Het Stropersbos met het Compostela Genootschap en de Pannekoekentocht

Het Vlaams Compostelagenootschap afdeling Antwerpen organiseerde een wandelingetje in het Stropersbos. Samenkomst was er om 10u30 aan de Oude Statie in de Belgische De Klinge. Inschrijving was gratis waardoor ik me enigszins liet verleiden. Door een eerdere slechte ervaring met een wandeling gevolgd door een wijnproeverij hield ik al die tijd de boot af van latere initiatieven. Dit akkevietje meldde ik ook aan Heidi, de organisatrice. Mijn gramschap over die wijnproeverij kon ik toen in deze blogpost kwijt. Ik wil nu wel nuanceren met te stellen dat ik ervan overtuigd ben dat het Genootschap op zich geen geldelijk voordeel heeft beoogd. Met het herlezen van m'n commentaar voel ik wel de noodzaak dit te vermelden. 

De bedoeling van deze wandeling was louter de samenkomst van de leden maar ook nieuwkomers konden op deze manier aan wat  informatie komen. 

Daar aan die statie werd de aanwezigheid van de leden genoteerd en het werd me duidelijk dat die geen onbekenden voor elkaar waren. Ik stond er een beetje bij als Piet Snot maar dat veranderde vlug. Heidi, een dame uit het bestuur, nam het woord en liet de aanwezigen zich in een kring opstellen. We dienden onszelf even voor te stellen en ook werd er gevraagd of we al dan niet een camino hadden gelopen. Enkelen gaven aan van niet. Onder hen een senior die al sinds 1986 op weg was naar Santiago. Ondanks het voornemen om te volharden en zo in Santiago te geraken bleef hij telkens ergens steken in Frankrijk. Z'n verliefdheid op dat land was zo hevig dat hij de moed niet meer vond om verder te trekken. Een andere deelnemer kwam uit Henegouwen en had zojuist een camino achter de rug. Hij droeg een klakske dat vol hing met sleutelhangers van Compostela, camino gerelateerde souvenirs en caoutchouc botten. Achteraf bezien niet slecht gezien die botten, de staat van het parcours in acht genomen. Een dame dan weer koos voor de camino in plaats van een streng dieet. Sinds ze begonnen was met wandelen was ze al 12 kilo vermagerd. Op de camino moeten er nog eens 15 aan geloven. Dat lukt wel. Jawel ik begon me al meer op mijn gemak te voelen. 

En vooruit nu maar, de groep vertrok. Een 8-tal kilometertjes lagen daar in het vet. De eerste kilometers gingen vlot maar daarna werd het een geploeter van jewelste. De bodem was doordrongen van de regen en omgewoeld door de Gallowayrunderen en de Konickpaarden die er vrij kunnen grazen. Tot de knoessels zakten de mensen weg in de zompige ondergrond. Hier en daar was er hulp nodig om de mensen door de modderpoelen te loodsen. 

Enkele keren werd er een stop ingelast voor een spiritueel intermezzo. Ludo, een bestuurslid, had een briefje bij met spirituele quotes. Doordenkertjes eigenlijk. Aan een vrijwilliger uit de groep werd gevraagd er ééntje uit te kiezen en voor te lezen. Daar mocht de groep dan op anticiperen en weerwoord geven met bedenkingen of bemerkingen.  Ook Heidi stelde een korte pauze in met een zangstonde van het Ultreia et Suseia. Mooie intenties weliswaar die ik apprecieer maar het hoeft voor mij niet zonodig.  Ik voel me er te onwennig bij. Picknick werd er gehouden aan het Trompkapelletje midden in het Stropersbos. Dit lieflijke kapelletje uit 1883, omringd met linden werd ooit verkozen tot het 'Mooiste Plekje van Kemzeke'.  Ik maakte er kennis met Tim en Wendy. Een koppel midden-veertigers uit Kontich. Wendy wandelde vooral in België op de Grote Routepaden. Haar man Tim bracht haar naar een beginpunt en enkele dagen later pikte hij haar een paar etappes verder op. Ze schreef voor een besloten kring recensies over overnachtingsplaatsen. Tim vertrekt dit jaar op de via Tenera. Die loopt door Antwerpen dwars door België tot aan de Franse grens. Tim maakte zich vooral zorgen om het juiste schoeisel. Ook maakte ik kennis met Mieke. Toffe madam, van hetzelfde geboortejaar als ik en veel zin voor humor. Bovendien is ze afkomstig uit Berchem. Daar ben ik geboren en heb er tot aan mijn legerdienst gewoond. Ik woonde daar in een zijstraat aan deze van Mieke. Mieke trekt op camino met haar vriendin. Telkens worden er grote stukken pelgrimsweg in Frankrijk afgelegd. Het zijn zalige wegen daar om te verkennen maar het is jammer dat om te pelgrimeren Frankrijk redelijk duur is geworden en er voor de slaapaccomodaties geen zekerheden meer gelden.   

Al bij al vond ik het een amusante ervaring. Stukken leuker dan die wijnproeverij. De samenkomst werd beëindigd in café de Oude Statie. Daar leerde ik ook nog Werner kennen die in Beveren woonde. Een dorpsgenoot eigenlijk. Werner liep ook duizenden kilometers achtereen op de caminopaden. Hij maakte de meest tot de verbeelding sprekende combinaties van pelgrimswegen. Hij zoekt opnieuw te vertrekken maar nu weer ergens in de Walen. Eerder was hij vanuit Gent gestart. Wel, het was fijn om deze mensen te mogen leren kennen. 

Om de dag met een spiritueel gebaar af te sluiten bestelden Mieke en ik een smakelijke tripel. Paix Dieux geschonken in een bokaal op een voetje met een afhellende rand ... lekker spul en nog nooit eerder geproefd. Er werd nog even nagepraat en stilaan begon het groepje uit te dunnen. Ik nam dan ook maar afscheid van het gezelschap, stampte buiten nog even de slijkklodders van mijn bottienen en ging op zoek naar m'n karretje. 

