Het Stropersbos met het Compostela Genootschap en de Pannekoekentocht

Het Vlaams Compostelagenootschap afdeling Antwerpen organiseerde een wandelingetje in het Stropersbos. Samenkomst was er om 10u30 aan de Oude Statie in de Belgische De Klinge. Inschrijving was gratis waardoor ik me enigszins liet verleiden. Door een eerdere slechte ervaring met een wandeling gevolgd door een wijnproeverij hield ik al die tijd de boot af van latere initiatieven. Dit akkevietje meldde ik ook aan Heidi, de organisatrice. Mijn gramschap over die wijnproeverij kon ik toen in deze blogpost kwijt. Ik wil nu wel nuanceren met te stellen dat ik ervan overtuigd ben dat het Genootschap op zich geen geldelijk voordeel heeft beoogd. Met het herlezen van m'n commentaar voel ik wel de noodzaak dit te vermelden. 

De bedoeling van deze wandeling was louter de samenkomst van de leden maar ook nieuwkomers konden op deze manier aan wat  informatie komen. 

Daar aan die statie werd de aanwezigheid van de leden genoteerd en het werd me duidelijk dat die geen onbekenden voor elkaar waren. Ik stond er een beetje bij als Piet Snot maar dat veranderde vlug. Heidi, een dame uit het bestuur, nam het woord en liet de aanwezigen zich in een kring opstellen. We dienden onszelf even voor te stellen en ook werd er gevraagd of we al dan niet een camino hadden gelopen. Enkelen gaven aan van niet. Onder hen een senior die al sinds 1986 op weg was naar Santiago. Ondanks het voornemen om te volharden en zo in Santiago te geraken bleef hij telkens ergens steken in Frankrijk. Z'n verliefdheid op dat land was zo hevig dat hij de moed niet meer vond om verder te trekken. Een andere deelnemer kwam uit Henegouwen en had zojuist een camino achter de rug. Hij droeg een klakske dat vol hing met sleutelhangers van Compostela, camino gerelateerde souvenirs en caoutchouc botten. Achteraf bezien niet slecht gezien die botten, de staat van het parcours in acht genomen. Een dame dan weer koos voor de camino in plaats van een streng dieet. Sinds ze begonnen was met wandelen was ze al 12 kilo vermagerd. Op de camino moeten er nog eens 15 aan geloven. Dat lukt wel. Jawel ik begon me al meer op mijn gemak te voelen. 

En vooruit nu maar, de groep vertrok. Een 8-tal kilometertjes lagen daar in het vet. De eerste kilometers gingen vlot maar daarna werd het een geploeter van jewelste. De bodem was doordrongen van de regen en omgewoeld door de Gallowayrunderen en de Konickpaarden die er vrij kunnen grazen. Tot de knoessels zakten de mensen weg in de zompige ondergrond. Hier en daar was er hulp nodig om de mensen door de modderpoelen te loodsen. 

Enkele keren werd er een stop ingelast voor een spiritueel intermezzo. Ludo, een bestuurslid, had een briefje bij met spirituele quotes. Doordenkertjes eigenlijk. Aan een vrijwilliger uit de groep werd gevraagd er ééntje uit te kiezen en voor te lezen. Daar mocht de groep dan op anticiperen en weerwoord geven met bedenkingen of bemerkingen.  Ook Heidi stelde een korte pauze in met een zangstonde van het Ultreia et Suseia. Mooie intenties weliswaar die ik apprecieer maar het hoeft voor mij niet zonodig.  Ik voel me er te onwennig bij. Picknick werd er gehouden aan het Trompkapelletje midden in het Stropersbos. Dit lieflijke kapelletje uit 1883, omringd met linden werd ooit verkozen tot het 'Mooiste Plekje van Kemzeke'.  Ik maakte er kennis met Tim en Wendy. Een koppel midden-veertigers uit Kontich. Wendy wandelde vooral in België op de Grote Routepaden. Haar man Tim bracht haar naar een beginpunt en enkele dagen later pikte hij haar een paar etappes verder op. Ze schreef voor een besloten kring recensies over overnachtingsplaatsen. Tim vertrekt dit jaar op de via Tenera. Die loopt door Antwerpen dwars door België tot aan de Franse grens. Tim maakte zich vooral zorgen om het juiste schoeisel. Ook maakte ik kennis met Mieke. Toffe madam, van hetzelfde geboortejaar als ik en veel zin voor humor. Bovendien is ze afkomstig uit Berchem. Daar ben ik geboren en heb er tot aan mijn legerdienst gewoond. Ik woonde daar in een zijstraat aan deze van Mieke. Mieke trekt op camino met haar vriendin. Telkens worden er grote stukken pelgrimsweg in Frankrijk afgelegd. Het zijn zalige wegen daar om te verkennen maar het is jammer dat om te pelgrimeren Frankrijk redelijk duur is geworden en er voor de slaapaccomodaties geen zekerheden meer gelden.   

