Zo mooi weer en binnen blijven zitten ? Ja dag Jan, een toerke niet te ver weg moet kunnen. Ik had nog een trajectje liggen in het verlengde van m'n laatste uitstapje in de Bunt. Het was iets van een 20 kilometer en dat is een mooie afstand voor een doordeweeks wandelingetje. Een 5-tal kilometertjes zuidelijker van de Bunt liggen de dorpen Kastel en Moerzeke middenin de Scheldevallei.
In dit laatste dorp stonden mijn startblokken al klaar aan de St. Martinuskerk. Heel waarschijnlijk zal het St. Martinuspad langs hier gerouteerd zijn. Het bestaan van dit pelgrimspad ontdekte ik enkele dagen geleden in het Beverse domein Cortewalle.
Vlak aan het dorpsplein stalde ik mijn karreke en ging ik richting het kasteel van Moerzeke uit. Dit kasteel is nu een vormingscentrum voor de Broeders van Liefde. Deze congregatie is actief in de geestelijke gezondheidszorg en zit momenteel in moeilijk vaarwater. Onlangs verstuurde René Stockman, de generale overste van de congregatie in Rome, een brief naar de Europese en Belgische oversten alsook aan de voorzitter van de organisatie die verschillende scholen en voorzieningen in België beheert. Deze 5-sterren pater-generaal verwijst in zijn schrijven naar een beslissing van de Congregatie voor de Geloofsleer. Deze dikasterie van de Romeinse Curie stelt dat onze psychiatrische ziekenhuizen met onmiddellijke ingang, dat was dus 30 maart 2020, niet langer als katholieke instellingen beschouwd kunnen worden.
Het gaat hier om een zoveelste brief rond het thema euthanasie, waarin de generale overste dit gevoelige en complexe onderwerp misbruikt binnen een breder en reeds langer aanslepend conflict tussen het generaal bestuur en de Belgische regio van de congregatie. Het komt er nu op neer dat Rome de paters op droog zaad heeft gezet en dakloos heeft gemaakt. Een mooie daad van christelijke naastenliefde.
In de hof van dit kasteel vind je ook de grafkapel van Priester Edward Poppe. In 1959 gaf het Priester Poppecomité opdracht aan de Brugse architect Jozef Lantsoght om de Pius X-kapel te bouwen als grafkapel voor priester Poppe. Het doel was om de grote stroom aan bedevaarders naar het graf van Edward Poppe te kunnen opvangen en zijn verering te stimuleren. Het zou me niet verbazen dat bovenvermelde ontwikkelingen met Rome de eeuwige rust van deze Zaligverklaarde Moerzekenaar heeft verstoord en dat hij zich al een paar keer heeft omgedraaid in zijn graf. Ik had nog geen 300 meter gestapt en had al stof tot nadenken. Trouwens erg gerust liep ik daar aan die grafkapel niet. Er liep daar een een kerel met een pitbull achter mij aan. Dat beest was aangelijnd met zo een uitrolbare lijn. Aangezien deze kerel meer oog had voor z'n I-Phone dan voor z'n toch vrijwel agressieve viervoeter was ik blij dat ik die grafkapel kon binnenlopen. Bij het buitenkomen liep ik hem verdorie terug tegen het lijf ! En maar grommen en blaffen. Die kerel had dat beest helemaal niet onder appel.
Eens de dorpkern voorbij ging het de richting van een Moerzekense Trage Weg uit . Dat mocht wel na dit religieuze intermezzo. Zo een 3km lange wandelweg loopt bovenop een dijk vanuit Moerzeke tot in Kastel. Heel dit wandelgebied zit doorspekt met greppels, beken en sloten. Het herinnerde me enigszins aan de tiendwegen in de Nederlandse Alblasserwaard. Smalle opgehoopte wegeltjes in een rasterpatroon met aan weerzijden zo ver je zien kan water en nog eens water. Aan mooi gevormde plassen ontbrak het evenmin. Een infobord gaf wat toelichting over de verfraaiingen die aan deze wandelweg werden aangebracht. Onverlaten hadden al met een loodjesgeweer dit bord als schietschijf gebezigd. De tekst was tussen de kogelgaten in nog een beetje leesbaar en vermeldde dat er houtwallen werden aangelegd en bruggetjes werden hersteld. Ook werden er paaltjes langs deze weg geheid om gemotoriseerd verkeer te weren. Er worden dus inspanningen geleverd om de wandelaars te behagen. 10 op 10 en bravo voor het gemeentebestuur zei de juffrouw.
