De Maasvallei in Maaseik.

Het was weer even geleden dat ik met de vier dames er op uit trok voor een natuurwandelingetje. Nu zaterdag laatstleden was het zover. Maaseik bleek al eerder een bestemming geweest te zijn voor de stapmadammen en na een beetje beraadslaging hunnentwege werd er terug voor deze lokatie gekozen. Een datum voor een afreis naar Maaseik werd daaropvolgend geprikt. Een beetje twijfel rond de welwillendheid van de weergoden om voor treffelijk weer te zorgen bij het naderen van deze datum rees bij me op. Het natte kwakkelweer van de laatste dagen was hier debet aan en dit weer was alleszins nog niet zinnens haar kar te keren. Maar goed, als regen al een argument zou zijn om af te haken dan kom je in deze contreien bijna niet meer buiten. Afspraak was om 9u in de statie van Diest waar ik door m'n vrouwelijke stapgezellen zou opgepikt worden met de automobiel. Zo geschiedde en rond 10u stond de wagen al op een parking aan de stadsrand van Maaseik vlak naast de Pater Sangersbrug die de Maas overspant. Aan de overkant van de brug ligt Nederland. Gratis parkeren zo vermeldde de website, dat had Greet opgezocht. Echt niet zo bleek later ! 

We begaven ons via de Bleumerstraat naar de Grote Markt van Maaseik voor een koffieke. Een mooi proper plein met bloembakken maar zielloos steriel en het beschikte zeker niet over het kloppend hart om een stad te laten bruisen. Geen mens te bespeuren op die markt.  "Brasserie 't District' kon aan die cafeïnewens tegemoet komen. Greet haalde daar haar wandelplannetje boven. Een knooppuntenconstructie die de wandeling door de gehuchten Heppeneert en Elen zou laten laveren. Prima ! Ik had zelf een toerke in reserve voor in het geval er geen plannetje was en er geïmproviseerd moest worden. In dat geval zouden we de Maas overgestoken hebben en een 20-tal paaltjes versierd hebben in Nederlands Limburg. Niet nodig dus en verder zou Greet beroep op mij doen om een pad te vinden dat haar uit pure curiositeit naar de Damiaanhoeve zou leiden. Ze had er immers een boek over gelezen. Een heel verhaal, een crimestory maar in 't kort geschetst ging het hierom : Gerty Vanhoef werd op 28 augustus 2018 dood aangetroffen in haar brandende hoeve, de ‘Damiaan’. Uit de autopsie blijkt dat ze vermoord werd en dat de brand werd aangestoken. Haar man Albert wordt in 2020 aangehouden op verdenking van de moord, maar na enkele maanden weer vrijgelaten. Het is altijd leuk wanneer je een wandeling met zulk een akkevietje wat meer kleur kunt geven. Nu akkevietje is niet bepaald een juiste omschrijving. Maar goed, ne goeie verstaander .... 

Okee, we vertrokken daar vanuit die Brasserie richting Maasoever. Aan de overkant op de Nederlandse Maasoever in Roosteren troepte er een haremkudde konikpaarden te samen. Ze hielden er een speels galopje op na in de gigantische wei die de Maasoever hen bood. Het was een peisvol tafereeltje zou je zeggen. Boeiend mooi, nog nooit gezien. Maar het is er niet steeds zo vredevol aan toegegaan met die beestjes. Een kudde merrie-konikpaarden zorgde in 2014 voor heel wat opschudding. Een aantal van die merries zwom, tot tweemaal toe, de Maas over en belandde zo in het Belgische gehucht Heppeneert. De dieren voelden zich dermate zo bedreigd door een opdringerige hengst uit de kudde dat ze de oversteek waagden. Vrijwilligers van de stichting Free Nature hebben de paarden weer naar Nederland teruggebracht. Om herhaling te voorkomen is de hengst afgemaakt. Ik heb geen idee of er daarna worsten van die herrieschopper werden gedraaid. In Lokeren zou dat alleszins het geval zijn geweest. 

We wandelden voort langs de Maasoever naar Heppeneert, een bedevaartsoord waar het St. Gertrudiskerkje staat en er onderdak biedt aan Onze Lieve Vrouw van Rust. Onderweg naar Heppeneert staan er langs de Maasoever spiritueel getinte infobordjes die naar de Camino van Santiago de Compostela verwijzen. Een treffend voorbeeldje zijn de stenen in een mandje, maaskeien in dit geval, die je bij die bordjes aantreft. Er wordt verwezen naar het Cruz de Ferro in Foncébadon in Spanje. Een ijzeren kruis op 1530 meter hoogte waar de pelgrims hun steentje neerleggen. Een symbolisch gebaar dat een vast ritueel is geworden op de Camino Frances. De maaskeitjes in het mandje mag je dan meenemen op weg naar het bedevaartsoord in Heppeneert en daar achterlaten aan de kapel, net zoals het steentje dat daar aan de voet van het Cruz de Ferro achtergelaten wordt. Een metafoor die de last belichaamt waaronder je gebukt liep en die je nu na jaren van ondergane miserie van je afwerpt. Verder wordt Onze Lieve Vrouw van Rust daar aangeroepen niet alleen om rust te verkrijgen maar ook om bevrijd te worden van angsten en kwellingen en om inzicht te krijgen in het nemen van moeilijke beslissingen. Hopelijk heeft ons Lieve Vrouwke nog goede ogen en ziet Ze de verzuchtingen nog die onze snel veranderende maatschappij bij de mensen teweegbrengt. Ikzelf heb daarover twijfels. Alleszins zal Ze haar mouwen moeten opstropen en haar armen insmeren om de zovele mensen tegemoet te komen die naar lucht moeten happen om de steeds toenemende druk die de samenleving ons oplegt te kunnen weerstaan. Er is veel werk aan de winkel om de rust in de wereld te herstellen.