Al bij al vond ik het een amusante ervaring. Stukken leuker dan die wijnproeverij. De samenkomst werd beëindigd in café de Oude Statie. Daar leerde ik ook nog Werner kennen die in Beveren woonde. Een dorpsgenoot eigenlijk. Werner liep ook duizenden kilometers achtereen op de caminopaden. Hij maakte de meest tot de verbeelding sprekende combinaties van pelgrimswegen. Hij zoekt opnieuw te vertrekken maar nu weer ergens in de Walen. Eerder was hij vanuit Gent gestart. Wel, het was fijn om deze mensen te mogen leren kennen. 

Om de dag met een spiritueel gebaar af te sluiten bestelden Mieke en ik een smakelijke tripel. Paix Dieux geschonken in een bokaal op een voetje met een afhellende rand ... lekker spul en nog nooit eerder geproefd. Er werd nog even nagepraat en stilaan begon het groepje uit te dunnen. Ik nam dan ook maar afscheid van het gezelschap, stampte buiten nog even de slijkklodders van mijn bottienen en ging op zoek naar m'n karretje. 

Zondag nam ik dan weer post op de Pannekoekentocht in St. Niklaas. De wandelkalender vermeldde deze wandeling en de wandelclub De Lachende Klomp was hierbij initiatiefnemer. Na een 8 tal kilometer gaf ik er de brui aan. De gure wind stak me tegen en ik moet onderweg ergens een pijl gemist hebben. Na 8km kwam ik terug op mijn beginpunt aan. Soms is de bepijling niet zo duidelijk. Of het ligt misschien aan mezelf want het is me nog overkomen. 

Nu veel heb ik niet gemist. Het parcours zelf had voor mij immers geen geheimen meer. Die paden hier in de omgeving heb ik al tot in den treure platgewalst.  Zo tot hier de verslaggeving. Tot een volgende dan maar weeral 😀😀😀

Zele en het Donkmeer

Met de Ronny en zijn beestje den Yzzy trok ik er vrijdag op uit. De andere stapmaten waren verhinderd om mee te stappen.

Na een zoveelste beproeving ondergaan te hebben aangaande de notie 'stiptheid' van de NMBS stonden we rond 10u30 in Zele. Voor mij viel het mee maar onze maat had redenen te over om van ergernis zijn klak op te vreten.  Vertraging naar Puurs om al te starten bij het begin - in Puurs werd het opnieuw lopen om de trein naar St. Niklaas te halen en die bijna gemist werd- in St. Niklaas idem dito. Nog net konden we de trein naar Dendermonde verschalken. Ik beklaag de mensen die deze treinen moeten nemen om te kunnen gaan werken.   