Via de noordrand van Kastel kwam de Scheldeboord in zicht. Deze wilde ik volgen tot het Grote Schoor helemaal onderaan de 180° kerende Scheldebocht. Aan de overzijde van de Scheldebocht ligt Baasrode. Eens het Grote Schoor voorbij zou ik opzij van het Sint Amands Schoor terug naar Kastel stappen. Hooguit 1000 meter heb ik deze Scheldeboord kunnen volgen. Een paar 100 meter voor het veer Baasrode - Kastel was er geen doorgang meer mogelijk. Ook hier wordt het Sigmaplan ontplooid en wordt er ontpolderd alsof het een lieve lust was. Ringdijken worden er en masse aangelegd om controleerbare overstromingsgebieden te maken.
Het werd dus improviseren om er toch nog iets fatsoenlijk van te maken. Terugkeren is nooit een optie. De bewegwijzering om je rond deze werken te leiden was typisch Belgisch uitgewerkt. Op een bepaald punt was er zowel een pijl die je terugstuurde naar waar je van kwam en een pijl die je een doodlopende straat instuurde. Balen, ik moest terug hogerop geraken maar het lukte me niet. Wegen waren verdwenen en ik zocht naar een uitweg uit deze puzzel. Ik belandde tussen grote schraapwalsen, bulldozers en werftrucks die af en aan reden op de nieuw aan te leggen dijk. Zelfs hier en daar lagen er bergen steenpuin gestort op de weg. Ik zat op een heus dwaalspoor. Dat komt ervan als de omleidingen bepijld zijn op een manier van gaat er maar liggen. Na een tijdje ploeteren ben ik er dan toch uitgeraakt en ben ik langs de Albertdijk naar boven kunnen opklimmen. Prachtige ongerepte velden en sfeervolle waterlandschappen compenseerden met verve het geleden gesakker. Nu, ik trok het me toch niet al te veel aan hoor !
Tussen Moerzeke en de Schelde aan haar oostkant ligt er een gebied dat gekenmerkt wordt door een raster van evenwijdige sloten en wandelwegen. Honderden plassen en kreken vullen het raster aan. Het is een gebied met riante vakantiewoningen. En in elk perceel tref je wel een vijver van formaat aan. Keurig wordt het gebied in percelen opgedeeld die omzoomd worden door brede hagen of coniferen. Chalets en stacaravans kun je aantreffen wanneer je door de begroeiing gluurt. Het oogt er allemaal erg netjes en toch geeft deze omgeving jou geen indruk dat de natuur naar de hand werd gezet. De wandelwegen die het gebied doorkruisen zijn mooi onderhouden. Ook voor fietsers is dit hier een ideale stek. Ik heb maar een deel van dit gebied verkend. De rest is voor een latere keer. Ik stapte richting eindpunt want het was mooi geweest. Beetje tegenslag met de omleiding maar dat woog niet op tegen de overvloed aan natuurschoon dat er ook vandaag weer op de menukaart stond. Tot een volgende dan maar weer.
Voor vandaag tekende ik voor een kleine luswandeling rond de Bunt in Hamme. Deze keer zou het ook weer een solotripje worden want mijn stapmaten ondervinden nog wat moeilijkheden om te synchroniseren ten gevolge van de versoepelingen van de coronamaatregelen. Wie niet ? Erg duidelijk is heel deze circus bijlange niet meer. Wat er vandaag plechtig wordt verklaard wordt morgen tegengesproken. Soit, we houden ons aan de richtlijnen.
Afspraak gold voor vandaag met mezelf aan de St. Jozefkapel van Tielrode. Niet zo ver van huis, een goeie 10km droog gewogen. Ik had er met de velo naartoe kunnen bollen. Maar goed, er was daar een rustig parkingetje aan die kapel en dat bleek een prima invalshoek te zijn om daar in de contreien voor een 3de keer een wandeling te ondernemen. De vorige queesten liggen al gehuld in de nevelen van het verleden. Maar kijk, ik heb de verslagen er nog van :
Ik schat dat ik een wandeling van een kleine 18km heb uitgestippeld. Vlak aan het veer Tielrode - Hamme was de start. Ik moest maar een kleine 10 minuutjes wachten voor de oversteek van de Durme. Net zoals bij het openbaar vervoer moest er een mondmaskertje opgezet worden. Zelfs Cyriel Van Bogaert alias 'Den Toeter', de veerman die vereeuwigd werd met een standbeeld aan dit veer droeg een masker. Social distancing leverde niet de minste problemen op want buiten de schipper was ik alleen op dat schuitje. Voilà, ik zat in 'De Bunt'. Het is een gecontroleerd overstromingsgebied gelegen aan zowel de Schelde als de Durme. Het Sigmaplan voorzag in een ringdijk en een dijk die langs de twee rivieren toegankelijk is voor wandelaars en fietsers. Er is een domeinbos voor joggers en wandelaars en kinderen kunnen ravotten in een speelbos aan de zuidgrens van De Bunt. Slechts enkele keren per jaar zal het overstromingsgebied water bergen bij stormtij. De rest van het jaar kan je er genieten van prachtige vergezichten over zeldzame slikken en schorren.
