Boom/Noeveren - Hemiksem

Nu is het wel al heel lang geleden geleden dat er nog eens een ploegske van 4 man en een hondeke er op uit trok voor een wandelingetje. Marc en de Michel, De Ronny en Izzy en de Jan. Den Hugo kon er niet bij zijn. Hij voelde zich geroepen om een zoveelste bijdrage te leveren aan de Warmste Week en marcheerde van Temse naar Leuven. Een overnachting in de jeugdherberg in Mechelen hoorde er bij.  Het project 'Mobile School' vindt uiteraard haar weerklank tijdens de Warmste Week en wordt er in de verf gezet. Het is een prachtige 'move'  van onzen Hugo om onder dit project zijn schouders te willen zetten. Dit project behelst het wereldwijd ondernemen van acties die geïnspireerd  worden door de kracht van straatkinderen met de bedoeling  om de duurzame ontwikkeling van mensen en organisaties in de maatschappij te versterken.  Op deze site : Onderwijs met Mobile School  vind je wel enige toelichting over het lovenswaardige project.  Bij leven en welzijn stap ik volgend jaar mee. 

De Ronny kreeg toestemming van zijn eega om mee te stappen deze week.  Enig bezwaar van de wederhelft betrof de fysieke haalbaarheid van een 20-tal paaltjes voor den Izzy. Dat beestje is nog  volop aan het puberen en dat zorgde toch voor wat ongerustheid bij Lieve. Dit was in het geheel niet nodig want, zo bleek, dat beestje werd in het totaal niet moe. Een Duracell-konijn zou er nog eerder bij omver gevallen zijn. Zelfs zonder dat trommeltje ! 

Om het eenvoudig te houden koos ik voor een wandelingetje van Boom naar Hemiksem. De Ronny zijn biotoop. Voor elkeen makkelijk bereikbaar en om 9u30 gingen we van start. Een vermelding dat elke trein die moest genomen worden vertraging had opgelopen zal wellicht niemand nog verwonderen. Goed, de eerste stappen gingen richting 'Noeveren', een arbeiderswijk die zich ten noordwesten van het centrum van Boom situeert, aan de oever van de Rupel. Hier vond men al vanaf de 15e eeuw steenbakkerijen. Later vond de omslag van ambachtelijke naar industriële productie plaats. De steenbakkerij Frateur herbergt tegenwoordig een museum. Naast een aantal voormalige steenbakkerijen vond men er de Glasfabriek De Rupel waar glazen kunstvoorwerpen werden vervaardigd, onder meer in art decostijl. Deze fabriek heeft bestaan van 1923-1982 en is vooral bekend van het zwarte hyalietglas. Verder was er een staalconstructiebedrijf en waren er enkele scheepswerven. Bijzonder zijn verder de onderdoorgangen die vanaf 1850 onder de doorgaande Nielsestraat werden aangelegd om de lager gelegen terreinen van de steenfabrieken ten noorden en ten zuiden van deze straat met elkaar te verbinden. In de voormalige steenbakkerij Lauwers vind je ook het Ecomuseum en het archief van de Boomse Baksteen is daar ook gevestigd. Het houten vakwerkhuisje aan de straatzijde is vermoedelijk de 18de eeuwse werkplaats waar de schrijnwerker houten mallen, gebruiksvoorwerpen en constructiehout vorm gaf voor de steenbakkerij. Aan de linkerzijde zijn ook authentieke arbeidershuisjes bewaard -met gemeenschappelijke buitentoiletten en de paardenstal. Even door het venster binnenloeren in zo'n huisje leverde een 3D-flashback op met het Boomse arbeidersverleden.     Ik herinner me een vorig bezoekje waarbij een gids toegang verschafte tot zo'n arbeidershuisje. De gids toonde een oude koffiemolen aan een jonge bezoekster en stelde de vraag waartoe dit toestel ooit diende. Ze moest het antwoord schuldig blijven. Het verwonderde me niet in het minste.  Naast de talrijke droogschuren die er nog overleefden springt de lange ringoven in 't oog. Via een ondergronds kanaal is die verbonden met de schoorsteen aan de overkant van de straat. Binnenkort zal deze gerestaureerd worden en zal je tot boven in de schoorsteen kunnen klimmen om over Noeveren en de Rupel te kijken. 

