren en de daaropvolgende fles wijn en enkele jupilerkes. Deze laatste zei het in bescheidenere mate. De zware wandelpartij van daags voorheen indachtig hebben we nog vlug een alternatief uitgewerkt om het enthousiasme van ons aankomende vrouwelijk gezelschap niet te vergallen. Immers de Ronny had gemerkt dat er in het begin van de staptoer, en dit al na 2 km, een venijnige klim van 17% in één stuk van 140m naar 310m lag. Als ontluikende backpacksters en zonder wandelstokken zou dat onmiddelijk de goesting wegnemen om nog ooit de bottienen aan te trekken. De Ronny kwam met een bevredigend alternatief.  

Vanuit Boussu en Fagne zouden we vroeg te voet naar het station van Couvin tenen. Een kleine 4km en praktisch helemaal bergaf. Zo hadden we nog ruim de tijd om inkopen te doen voor de middagschoofzak en het avonddis. Rond halfelf zouden de jonge dames en den Dixie daar met de trein toekomen. Vanuit Couvin zouden we vervolgens de TEC bus nemen naar Pesche een 4km verderop. Enigzins naar het noorden afwijkend van de uitgestippelde route kon van daaruit aansluiting gezocht worden op de oorspronkelijk getekende route. Pesche ligt al op 340m hoogte dus die zware klimpartij bleef ons bespaard. Vanuit Pesche dan de trekking naar de paalcamping van La Taille de Sarts. Kwa afstand toch een kleine 20 kilometer in totaal.
En daar kwamen ze dan aan met de trein. Sofie en Tiffany, de 2 jonge juffen. Heel knap van hen dat ze wilden kennismaken met het backpacken/hiken en tegelijkertijd al even onvoorstelbaar dat ze 2 grijze bejaarden, ergens geboren in het midden van de vorige eeuw, de eer gunden om hen bij die kennismaking te mogen begeleiden. 
't Werd een reuze dag. Ook de Catsjoe was erg opgezet met het gezelschap van Dixie. Jongens jongens, die Dixie heeft wel 4 keer het traject gelopen. Op de plaatsen waar zij los kon lopen sprintte zij soms tot 100 meter voor ons uit om dan terug te keren tot 50 meter achter ons. Zonder verpinken en dit uren aan een stuk.
Het eerste deel vanuit Pesche was een mooi stukje tussen de weilanden en de bossen door. Een beetje dezelfde stijl volgend als de voorgaande dagen. Hier en daar wel eens een stoer klimpartijtje maar niet van een buitenmatige orde. Best te doen voor Sofie en Tiffany en een ideaal wandelparcours voor een praatje bij een eerste kennismaking. Het weer was er ondertussen ook stukken beter op geworden. Een stralend zonnetje en ik schat zoiets van een 3 à 24°C. Ideale condities dus. Iets na 1 uur 's middags hebben we ons op een bank neergeploft op het dorpsplein van Baileux. Tussen de foorwagens hebben we ons schof gehouden. Sofie sneed de stokbroden op maat en Tiffany bereidde de ham-kaas salade met een klodder mayonaise uit een tubeke. 


't Heeft gesmaakt alleszins en terwijl we daar zaten te eten kwam er een klein koddig ventje ons gezelschap houden. Marc, zo heette het pientere kereltje, was een  telg uit een foorkramersgezin. Echt van zijn smoeleke alleen al te zien en zijn vrolijk lachje te horen lag je bijna in een breuk. 't Ventje was vriend van alle dieren zo vertrouwde hij me toe. Haaien, wolven, krokodillen, dolfijnen, tijgers en zelfs walvissen waren zijn beste maatjes. Van deze laatste vroeg hij mij of die in een kerk binnenkonden. En maar lachen. Z'n hondje, ik herinner me de naam niet meer, was zijn allerbeste vriend. Dat beestje zocht natuurlijk wat contact met de Catsjoe en den Dixie wat even later uitmondde in een dolle stoeipartij met z'n vieren waarbij Marcske de pret coördineerde. Die kleine bengel had helemaal geen schrik van de onstuimigheid tussen die honden. Hij voelde zich compleet in zijn sas tussen die beesten. Echt een smakelijk ventje dat met zijn uitleg voor veel vermaak zorgde. Ik heb eigenlijk spijt dat ik er geen filmke van heb gemaakt. 