In de Middeleeuwen vond een boerenmeisje uit het naburige Elen tijdens het hout sprokkelen een Mariabeeldje in het bos. Het kreeg een mooi plekje thuis op de schouw. Het feit dat een ongeneeslijk ziek familielid na een bezoek plots genas was groot nieuws en het ging als een lopend vuurtje in het rond. Daar moest een bovenaardse reden voor zijn. Eén waar de Maagd Maria de hand in had. Later werd bij die boerderij een kapel gebouwd waarna de Mariaverering aanvang nam. In het jaar 1876 waren er 2 houtvesters uit Maaseik bezig met het vellen van een zware boom. Plotseling brak de boom en zijn kruin kwam terecht op een 2 jaar oud kindje, Jacoba Severeyns genaamd. Er werd het ergste gevreesd maar Jacoba bleef ongedeerd. Ze zat nog steeds op hetzelfde plaatsje maar nu tussen de dikke takken en het gebladerte van de gevelde boom. Ze droeg een schapulierke van de OLV van Rust rond haar nekske. Dat gegeven voedde natuurlijk de volksdevotie en sindsdien kwamen er nog meer bedevaarders naar de kapel om het Mariabeeldje eer te bewijzen. Ik vond het de moeite om daar een kijkje te nemen. Tegenover de ingang van de kerk kan je in de kaarsengalerij een kaars aansteken. Het was jammer dat den Hugo er niet bij was. Greet vroeg me nog of ik geen noveenkaars voor den Hugo moest meenemen. Het drong niet goed tot me door maar het zou hem wel plezier gedaan hebben. Ik had beter moeten luisteren en er eentje voor hem moeten meebrengen. 

Nu was het aan mij om aan de hand van Greet's knooppuntenplannetje een weg te zoeken die naar de Damiaanhoeve zou leiden. Dat lukte, weliswaar in de regen, en iets later bewandelden we een grindpad dat de oevers van de Maas volgde maar ook geheel in haar overstromingsgebied lag. Het viel nogal mee met slijktoestanden vanwege de overvloedige regen van de laatste dagen. Dat grind zorgde voor vrij stabiele paden. Een prachtig gebied met immense watervlakten en groene eilandjes waar honderden ganzen huisden ontplooide zich mijlenver voor het oog. De kronkelende Maasbedding strekte zich op de linkerkant weids uit en dat leverde spektakulaire vergezichten op. Aan de rechterkant lag dan weer het immense ontginningsgebied van een grindgroeve. 

Op dat grindpad stak er ons een auto voorbij en misschien was dat wel de ongelukkige echtgenoot van Gerty ... ? Wie weet ? Althans, zo werd er gespeculeerd. En inderdaad, de wagen die ons passeerde daar op de 'Damiaan', want zo heette het pad,  werd bestuurd door Bert, de man van het slachtoffer. Hij wachtte ons op aan zijn Damiaanhoeve. Greet sprak hem zich verontschuldigend aan met een verwijzing naar het boek van Chris de Stoop als intro. Hij nam zichtbaar graag daarop het woord. Een minzame man, dat was mijn eerste indruk. Een man die na al die jaren een kijk heeft op het gebeurde en zijn best heeft gedaan om het te verwerken. Het moet verschrikkelijk geweest zijn wat hij meegemaakt heeft. Bovendien moeten valse beschuldigingen, onschuldig zijnde, je breken. Het machteloos opboksen tegen het gerechtelijke apparaat en de onzekerheid over de ware toedracht in het ganse verhaal tarten elke verbeelding. En het wachten op een bevestiging van vermoedens blijven voer voor de verschrikkelijkste nachtmerries. Vermoedens die begrijpelijkerwijs niet voor waarheid mogen uitgesproken worden. De Faroek Ozgunez nam in deze zaak ook reeds de draad op want al zes jaar is de moord een mysterie. Het youtubefilmpje hieronder geeft enige toelichting over de nasleep van de verschrikkelijke feiten. Klik maar eens op het witte driehoekje  in het filmschermpje. 

Na afscheid genomen te hebben van Bert zochten we iets verder een plaatsje om te picknicken. Ver moesten we niet lopen. Een bankje aan een grillige vervormde boom tegenover het borstbeeld van Gerty bood een uitstekend picknickplaatsje. Ziezo, bokes binnen en hopla we stapten verder naar het gehucht Elen. 

De grijze deprimerende kleur van de lucht was niet bepaald van die aard dat je je in het één of ander tropisch paradijs waande. En tegen de tijd dat we daar in Elen toekwamen kleurde de hemel zwart. Café "In de Gouden Ster" biedt al 200 jaar lavenis aan de dorstlijdende  Elense bevolking. Het was nog gesloten toen we er aankwamen maar de kroegbazin maakte aanstalten om te openen. De stapdames hielpen haar een handje met het plaatsen van tafeltjes en stoelen op het terras. De uitbaatster stond er even alleen voor. Haar man lag in het hospitaal. Ja het ging er met hem al een stuk beter aan toe. Een beet van het één of ander onbekend insect was in het kwaad geslagen met hoge koorts en zwellingen tot gevolg maar hij was nu aan de beterhand. Het menske zelf was op ouderdom en sukkelde ook met haar fysiek. Ik maakte er kennis met haar suggestie : Een tripel Witkraag ! 9° aub en lekker hoppig. Het werden er twee. De dames stelden zich tevreden met een 'Den Diene & De Miene', een lokaal brouwsel moest je het me vragen. 

Ook het interieur van die kroeg was er eentje om van te snoepen. Aan de buitenkant van de kroeg zag je een mooie hedendaagse gevel. Je kon daardoor niet vermoeden dat je binnenin een interieur zou aantreffen dat in haar oorspronkelijke staat werd behouden. Een prachtige uit eikenhout gesculpteerde toog, een zoldering die ondersteund werd door massieve houten balken en een mozaiekvloer met oeroude tegeltjes. 