Een stukje marcheerden we langs de Rupelboord. Izzy was in haar element en door haar energiek enthousiasme leek ze wel een ongeleid projectiel. Het was een beetje uitkijken om niet over haar meterslange leibandje te struikelen.  Aan het Hellegatbos trokken we van de Rupeloever weg binnenlandwaarts. Al gauw zaten we volop temidden van de Nielse Kleiputten. Een prachtig gebied  waar ik eerder al uitvoerig over rapporteerde in januari 2017 :  ziehier m'n schrijfsel. 

De Nielse kleiputten in het natuurgebied Walenhoek waren het volgende agendapunt. Door haar oude geschiedenis, die teruggaat tot 1150, heeft Niel een rijk verleden. Tot midden de jaren zeventig was Niel economisch zeer actief in de baksteen- en schoennijverheid. De teloorgang van de industriële activiteiten was het begin van het herstel van de natuur op de vele verlaten plekken en kleiputten. Het natuurgebied Walenhoek is hierdoor bijvoorbeeld ontstaan. Veel wandelaars en natuurliefhebbers bezoeken dit natuurgebied. Het is er zalig wandelen. Het is alsof je op het water loopt. De paadjes tussen de tot waterplassen verworden kleiputten zijn zeer nauw. Dat het een uitgelezen plek is voor hengelaars hoeft geen betoog. Erg mooie natuur, je kan je ogen de kost geven. Midden in de week weinig volk maar ik vermoed een massa volk in de zomer en weekends. Hier en daar verscholen in de zich herstellende natuur vind je nog de sporen van de vroegere industrie. Een half in het landschap verzonken spoorwegtunnel, de geroeste rails waarop de door paarden getrokken en met klei geladen kipwagonnetjes herinneren je aan het verleden. Her en der bakstenen schouwen, geen rook meer uitbrakend, zijn er de stille getuigen van het teloorgegane bakstenen verleden van de streek

Onze maat de Michel had het precies in 't snuitje. "Ik wandel wel even voort en zie jullie straks wel ! " Profetische woorden zo bleek want rond het Researchpark Waterfront Archimedes, een afdeling van de Universiteit Antwerpen, was er een wandelpad rond de waterplas. Hiervoor paste de Michel om het te verkennen en terecht. Althans de kaarten maakten toch melding van een pad. Hoop en al 350 meter hebben we kunnen doordringen. Een lelijke afdaling tot de kleiput gevolgd door een twijfelachtig paadje dat eigenlijk een oude spoorwegbedding  bleek, was nog maar een voorproefje. Een paar meters verder had je een machete nodig om verder te geraken. Bramen met doornen, opgeschoten riet ... geen doorkomen meer aan. En dan is het afwegen ! Nog verder ploeteren met kans op succes of terugkeren. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven om zich verder hierdoor een weg te willen banen kom ik tot de vaststelling dat het doorzettingsvermogen van de Ronny en de Marc enkele PK's rijker is dan het mijne. Ik zou al eerder teruggekeerd zijn. Maar goed, ook zij kwamen tot dit besluit. Ik wijt het aan hun jeugdige leeftijd 😀😀😀. 

