Tielrode - Hamme - Waasmunster - Elversele

Voor vandaag tekende ik voor een kleine luswandeling rond de Bunt in Hamme. Deze keer zou het ook weer een solotripje worden want mijn stapmaten ondervinden nog wat moeilijkheden om te synchroniseren ten gevolge van de versoepelingen van de coronamaatregelen. Wie niet ? Erg duidelijk is heel deze circus bijlange niet meer. Wat er vandaag plechtig wordt verklaard wordt morgen tegengesproken. Soit, we houden ons aan de richtlijnen.  

Afspraak gold voor vandaag met mezelf aan de St. Jozefkapel van Tielrode. Niet zo ver van huis, een goeie 10km droog gewogen. Ik had er met de velo naartoe kunnen bollen. Maar goed, er was daar een rustig parkingetje aan die kapel en dat bleek een prima invalshoek te zijn om daar in de contreien voor een 3de keer een wandeling te ondernemen. De vorige queesten liggen al gehuld in de nevelen van het verleden. Maar kijk, ik heb de verslagen er nog van :

02 aug 2019 Het meest recente : De Durmevallei en de oude Durme.
07 nov 2017 en dus ietske ouder : De Benedenschelde

Ik schat dat ik een wandeling van een kleine 18km heb uitgestippeld.  Vlak aan het veer Tielrode - Hamme was de start. Ik moest maar een kleine 10 minuutjes wachten voor de oversteek van de Durme. Net zoals bij het openbaar vervoer moest er een mondmaskertje opgezet worden. Zelfs Cyriel Van Bogaert alias 'Den Toeter', de veerman die vereeuwigd werd met een standbeeld aan dit veer droeg een masker. Social distancing leverde niet de minste problemen op want buiten de schipper was ik alleen op dat schuitje. Voilà, ik zat in 'De Bunt'.  Het is een gecontroleerd overstromingsgebied gelegen aan zowel de Schelde als de Durme. Het Sigmaplan voorzag in een ringdijk en een dijk die langs de twee rivieren toegankelijk is voor wandelaars en fietsers. Er is een domeinbos voor joggers en wandelaars en kinderen kunnen ravotten in een speelbos aan de zuidgrens van De Bunt. Slechts enkele keren per jaar zal het overstromingsgebied water bergen bij stormtij. De rest van het jaar kan je er genieten van prachtige vergezichten over zeldzame slikken en schorren. 

In normale tijden zou ik café 'In den Bunt' binnengewipt zijn voor een tripeltje. Helaas Covid is de spelbreker dus werd het kinkloppen. Voor de verandering koos ik deze keer om de Binnenbunt eens te verkennen. Ik kan me niet herinneren dat ik daar al ooit geweest zou zijn. Prachtige smalle wandelwegeltjes geflankeerd door donkerzwarte meersen vind je hier. Hier en daar tref je mooie waterpartijen aan. Grillige skeletten van omgewaaide bomen verzonken in hun oevers zouden het ideale decor kunnen bieden voor een griezelfilm. Boven je hoofd woekert er een dik bladerdek gedragen door dikke boomtakken. Je loopt als het ware in een groene tunnel. Het is net of je je in een jungle bevindt. Toch vind je er hier en daar enkele privaatterreinen. Ik denk echter dat de eigenaars ervan al jaren in Pierenland verblijven want de opritten en omheiningen zijn zo overwoekerd door struikgewas dat je er geen zicht meer op krijgt. Heel die Binnenbunt straalt betovering uit.  Tarzan zou je zo bengelend aan een liaan kunnen voorbijslingeren. En stil dat het daar is. Enkel de vogeltjes laten zich horen.  Wat een prachtige streek is me dat ! 
De N41 St. Niklaas - Dendermonde maakte een eind aan de betovering.  Ik zat in het Meulenbroek, een parkbos in de noordrand van Hamme. Ik heb er aan een bankje mijn bokes binnengespeeld. Een praatje met een vuilnisraper zat er aan te komen. Hij meldde me dat er mensen zijn die 's nachts hun vuiniszakken integraal dumpen in het park. Een ondankbare job had die brave man maar goed. Dit park was de aanloop naar de Mirabrug over de Durme. In mijn vorige posts heb ik daar al uitvoerig over gebriefd. En ook deze keer was er geen mascaret te bespeuren. Ik zou het eens moeten in 't oog houden wanneer er een volgende wordt verwacht. Wel heb ik deze keer de oude  brugwachterswoning aan de pelicule toevertrouwd.  

Na die beroemde Mirabrug sloeg ik linksaf naar de Dries. Daar tref je het beerkaaihuisje aan. De Beerkaaien kregen hun naam doordat er vroeger zeilschepen aanmeerden met mest uit Antwerpen en Nederland. In de omgeving van de Durme werd immers vlas verbouwd, een gewas dat veel bemesting nodig heeft. In de negentiende eeuw begon men echter steeds meer kleding te maken uit katoen en raakten de Beerkaaien in onbruik. De beerputten achter het Beerkaaihuis werden gedempt en het landhuis was tot het eind van de vorige eeuw het buitenverblijf van de brouwersfamilie Van Overstraeten. Sindsdien stond het te verkommeren. De Vlaamse Waterweg nv wilde het Beerkaaihuis weer zinvol gebruiken en heeft het gebouw in bruikleen gegeven aan jeugdzorgcentrum 'De Morgenster' uit Waasmunster. Jongeren met een probleemverleden kunnen hier terecht. 
Het ganse gebied tussen Dries en Durme werd grondig gewijzigd door het Sigmaproject. Dit natuurgebied tussen de Dries en de Durme, het 'Groot Broek' genaamd, werd ontpolderd om er een getijdengebied aan te leggen en overstromingen tegen te houden. Naar het schijnt is er tegen de aanleg hiervan veel protest gerezen vanuit natuurverenigingen. In alle geval heb ik wat moeten improviseren om er door te wandelen. De vroegere paden waarop ik had uitgestippeld waren grotendeels verdwenen of afgesloten voor doorgang. 
Ik was ondertussen in Waasmunster aanbeland en m'n spoor volgend kwam ik zonder enige voorkennis op het Edmond Verstraeten wandelpad terecht. Dit pad loopt in vele hoeken dwars door de weilanden tot in Elversele. Ook heel mooi. Eens in Elversele kwam de meet in zicht. Maar ook het natuurgebied daar tussen dorpskern en Durme werd in het kader van het Sigmaproject grondig gewijzigd. Ook daar waren wegeltjes verdwenen die plaats moeste ruimen voor een gigantische dijkwering. M'n toertje werd er enigszins door ingekort zodat ik vlugger dan verwacht aan mijn eindpunt kwam. Dit was weeral een mooi wandelingetje zie. Ook daar kom ik nog wel eens terug.