Zondag nam ik dan weer post op de Pannekoekentocht in St. Niklaas. De wandelkalender vermeldde deze wandeling en de wandelclub De Lachende Klomp was hierbij initiatiefnemer. Na een 8 tal kilometer gaf ik er de brui aan. De gure wind stak me tegen en ik moet onderweg ergens een pijl gemist hebben. Na 8km kwam ik terug op mijn beginpunt aan. Soms is de bepijling niet zo duidelijk. Of het ligt misschien aan mezelf want het is me nog overkomen. 

Nu veel heb ik niet gemist. Het parcours zelf had voor mij immers geen geheimen meer. Die paden hier in de omgeving heb ik al tot in den treure platgewalst.  Zo tot hier de verslaggeving. Tot een volgende dan maar weeral 😀😀😀

Zele en het Donkmeer

Met de Ronny en zijn beestje den Yzzy trok ik er vrijdag op uit. De andere stapmaten waren verhinderd om mee te stappen.

Na een zoveelste beproeving ondergaan te hebben aangaande de notie 'stiptheid' van de NMBS stonden we rond 10u30 in Zele. Voor mij viel het mee maar onze maat had redenen te over om van ergernis zijn klak op te vreten.  Vertraging naar Puurs om al te starten bij het begin - in Puurs werd het opnieuw lopen om de trein naar St. Niklaas te halen en die bijna gemist werd- in St. Niklaas idem dito. Nog net konden we de trein naar Dendermonde verschalken. Ik beklaag de mensen die deze treinen moeten nemen om te kunnen gaan werken.   

Goed, we konden ons in gang trekken. Ver zijn we niet geraakt. In Café 'den TGV' op een hoek van het statieplein pruttelde de koffie. Naar binnen dus voor het traditionele kommeke troost. De kroeg zat al goed vol. Gezien er op elk tafeltje al versgetapte pinten geserveerd stonden moet het zijn dat de kalandizie uit vaste stamgasten bestaat. We werden er al direct aangesproken. Dat is bijna de regel in een populaire volkskroeg. Jagers kwamen er ook langs. Dat werd er ons daar ter plaatse verteld. En even later waaide er zo een jager binnen. Een imposante figuur die zichtbaar respect afdwong bij het toogvolk. Den Yzzy maakte er trouwens kennis met z'n jachthond. Dat beestje doet het geweldig goed. Het krijgt een deftige opvoeding van de Ronny. Die beleeft er een immens plezier aan. 

Na 2 koffietjes krasten we op en liepen via een 3km lange winkelstraat richting Donkmeer. Veel kroegen kwamen we tegen maar we duikelden een kerk en vervolgens nog een 2de handswinkel binnen. We werden binnengeroepen door de uitbaatster. Je moet Ronny heten om hier niet aan te weerstaan en bijgevolg werden we ingewijd in het reilen en zeilen van de zaak. Niet enkel 2de hands maar ook voor allerlei sociale activiteiten kon je er terecht in het aanpalend atelier. Een ongewone tussenstop weliswaar maar daarom niet oninteressant. 

Zie we kwamen aan het Berlare Broek aan. In een grote en brede boog van Noord naar Zuid ligt het aan de oostzijde tegen het Donkmeer aan. Het is een erg mooi gebied. Dat meer hadden we al eerder bezocht vanuit Schellebelle. Gelegen tussen de dorpen Overmere, Uitbergen en Berlare-centrum ligt het meer op Berlaars gebied. Aan de noordoostelijke kant van het meer ligt het gelijknamige gehucht Donk, vandaar de benaming. Het Donkmeer heeft een wateroppervlakte van circa 86 hectare en is daarmee één van de grootste meren in Vlaanderen na enkele Maasplassen, het Rauwse Meer  in de Kempen en het Schulensmeer. De diepte is gering en bedraagt maximaal maar 3,20 meter. Maar goed, ik dreig in herhaling te vallen want dit Donkmeer heb ik al eens uitvoerig bejubeld in een vroegere post. Kijk maar : We zeggen en schrijven 23 juli 2023 : Donkmeer en Nieuwdonk

Tijd om te schoven en het aperitiefje !  In een dikke thermosfles had ik warme kippeboutjes gestopt. Een mediterraan mengelmoesje van munt, olijven, habaneros, feta, snacktomaatjes, lenteuitjes, sriracha en olijfolie als toemaatje volgde op de boutjes. Dit ging al iets in de richting die de Ronny voor ogen had want hij bracht de geanimeerde picknicks van weleer in herinnering ! Branderkes was een basisuitrusting bij de vroegere wandelingen.  Bakharing, Pensen, Soep,  Cowboyschotel met bonen en worstjes, Stoofpotjes van geit en konijn, een glazeke wijn ontbrak nooit ... enz !  Gezellig, we oogsten daarmee veel beziens van voorbijgangers. Misschien zat er zelfs een beetje afgunst bij ! We zijn zinnens dit terug nieuw leven in te blazen.

Op de plaats waar nu het Donkmeer en het Berlaars Broek liggen, lag er verschillende duizenden jaren geleden een meander van de Schelde rond een alluviale zandheuvel. Door een verandering van de loop van de rivier, ontstond er een hoefijzervormig meer. Het verklaarde de aanwezigheid van een studente en haar promotor voor het maken van een thesis. We zagen een kerel, de promotor dus, op een braakliggend terrein met een tuig sleuren dat veel weghad van een kruising tussen een hightech wichelroede en metaaldetector. Uitgerust met een GPS zat er zelfs een antenne op dat buitenaards toestel. De studente stond aan de zijlijn en keek er naar. Het was guur koud en haar voeten waren bevrozen zo wist ze ons te vertellen. Met haar thesis trachtte ze de oorspronkelijke loop van de Schelde in kaart te brengen. We wensten haar succes met haar thesis en warmere voeten. We trokken verder. 