Opgeladen aan de vrolijkheid van dat kereltje zijn we terug beginnen te stappen. De dames deden dat uitstekend. Die hebben dat nog gedaan volgens mij want ze hielden er een gelijkmatig en strak tempo op na. Deze keer was de weg iets minder mooi, asfalt dus. Voordeel is wel dat de kans op struikelen zoals op boswegels verminderd en dat je gelijkmatiger stapt. Het nadeel is dan weer dat je rekening moet houden met het verkeer. En daar moet je echt rekening mee houden want regelmatig bekruipt je toch de lust om de hersenpan van een zoveelste roekeloze clown met een voorhamer te bewerken. Ook deze keer weer, maar ik ga er niet verder over uitweiden. 
Na een stevige poos stappen zijn we dan maar een Chimayke gaan proeven in Forges. 't Zijn er twee geworden. Het terras zat meteen vol met al onze rugzakken. Een stamgast vertelde me voor te lachen dat ik een 'Flamin moins con' was omdat ik met 'une Walonne' getrouwd was. De zwanser dacht eerst dat ik hem niet verstond. Een kerktorenklok met haar rare wijzers en cijfers heeft daar op dat terraske voor wat gepieker gezorgd. Uiteindelijk heeft Sofie of was het nu Tiffany voor opheldering gezorgd. De klok heeft maar 1 wijzer. Nog jonge dus betere ogen denk ik.
Nog maar wat verder stappen en met nog maar een paar kilometer voor de boeg kwam paalcamping van La Taille des Sarts binnen voetbereik. Deze keer wilden we het risico niet lopen om zonder water aan te komen. Een vriendelijke mevrouw die aan de baan woonde heeft ons van enkele flessen water voorzien. 
Verse bandensporen van fietsen wekten het vermoeden dat we niet de enigen zouden zijn op de paalcamping. Deze lag midden in het bos waarvan de grond bedekt was met een dik pak bladeren. Daar aangekomen zat er een dametje alleen voor haar tentje. Haar vriend was naar het dorp om water gereden. Een erg sympathiek wicht dat direct vriendschap sloot met Catsjoe en Dixie. Onze dames waren aan hun proefstuk toe betreft het opzetten van hun tentje. Een opzet dat vrij behoorlijk en vlug slaagde. Even later kwam de vriend aangefietst. Rose en Bram zo stelden zij zich voor. De Ronny stelde al direct voor om samen met hen te aperitieven met een goed glaske wijn. Een uitstekend idee om daarna met zijn allen samen te souperen. Een gemengde salade, wat minitomaatjes en krielaardappeltjes geflankeerd door een lap Ardeense ham waren zo op de boomstammen klaar getoverd. Bram en Rose, beiden vegetariërs hielden het op een Aziatische schotel. Het resulteerde in een fijne ontmoeting met deze 2 toffe jonge mensen. Bram kwam uit het Kortrijkse en Rose kwam uit Lille (Rijsel). Als Franstalige sprak Rose na 6 jaar kennis met Bram reeds vlot de taal van Vondel. Met de fiets waren ze beiden op de kampeertoer en ritten van meer dan 100 km schrikten hen helemaal niet af. Daags nadien zouden ze terug huiswaarts keren. Een mooi stel met, zo bleek uit de gesprekken, ontzettend veel eerbied en respect voor het milieu en het dierenrijk. Maar de wijn was bijlange na nog niet op. De Ronny had verdorie een karton van 3 liter meegesleurd in zijn rugzak. Die voorraad moest eraan bij een gezellig kampvuur. Bram had hierin het initiatief genomen en toen het in het bos begon te donkeren brandde er fijn kampvuurtje waar we ons gezellig bij konden neerzetten.
Zulke ontmoetingen moet je koesteren. Het zijn zeldzame momenten waarbij er onderling tussen totaal vreemden toch gemeenschappelijke interesses te vinden vallen. Je kan iets delen en je hoeft niet lang te vissen naar een onderwerp dat een gesprek gaande kan houden. Het houden van de natuur en de omgeving, het maling hebben aan komfort en luxe, de fysieke inspanning ... het brengt je vanzelf naar een waardevol gesprek. Ik ben er zeker van dat Sofie en Tiffany dit ook nog zullen ondervinden als ze beiden voor de trekkingkaart kiezen. Dankjewel Bram en Rose voor die warme en gezellige avond. Nog veel fietsplezier en dat het jullie goed gaat !