In normale tijden zou ik café 'In den Bunt' binnengewipt zijn voor een tripeltje. Helaas Covid is de spelbreker dus werd het kinkloppen. Voor de verandering koos ik deze keer om de Binnenbunt eens te verkennen. Ik kan me niet herinneren dat ik daar al ooit geweest zou zijn. Prachtige smalle wandelwegeltjes geflankeerd door donkerzwarte meersen vind je hier. Hier en daar tref je mooie waterpartijen aan. Grillige skeletten van omgewaaide bomen verzonken in hun oevers zouden het ideale decor kunnen bieden voor een griezelfilm. Boven je hoofd woekert er een dik bladerdek gedragen door dikke boomtakken. Je loopt als het ware in een groene tunnel. Het is net of je je in een jungle bevindt. Toch vind je er hier en daar enkele privaatterreinen. Ik denk echter dat de eigenaars ervan al jaren in Pierenland verblijven want de opritten en omheiningen zijn zo overwoekerd door struikgewas dat je er geen zicht meer op krijgt. Heel die Binnenbunt straalt betovering uit. Tarzan zou je zo bengelend aan een liaan kunnen voorbijslingeren. En stil dat het daar is. Enkel de vogeltjes laten zich horen. Wat een prachtige streek is me dat ! De N41 St. Niklaas - Dendermonde maakte een eind aan de betovering. Ik zat in het Meulenbroek, een parkbos in de noordrand van Hamme. Ik heb er aan een bankje mijn bokes binnengespeeld. Een praatje met een vuilnisraper zat er aan te komen. Hij meldde me dat er mensen zijn die 's nachts hun vuiniszakken integraal dumpen in het park. Een ondankbare job had die brave man maar goed. Dit park was de aanloop naar de Mirabrug over de Durme. In mijn vorige posts heb ik daar al uitvoerig over gebriefd. En ook deze keer was er geen mascaret te bespeuren. Ik zou het eens moeten in 't oog houden wanneer er een volgende wordt verwacht. Wel heb ik deze keer de oude brugwachterswoning aan de pelicule toevertrouwd.
Na die beroemde Mirabrug sloeg ik linksaf naar de Dries. Daar tref je het beerkaaihuisje aan. De Beerkaaien kregen hun naam doordat er vroeger zeilschepen aanmeerden met mest uit Antwerpen en Nederland. In de omgeving van de Durme werd immers vlas verbouwd, een gewas dat veel bemesting nodig heeft. In de negentiende eeuw begon men echter steeds meer kleding te maken uit katoen en raakten de Beerkaaien in onbruik. De beerputten achter het Beerkaaihuis werden gedempt en het landhuis was tot het eind van de vorige eeuw het buitenverblijf van de brouwersfamilie Van Overstraeten. Sindsdien stond het te verkommeren. De Vlaamse Waterweg nv wilde het Beerkaaihuis weer zinvol gebruiken en heeft het gebouw in bruikleen gegeven aan jeugdzorgcentrum 'De Morgenster' uit Waasmunster. Jongeren met een probleemverleden kunnen hier terecht. Het ganse gebied tussen Dries en Durme werd grondig gewijzigd door het Sigmaproject. Dit natuurgebied tussen de Dries en de Durme, het 'Groot Broek' genaamd, werd ontpolderd om er een getijdengebied aan te leggen en overstromingen tegen te houden. Naar het schijnt is er tegen de aanleg hiervan veel protest gerezen vanuit natuurverenigingen. In alle geval heb ik wat moeten improviseren om er door te wandelen. De vroegere paden waarop ik had uitgestippeld waren grotendeels verdwenen of afgesloten voor doorgang. Ik was ondertussen in Waasmunster aanbeland en m'n spoor volgend kwam ik zonder enige voorkennis op het Edmond Verstraeten wandelpad terecht. Dit pad loopt in vele hoeken dwars door de weilanden tot in Elversele. Ook heel mooi. Eens in Elversele kwam de meet in zicht. Maar ook het natuurgebied daar tussen dorpskern en Durme werd in het kader van het Sigmaproject grondig gewijzigd. Ook daar waren wegeltjes verdwenen die plaats moeste ruimen voor een gigantische dijkwering. M'n toertje werd er enigszins door ingekort zodat ik vlugger dan verwacht aan mijn eindpunt kwam. Dit was weeral een mooi wandelingetje zie. Ook daar kom ik nog wel eens terug.