Het gebied verlandde sindsdien maar niet zonder een laag veen achter te laten. In de late 17e eeuw is men vermoedelijk begonnen met het opgraven van die turf, een gegeerde brandstof, in het Berlaars Broek. Aan het begin van de 18e eeuw was turfsteken een prominente nijverheid in Berlare. Een standbeeld met een turfsteker staat er pal voor Villa Elvira, een sjieke horecazaak die we deze keer links lieten liggen. De klantonvriendelijke bediening in herinnering nemend zijnde hiervoor de oorzaak. 

Pfft, de grijze lucht en de onaangename gure wind als argument hanterende kortten we de wandeling in met een 3-tal paaltjes. Eerlijk gezegd leent het gebied zich beter tot wandelen bij zachter weer. Het voornemen om nog even Berlare aan te lopen lieten we bijgevolg varen. Den Yzzy kreeg het trouwens ook wat lastig door de koude. We staken het Berlarebroek terug over en zaten al vlug terug in de agglomeratie van Zele. De wandeling werd afgesloten in café 'den TGV' met een goei pintje. Nu zat heel de kroeg stampvol. Het duurde niet lang of er werden vragen gesteld. Vooral de Ronny zijn hondeke trok de aandacht. Het beestje lag uitgeteld op zijn matje. Zo het zat er op, naar huis nu ! Voor de Ronny begon de lijdensweg opnieuw ! De trein is altijd een beetje reizen weet je ? 

Nem awa .. Kloas - Niekaarke en Ostong

De afstand van St. Niklaas naar het thuisfront telt een kleine 8 kilometer droog gewogen. Ik kan het weten want soms staken de bussen of rijden ze aan je neus voorbij. 25 Eurootjes voor een taxi, ja zeg, die kan ik zelf verdienen, dat zijn 5 of 6 tripels !!! En zo wordt de uitdrukking  'Per Pedes Apostolorum' een waardig alternatief om thuis te geraken. Maar ik zocht voor de verandering eens een ander trajectje op. Het is een kwestie om op goed vallend uit eens iets nieuws te ontdekken. Hiervoor pakte ik de lijnbus naar St. Niklaas station en van daaruit terug naar huis. Vervolgens waagde ik het om een trackje via Nieuwkerken te verkennen.  Dat bleek een goede gok ! Ik ontdekte de nieuwe fietsbrug naast de spoorlijn St. Niklaas - Antwerpen en bij het verlaten van St. Niklaas aan haar oostgrens belandde ik zowaar in een moeras. Nooit gezien voorheen. Nee niet groot maar ik zakte er wel weg in de zompige grond. Ik heb geen idee hoe deze wetlands daar worden genoemd. 

In Nieuwkerken stak ik de spoorweg over en een beetje verder kwam ik dan in de bossen van Haasdonk op bekend terrein. Bij het verlaten van het Noordelijke deel van het bos, de Tassynslaan snijdt het bos horizontaal door, stond ik nog even stil bij het Tassynskruis. Dit monument werd opgericht ter ere van Jan Baptist Tassyns. Hij was voorzitter van het kanton Haasdonk aan het woelige einde van de 18e eeuw. In 1798 kwam de bevolking uit de Zuidelijke Nederlanden in opstand tegen de Franse bezetter. Tijdens deze Boerenkrijg werd kantonvoorzitter Tassyns in de bossen tussen Haasdonk, Sint-Niklaas en Temse gefusilleerd. Honderd jaar later, in 1898, kreeg hij hier een herdenkings-monument. Het zogenaamde Tassijnskruis doet denken aan een ongelukskruis. Op plekken waar vroeger onheil gebeurde, plaatsten mensen een kruis ter nagedachtenis in het landschap. Zo vind je soms stenen kruisen op de plaats aan een rivier waar ooit iemand verdronk. De kruisen dienden niet enkel als herinnering, maar ook ter oriëntatie in het landschap. Vandaag leeft deze gewoonte verder, in het plaatsen van houten kruisen of het leggen van bloemen op de plaats waar iemand het leven liet in het verkeer. 

Ik stapte wat verder door en passeerde de St. Amalbergakapel op de Bank. Ook weeral een gebouwtje met een merkwaardige geschiedenis. Moest het je interesseren :  St Amalbergagilde - Kapel OLV Bijstand op de Bank.

Merkwaardig, lovenswaardig zelfs dat de kinderen er in de dorpsscholen van Haasdonk de turbulente geschiedenis van hun dorp wordt aangeleerd. Vraag hen niet wie De Kever was die tijdens de boerenkrijg Tassyns liet ombrengen, ze zullen je het kunnen vertellen. Een erg leuke verslaggeving over de verwikkelingen van deze boerenkrijg in het Waasland ... moest het je interesseren : De Boerenkrijg in het Waasland. Den Hugo zal zich hier zeker even bij stil staan. 

Via een trage weg naast het restaurant 'De Veehandel' belandde ik aan het Fort van Haasdonk. Ook weeral een interessante plek bij het plannen van een wandelingetje. Van hieruit restte er nog een klein kilometerke en ik was terug thuis.  11km, die 3 kilometertjes extra loonden de moeite 😌😌😌. 