Het meubilair is er al even oud ... prachtig gewoon ! Juist op tijd konden we daar op het terras plaatsnemen want een fikse plensbui donderde al vlug uit de zwarte wolken. Gelukkig was het maar een bui en na afloop ging het richting Maaseik uit. De wandeling liep stilaan ten einde. Om af te sluiten liepen we nog een restaurantje binnen op de Grote Markt. Nog een hap en een glazeke wijn voor de dames en we konden afronden. Het ging er in de conversaties lollig aan toe. De lachspieren hadden werk toen Liliane meende het Alhambra te zien in de verte. Wijn op bier geeft plezier zegt het spreekwoord. Allez ik ga afsluiten. Dat gratis parkeren daar op die parking aan de stadsrand was blijkbaar een grap. Er stak een papierke tussen de ruitenwisser van Liliane haar voiture. 15€ parkeerboete. Het is triest want uit alles en nog wat wordt er geld geklopt. Wanneer zullen we moeten betalen voor de lucht die we inademen ? Let maar op ... !  

Uiteindelijk kan ik toch terugblikken op een heel schoon wandelingetje. Jammer van het sombere weer. Schluss nu, ik werd even vlot als ik werd opgehaald ook terug afgezet aan de statie van Diest. Triestige buurt is het daar ... een beetje in lijn met het troosteloze weer. Tot een volgende !

Kapellen - Maria ter Heide ('t Polygon)

Zo dit toereke zit er op. Ook deze keer heb ik op het goed vallend uit een wandelingetje uitgestippeld ten Noorden van de Koekestad. Het loonde ! Vreemd genoeg is dat een wandelgebied waarmee ik, laat het me ootmoedig bekennen, wat stiefmoederlijk omsprong. Buiten het Peerdsbos waar ik verleden jaar met m'n pelgrimsvriendinneke  Tiziana uit Melbourne, down under, tot in den treure naar geocaches zocht en die ook vond en nog een tram-3 reisavontuur  van enkele weken geleden is deze regio nog maar amper aan bod gekomen. Een dwaling is het !

Het uitstippelen mocht deze keer een waar succes genoemd worden. Met de Marc onze stapmaat gold er afspraak om 10u aan de statie van Kapellen. Er plakten dus bij het weerzien al 3 stapkilometertjes onder zijn bottinnen. Hij woont er immers in de geburen en kwam per pedes apostolorum naar de statie. Ik was wreed content om nog eens met een stapmaat te kunnen optrekken. Ik schudde hem de hand en go !

Eerder op de ochtend scheen de zon vollen bak en was de hemel mooi blauw gekleurd met hier en daar een onschuldig toefje wolk. Echter kort na het vertrek betrok de hemel en veranderde van kleur zoals een kameleon dat kan. Grijze regenwolken trokken samen en wat later volgde het geplens. Geen erg, regenjasje aan en stappen maar. Dat regenfrakske droogt wel op. De Marc kende hier de weg. We volgden nog even de spoorlijn en daarna de Zwarte Beek tot aan het natuurgebied 'De Uitlegger'. Ooit woonde hier een landmeter. Zo een landmeter werd vroeger een 'uitlegger' genoemd. Vandaar de benaming. Nu, landmeter is een beroep dat de Marc niet vreemd zal zijn. Maar over de herkomst van de benaming 'Uitlegger' daarentegen heb ik m'n twijfels. 

Dit gebied  beslaat delen van het grondgebied van de gemeenten Kapellen en Brasschaat. Ze is een onderdeel van het historisch domein Oude Gracht en grenst ten oosten aan het militair domein Klein Schietveld dat een belangrijk Europees beschermd natuurgebied is. Voor mij was het tot nu toe een onbekend bosgebied. Het is om en bij de 90 hectare groot. Metershoge rododendrons en azalea's zomen de wandelpaden af. Volgens de Marc wordt de rododendron, een uitheemse exoot in feite, hier vruchteloos bestreden. Je mag die tot op de grond rooien en enkele jaren later staan die er terug. Naast het bos, waar naaldsoorten domineren, kun je ook genieten van de vijver. Bankjes bieden er rustplekken en je mag hier gerust spreken van een stiltegebied. Die vijver zou op een wel erg unieke manier ontstaan zijn en wel uit bunkers van de Eerste Wereldoorlog waarvan er vele op het domein staan. De toenmalige eigenaar van het domein bedekte die bunkers netjes met zand waardoor het vijvercomplex werd uitgegraven. Die vijvers geven een sfeervolle toets aan dit boslandschap en het traditionele rijstvlaaike van de Marc zorgde dan weer voor de culinaire omkadering.  We volgden nog even de Antitankgracht die de Uitlegger doorkruist. Rond die gracht ontstond er met de jaren een bijzondere biotoop met heel wat zeldzame dieren en planten. Na het oversteken van de Historische Spoorlijn iets verderop verlieten we De Uitlegger en stonden we voor de vliegplein van Brasschaat. Aan die spoorlijn bengelt er een rijke geschiedenis. Indien interesse, lees maar : Het rijke Militair verleden van de spoorlijn ! . En nu stelt die spoorlijn zich ten dienste van het toerisme. Je kan er op spoorfietsen. Het vertrekpunt ligt vlakbij het fort van Kapellen. 

Tijd om te schoven ! Afspanning Perron Noord was een 500 tal meters uit de richting en bij een Oude Caert, de lokale tripel, konden we daar onze bokes binnenspelen. Een groepje kookouders van een chirokamp was met zulke spoorfietsen naar hier afgezakt en hielden er een break. Verder was er bijna geen volk te bespeuren op het ganse Perron Noord. Na het schof trokken we dan verder. Een toer rond het vliegplein volgde. Grotendeels is dit militair domein en valt onder de benaming 'Klein Schietveld' zoals ik eerder al aangaf. En volgens de Marc waren er op een luchtfoto stukken van mijn uitgestippeld toerke geblurred. Een floe beeld zo benoemde hij het en het zou spannend worden gezien de talrijke borden 'Militair Domein' en hekkens en slagbomen die opgesteld waren aan de toegangswegen. Maar het lukte om ongestoord verder te wandelen. De meeste hekkens stonden open en er ontvouwde zich voor onze ogen een uniek wandelgebied. Die hekkens en afsluitingen werden er geplaatst met het oog op het plaatsen van grazers in de toekomst. De omgeving in z'n geheel viel erg te vergelijken met de Kamthoutse Heide. De eeuwenoude militaire aanwezigheid heeft er voor gezorgd dat dit 19de-eeuwse heidelandschap afgeschermd en dus mooi bewaard bleef. Natte heide en vennen, droge heide, landduinen en schrale graslanden lopen hier naadloos in elkaar over. We zaten in de grootste heischrale graslandvlakte van Vlaanderen. Dit heidelandschap is het leefgebied voor vele beschermde amfibieën. Ook vogels zoals de boomleeuwerik en nachtzwaluw houden ervan. We werden onderweg zelfs getrakteerd op een unicum. Op één van die zandpaden, een 50-tal meters verderop, wees de Marc me een vogel aan. Ik dacht eerst aan een kieken vanwege de witte pluimen. Maar het was verdorie een witte buizerd. Een prachtig beest. 
Zeer zeldzaam en aan het verschijnen van zo een vogel zitten er consequenties ! Wat betekent het als je een buizerd ziet ? -deze vraag stelde ik aan AI en het antwoord luidt :