Goed, we konden ons in gang trekken. Ver zijn we niet geraakt. In Café 'den TGV' op een hoek van het statieplein pruttelde de koffie. Naar binnen dus voor het traditionele kommeke troost. De kroeg zat al goed vol. Gezien er op elk tafeltje al versgetapte pinten geserveerd stonden moet het zijn dat de kalandizie uit vaste stamgasten bestaat. We werden er al direct aangesproken. Dat is bijna de regel in een populaire volkskroeg. Jagers kwamen er ook langs. Dat werd er ons daar ter plaatse verteld. En even later waaide er zo een jager binnen. Een imposante figuur die zichtbaar respect afdwong bij het toogvolk. Den Yzzy maakte er trouwens kennis met z'n jachthond. Dat beestje doet het geweldig goed. Het krijgt een deftige opvoeding van de Ronny. Die beleeft er een immens plezier aan. 

Na 2 koffietjes krasten we op en liepen via een 3km lange winkelstraat richting Donkmeer. Veel kroegen kwamen we tegen maar we duikelden een kerk en vervolgens nog een 2de handswinkel binnen. We werden binnengeroepen door de uitbaatster. Je moet Ronny heten om hier niet aan te weerstaan en bijgevolg werden we ingewijd in het reilen en zeilen van de zaak. Niet enkel 2de hands maar ook voor allerlei sociale activiteiten kon je er terecht in het aanpalend atelier. Een ongewone tussenstop weliswaar maar daarom niet oninteressant. 

Zie we kwamen aan het Berlare Broek aan. In een grote en brede boog van Noord naar Zuid ligt het aan de oostzijde tegen het Donkmeer aan. Het is een erg mooi gebied. Dat meer hadden we al eerder bezocht vanuit Schellebelle. Gelegen tussen de dorpen Overmere, Uitbergen en Berlare-centrum ligt het meer op Berlaars gebied. Aan de noordoostelijke kant van het meer ligt het gelijknamige gehucht Donk, vandaar de benaming. Het Donkmeer heeft een wateroppervlakte van circa 86 hectare en is daarmee één van de grootste meren in Vlaanderen na enkele Maasplassen, het Rauwse Meer  in de Kempen en het Schulensmeer. De diepte is gering en bedraagt maximaal maar 3,20 meter. Maar goed, ik dreig in herhaling te vallen want dit Donkmeer heb ik al eens uitvoerig bejubeld in een vroegere post. Kijk maar : We zeggen en schrijven 23 juli 2023 : Donkmeer en Nieuwdonk

Tijd om te schoven en het aperitiefje !  In een dikke thermosfles had ik warme kippeboutjes gestopt. Een mediterraan mengelmoesje van munt, olijven, habaneros, feta, snacktomaatjes, lenteuitjes, sriracha en olijfolie als toemaatje volgde op de boutjes. Dit ging al iets in de richting die de Ronny voor ogen had want hij bracht de geanimeerde picknicks van weleer in herinnering ! Branderkes was een basisuitrusting bij de vroegere wandelingen.  Bakharing, Pensen, Soep,  Cowboyschotel met bonen en worstjes, Stoofpotjes van geit en konijn, een glazeke wijn ontbrak nooit ... enz !  Gezellig, we oogsten daarmee veel beziens van voorbijgangers. Misschien zat er zelfs een beetje afgunst bij ! We zijn zinnens dit terug nieuw leven in te blazen.

Op de plaats waar nu het Donkmeer en het Berlaars Broek liggen, lag er verschillende duizenden jaren geleden een meander van de Schelde rond een alluviale zandheuvel. Door een verandering van de loop van de rivier, ontstond er een hoefijzervormig meer. Het verklaarde de aanwezigheid van een studente en haar promotor voor het maken van een thesis. We zagen een kerel, de promotor dus, op een braakliggend terrein met een tuig sleuren dat veel weghad van een kruising tussen een hightech wichelroede en metaaldetector. Uitgerust met een GPS zat er zelfs een antenne op dat buitenaards toestel. De studente stond aan de zijlijn en keek er naar. Het was guur koud en haar voeten waren bevrozen zo wist ze ons te vertellen. Met haar thesis trachtte ze de oorspronkelijke loop van de Schelde in kaart te brengen. We wensten haar succes met haar thesis en warmere voeten. We trokken verder. 