Scheldeland Kastel - Moerzeke

2 feb '25 : Moerzeke - Kastel : De Scheldevallei

Wandelclub 't Hoekske uit Hamme organiseerde op zondag de glazendorpentocht. Alhoewel het buiten nog friskes aanvoelde zou het zonde geweest zijn om er bij dit heldere weer niet op uit te trekken. In een strakblauwe hemel op 10.000m hoogte krasten vliegers witte condensporen naar verre oorden. Daaronder een vlucht gakkende ganzen op doortocht. Rijp op de velden, hier en daar een dauwdruppel aan een rietstengel. Op plassen en beken een flinterdun ijslaagje. Geen zuchtje wind ... dit alles toverde een uitgelezen decorum waarin het natuurgebied 'Scheldevallei Moerzeke - Kastel' kon schitteren als een opgeblonken juweeltje. Als deelgebied van Hamme is het gelegen tussen de twee scheldeveren Moerzeke - St. Amands /of/ Mariekerke en Moerzeke - Baasrode. De Schelde maakt er een haarspeldbocht van bijna 180° zodat het gebied aan 3 zijden aan het water grenst.  Er is bijgevolg geen doorgaand verkeer en je kunt enkel via het Noorden het dorp Kastel verlaten. Een wirwar aan nauwe straatjes bezorgde me wel wat manoeuverwerk met m'n karretje om er  ter plaatse te geraken en om na afloop er terug uit te kunnen ontsnappen. 

Vertrek  rond 10 uur aan zaal Ter Munken in Kastel. Ik koos voor de 20 kilometer en de eerste kilometers gingen al direct richting scheldeboord. Over de dijk werd het wandelen tot aan het sloten- en bekenstelsel van het gecontroleerd getijdengebied 'Lippenbroeck'. Man man, al die sloten, beken en dijken, het is onmogelijk om, moest er om gevraagd worden, er iemand de weg in aan te wijzen.    Voilà, op 't gemakske geen haast en genieten van de omgeving. Ik vraag me trouwens af waarin voor sommige wandelaars de fun zit om op zulke mooie wandelingen er als een snelwandelaar tegen 10km/u en zelfs meer door beemd en gaard te sjezen. Ik zou het graag eens weten. Nu, wat ik wel er leuk aan vind is dat ze me telkens een lachstuip bezorgen wanneer ze zo met hun waggelende kont en potsierlijke stapjes voorbij vliegen. Hup hup en maar wiegen met die billen. Maar goed, elkeen zijn pleziertje, het is zeker geen kritiek. 

Het natuurgebied zelf ligt in de winterbedding van de Schelde. De wielen in het gebied, die ontstaan zijn na dijkdoorbraken, zijn stille getuigen van de pogingen die de rivier heeft ondernomen om zijn verloren bedding terug te winnen. Andere waterpartijen zijn ontstaan door turfwinning of werden recent aangelegd als visvijver. Dit verklaart het veelvoud aan dijken die je er aantreft en die er voor zorgen dat je hier met een uniek fiets- en wandelgebied te maken hebt. Het dorp Kastel zelf dankt haar bijnaam 'Het Glazen Dorp' door de aanwezigheid van een groot aantal groentenserres. Ruim 900 jaar geleden werden de eerste dijken aangelegd om de landbouwgronden te beschermen tegen het steeds verder landinwaarts trekkende getij. Later werden er nieuwe dijken aangelegd om nieuwe landbouwgronden te winnen. De Vlaamse Overheid ontwikkelde met de aanleg van nieuwe dijken in het kader van een Europees project buitendijks een gecontroleerd overstromingsgebied zodat er opnieuw slikken en schorren ontstonden.  Slikken komen bij hoogtij onder water, en dat twee keer per dag. Daardoor is plantengroei bijna onmogelijk. Schorren komen enkel bij springtij onder water, twee keer per maand. Daar kunnen planten wel groeien. Slikken en schorren hebben een belangrijke rol in het ecosysteem van het Schelde-estuarium. Ze dienen als kraamkamer en opgroeigebied voor heel wat vissen en kreeftachtigen. 

Moerzeke dorp kwam in zicht en daar aangekomen duikelde ik er even de mooie St. Martinuskerk binnen. Een tic waarmee den Hugo me besmet heeft. Wat fotokes van de mooie gebrandschilderde ramen en het altaar genomen en weg. Een knipoog naar onze Verlosser mocht niet ontbreken en ik hoorde Jezeke  nog stillekes 'Ga in vrede' mompelen. Van me te vermenigvuldigen, daar sprak hij niet meer van. Nog vlug stak ik een bougieke aan, ik trok de kerkdeur toe en vervolgde inderdaad in vrede mijn wandelpad. Moest ik jonger zijn, ik voegde de Sint Martinusroute bij m'n bucketlist. Deze route, die door de Raad van Europa erkend is als culturele route, is nog in volle ontwikkeling. Naar analogie met de pelgrimsroute naar Compostela volgt het traject de GR-paden, met hier en daar een afwijking om kerken, kapellen, monumenten maar ook folklore, gewijd of gelinkt aan Sint-Martinus, aan elkaar te rijgen. Het volledige traject is ongeveer 1100 km lang, begint in Utrecht en eindigt in Tours. 

Ik wandelde verder en trok even het parkje binnen waar de graftombe van de zaligverklaarde Priester Poppe te vinden is. Poppe overleed op 33-jarige leeftijd in Moerzeke. Er ontstond nagenoeg onmiddellijk na zijn dood een verering rond zijn persoon en een bedevaartstroom kwam op gang naar zijn grafkapel. Velen die hem hadden ontmoet werden geraakt door zijn persoonlijkheid. Kardinaal Jozef Cardijn (stichter van de KAJ) getuigde: "Wie eens priester Poppe gesproken heeft, zal nooit de indruk ervan vergeten. Hij was een echte heilige. Men voelde dat onmiddellijk aan. Hij was een God-drager en een God-gever". Indien er enige interesse is in deze Godsdienaar en z'n verdiensten dan kan je even doorklikken : Priester Poppe. Met door te lopen naar het kasteel van Moerzeke zat het toertje er practisch op. Ik rondde m'n wandeling af en zocht m'n karretje op. Het was mooi geweest.  De poging om Kastel te verlaten lukte me wonderwel dankzij GPS-hulp. Straatje in, straatje uit maar ik ben thuis geraakt en met een sjieke wandeling rijker. 