Even 'Lindenplein Moerbeke' intikken op de GPS. Wow, 35km, ik dacht stellig dat het minder was. Jaja, het was de snelste weg maar haast is ondertussen al lang niet meer aan mij besteed. De kortste weg als andere optie heb ik dan maar gekozen, 25km met een vrijkaart voor een beetje sightseeing. Met een beetje geluk brengt deze kortere weg je langs leukere wegen naar je bestemming.
Rond 10 uur vertrok ik aan het gemeentehuis van Moerbeke en na een goeie 100m stond ik al aan de oevers van de Moervaart. Op krak dezelfde plek waar ik enkele dagen geleden op het jaagpad uitkwam maar dit dan volgde dan in de andere richting. Met een goeie 6 bornes heb ik deze vaart gevolgd in de richting van Klein Sinaai. Het was er heel rustig wandelen op deze weekdag. Het ontbreken van beroepsvaart en ook het verminderd verkeer tgv de coronacrisis zullen hier uiteraard aan bijgedragen hebben.
Bijna gans die Moervaart maakt integraal deel uit van de verzameling aan natuurreservaten de 'Linie' genaamd. Bossen, moerasgronden, oude turfputten, akkertjes, vochtige graslanden, vijvers, knotwilgen en weet je nog ? ... de Kleine Landschap Elementen. Heel die vaart en aangrenzende gebieden is 1 uitgestrekt stiltegebied. Vroeger overstroomde het land rond de Moervaart regelmatig zodat de lager gelegen gebieden herleid werden tot ontoegankelijke moerassen. Tot in 1953 stond deze Moervaart nog via de Durme in verbinding met de Schelde en bijgevolg onderhevig aan haar getijdenwerking. Nu is er van die moerassige aard nog weinig te merken. Ik passeerde op het jaagpad de ingang van de liniewegel. Deze 8km lange wandelweg laat je kennismaken met de verschillende natuurreservaten die langs de Moervaart gelegen zijn. De toegang was echter afgesloten omdat we volop in het broedseizoen zitten. Later kan deze nog wel eens aan bod komen. Ik zoek nog niet zo direct te stoppen met het stappen.
Gisteren dinsdag maakte ik een klein wandelingetje in Beveren. Mijn karretje had een onderhoud nodig en het wachten kon ik best invullen met een klein toertje in de geburen van de garage. Het werd Cortewalle Kasteeldreef - Singelberg - Achterhoek. Goed voor een 6 à 7 kilometertjes. Op het magnifieke domein Cortewalle botste ik op een sjieke houten wandelpaal. Utrecht ... die kant uit - Tours, de andere kant op. Opnieuw viel mijn Euro niet maar wat bleek ? Ik stond op een nagelnieuw pelgrimspad. De Via Trajectensis ofte St. Martinusroute die 1100 paaltjes telt. Te starten vanuit Utrecht (NL) tot in Tours (FR) waar onderweg zich een 300-tal St. Martinuskerken bevinden volgens de informatie. Ik vind het nogal veel maar mogelijk heb ik dit verkeerd begrepen. Het logo hiernaast zou het traject bewegwijzeren. Net zoals de Sint Jacobsschelp en de gele pijl op de Camino's in Spanje. Het volledige traject staat nog niet helemaal op punt maar bestaande GR's en routes maken er deel van uit. Knap, het begint weeral al te kriebelen. Kijk hier voor wat info : Sint Martinusroute
De Fondatie Boudelo, daar was ik eigenlijk voor gekomen. Vanuit een folderke kopieerde ik de daar uitgestippelde wandelroute. Deze telde een goeie 6 km wandelweg. Dit natuurgebied is één van de laatste stiltegebieden in Oost-Vlaanderen. De vzw Durme kon hier al meer dan 80 hectare grond verwerven. Bossen, hooilanden, sloten, poelen en pittoreske veldwegels. Met het warme weer lagen deze er wel erg stoffig bij. Dit gebied is gelegen ten zuiden van het Kanaal van Stekene in Sinaai. Het is één van de waardevolste natuurgebieden van het Waasland. De 8 meter hoge uitkijktoren die ik graag had verkend was jammer genoeg afgesloten voor het publiek. Weeral dat mottige virus dat overal stokken in de wielen steekt. Dan maar verder het trajectje uitlopen. Op een bankje waar ik m'n schaft hield trof ik een zwerfboek aan. Het was een strip. Zo een boek mag je naar huis meenemen en wanneer je het gelezen hebt mag je het ergens anders te vinden leggen. Op Facebook kan je ergens je vondst registreren zodat de omzwervingen van het boek gevolgd kunnen worden. Nogal toepasselijk ten tijde van deze coronaplaag vond ik de titel van het boekske : Urbanus en de 7 plagen. Ik heb het laten liggen want deze strip had ik al in mijn bezit.