Het gebied verlandde sindsdien maar niet zonder een laag veen achter te laten. In de late 17e eeuw is men vermoedelijk begonnen met het opgraven van die turf, een gegeerde brandstof, in het Berlaars Broek. Aan het begin van de 18e eeuw was turfsteken een prominente nijverheid in Berlare. Een standbeeld met een turfsteker staat er pal voor Villa Elvira, een sjieke horecazaak die we deze keer links lieten liggen. De klantonvriendelijke bediening in herinnering nemend zijnde hiervoor de oorzaak. 

Pfft, de grijze lucht en de onaangename gure wind als argument hanterende kortten we de wandeling in met een 3-tal paaltjes. Eerlijk gezegd leent het gebied zich beter tot wandelen bij zachter weer. Het voornemen om nog even Berlare aan te lopen lieten we bijgevolg varen. Den Yzzy kreeg het trouwens ook wat lastig door de koude. We staken het Berlarebroek terug over en zaten al vlug terug in de agglomeratie van Zele. De wandeling werd afgesloten in café 'den TGV' met een goei pintje. Nu zat heel de kroeg stampvol. Het duurde niet lang of er werden vragen gesteld. Vooral de Ronny zijn hondeke trok de aandacht. Het beestje lag uitgeteld op zijn matje. Zo het zat er op, naar huis nu ! Voor de Ronny begon de lijdensweg opnieuw ! De trein is altijd een beetje reizen weet je ? 

Nem awa .. Kloas - Niekaarke en Ostong

De afstand van St. Niklaas naar het thuisfront telt een kleine 8 kilometer droog gewogen. Ik kan het weten want soms staken de bussen of rijden ze aan je neus voorbij. 25 Eurootjes voor een taxi, ja zeg, die kan ik zelf verdienen, dat zijn 5 of 6 tripels !!! En zo wordt de uitdrukking  'Per Pedes Apostolorum' een waardig alternatief om thuis te geraken. Maar ik zocht voor de verandering eens een ander trajectje op. Het is een kwestie om op goed vallend uit eens iets nieuws te ontdekken. Hiervoor pakte ik de lijnbus naar St. Niklaas station en van daaruit terug naar huis. Vervolgens waagde ik het om een trackje via Nieuwkerken te verkennen.  Dat bleek een goede gok ! Ik ontdekte de nieuwe fietsbrug naast de spoorlijn St. Niklaas - Antwerpen en bij het verlaten van St. Niklaas aan haar oostgrens belandde ik zowaar in een moeras. Nooit gezien voorheen. Nee niet groot maar ik zakte er wel weg in de zompige grond. Ik heb geen idee hoe deze wetlands daar worden genoemd. 

In Nieuwkerken stak ik de spoorweg over en een beetje verder kwam ik dan in de bossen van Haasdonk op bekend terrein. Bij het verlaten van het Noordelijke deel van het bos, de Tassynslaan snijdt het bos horizontaal door, stond ik nog even stil bij het Tassynskruis. Dit monument werd opgericht ter ere van Jan Baptist Tassyns. Hij was voorzitter van het kanton Haasdonk aan het woelige einde van de 18e eeuw. In 1798 kwam de bevolking uit de Zuidelijke Nederlanden in opstand tegen de Franse bezetter. Tijdens deze Boerenkrijg werd kantonvoorzitter Tassyns in de bossen tussen Haasdonk, Sint-Niklaas en Temse gefusilleerd. Honderd jaar later, in 1898, kreeg hij hier een herdenkings-monument. Het zogenaamde Tassijnskruis doet denken aan een ongelukskruis. Op plekken waar vroeger onheil gebeurde, plaatsten mensen een kruis ter nagedachtenis in het landschap. Zo vind je soms stenen kruisen op de plaats aan een rivier waar ooit iemand verdronk. De kruisen dienden niet enkel als herinnering, maar ook ter oriëntatie in het landschap. Vandaag leeft deze gewoonte verder, in het plaatsen van houten kruisen of het leggen van bloemen op de plaats waar iemand het leven liet in het verkeer. 