Hemiksem Vliet - Dendermonde - Vorst Kempen

De Vliet in Hemiksem

Een late post is het geworden deze keer. Ik was er nochthans al eerder met veel enthousiasme aan begonnen. Op een verkeerd knoppeke moet ik geduwd hebben waardoor er een spons geveegd werd over gans de schrijverij. Dat kan gebeuren maar goed, ik pas er nu een mouw aan. 

Verleden week maandag staakte het onderwijspersoneel. Kweddelen met de voortuitzichten voor hun pensioen was de reden. Nu, dit had tot gevolg dat Stafke de kleinzoon een extra vrije dag kon scoren. Een ideaal moment om de stapschoenen uit te proberen die ik hem onlangs kado heb gedaan.

Ons plan was om even de Ronny te gaan opzoeken zodat Stafke eens kon kennismaken met den Yzzy, zijn hondeke. Met de Waterbus vaarden we vanuit Kruibeke naar Hemiksem. De Ronny wachtte er ons aan de veerpont op met de auto. We reden vervolgens naar hem thuis, een beetje zeveren en dan hop, op stap met den Yzzy.

Achterin de Ronny zijnen hof zit er een poortje dat toegang geeft tot de Vliet. Deze kronkelende rivierbeek baant zich een weg door het achterland van de Rupel en zo naar 't Schelt. Van oudsher was deze Vliet een belangrijke, bevaarbare waterloop met een drukke scheepvaart die aansluiting gaf op de Schelde. Getuige daarvan is onder meer het schilderij ‘Het jaarlijkse inwijdingsfeest van de Petrus en Pauluskerk in Schelle’ van Jan Brueghel de Oude (1568 - 1625). In 1614 schilderde hij deze Vliet op het canvas. De drukke bedrijvigheid op en rond de Benedenvliet toentertijd werd met zijn palet en kwast op een meestelijke wijze weergegeven. Destijds drong het Scheldewater tijdens de vloed zelfs nog door tot aan het kasteel Cleydael in Aartselaar. Nu is het er een prachtig wandelgebied. Weliswaar een valleigebied dus goeie bottienen heb je wel nodig om daar te kunnen wandelen. Prima terrein dus om onze Staf zijn bottienen te testen.

 

Al vlug volgden we de grillige kronkels van het Vliet. De Ronny diste het verhaal nog eens op van zijn hachelijk avontuur met zijn jonge viervoeter. Enkele dagen voorheen maakte hij in dezelfde Vliet een wandelingetje met zijn beestje. Niet aangelijnd krijgt het beestje er de vrije loop. Kwestie van dat beestje niet aangelijnd het appel aan te leren.  Ook die dag dartelde Yzzy er vrolijk op los. Plotseling merkte de Ronny op dat den Yzzy ineens aan de overkant van de Vliet flaneerde. Geen idee hoe het beestje daar geraakte want een brug is er niet. Vermoedelijk heeft het beestje de overstap gemaakt op drijfhout dat samengekoekt aan een beverdam daar losraakte en met de stroming meedreef. In alle geval, je raadt het, den Yzzy kon niet terugkomen. Roepen hielp geen zier en zoals gezegd, een brug was er niet. Ze huilde als een wolf daar op de overkant en de avond met de invallende duisternis was nakende. Bovendien kon de Ronnyj niemand bereiken om hulp, zijn GSM lag thuis. Paniek, weze het in mineur, bij onze maat. Er restte de Ronny niets anders dan van zijn kleren uit te spelen en door het ijskoude water te badderen om zo tot aan de overkant te geraken en den Yzzy daar op te pakken. Tot aan zijn edele delen zat hij in die Vliet. Dat moet fris geweest zijn en de impact van die kou op het mannelijke voortplantingsorgaan is alom bekend. Terug uit die Vliet geraken werd het volgende probleem voor onze ex-stormfusilier. Alleszins was dit geen sinecure want de hoge steil uitgeholde oevers zijn er spekglad. Het lukte hem dan ook nauwelijks om terug op het droge te komen met zijn beestje. Afijn, het is hem dan na veel gevloek en gefoeter toch gelukt. Een kletsnat, modderig en stinkend avontuur is het geworden dat enkel onder een warme douche voor beiden tot een goed einde kon komen. 

Onze Staf was alleszins in zijn nopjes met z'n nieuwe kameraad. Hij beleefde er zichtbaar plezier aan om er mee te mogen wandelen. De Ronny bracht zo doende onze Staf wat elementaire hondenkennis bij.  En zo werd het nog een mooie wandeling van een 8-tal kilometertjes inclusief een ommetje naar een edelhertenhoeve.  Prachtige beesten. Zo een klepper met dat machtig gewei stond op nog geen meter van ons af. Op het einde van de wandeling was er nog een afsluiter met een snoepke, vul zelf maar in welk, ten huize Ronny. En voor de Staf had Lieve zelfs nog pannekoeken gebakken. Een mooi gevulde dag werd het voor mezelf en dat manneke. Dat kon weeral genoteerd worden. Z'n bottienen deden het goed. Een doop met slijk en regenwater liegen er niet om.  

Lus Dendermonde - Wieze

Verleden week donderdag tekenden met uitzondering van onze Michel alle stapmaten present. Ronny, Yzzy, Marc en den Hugo zagen het nog eens zitten om in Dendermonde een toerke mee te stappen. Om 10 uur stapten we af in Dendermonde. Een vlekkeloze treinreis was het eens deze keer en dit voor de verandering. Het mag dan ook gezegd worden. Droog weer werd er voorspeld voor die dag en dat was lang geleden. De gestage regenbuien van de voorbije dagen verprutsten de laatste tijd een beetje de zin tot stappen. 