De buizerd is een krachtige boodschapper. Met zijn scherpe blik houdt hij het overzicht en ziet hij tegelijkertijd geen detail over het hoofd. De buizerd kruist jouw pad omdat hij je wil laten weten dat er meer is dan jij nu ziet. Dat kan te maken hebben met ontrouw in de allerbreedste vorm.

Lap, wie had nu zoiets gedacht ! !

Een goeie 10km aan onbezorgd wandelen werd ons daar in dat fantastisch mooie heidelandschap in de schoot geworpen. Er was op een stel mountainbikers na geen mens die we tegenkwamen. De Marc was aanvankelijk van oordeel geweest van het daar allemaal al gezien te hebben. Het was voor hem dan ook een leuke verrassing om maagdelijk wandelgebied te ontdekken in zijn achtertuin. De wandeling zat er op. Ik had de wandeling zo uitgestippeld dat ik na afloop even zou binnenwippen bij een nichtje van me. Dat kwam mooi uit. Gezien het hele woon- en leefgebied waar we tijdens de wandeling kennis mee maakten  baadde in een militaire kontekst verwonderde het me niet dat ik aanbelde aan een prachtige officierswoning. Een prachtig huis in een bouwstijl erg kenmerkend voor het interbellum, zijnde het tijdperk tussen de 2 wereldoorlogen. Dat moet een geweldige tijd zijn geweest van grand chique, luxe, weelderige buffetten en decadent gedoe. Tenminste toch voor de begoede klasse. M'n nichtje en haar man, wars van al deze opgesomde ondeugden, zorgden voor een hartelijke ontvangst en we werden al direct uitgenodigd om plaats te nemen aan een tafel in de gigantische tuin.  Wel eerst goed de bottinnen afvegen aan de deurmat 😀😀😀. Een toffe babbel over reisavonturen, familie, wel en wee bij kroost en gezin volgde al gauw. Bij een gebakje en drankje zorgde dit voor een aangename afsluiter van de wandeling. Ik moest beloven om eens een keer meer binnen te wippen. Tof  koppel ons Evelien en hare Guy ! Toffe kroost ook ! Ik vind het jammer dat de familiebanden mede door de ver verspreide woonplaatsen zich nooit ten volle hebben kunnen ontwikkelen. Tja, spijt komt altijd te laat maar nu ik weet dat er daar zo'n prachtige wandelingen kunnen aaneengebreid worden zullen volgende bezoekjes me zeker lukken. 

De Marc keerde naar huis zoals hij gekomen was. Te voet maw ! Een 5-tal paaltjes konden er nog gerust aan z'n bottinnen bijgeplakt worden. En ik, ik nam de bus 64 die vanuit Loenhout naar Antwerpen bolde. Daar stapte ik om 6u op de trein naar St. Niklaas. Maar Loenhout begot ... de naam alleen al geeft me een hint voor een volgend toerke.

Ik kan terugblikken op een fijne dag. Welgevuld met een overheerlijke wandeling en een fijn bezoekje. Mijne stapmaat zal wel m'n mening delen  en ik kom tot de conclusie :  't Leven is weer draaglijk 😄😄😄 !

De Wijers in Zonhoven en Hasselt de Jeneverstad

Met schitterend weer in het vooruitzicht zou het zonde geweest zijn om daaraan geen wandelingetje gebreid te hebben. Zo geschiedde eergisteren en als lokatie had ik het gebied van de 1001 vijvers uitgekozen in Zonhoven. Richting Limburg speel je als je spoort al vlug een 2-tal uurtjes kwijt en dat maakte dat ik zo rond 10u uitstapte in Zonhoven.  Zonder al te veel aandacht te schenken aan het uitstippelen van het pad had ik een toerke ineengeflanst van een 20-tal paaltjes daar in het vijvergebied. Dat had ik beter met wat meer aandacht gedaan want na een kilometertje het spoor richting Hasselt gevolgd te hebben sloeg ik het pad in waarmee ik me middenin dat vijvergebied zou begeven. Althans zo dacht ik ! Ja dag Jan ! Dit pad dat zich tussen de talrijke plassen wurmde volgde ik een kilometertje totdat er een bordje 'Privé Eigendom' me dwong om op m'n stappen terug te keren. Een ganse lus door dit gebied werd me daardoor ontzegd. Verdomme toch , de woorden van de Franse anarchist Pierre-Joseph Proudhon schoten me te binnen : 'La propriété c'est le vol' - pretendeerde die knakker en ik gaf hem gelijk. Eigendom is diefstal ! Wie of wat kan zo een prachtig natuurgebied claimen tot zijn of haar eigendom ?

Soit, ik moest terugkeren en mezelf de schuld geven. Ik had beter voor een pad gekozen via de wandelknooppunten.  Uitgebreide informatie hierover staat op de website van het natuurgebied  : De Wijers, land van 1001 vijvers. 