Ik stapte wat verder door en passeerde de St. Amalbergakapel op de Bank. Ook weeral een gebouwtje met een merkwaardige geschiedenis. Moest het je interesseren :  St Amalbergagilde - Kapel OLV Bijstand op de Bank.

Merkwaardig, lovenswaardig zelfs dat de kinderen er in de dorpsscholen van Haasdonk de turbulente geschiedenis van hun dorp wordt aangeleerd. Vraag hen niet wie De Kever was die tijdens de boerenkrijg Tassyns liet ombrengen, ze zullen je het kunnen vertellen. Een erg leuke verslaggeving over de verwikkelingen van deze boerenkrijg in het Waasland ... moest het je interesseren : De Boerenkrijg in het Waasland. Den Hugo zal zich hier zeker even bij stil staan. 

Via een trage weg naast het restaurant 'De Veehandel' belandde ik aan het Fort van Haasdonk. Ook weeral een interessante plek bij het plannen van een wandelingetje. Van hieruit restte er nog een klein kilometerke en ik was terug thuis.  11km, die 3 kilometertjes extra loonden de moeite 😌😌😌. 

Scheldeland Kastel - Moerzeke

2 feb '25 : Moerzeke - Kastel : De Scheldevallei

Wandelclub 't Hoekske uit Hamme organiseerde op zondag de glazendorpentocht. Alhoewel het buiten nog friskes aanvoelde zou het zonde geweest zijn om er bij dit heldere weer niet op uit te trekken. In een strakblauwe hemel op 10.000m hoogte krasten vliegers witte condensporen naar verre oorden. Daaronder een vlucht gakkende ganzen op doortocht. Rijp op de velden, hier en daar een dauwdruppel aan een rietstengel. Op plassen en beken een flinterdun ijslaagje. Geen zuchtje wind ... dit alles toverde een uitgelezen decorum waarin het natuurgebied 'Scheldevallei Moerzeke - Kastel' kon schitteren als een opgeblonken juweeltje. Als deelgebied van Hamme is het gelegen tussen de twee scheldeveren Moerzeke - St. Amands /of/ Mariekerke en Moerzeke - Baasrode. De Schelde maakt er een haarspeldbocht van bijna 180° zodat het gebied aan 3 zijden aan het water grenst.  Er is bijgevolg geen doorgaand verkeer en je kunt enkel via het Noorden het dorp Kastel verlaten. Een wirwar aan nauwe straatjes bezorgde me wel wat manoeuverwerk met m'n karretje om er  ter plaatse te geraken en om na afloop er terug uit te kunnen ontsnappen. 

Vertrek  rond 10 uur aan zaal Ter Munken in Kastel. Ik koos voor de 20 kilometer en de eerste kilometers gingen al direct richting scheldeboord. Over de dijk werd het wandelen tot aan het sloten- en bekenstelsel van het gecontroleerd getijdengebied 'Lippenbroeck'. Man man, al die sloten, beken en dijken, het is onmogelijk om, moest er om gevraagd worden, er iemand de weg in aan te wijzen.    Voilà, op 't gemakske geen haast en genieten van de omgeving. Ik vraag me trouwens af waarin voor sommige wandelaars de fun zit om op zulke mooie wandelingen er als een snelwandelaar tegen 10km/u en zelfs meer door beemd en gaard te sjezen. Ik zou het graag eens weten. Nu, wat ik wel er leuk aan vind is dat ze me telkens een lachstuip bezorgen wanneer ze zo met hun waggelende kont en potsierlijke stapjes voorbij vliegen. Hup hup en maar wiegen met die billen. Maar goed, elkeen zijn pleziertje, het is zeker geen kritiek. 