Om de wandeling te beginnen werden de neuzen in de richting van de Brusselse forten gezet. In het korte stukje bewoonde kom in de aanloop daar naartoe wipten we even de kerk van de Heilige Rita binnen. Het is een must voor onzen Hugo. Deze keer geen aanschaf zijnentwege van een noveenkaars  Ik vermoed dat hij zich niet tot haar  vaste kalandizie rekende weze het dat zij de patrones van de hopeloze gevallen is en hij om die reden geen kaars aanschafte. Hij beweerde echter dat hij thuis nog over genoeg voorraad aan bougies beschikte. 

Zo een kort bezoekje aan een kerk zorgt even voor een rustpunt in de hectiek van het dagelijkse bestaan. Ook bij een twijfelende ongelovige zoals ik er éne ben. Het laat je even stil worden. Het brengt heel even wat sereniteit teweeg in je corpus. Het traditionele kommeke koffie werd iets verderop vervangen door een warme chokolademelk in de gezellige koffie- en wijnbar VillAroma op de Oude Vest. Dat smaakte wel. Den Hugo, kenner van goede chocolade gaf een lovende recensie over zijn drankje. Heel wat anders dan de chokolade die we voor hem op zijn vraag in Etretàt / Normandië aanschaften. Goede koop slechte koop want niet lekker zo bleek en die werd dan maar aan een schooier geschonken daar op de camping. Enkele dagen later vertrok die brave ziel en bracht de chokolade terug. Die vond die chokolade waarschijnlijk ook niet alles. 

Zo en nu naar de Brusselse Forten ! Het pad liep door het park van Bastion VIII. Een eerste hindernis dook al op. Het halve park lag er omgewoeld bij en hoge hekkens versperden verschillende wandelpaden. Na enkele pogingen om rond de omheiningen het pad terug op te pikken mislukten. Terug naar af was de enige overblijvende optie. Uit pure alternatie haalde de Marc dan maar zijn lekkere rijstvlaaikes boven. Dat wordt stilaan een gevestigd en geapprecieerd ritueel op onze gezamenlijke toerkes. Een rabarbervlaaike voor de Ronny deze keer aangezien hij geen rijstvlaaikes lust maar ook daarmee deed je hem geen plezier. Ondank is 's werelds loon 😕😇. 

In de vlakte van de Bellebroekbeek werd het menens. Slijk en modder in 't kwadraat. In dit gebied waar stukken van de Oude Denderarmen liggen, de Steenbeek en de Bellebroekbeek stromen, hoeft dat je niet te verbazen. Je zit hier middenin de Dendervallei. Deze keer waren m'n bottienen goed met leervet ingeborsteld en bleven tot m'n grote tevredenheid de beide voeten droog. 

We staken de Dender over ter hoogte van Mespelaere. Een schuilhutje met banken daar aan de Denderoever dook op als geroepen. Tijd voor het schof en een toost op het Nieuwe jaar. De Ronny had hiervoor voorzien in een fleske Cava en wat aperitiefhapjes. Schol mannen en op de camaraderie ! Het alcoholgebruik wat temperen hetgeen een gezamenlijk voornemen voor 2025 van ons allen was werd gerespecteerd. De Ronny zijn fles geraakte daardoor niet leeg. Hij kon ze nauwelijks aangeroerd terug in de rugzak steken. De stop stond er zelfs nog op ! Hijzelf stond er enigszins versteld van 😜😜😜 . Ook ik heb er geen plausibele verklaring voor 😊.

Na de toost wandelden we richting Gijzegem. Opnieuw door een stromingsgebied van een paar uit de kluiten gewassen beken. Dit keer waren het de Molenbeek, de Grootebeek en de Kleine Meersbeek die voor de nodige slijkpret zorgden. Soit, de modder was alleszins geen sfeerbederver. De grijze lucht stemde iets minder vrolijk maar de mood in het gezelschap leek me opperbest. Daar in Gijzegem staken we terug een Denderbrug over en zo ging het via de gehuchten Den Aert en De Kluis richting Wieze uit. Hiermee zaten we ruim over halfweg. Een afgesloten pad voorbij Wieze, het liep over zogezegd privéterein, noopte tot wat aanpassingen. Er volgde een beetje overleg - langs links of langs rechts ? Hou je de kaart in de looprichting voor je uit dan is dit volgens mij misschien wel practisch bij een lijnwandeling. Bij een luswandeling geeft een kaart met het Noorden aan de bovenkant een beter overzicht om te bepalen welke kant je nu best uitgaat om omweg te vermijden.  Voilà, er volgde overeenkomst en  we dienden naar de Denderoever af te buigen om daarna via de oostrand van de Bellebroekvlakte terug naar Dendermonde te keren. Het zat er op. De goede voornemens ten spijt maar een tripel mocht ter afronding niet ontbreken. In café Statie28 rechtover Dendermonde statie  liep de Cornet zoetjes binnen. Schol Hugo, milde schenker ! Weeral werd er een mooie dag gescoord met de stapvrienden.

Vorst / Kempen

Vermeldenswaardig is zeker het onderonsje met de stapdames Liliane, Greet, Inge en Leen op zaterdag laatstleden. Nee, geen wandeling deze keer maar ietske al even plezant. 

Daar in de Stille Kempen op de purperen hei staat er een huizeke waar Liliane voor een gezellig samenzijn zorgde. Ze verwelkomde ons daar in haar poolhouse, een prachtige mancave in de tuin die haar man zaliger nog ontworpen had. Knap, cosy, echt iets om er jaloers op te worden. 