Een wandelnetwerk van maar liefst 450km strekt zich uit over 7 gemeenten en een gebied van meer dan 25.000 hectare. Om het hele gebied te bewandelen moet je dus heel wat kilometers afleggen om rond te geraken. Ja zeg, had ik dit maar eerder geweten, nu spijt komt altijd te laat ! Maar ik kan er nog altijd eens terug naar toe tenen. Wel is het jammer dat het niet in de geburen ligt. Een kant en klare trail, de 110km lange Wijerstrail is met enkele klikken beschikbaar op het web. En misschien moet ik wel eens uitdokteren hoe ik de 5 etappes tellende trail kan aanpassen om start en stopplaatsen met het openbaar vervoer  in overeenstemming te brengen. Deze  wandelroute is alleszins veelbelovend en gidst je door een diversiteit van landschappen gaande van purperen heide naar mysterieuze moerasbossen en honderden vijvers. De natuur wordt onderweg aangevuld met cultuurhistorische parels zoals de Abdij van Herkenrode, de Kelchterhoeve en de ZLDR luchtfabriek, een indoor erfgoedwandeling. Je wandelt over plankenpaden, langs, op en door het water. Het moet alleszins de moeite zijn. De route is opgedeeld in vijf etappes :

1- 21km van Bokrijk naar de Abdij van Herkenrode.
2- 26km van de  Abdij van Herkenrode  naar de ZLDR Luchtfabriek.
3- 16km van de ZLDR Luchtfabriek naar de  Kelchterhoef.
4- 26km van de Kelchterhoef naar De Maten 
5- 22km van De Maten naar Bokrijk . 

Nu met terug te keren op m'n stappen en andere paden op te zoeken werd de teleurstelling teniet gedaan. De vijvers die ik tot nu toe gezien had waren overwoekerd door rietgewassen. Andere vijvers kwamen dan iets verderop te voorschijn en badend in  het zonlicht onder een strakblauwe hemel bood dit oogstrelende tafereeltjes waarbij metershoge varens en wilde bloemen de randen van de zandgele vijverpaden versierden.  Prachtig prachtig. 

Na het vijvergebied Galgeberg en Kolberg verlaten te hebben  liep ik tegen het Albertkanaal aan. Na een stukje het jaagpad gevolgd te hebben ontdekte ik een parallelpaadje dat naast een nabijgelegen vijver liep. Op de oevers paradeerden honderden nijlganzen. Die kozen het hazenpad wanneer ik hen naderde en duikelden getroffen door een collectieve paniekaanval de vijver in.  Ook honderden kokmeeuwen, die meeuwen met hun zwart kopke, waren niet gediend met mijn aanwezigheid. Ik denk dat ze met nesten zaten want ze kwamen nogal agressief en luid kabaal makend m'n richting uitgevlogen.

De eerstvolgende brug over het kanaal moest overgestoken worden. Eens aan de overkant bood die brug me schaduw om m'n bokes boven te halen. De buitentemperatuur was ondertussen al tot 30°C opgelopen.  Enkele grote rotsblokken daar onderaan de voet van die brug boden me een prima zitplaats in de lommerte. De 'Dutch Pride' een Hollandse tanker tufte voorbij. Zijn boegwater verstoorde de rimpelloze waterspiegel van het kanaal. Enkele eenden die daar in de geburen ronddobberden ergerden zich aan de gemaakte golven en kozen voor de vlucht vooruit. Ach laat de gedachten maar meedeinen op de golven. Peis en vree troef bij een simpel boterhammeke en een slok appelthee geconsumeerd gezeten op een blok graniet naast een vaart. Een kinderhand is vlug gevuld 😔😔😔.

Eens de inwendige mens wat versterkt kraamde ik daar op en volgde verder het jaagpad, nu aan de andere zijde van het kanaal. Een paar honderd meters verder sloeg de twijfel toe ! Ik trof er een bar aan type zomerbar. Gezellige tenten en havencontainers uitgerust met tapkranen zagen er echt uitnodigend uit. Over een breedte van wel 50 bij 5 meter strekte het terras zich uit waarbij kleurige parasols, terrastafeltjes en ligstoelen het meubilair vertegenwoordigden. Zou ik me aan een tripeltje wagen ? Nee beter niet. Met die warmte zou ik aan die klep voze benen overhouden en er moest nog een kilometerke of 5 gepresteerd worden. Na nog een brug en vervolgens de gevangenis van Hasselt gepasseerd te hebben en daarna de tunnel onderdoor de drukke Herkenrodesingel genomen te hebben stapte ik aan Hasselt Kom van het kanaal weg richting Hasselt. Ik moest even goed op het verkeer letten want de Ronny belde me juist op voor een babbeltje. Beetje een minder goed moment maar we nemen maandag terug de draad op om eens bij te klappen bij een colake 😊😊😊.

Met het Broekemolenplein over te steken belandde ik in het Quartier Bleu, een ultrasjieke winkelstraat met flashy kledingtempels. Er viel veel beloops te bekijken.  Hasselt heeft een aangename stadskern. Mooie propere straten en pleinen, verzorgd straatmeubilair, gezellige winkeltjes en uitnodigende terrasjes. Maar ook de bevolking zelf straalt een zekere klasse uit. Netjes gekleed, welgemanierd en nergens bemerk je in het stadsbeeld tekenen van armoede of gebrek aan onderhoud.  De trip ging verder naar de Sint Quintinus kerk in het centrum van Hasselt. Het was erg druk in de straten. Ik botste op een galerij die de naam 'Blossom Alley' werd toebedeeld. Het was precies of ik stapte middenin de stad in een andere dimensie. Deze van een sprookje. Een oord waar je elfjes en toverfeeën in thuisbrengt. Roze bloesems  badend in lichtjes bepalen de hoofdtoon in de galerij. Ook hier knusse terrasjes versierd met bloesems. Knap en 's avonds vinden er muziekoptredens plaats op verscheiden podia. Ik denk dat het de moeite moet lonen om hier 's avonds door de galerij te kuieren ! Jammer maar ik diende m'n wandeling af te ronden en voor de trein huiswaarts te kiezen. M'n vergissing bij het uitstippelen van deze wandeling is me vergeven, dit werd nog onverwachts een topwandelingetje

De Antwerpse Kempen. Van Oostmalle naar Bouwel

Het kan al eens tegenslagen wanneer je inderhaast een toerke ineensteekt. De kans is immers groot dat je weinig te zien krijgt. Deze keer viel het reuze goed mee. Op goed vallend uit tekende ik een wandelingetje uit tussen Oostmalle en Bouwel.  De grondgebieden van Oostmalle, het gehucht Salphen, Pulle, Vorselaar, Grobbendonk en tot slot Bouwel zouden hierbij in de prijzen vallen. En wonder boven wonder en achteraf bekeken verdient dit tripke een terechte plaats in m'n top 10 van toffe wandelingen. 