Het natuurgebied zelf ligt in de winterbedding van de Schelde. De wielen in het gebied, die ontstaan zijn na dijkdoorbraken, zijn stille getuigen van de pogingen die de rivier heeft ondernomen om zijn verloren bedding terug te winnen. Andere waterpartijen zijn ontstaan door turfwinning of werden recent aangelegd als visvijver. Dit verklaart het veelvoud aan dijken die je er aantreft en die er voor zorgen dat je hier met een uniek fiets- en wandelgebied te maken hebt. Het dorp Kastel zelf dankt haar bijnaam 'Het Glazen Dorp' door de aanwezigheid van een groot aantal groentenserres. Ruim 900 jaar geleden werden de eerste dijken aangelegd om de landbouwgronden te beschermen tegen het steeds verder landinwaarts trekkende getij. Later werden er nieuwe dijken aangelegd om nieuwe landbouwgronden te winnen. De Vlaamse Overheid ontwikkelde met de aanleg van nieuwe dijken in het kader van een Europees project buitendijks een gecontroleerd overstromingsgebied zodat er opnieuw slikken en schorren ontstonden.  Slikken komen bij hoogtij onder water, en dat twee keer per dag. Daardoor is plantengroei bijna onmogelijk. Schorren komen enkel bij springtij onder water, twee keer per maand. Daar kunnen planten wel groeien. Slikken en schorren hebben een belangrijke rol in het ecosysteem van het Schelde-estuarium. Ze dienen als kraamkamer en opgroeigebied voor heel wat vissen en kreeftachtigen. 

Moerzeke dorp kwam in zicht en daar aangekomen duikelde ik er even de mooie St. Martinuskerk binnen. Een tic waarmee den Hugo me besmet heeft. Wat fotokes van de mooie gebrandschilderde ramen en het altaar genomen en weg. Een knipoog naar onze Verlosser mocht niet ontbreken en ik hoorde Jezeke  nog stillekes 'Ga in vrede' mompelen. Van me te vermenigvuldigen, daar sprak hij niet meer van. Nog vlug stak ik een bougieke aan, ik trok de kerkdeur toe en vervolgde inderdaad in vrede mijn wandelpad. Moest ik jonger zijn, ik voegde de Sint Martinusroute bij m'n bucketlist. Deze route, die door de Raad van Europa erkend is als culturele route, is nog in volle ontwikkeling. Naar analogie met de pelgrimsroute naar Compostela volgt het traject de GR-paden, met hier en daar een afwijking om kerken, kapellen, monumenten maar ook folklore, gewijd of gelinkt aan Sint-Martinus, aan elkaar te rijgen. Het volledige traject is ongeveer 1100 km lang, begint in Utrecht en eindigt in Tours. 

Ik wandelde verder en trok even het parkje binnen waar de graftombe van de zaligverklaarde Priester Poppe te vinden is. Poppe overleed op 33-jarige leeftijd in Moerzeke. Er ontstond nagenoeg onmiddellijk na zijn dood een verering rond zijn persoon en een bedevaartstroom kwam op gang naar zijn grafkapel. Velen die hem hadden ontmoet werden geraakt door zijn persoonlijkheid. Kardinaal Jozef Cardijn (stichter van de KAJ) getuigde: "Wie eens priester Poppe gesproken heeft, zal nooit de indruk ervan vergeten. Hij was een echte heilige. Men voelde dat onmiddellijk aan. Hij was een God-drager en een God-gever". Indien er enige interesse is in deze Godsdienaar en z'n verdiensten dan kan je even doorklikken : Priester Poppe. Met door te lopen naar het kasteel van Moerzeke zat het toertje er practisch op. Ik rondde m'n wandeling af en zocht m'n karretje op. Het was mooi geweest.  De poging om Kastel te verlaten lukte me wonderwel dankzij GPS-hulp. Straatje in, straatje uit maar ik ben thuis geraakt en met een sjieke wandeling rijker.