Deze 4 schatten van dames hadden voor een onderonsje met lekker eten gezorgd, Alles er op en er aan ! Sjampieter en uitgelezen wijntjes ... voor en nagerecht, hoofdschotel, kortom een complete menu !!! Veel vrolijk getetter ook dat wel😊😊😊 maar het was vooral de warme genegenheid die ik mocht proeven die me deed smelten. Waaraan heb ik het in Godsnaam toch verdiend ? Dit vraag ik me in alle bescheidenheid heel stillekes af zene !  Dankjewel lieve dames voor dit fijne moment in de vriendschap. Een heel dikke knuffel voor ieder van jullie is hier zeker op zijn plaats  💏💏💏💏.

Ommeganck / Leuven - Aarschot

Ziezo, het jaar 2024 is wijlen.  Er werden daarin een kleine 1000 stappaaltjes neergepoot. Voor 2025 zal dat, bij leven en welzijn wel te verstaan, wellicht iets meer zijn. De afstand Malaga - Merida bedraagt 466 km en Merida -  Santiago  de Compostela doen er nog eens 990 bij. Dat wandelingetje daar in  het Appelsienenland is alleen al goed voor 1450 paaltjes. Nogmaals ... bij leven en welzijn zal ik in september post vatten op de Camino Mozarabe.  In alle geval werd het stapjaar 2025 al ingezet met een stevig toerke. Leuven - Aarschot, goed voor een losse 25 paaltjes. Deze wandeling, de ommegang,  werd georganiseerd door café 'De Knoet' in Aarschot. Sinds 1973 is De Knoet een vaste waarde in het Aarschotse uitgaansleven. Open van in de vroege uurtjes tot in de late nacht, met een cliënteel dat alle leeftijden omvat. Stappers, joggers en fietsfanaten scharen zich daar samen onder de Knoetse vlag. Ze behoren tot de vaste kalandizie van de kroeg en organiseren tal van evenementen.  Aangezien de Knoet ook over een loods en een loodscafé beschikt schept dat hiertoe mogelijkheden en dit voor een breed publiek. M'n stapmaat Greet had mij ingeschreven. Regen en wind in alle geuren en kleuren werd er die dag voorspeld. Zelfs 100% regen stond er geschreven in de glazen bollen van Sabine en Jill. Op de treinrit naar Leuven was het al van Jan ! De regen striemde tegen de ruiten en druipte opgezwiept door wind en de snelheid van de trein in haarfijne streepjes van de ruiten af. Een verzopen avontuur lag in het vooruitzicht en m'n credo van 'Hoe vettiger hoe prettiger' zou al snel bewaarheid worden. Daar kon je gerust vergif op innemen ! Om 9 uur stond ik in Leuven, Greet kwam iets later toe. Leuk haar weer te zien en we gingen meteen van start. Dit is iets voor de Die Hards zei ze zinspelend op het prachtige weer. Ik kon haar geen ongelijk geven. Er waren een 350 inschrijvingen maar ik vermoed dat er nog geen 50 man zijn komen opdagen. Taaie griet die Greet ! 👧👧👧 !

We draaiden het hoekje van de statie om en stapten richting provinciedomein Kessel Lo. Dit domein heeft een oppervlakte van 50 ha. en ligt ten noordwesten van de stad Leuven. Het domein bestaat uit de samenvoeging van 3 bestaande parken, ttz het Vijverpark, het Leopoldpark en het Van Hemelrijckcentrum. . Op een eenzame jogger na lag het domein er troosteloos bij. Kale bomen, een loodgrijze hemel, grote plassen door de gestage regen op de anders o zo mooie wandelpaden zorgden niet voor een vrolijke indruk. Het verschil gezien in pracht in een zomers kader moet immens zijn. Dan is het park een drukbezocht recreatieoord met speeltuinen, een verkeerspark, verschillende vormen van waterrecreatie, een kinderboerderij, minigolf en sportterreinen. Ik moet er dus nog eens terugkomen. 

Eens het park uit bemerkte ik al gauw de geel-rode merktekens van een streek GR op. En ja ! We zaten op de SGR Hageland. 156 paaltjes wandelplezier door Leuven langs Wezemaal - Langdorp - Waanrode - Zoutleeuw - Tienen - Vertrijk en terug naar Leuven. Dit toerke ligt nog in 't vet. Er zitten fikse kleppers bij van tegen de 30 km's. Het verwondert me enigszins dat het natuurdomein zelf niet opgenomen is in deze SGR. 

De Abdij van Vlierbeek kwam vervolgens aan bod. We zaten hier in een mooie omgeving Op deze locatie werd in 1127 door de benedictijnen van Affligem een priorij gesticht. Het stuk grond aan de Vlierbeek was twee jaar daarvoor door Godfried met de Baard aan de abdij van Affligem geschonken. Waarschijnlijk leefde er in die tijden ook nog een Godfried zonder gezichtsbeharing. In 1163 of 1165 werd de priorij tot abdij verheven. De benedictijnen maakten de omliggende gronden vruchtbaar en speelden een grote rol in de overdracht van kennis in de streek. In de loop van zeven eeuwen werkten de monniken bijna constant aan hun abdijcomplex. Vaak moesten ze ook herstellen wat het vuur en de vernielzucht hadden verwoest.  De abdijkerk wordt nu nog gebruikt voor de zondagdiensten maar Paters - Benidictijnen ga je er niet meer tegen het lijf lopen. God's fabriekskes lopen leeg. 