Veel verschil in landschap en omgeving met m'n vorige wandelingen in de Linie heb ik hier in die fondatie Boudelo niet opgemerkt. Het was er oorverdovend stil, prachtige wandelwegen en bospartijen afgewisseld met weidse graasvlakten en met als eindtoets een streepje Stekense Vaart. Regelmatig worden hier reeën gespot maar dat moet dan bij valavond zijn wanneer de dieren aan de bosrand grenzend aan een weidse grasvlakte opduiken. Ik heb er dus geen enkel beest gezien. Die fondatie zat er op. Op weg naar Klein Sinaai passeerde ik de lokatie waar de abdij van Boudelo ooit gestaan had. Verschillende keren in de geschiedenis werd deze door de Gentenaren met de grond gelijk gemaakt. Een heel bewogen en tot de verbeelding sprekend geschiedenisverhaal valt er te vertellen over deze abdij en de omliggende gebieden. Vele toeristische informatieborden laten je kennis maken met deze bewogen tijden. Nu staat er enkel nog een abdijhoeve recht. Althans de grond waar ze op staat is authentiek. De hoeve zelf zal wel in de loop der jaren onderhevig geweest zijn aan verbouwingen allerhande. (hof van boudelo) Het werd tijd om de wandeling af te ronden. Nog een wijde boog viel er te stappen om aan het eindpunt te komen. Onbedoeld kwam ik op een stukje van het literaire wandelpad 'Anton van Wilderode' terecht. Enig opzoekwerk leert me dat er aan dit pad een zoektocht/wedstrijd gekoppeld werd. De formulieren en de desbetreffende informatie vind je hier : WANDELPAD/INFO/DOWNLOAD/zoektocht.pdf Ook wordt dit pad becommentarieerd op de site van Routeyou : Literair wandelpad Anton van Wilderode Ik ga afronden hier. Het is weeral mooi geweest zie ! Het enige dat ik wel begin te missen is die frisse pint op een terrasje na afloop van een geslaagde wandeltrip. Nog wat geduld Jan, we gaan alleszins al de goede richting uit.
Niet ver van huis, weinig verkeer ... openbaar vervoer indien niet nodig te vermijden ... daarom vond ik het veroorloofd om even de automobiel te gebruiken tot mijn bestemming. Eksaarde, een 3de verkenningsronde op rij in het gebied van de grillige grenzen van de oude militaire versterking 'De Linie'.
De Linie was in 1702 een militaire verdedigingslijn die de Franse provincie Vlaanderen moest beschermen tegen de republiek Nederland. We zitten daar dan ook tegen de Nederlandse grens aan te koteren. De VZW Durme zorgt hier voor het natuurbeheer. Het onderhoud van, en de aanleg van nieuwe natuurreservaten, maken deel uit van hun jobdescription. Een hele waslijst : Restauraties van KLE's (Kleine Landschap Elementen), selectieve begrazing van weidelanden, herstel van verdwenen biotopen enzovoort. Ze doen dat niet slecht ! Overal waar je je voeten zet tref je bordjes aan waar er uitleg verschaft wordt over hun betrachtingen. Chapeau ! Onder kleine landschapselementen verstaan we de verzameling van groene punten en lijnen met inbegrip van bijhorende vegetaties waarvan het uitzicht, de structuur of de aard al dan niet resultaat zijn van menselijk handelen, en die deel uitmaken van de natuur zoals: bermen, bomen, bosjes, bronnen, dijken, graften (ontboste hellingen), houtkanten, hagen, holle wegen, hoogstamboomgaarden, perceelrandbegroeiingen, sloten, struwelen, poelen, veedrinkputten en waterlopen. Voilà, ik bespaar u het opzoeken. Morgen ondervraging.
