La Grande Traversée de pays de la forêt de Chimay : Couvin

17 juli 2015  Chimay - Couvin

Stappen zat er niet al te veel meer in die dag. De grillen en de stiptheid van onze NMBS indachtig en de bijna 4 uur durende trip naar huis noopten ons de plannen om nog een stukje te stappen op te bergen. Geen ramp. Het stapplezier en het samenzijn op de vorige dagen was ruimschoots voldoende om terug te kunnen blikken op een fijne week. Rustig opkramen en dan richting stadje wandelen om een koffietje te gaan drinken. Ik denk in mijn geval dat het zelfs een colaatje was. Rond 12 uur vertrok er een bus richting Couvin zodat er nog tijd over was om nog even over de markt van Chimay te slenteren. In Couvin zelf vertrok er een trein rond 2 uur. Leuk detail : de kaartjesautomaat was kapot. En volgens de Ronny heb je geen verhaal ... je betaalt een toeslag van 7€ op je biljet aan de conducteur. Via een klachtenformulier kan je die wel terug recupereren maar hebt het maar eens voor. Ergerniswekkend en in plaats van klantgerichtheid te betrachten worden de klanten afgestoten. Gelukkig heeft een technieker het euvel op de valreep nog verholpen. Maar ik ben aan't zagen weeral en doe daarmee afbreuk aan de mooie stapervaring.

Nog leuk nagebabbeld op de trein en nog een beetje met de teerlingen gespeeld en de tijd vloog vooruit. Den Dixie en de Catsjoe waren groggy. Die beestjes hebben bijna de ganse tijd geslapen. Tiffany, erg leergierig ingesteld, was benieuwd naar het basecamp programma voor het uitstippelen van routes. De Ronny zijn peeceeke stond op te laden in de treinwagon en van de gelegenheid hebben we dan maar gebruik gemaakt om wat les te geven. Ze had al vlug beet hoe het in elkaar zat en ik denk, zo naar haar interesse te oordelen, dat het backpacken haar wel heeft aangesproken. Een toerke in Engeland samen met Sofie zagen ze eerder al wel zitten. De Hadrians Wall als suggestie was welkom. 

Ik ging niet meer zagen over de NMBS maar er vallen toch weeral vodden te signaleren. In Duffel liepen er mensen op de sporen waardoor de trein in Nekkerspoel station ineens stopte. Je mocht er zelfs niet uitstappen. Ik hou de reizigers op de hoogte zei de conducteur. Dat was voze praat. Na een kwartiertje zette de trein zich zonder aankondiging in gang en konden we verder. Rond halfvijf stonden we in Berchem. Den Dixie heeft daar in Berchem naam gemaakt. Het beestje had zich heel de treinreis in moeten houden en daar aan de ingang van de statie was het haar ongewild te veel geworden. Ze heeft daar vlak aan de deuropening een bruine handtekening geplaatst die je eerder zou toeschrijven aan een nijlpaard. Misschien een koele wraak op de NMBS vanwege hun povere dienstverlening. Ocharme die Sofie, dat kind was er helemaal van ondersteboven. De kakzakjes die ze bijhad om het ongeval te verhelpen waren helemaal niet geschikt om de smurrie te laten verdwijnen. In Berchem spoorden de Ronny, Sofie en Tiffany verder door naar Hemiksem. In Berchem nam ik even voorlopig afscheid van hen omdat ik naar Beveren moest. Die 5 kilometertjes te voet van Beveren naar huis hebben de eer gered voor die dag. 

Later op de avond had Lieve, de vrouw van de Ronny, tesamen met de ouders van Sofie ons uitgenodigd op een spaghetti bij hen thuis. Kwestie van onze stap- en kampeerexploten op een elegante manier af te ronden. Lieve zorgde voor de spaghetti en de accomodatie.  An, de mama van Sofie voor de lekkere saus en Annick voor een somptueus desserke. Wel 't werd de zoveelste gezellige avond in de week en dat paalkamperen is beslist het overdoen waard.
Nu rest me nog enkel een dankwoordje te richten aan de Ronny, Sofie en Tiffany voor de fijne momenten tesamen. Eén woord : GREAT, en let op de hoofdletters ! Daar kunnen we weeral even op teren. En moesten de wandeljuffen nog ooit eens zin hebben om samen mee op avontuur te gaan, ze mogen altijd meekomen zene !