Met tram 3 vanuit de Park & Ride in Melsele tot aan de middenstatie van 't Stad en vervolgens de X41 sneldienst van De Lijn op naar Turnhout. Zo startte ik m'n uitstapje. Ik stapte af aan de halte van het Kasteel van de Graven de Renesse in Oostmalle. Het bescheiden boogpoortje vlakbij de bushalte op de Antwerpsesteenweg waar je onderdoor loopt doet je niet vermoeden dat je even later een prachtig kasteeldomein zult aantreffen. Tot dit park heb je overdag vrije toegang. Eyecatchers van het domein zijn de parkvijver, de ijskelder, de rentmeesterswoning en het koetshuis. De mammoetboom, een sequoia, die je daar ook aantreft is beschermd erfgoed. Ik heb er in 2 keer een fotoke van moeten trekken, zo groot ! Bovendien is er nog het Kasteelcafé 't Binnenhof waar er af en toe een airke muziek wordt geblazen. Zin om eens langs te gaan ? Hier vind je wat info : Kasteelcafé 't Binnenhof. Het kasteel zelf kent een woelige geschiedenis. Die begint reeds in de 15de eeuw wanneer Ridder Willem van Berchem daar z'n kot, lees burcht, optrekt. Interesse ? Deze mooie website helpt daarbij : Geschiedenis Domein en Kasteel de Renesse. 
Van het ganse wandeltraject, iets van rond de 22 paaltjes, zouden er 18km over onverharde paden lopen. Buiten het laatste gedeelte in de Grobbendonkse en Bouwelse agglomeratie stapte ik op onverharde paden. Dit even terzijde want een volgende groene long grenzend aan het domein de Renesse, het Domein Wolfschot, bood zich al aan. Via de botanische dreef die jarenlang het speelterrein van adellijke families was kom je aan in het 's Herenbos. De Liersesteenweg moet je dan wel eerst heelhuids zien te kunnen oversteken. Toen het bos in 1997 in het bezit van de Vlaamse overheid kwam, werd het al snel als bosreservaat aangeduid omwille van de waardevolle fauna. Zomereik, beuk, grove den en berk zorgen voor het groene gebladerte. Lijsterbes, spork en hazelaar kleuren dan weer de struiklaag. Grote delen van het bos ontwikkelden zich spontaan zonder veel menselijke tussenkomst. Natuurlijke processen als windval, sterfte door ouderdom of ziekte, wildvraat, spontane kieming en natuurlijke concurrentie bepalen in het bosreservaat hoe het bos groeit en bloeit.  (bron Agentschap voor bos en natuur)

Daar halverwege het bos ligt het gehucht Salphen. Ik passeerde daar toevallig aan de kapel gewijd aan St. Antonius. St. Antonius, het Heilig Tooneke genoemd in de volksmond. Deze heilige man, doorgaans afgebeeld in gezelschap van een varken, roept men aan wanneer men wanhopig op zoek is naar een verloren voorwerp of wanneer heil van hem verwacht wordt in tijden van besmettelijke ziekten en pestilentie.  Maar tijdens de covidperiode gaf die knakker niet thuis en moet hij er maar met zijn klak naar gegooid hebben. Het resultaat is gekend. Wie zal de oorzaak van zijn falen geweten hebben ? Soit, in de periode waar zijn feestdag valt wordt er daar in Salphen een St. Antoniusbegankenis en een Volksfeest gehouden. Let op de hoofdletter 'V'. De feestelijkheden worden wijd verspreid in de geburen aangekondigd als de jaarlijkse 'Salphenkermis'. Dit eveneens geschreven met een hoofdletter !  Na een eredienst voor het Heilig Tooneke worden daar aan de kapel paarden en huisdieren gewijd. Een stoet van paardenkoetsen, honden, cavias, katten, hangbuikzwijnen, kanarievogels en peruchkes in een kooitje loopt dan voorbij de kapel. Een dienaar van de kerk zwaait dan met veel enthousiasme zijn kwispel ter zegening van de schepselen Gods. Zij hebben immers geen doodzonde begaan in het scheppingsverhaal, vandaar de volksdevotie. Aansluitend volgt er een openbare verkoop per opbod waarbij voornamelijk varkenskoppen de aandacht trekken. Heb er ooit van zo éne kop gemaakt. Uren werk maar nooit meer ! Heel de keuken stonk naar de stal en werd herschapen in een vetkeet.  Verschillende feesttenten staan daar in Salphen opgesteld voor Salphenkermis en men kan er zich met volkspelen en -dansen inlaten. Daarnaast zijn er talloze eetstandjes waarbij naast hamburgerkramen en friettenten een gebakkenharingbuffet vele liefhebbers trekt. Het St. Antonius vuur, een indrukwekkende brandstapel waar de fik in gestoken wordt, trekt na het feestgedruis natuurlijk alle aandacht.  De boeiende geschiedenis van deze Salphenkapel heb ik even opgezocht : De Salphenkapel

Een sportvliegerke toerde constant rondjes in het hemelzwerk wat ik eigenlijk vreemd vond want het vliegpleintje van Oostmalle was vlakbij en het toestelleke deed geen aanstalten om er te landen. Ik vraag me nu af of dit niet het vliegerke betrof dat later wegens pech het vliegveld van Deurne werd binnengeloodst en daar een noodlanding moest maken nadat het linkerlandingswiel was losgeraakt. In de krant werd vermeld dat het op 1 wiel landde nadat piloot en instructeur in de lucht van plaats wisselden. Er werd brandstof geloost en alle gewicht zoveel mogelijk verplaatst naar de rechterzijde. 't Is gelukkig verrassend goed afgelopen met de landing.