Maar ik ging stappen. In Eksaarde aan de kerk ging ik van start. Ik ging richting de kruiskapel uit. Geen idee wat ik zou aantreffen maar al vlug kwam ik tot de vaststelling dat ik op een kruisweg was beland. Mijn frank viel, of is het euro, toen ik achtereenvolgens kapelletjes voorbijstapte waar de lijdensweg van Dezeke Jezus werd verzinnebeeld. Die euro viel bij statie 5 waar Jezus gedwongen werd om het kruis te dragen. De 4 vorige waren me niet opgevallen. Ja goed, ik ben die kruisweg dan maar gevolgd tot aan de kruiskapel. Deze kruisweg is 2 km lang en werd in 1877-1878 aangelegd. Ik was het niet van plan deze te volgen maar nu ik er was, was dit meegenomen. Na al mijn Santiagotochten heb ik met deze kruisweg waarschijnlijk weer een volle aflaat gescoord 😁. Daarmee wordt er misschien een paar jaar vagevuur 'afgepitst'. De kruiskapel zelve is omringd door rode beuken en werd herbouwd in 1632 op de plaats waar volgens de overlevering in 1317 twee miraculeuze kruisbeelden werden gevonden. De gemetselde put in de nabijheid van de Kruiskapel geeft de exacte plaats van de kruisen aan waar ze destijds door Boudewijn met de Negen Ponden werden opgegraven. Het ene kruis wordt bewaard in de kerk van Eksaarde, het andere in de Kruiskapel.
De legende verhaalt het volgende : Een zekere Boudewijn met de Negen Ponden was in 1317 zijn land aan het bewerken in Eksaarde. Plots stootte zijn spade op een hard voorwerp: een kruis. Toen hij het uit de grond trok, vloeide er bloed uit. Daarna vond hij nog een tweede kruis, twee Romeinse schalen en een speer. Zodra hij die mysterieuze voorwerpen naar huis had gebracht, begonnen alle klokken van de kerk van Eksaarde spontaan te luiden. Boudewijn bracht de pastoor op de hoogte, deze laatste vertelde het aan de heer van Eksaarde, waarna de beide kruisen in processie naar de dorpskerk werden overgebracht. Toen de optocht de dries passeerde, waren daar twee houtzagers aan het werk. ”O”, zei de ene, “Boudewijn met de Negen Ponden heeft de oude God gevonden.” Op slag ging zijn hoofd verlamd op zijn romp staan en werd pas weer normaal toen de man openlijk berouw had betoond. De heer van Eksaarde die ook heer van Hontenisse was, nam één van de kruisen mee, maar het werd ‘s anderendaags teruggevonden naast het andere. Daaruit leidden de mensen af dat de beide kruisen in Eksaarde zouden worden vereerd. Na deze kruiskapel wilde ik naar de fondatie Boudelo pikkelen. Het gebied is echter groter dan ik dacht en van heel die fondatie ben ik niet verder geraakt dan een flitsbezoekje aan een oeroud bos 'Den Hert' genaamd. Dit bos maakt ook deel uit van het reservaat De Linie. Het zag er authentiek uit. Die fondatie zal voor een andere keer zijn. Na Den Hert kwam er nog een nieuwe aanwinst in wording van de VZW Durme aan bod. Een schraal dennebos werd gekapt en er werden nieuwe streekeigen bomen aangeplant. Het nieuwe perceel krijgt de naam 'Nieuwbos'. In totaal omvat De Linie nu zo een 35 ha aan natuurreservaat.
Wat een verrassing zeg ! Zo mooi en voor mij tot daareven nog geheel onbekend : Het jaagpad langs de rivier de Zuidlede is een onvervalst juweeltje. Deze vormt vandaag de dag een verbinding tussen de Durme in Daknam, Lokeren en de Moervaart in Mendonk.