De volgende stop was aan het Berrenheibos. Daar aan een picknicktafeltje werden de bokes of sandwichkes bovengehaald. De Ronny had glühwein bij, onze Michel een fleske rood en lekkkere koekjes. Eerder op de wandeling had onze Marc traditiegetrouw al uitgepakt met zijn rijstvlaaikes. Dik in orde tot dan toe en verder werd het gezellig tafelen. Dat was dus lang geleden om nog eens met 4 aan te schuiven aan de picknick. 
We waren daar niet alleen. Andere wandelaars lieten er ook hun viervoeters uit. Als je zelf daar met een hond vertoeft is het vrij eenvoudig om contacten te leggen met andere hondenbezitters. Er is een gemeenschappelijke interesse ... ik vergelijk het een beetje met zwangere dames die vanuit hun blik op het toekomstig moederschap ook makkelijk tot een onderonsje overgaan. Zo was het ook het geval met Izzy en enkele lokale wandelaars die er hun hond uitlieten en even halt hielden aan onze picknicktafel. Eén van die beesten vond het prettig om z'n poot op te heffen tegen m'n rugzak die naast me op de grond stond .... En 't was gebeurt ! Nu kunt ge kwaad worden op die eigenaar maar het zou niet veel uithalen. Het inspireerde me om even AI in te schakelen en die robot enkele vragen te stellen. Ja toch wel, er kwamen bevredigende antwoorden tevoorschijn. Als wandelaar en eventueel ook hondenbezitter kom je immers niet zelden in conflictsituaties terecht. Ik geef het even mee na de fotokes hieronder. 

Na de picknick ging het richting Tolhuis Veer uit. Hoog tijd om een tripeltje te degusteren en dan nog wel in een sjiek etablissement. De hoeveelheid nootjes stemde niet tot tevredenheid van de Ronny, er werd hier nogal vlug een mouw aangepast na een interventie zijnentwege. En verder op stap wipten we nog even het Schuttershof in Schelle binnen. Er is een gezegde dat luidt : Op één been kunt ge niet staan. Na deze laatste degustatie beeindigden we de wandeling aan de Ronny zijnen thuis. Daarvoor kozen we het paadje naast de Grote Struisbeek. We namen afscheid van de Ronny en Izzy , ik de Michel en de Marc liepen verder naar de statie van Hemiksem. Een erg mooie wandeling zat er weeral op.

Voor alle duidelijkheid, dit is louter ter info en geen stellingname of vingerwijzing mijnentwege. 

Is er een antwoord te formuleren op de vraag waarom hondenliefhebbers zo onbegrijpend zijn voor mensen die helemaal niet gediend zijn wanneer iemands hond fietsers hindert, plast daar waar het niet hoort en opspringt tegen vreemden ? Bovendien soms onbegrip tonen wanneer ze kinderen angst aanjagen ? 

Het is een interessante vraag en een kwestie van perspectief. Hondenliefhebbers zien hun huisdieren vaak als familieleden en kunnen soms vergeten dat niet iedereen dezelfde liefde of tolerantie voor honden deelt. Hier zijn een paar mogelijke redenen voor dit onbegrip : 

Emotionele Band : 

Hondenbezitters hebben vaak een sterke emotionele band met hun huisdieren en zien hun gedrag door een liefdevolle lens. Wat voor hen schattig of onschuldig lijkt, kan voor anderen storend of zelfs angstaanjagend zijn. 

Gewenning : 

Mensen die dagelijks met honden omgaan, raken gewend aan hun gedrag en kunnen zich moeilijk voorstellen dat anderen dit als hinderlijk ervaren. Ze zijn misschien minder gevoelig voor de impact van hun hond op anderen. 

Onwetendheid : 

Sommige hondenbezitters zijn zich niet volledig bewust van de overlast die hun hond kan veroorzaken. Ze realiseren zich misschien niet dat hun hond fietsers hindert of dat opspringen tegen vreemden ongewenst is. 

Verantwoordelijkheid : 

Er zijn hondenbezitters die niet voldoende verantwoordelijkheid nemen voor het gedrag van hun hond. Dit kan voortkomen uit een gebrek aan training of discipline, of simpelweg uit nalatigheid. 