De volgende stappen waren voorbehouden voor het Kloosterbos. De eerste bulten kwamen er aan. Een klim van 20 naar 83m leverde een mooi uitzicht op het heuvelende landschap. Het was erg zonde van al die regen want de bospaadjes begonnen er vervaarlijk glibberig uit te zien. Het hield ons niet tegen, integendeel het Chartreuzen bos met een helling naar 95m wenkte. Dit bos ligt in de gemeente Holsbeek en is onderdeel van een van de belangrijkste natuurgebieden van het Hageland. Het ontleent haar naam aan de Kartuizers van Leuven die de vroegere eigenaars waren van het bos en het klooster. Dit bos is ongeveer 70 hectare groot en is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied  onder de naam 'Valleien van de Winge en de Motte met valleihellingen'. Na dit Chartreuzenbos belandden we in haar noordelijke uitloper het Dunbergbroek met name in de Hagelandse Vallei. In dit gebied stromen de beken Winge, Grote Leibeek en de Grote Losting. Dat het meer en meer slijk en modder werd in zulk een valleigebied behoeft geen tekeningetje. Ook kregen de bospaadjes meer en meer het uitzicht van een waterloop. Daar aan een bruggetje over die Winge stond een bevoorradingskarreke. De brave man van dienst wekte een beetje het medelijden in me op. Met de geringe opkomst moet hij zich stierlijk verveeld hebben daar in de regen en de kou. Ik en Greet nipten er van een aangeboden bekertje koffie, deelden met die brave kerel een honingwafeltje en krasten op. Nog welgeteld 1 koppel vriendinnen met hun hond zijn we er tegengekomen aan die post. Het zwakke geslacht ? Ja tarara ! Op de ganse trip zijn we geen andere wandelaars tegengekomen. 

De volgende stappen waren voor de Beninksberg? Op en neer tussen de 20 en 70m zou dat worden. In totaal zouden er voor deze trip 510 hoogtemeters bijeengesprokkeld worden. Niet mis. De Beninksberg die er nu aankwam is een heuvel die evenzeer in het Hagelland gelegen is. Hij ligt in de buurt van de Wijngaardberg en wordt beheerd door het Agentschap voor Natuur en Bos. De Diestiaanheuvel steekt meer dan vijftig meter boven de omgeving uit. Daarboven kon je genieten van een weids uitzicht op het landschap. Tijdens de middeleeuwen werd op de zuidflank aan wijnbouw gedaan. Tot het midden van de 20e eeuw waren de vruchtbaarste delen van de zuidflank gebruikt voor de akkerbouw. Na de tweede wereldoorlog werden ze even gebruikt als boomgaard voor perziken. 

De omgeving rond de Beninksberg is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied. De Vlaamse overheid verwierf in 1991 het grootste deel van de heuvel en beheert er ondertussen 50 hectare. Het is te veel om op te noemen maar de fauna en flora in dit gebied is bijzonder rijk. Het reservaat is toegankelijk op de paden via het wandelnetwerk 'Hagelandse Heuvels'. En het bleef maar regenen. Ook hier maakte het regenwater geultjes in de paden waarin het met een serieuze vaart naar beneden stroomde.  Een verzopen rat zou er beter voorgekomen hebben. Slijk tot aan de knieën en ondertussen kwam ik ook tot de vaststelling dat het water tot in m'n bottienen was doorgedrongen. Eigen schuld. Met een spuitbus dacht ik ze waterdicht te maken maar ik wist ooit beter. Ik heb gelijk een bus ledervet besteld, één van een liter nog wel, om ze terug waterdicht te maken.   

Als laatste horde kwam de 's Hertogenheide aan bod. We zaten al ondertussen op Aarschots grondgebied. Dit gebied bestaat uit vier percelen van ongeveer vier hectare aan totale oppervlakte en wordt omgeven door een groter bos. De heide die aanwezig is in het gebied wordt steeds meer ingepalmd door verbossing en om de heide te regenereren worden er heideherstelwerkzaamheden verricht. Deze werkzaamheden zorgen ervoor dat heischraal grasland terug verschijnt. Om dit mogelijk te maken wordt de heide verjongd door strooksgewijs te chopperen en de verbossing te kappen en af te voeren. Dat komt daar wel goed ! Stilaan kwamen we in de agglomeratie van Aarschot. Enigszins tevreden bemerkte ik dat de bepijling in deze laatste kilometers niet naar de 52m hoge bult van de Kouterberg wees maar er mooi naast.  Het was wel geweest voor mij. Nog even de Demer over die een stevig debiet hanteerde door al die overvloed aan hemeltranen en de laatste meters naar de Knoet konden geslecht worden. 

Om halfvijf arriveerden we in de Knoet waar Greet onze Ommegangs zou opeisen. Die hadden we dubbel en dik verdiend.  We werden er verwelkomd door een vriendelijke mens die onze ommegangen zou brengen. Ik kreeg stillekes, Greet ook, de indruk dat deze liaison officer van de Knoet al iets de diep in zijn ommegangglas had gekeken. Ik kon hem nauwelijks verstaan niettegenstaande hij alle moeite deed om zich verstaanbaar te maken. Soit die Ommegangen kwamen er aan en na 2 smakelijke kuipkes en een toffe babbel 'après walk' ging het richting statie. Ik blik nu terug op een intense wandeling. Toegegeven, in de zomer of lente zou deze zoveel meer tot haar recht gekomen zijn. Het regenweer had hier dan ook alle debet aan. Het fijne gezelschap van Greet maakte dan dat de trip met rozegeur en maneschijn werd omfloerst.  Dankbaar ben ik om zo een toffe  stapgezel te hebben. En ik bof want er zijn er nog die in mijn dank kunnen delen.
Nog een laatste bemerking : Als ik aan die SGR Hageland ga beginnen weet ik nu dat ik best eerst eens naar de weerberichten moet luisteren ... M'n bottienen zijn 2 dagen erna nog aan het drogen. Straks komt de koerier van Bol.com m'n bus ledervet brengen. Op naar een volgend avontuurtje dan als ze droog en ingevet zijn !