Ze kronkelt voornamelijk door landbouwgebied en voor een groot deel door het provinciaal domein Puyenbroeck. De vallei van de Zuidlede is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied. Ik heb een heel stuk die Zuidlede gevolgd langs het jaagpad. Prachtig tot en met. Hier en daar een visser, een waterkieken op de dool, een kanovaarder op z'n gemakske, geen rimpel op het water, trossen waterlelies, rietkragen waarachter gedempte stemmen gehoord werden en die de nieuwsgierigheid opwekten, het was er allemaal. En dat het zondag was heb ik gemerkt. Er was toch wel wat beloops op het smalle jaagpad. Nu met die social distancing was het een gedoe om je afstand tot tegenliggers te respecteren. Op sommige plaatsen was dit jaagpad zo smal dat een uitwijking je geheid de brandnetels in joeg. Ook geen erg, wat geprikkel is dan weer goed voor de reumatiek. Dit stuk jaagpad was wel de topper van het uitstapje. Er blijven nog stukjes over die ik later zeker eens zal verkennen. En zo rijgden de jaagpaden en wandelwegels zich aaneen en zorgden ze voor een afwisselend wandelavontuur. Regelmatig ben ik op ontoegankelijke stukken beland waardoor ik terug moest keren. Dat kom je wel meerdere keren tegen als je zelf je toertjes uitstippeld. Erg is dat nu ook weer niet. In plaats van 22 paaltjes werden het er 25. Dat onvoorspelbare mag er zijn, ik verkies dit iets meer dan een met nummertjes voorgekauwd wandeltochtje. Doch eenieder zijn of haar voorkeur. Ondertussen heb ik al een nieuw trajectje uitgewerkt daar in de geburen. Er wordt zo gestoefd over die fondatie Boudelo dat ik er al een trajectje bij heb uitgetekend. Niet alle paden zijn daar toegankelijk en dan bekijk je dit best even op voorhand. Ik ga hier afronden zie. De fotokes spreken voor zich.
Nu de scholen terug beginnen zullen we maar ineens starten met een leske 'Meetkunde'. Op mijn landkaart met mijn verzameling gedane wandelingen lag daar nog een driehoekige en vrijwel maagdelijke lap heimat waar ik nauwelijks een voet had gezet. Hier en daar was er wel al wat geknabbeld aan de hoeken en de randjes maar verder zo goed als onbetreden. Dat randjes betreden was ondertussen al 5 jaar geleden en bijgevolg eens voor herhaling vatbaar : Sinaai en omstreken (mei '15) . Ik was het bijna vergeten. Het weer zag er prima uit. Staalblauwe hemel waaronder een matige maar toch frisse NO-wind je scherp hield. Ideale omstandigheden dus om de cosinussen van dit driehoekske te gaan berekenen. Niet met een rekenlat maar met de bottienen wel te verstaan. Kom we zijn ermee weg !
De parking aan het stationneke van Sinaai lag er maar verlaten bij voor een vrijdagse werkdag. Rond een uur of 1 trok ik er mijn stapschoenen aan voor een toerke van een kleine 25 paaltjes. Ik had er geweldig veel zin in. Het patersbos, om daarmee te beginnen, ligt vlakbij dit station. Niettegenstaande het maar een klein bos is, is het er toch erg mooi. Beetje golvende die ondergrond met hier en daar een heuveltje waar je je tijdens een bosspel achter kan verstoppen. Het is een ideaal speelterrein voor de kinderen. Een massieve omvergewaaide boom lag dwars over het boswegeltje en versperde me de weg naar m'n doel : Ik wilde een bezoekje brengen aan het Bellemanskasteeltje. Door de dichte begroeiing van struikgewas en de rondomrond aanbouw van jeugdlokalen was het grotendeels aan het oog onttrokken. Het intrigeerde me wel dat kasteeltje want het draagt een luguber verleden met zich mee. Het kasteel dat gebouwd werd in 1865 behoorde een advokaat toe maar later, in 1945 werd het geschonken aan de paters Franciscanen. Volgens de overlevering hoort men in de periode van de Sint Jansnacht en de week na midzomernacht in het bos nog steeds de stem van een 11-jarig vermoord meisje. Ze werd gevonden in de torenkamer van het kasteeltje. Ook zit er volgens de legende in de kelders van het kasteel nog altijd een pater-dief. Samen met zijn gejatte buit werd hij er achter een muur ingemetseld . Wie er het fijne van wil weten : Het Bellemanskasteeltje
Een goeie kilometer verder noordwaarts belandde ik op de stuifzandrug : 'Den Bezekoek'. Deze stuifzandrug is een duin die ontstond uit opgewaaid zand uit de Durme ten tijde van de laatste ijstijd. De naam 'Bezekoek' verwijst naar een legendarische herberg die iedere klant een krentenkoek bood 's morgens bij het openen van de kroeg. Die herberg ruimde ondertussen plaats voor een villa. Hoe jammer ! Hier in de Bezekoek vind je een boskapelletje dat officieel de kapel voor Onze-Lieve-Vrouw-Troost-in-Nood heet. Al in de 18de eeuw was hier een bedevaartsoord voor Maria gevestigd. Tijdens WOI kwam men hier bidden voor de soldaten die aan de IJzer slag leverden voor het vaderland. Zeven mensen deden dat elke dag van de oorlog. De soldaten voor wie ze baden, zijn in de Westhoek gespaard gebleven. Uit dankbaarheid hiervoor werd in 1920 de nieuwe Boskapel gebouwd. In een grote boog vanuit den Bezekoek naar het noorden en zo verder naar het westen afbuigend tot aan de Moervaart liep ik door prachtige weilanden en keurig bewerkte akkers. Prachtig groen overal rondomrond waar je ook keek. Uitgestrekte velden met wiegende korenaren en waar de priljonge maïsplantjes al kwamen piepen op de velden. Hier en daar daagden al wat veegjes witte wolken op aan het diepblauwe zwerk. Af en toe eens diep de lucht opsnuiven is ook een must tijdens een wandeling. Deze keer waren het de hoge struiken met bougainvilles die hun fijne zoete geur in het rond strooiden aan boerenhoven.