Wat was het aangenaam wandelen daar in de bossen. Veel vlinders, veel zuurstof, prachtige wandelpaden en droog weer. Alhoewel de dag met stralend weer begon pakten er zich in de loop van de ochtend meer en meer wolken samen. Tevergeefs betrachtte ik de grillen der natuur met die wolken tot kunst te verheffen door de pareidolie te beoefenen maar het lukte me niet. Even dacht ik de vorm van een kieken te herkennen. Fantazie bepaalde de boventoon in m'n betrachtingen maar een grijze wolk zweefde onderdoor de beeltenis van dat kieken voorbij. Bijgevolg gaf ik het bestuderen van de wolken al gauw op en wendde me terug naar de stapperderij.  Tof wandelen was het al tot nu toe maar het mooiste moest nog komen ! 

Met de E34 over te steken belandde ik in het Pulderbos. Hier zit je nog altijd in de Antwerpse Kempen. Daar halverwege Pulle en Vorselaar ligt het Godvergeten natuurgebied Lovenhoek. Ooit stonden hier zeventien boerderijen en een café. Een schuur is alles wat er nog overblijft van de vroegere bewoning. Ik heb ze zelfs kunnen terugvinden en er een fotoke van kunnen trekken.  Nu is het gebied een veelzijdig en verrassend stuk natuur dat beheerd wordt door Natuurpunt. Bij toeval ontdekte ik dit natuurpad. Ooit won het de verkiezing van 'Wandeling van het Jaar' won. Lezen en schrijven anno 2017 werd er toen genoteerd. 

Molenbeken kom je bijna overal waar je wandelt tegen. Ooit stonden er dan ook watermolens langs die beken. Ook door Lovenhoek stroomt er een Molenbeek en die kleurt regelmatig buiten de lijntjes. Dan zet ze de hele omgeving blank. De knuppelpaden zijn hier niet voor niets met veel zorg aangelegd. Ik denk zelf de eer te hebben gehad om een onlangs aangelegd maagdelijk wandelpad langs die Molenbeek als één van de eersten te mogen verkennen. M'n oorspronkelijk uitgestippeld pad stopte bij een verwijzing naar een omleiding via een ander pad. De verwijzing naar die omleiding was zichtbaar recent aangebracht.  'Welkom op het nieuwe pad' zo luidde het opschrift. Ik wandelde er door rijen sparren, passeerde bruggetjes over beekjes en verder werd het indrukken vergaren langs varens en velden. Noem maar op. De tocht ging verder tussen palen op houten verhoogde paden en door kleine slingerende paadjes. Een heel eindje van het pad liep zelfs over gigantische rotsblokken die je bij overstromingen natte voeten moesten besparen. Het ganse rotsblokkenpad was afgeboord met houten paaltjes waaraan een armdik zeel was bevestigd en zo tot leuning diende. Hier en daar kwam er wat klimwerk bij kijken bij omvergewaaide boomstammen. Kortom, dit stukje pad was echt de max. 

Met het Molenbos op Grobbendonks grondgebied aan te snijden zat het laatste stukje wandeltaart er op. Ook weeral een prachtig stukje natuur waarin een mysterieuze man her en der kabouters heeft neergepoot. Ik ben er geen tegengekomen. Wel kwam ik aan de rand van dit bos joekels van bungalows tegen.  Als buitenverblijf kon dit tellen. Prachtige Engelse tuinen met afgelijnde vijvers en sierlijk gesnoeide bomen wedijverden in schoonheid. Beverly Hills in Vlaanderen ! Tot slot wandelde ik Grobbendonk door, stak het Albertkanaal over en belandde zo in Bouwel, m'n eindpunt. Juist op tijd om de trein naar de koekestad te nemen. Daar nam ik terug een bomvolle tram 3 die eerder de allures had van een sardienendozeke op wielen. Het gelukte me nog net om me er op te wringen.  Boordevol reizigers van allochtone origine deden me twijfelen aan de bestemming want ik dacht even dat die tram naar Casablanca of Marrakech bolde in plaats van naar Melsele 😊😊. Ademruimte was er eerst na de Groenplaats toen bijna iedereen er afstapte voor de muziekhappening op de Grote Markt ter ere van de Vlaamse Feestdag. 

Deze wandeling was top. Het verbaast me dan ook niet dat ik regelmatig de oranje rode merktekens tegenkwam van de streek GR (Kempenland) en de wit rode van de Grote Routepaden (GR5 Noordzee - Middellandse Zee).  Deze wandeling doe ik nog wel eens over ! In omgekeerde zin dan wel zodat ik kan afsluiten in het 't Binnenhof, het kasteelcafé. See you next week !

Wetteren - Gent Sint Pieters

Het jaar 2025 startte naar gewoonte met een resem heilwensen van Jan en alleman.  Maar het kan verkeren zei Bredero want daar is tot nu toe nog niet veel van in huis gekomen. Eerst het nare debâcle met de gezondheidsperikelen van m'n echtgenote, en dan nu komt m'n zus zopas te overlijden. Zij was 22 jaar oud en ik  amper 2 toen ze het huwelijksbootje instapte. Ik bleef toen een beetje verweesd achter want ze was als een 2de moeder voor me. 'Suzanne', zo heette m'n zus maar ik noemde haar Tat. Dat lag een heel stuk makkelijker in een kindermond. En dat is het eigenlijk altijd gebleven.  Die kleine  wittekop met z'n witte schoentjes op de huwelijksfoto, awel dat  ventje was ik. Nu m'n zus werd 89, ze heeft ook een mooi leven gehad en dan neem je daar veel makkelijker vrede mee.

Dit zijn de laatste heldere woorden die ze neerschreef vooraleer Altzheimer de wereld voor haar sloot. 

De mooie herinneringen aan haar werden op het afscheid door haar 4 dochters passend en met respect verzilverd.  Alle gekke aspecten die m'n zus zo typeerden kwamen aan bod in de afscheidsrede. Een ontroerend afscheid werd het, een hoofdstuk werd finaal afgesloten.

Maar ik ging wandelen. M'n wandeling, een stationstapper van enkele weken geleden in het Gentse nam ik als blauwdruk om een toereke uit te stippelen met de stapdames uit het Kempenland. Wetteren - Gent St. Pieters zou het deze keer worden in plaats van Wetteren - Gent Dampoort. Van de verloederde buurt rond de 'Dampuurte' wordt je nu niet bepaald vrolijk en Gent St. Pieters als eindbestemming biedt een gezelliger alternatief. Om 9 uur stapten Greet, Liliane en Marleen af in Wetteren. Inge ontbrak deze keer, een akkevietje met de fysiek verhinderde haar présence als ik het me goed herinner. Het deed me plezier hen terug te zien, de obligate knuffel volgde en we gingen van start. Mooi weer, het zou een prachtige dag worden. Het Café 'Posthotel' aan de overkant van de statie, in mijn ogen nog steeds de meest authentieke en sfeervolle staminee in Vlaanderen, was nog gesloten. Jammer, een koffieke als starter ware welkom geweest. Maar daar in Wetteren vind je ook de Florimond Leyrensstraat met in haar verlengde de Stationstraat. De combinatie van deze 2 kleurrijke winkelstraten maken van Wetteren een gezellig centrum. Doorgaans vind je daarin wel een koffiebarreke  en dat was ook hier het geval ! In de 'Coffee Zone' werd dus na amper 500 meter onze eerste stop geboekt. Een proper etablissementje, en bij een kommeke koffie en een koekske werd de onlangs ondernomen Schotland-wandeltrip van de dames toegelicht. Als ik hun fotootjes bekijk wordt ik nog altijd jaloers.
De trigger om voor een wandeling in het Gentse te kiezen kwam van Liliane. Waarschijnlijk was het de benaming 'Heksenstad' voor Laarne dat tot haar verbeelding moet gesproken hebben  De wandelweg tot daar ga ik niet meer beschrijven, dat lees je in m'n Blogpost van enkele weken geleden.. 

Daar in Laarne aangekomen werden we door een fietser er op attent gemaakt dat het in Laarne opentuinendag was. Hij stuurde ons enkele meters terug naar een groot burgershuis met de boodschap om er een kijkje in de tuin te nemen. Inderdaad de prachtige tuin was het bewonderen waard. Liliane en Marleen verbaasden me met hun botanische kennis. Niet moeilijk want de mijne beperkt zich tot pisbloemen, zonnebloemen, jenoffels en viooltjes. Dit ten spijt van de inspanningen van m'n stapmaat-groenspecialist de Marc om dienaangaande m'n kennis naar een hoger niveau te tillen.  Het hoeft een mens dan ook niet te verwonderen dat het onkruid in mijnen hof welig tiert. Een tripel Gentse Strop drong zich op en op het terras van het Laarnese café St. Hubert konden we dat prima regelen.  Na deze korte rustpauze liepen we door de mooie kasteeldreef naar het 13de eeuws kasteel van Laarne, de heksenburcht. Het begrip 'Heks' sprak danig tot de verbeelding van m'n reisgezelschap. Hoe valt zoiets te interpreteren ? Geen idee ! En wie weet behoren buiten een zwarte kat, de bezemsteel en heksenketel wel tot hun huisraad 😀😀😀 ?

Het stuk tussen Laarne en de bewoonde wereld rondom Gent tot in Destelbergen  kon rustig genoemd worden.  Jammer van het jaagpad, dat werd ter hoogte van het Scheldemeer in Destelbergen afgesloten. Zodoende baanden we ons een alternatieve weg door Destelbergen naar de Gentbruggebrug. Alles op 't gemakske, waarom haast ? 

Een sanitaire stop drong zich op tijdens deze omleiding. Terug aangespoeld op het jaagpad naast de Schelde bood café 'Ambiance' soelaas. Een laatste stop. De cafébazin, een lief en vriendelijk mens trouwens, wist niet goed wat haar drankkaart aanbood. Ze verontschuldigde zich meermaals omdat haar kennis daaromtrent ontoereikend was. We zouden beter zelf eens komen kijken wat er op haar schabben stond. Dat stelde ze voor en zo geschiedde. Marleen vond er tussen de schabbekes haar vertrouwde tripel Westmalle ! Schol, op de vriendschap !

Met de laatste kilometers om te leiden naar Gent St. Pieters kon het mooie wandelpad langs de pittoreske visserijvaart niet gevolgd worden. Van de knijtenmiserie daar rond de Scheldearmen bleef Liliane gespaard. We kregen er steenweg en binnenstad met veel verkeer voor in de plaats. Aangekomen aan het stationsplein konden we even proeven van de gezelligheid die er op de vele terrasjes rond het staionsplein heerste. Op het terras van 'The Rambler' namen we plaats voor een hapje. De kelner kwam zichtbaar handen te kort om zijn kalandizie te bedienen. Hij liep rond zoals een bezetene en zweette daarbij gelijks een natiepaard. Toch werden we vlot en vriendelijk bediend en een abuus in de bediening van Greet werd vlug rechtgezet. En zo konden we na deze prachtige wandeldag nog even gezellig nakaarten. We namen de trein naar Antwerpen en in St. Niklaas kisste ik m'n wandelmaatjes goodbye en stapte ik af. De woorden komende uit de zwanezang van Liliuokalini, de laatste koningin van Hawaï , kwamen in gedachten bij me op. Aloha 'Oe ... aloha 'oe ... auf wiedersehen lieve dames. Zij spoorden nog verder door tot in Berchem alwaar ze op de trein naar Herentals dienden over te stappen. Schluss, weeral een zinvolle dag genoteerd zie. Tof gezelschap, vrolijke stemming en prachtig weer. Gelukzaligheid en tevredenheid viel me zowaar in de schoot