Je wandelt en je laat los. Alhoewel ik het gezelschap van m'n stapmaten erg op prijs stel, geniet ik ontzettend veel van deze solowandelingen. Je, allez ik toch alleszins, denkt veel na net zoals op een lange pelgrimstocht. Ook kom je dichter bij de natuur en voel je de verbondenheid. Alhoewel het finetunen naar scherp van al je zintuigen op zo'n tocht toch vlug een 10-tal dagen in beslag neemt, merk je alvast de aanzet hiertoe op zo een solotochtje. Solo laat je je ook iets vlugger in met gemijmer. Je kan je gedachten ongehinderd de vrije loop laten want er is geen tegenspraak of discussie. De inzichten vloeiend uit je eigen hersenspinselen zijn op deze introverte momenten de meest verhelderende. Hiermee wil ik helemaal niet beweren dat deze standpunten en inzichten de juiste zijn. Nee, die pretentie heb ik niet.
Daar is de Moervaart al zie. Deze 22km lange vaart verbindt het Kanaal van Gent naar Terneuzen met de Durme. Het kanaal heeft vandaag nog weinig economische betekenis en wordt enkel door de pleziervaart gebruikt. Alzo demonstreerde een kajakker die vrolijk op de waterloop richting Lokeren peddelde. De vallei van de Moervaart is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied. Als 'Bossen en heiden van Zandig Vlaanderen : Oostelijk deel' staat het geïnventariseerd. Alstublieft ! Bij een toertje in het kloosterbos in de geburen van Wachtebeke heb ik daar al eens een stukje van deze moervaart van verkend. Kijk : Rondje Meetjesland
Opmerkelijk weinig volk was er te bespeuren langs die vaart. Hier en daar een visser turend naar zijn dobber. Een gedreven jogger af en toe. Die kajakker uiteraard en hier en daar op enkele vispontonnetjes wat jonge bakvisjes die elkaar hun hartsgeheimen toevertrouwden op de tonen van de muziek uit hun kwelende I-pod. Af en toe moest ik wel eens wild met m'n armen om me heen slaan om de duizenden ééndagsvliegjes van me af te slaan. Verleden week waren het vervelend stekende muggen, nu vliegjes. Geef me die laatste maar 😋😉. Ik wandelde rustig voort, genietend van, alhoewel een vaart, het mooie landschap waardoor die vaart gracieus in vele bochten kronkelt. Infoborden brachten je op de hoogte van de inspanningen die Natuurpunt levert om de moervaartse meersen opnieuw tot een volwaardig natuurgebied te maken. Afgravingen, aanplantingen en uitroeien van exoten alsook het herstellen van biotopen voor dieren die het moeilijk hebben gehad door onze roofbouw op hun habitat. Het leuke aan wandelen is dat je de resultaten van al deze lovenswaardige initiatieven te zien krijgt. Met de fiets hou je niet zo vlug halte, met de auto zelfs nooit. Men is alleszins goed bezig. Er wordt resultaat geboekt alhoewel het een eeuwigdurende karwei zal zijn.
Na de moervaart schoot er nog een sloef van een kleien 10km over tot aan het treinstation van Sinaai. Deze werden gezwind afgelegd tussen akkers en weidelanden. Een beetje een mengelmoes van verharde en onverharde paden en wegels die uitzicht boden op weidse zichten. Tegen een uur of 6 kwamen er vanuit het westen heel wat grijze wolken aangewaaid. Ze kondigden meteen het eind aan van de wandeling zie ! 25 paaltjes non stop ... ter bestrijding van de aangekomen kilokes tgv het coronadieet. Ik ben content, het was een schoon stukje vandaag. GPX : https://drive.google.com/file/d/1XrWpW8n8QjxTgAvJVhJmSZ33H9O-i9CZ/view?usp=sharing