Culturele Verschillen : 

In sommige culturen of gemeenschappen worden honden anders behandeld en gezien. Wat in de ene cultuur als normaal wordt beschouwd, kan in een andere als ongepast worden gezien. Het is belangrijk voor hondenbezitters om zich bewust te zijn van hun omgeving en de gevoelens van anderen te respecteren. Open communicatie en wederzijds begrip kunnen helpen om deze kloof te overbruggen. 

Wat denk jij dat de beste manier is om dit onbegrip aan te pakken ? 

Het aanpakken van dit onbegrip vereist geduld, communicatie en wederzijds respect. Hier zijn enkele suggesties: 

Educatie en Bewustwording : 

Hondenbezitters kunnen leren over de impact van hun hond op anderen en hoe ze hun hond beter kunnen trainen en begeleiden. Dit kan door middel van hondentraining cursussen of informatieve campagnes. 

Open Communicatie : 

Het is belangrijk dat mensen die zich ongemakkelijk voelen door het gedrag van honden, dit op een respectvolle manier communiceren met de hondenbezitters. Dit kan helpen om misverstanden te voorkomen en oplossingen te vinden. 

Gemeenschapsregels : 

Gemeenschappen kunnen duidelijke regels en richtlijnen opstellen voor hondenbezit, zoals waar honden wel en niet mogen komen, en deze regels handhaven. Dit kan helpen om conflicten te verminderen. 

Respect en Empathie : 

Beide partijen kunnen proberen om elkaars perspectief te begrijpen en respecteren. Hondenbezitters kunnen zich inleven in de zorgen van anderen, terwijl mensen zonder honden kunnen proberen te begrijpen waarom honden zo belangrijk zijn voor hun eigenaren. 

Veilige Ruimtes Creëren : 

Het creëren van specifieke gebieden waar honden vrij kunnen rondlopen zonder anderen te hinderen, zoals hondenparken, kan helpen om zowel honden als mensen tevreden te houden. 

Is er een antwoord te formuleren op de vraag waarom niet-hondenliefhebbers zo onbegrijpend zijn voor eigenaars van honden wanneer die hun hond uitlaten ? 

Het is een kwestie van perspectief en wederzijds begrip. Niet-hondenliefhebbers kunnen soms moeite hebben met het gedrag van honden en hun eigenaren om verschillende redenen : 

Ervaringen : 

Mensen die negatieve ervaringen hebben gehad met honden, zoals gebeten worden of angstige momenten, kunnen een afkeer ontwikkelen. Dit kan hun tolerantie voor honden en hun eigenaren beïnvloeden. 

Hygiëne en Veiligheid : 

Niet-hondenliefhebbers maken zich vaak zorgen over hygiëne en veiligheid. Ze kunnen zich ongemakkelijk voelen bij honden die in openbare ruimtes plassen, poepen of opspringen tegen vreemden. 

Geluidsoverlast : 

Blaffende honden kunnen als storend worden ervaren, vooral in dichtbevolkte gebieden. Dit kan leiden tot frustratie en onbegrip. 

Ruimte en Vrijheid : 

Sommige mensen voelen zich beperkt in hun bewegingsvrijheid door loslopende honden in parken of op straat. Dit kan leiden tot irritatie en een gevoel van onveiligheid. 

Onwetendheid : 

Net zoals sommige hondenbezitters zich niet bewust zijn van de impact van hun hond op anderen, kunnen niet-hondenliefhebbers zich niet bewust zijn van de inspanningen die eigenaren doen om hun honden te trainen en te begeleiden. Het is belangrijk voor beide groepen om begrip en respect voor elkaar te tonen. Open communicatie en het naleven van gemeenschapsregels kunnen helpen om conflicten te verminderen en een harmonieuze samenleving te bevorderen.

Bierbeek en het wandelnetwerk Brabantse Wouden

 

Oei, zijn je remmen kapot ? Die vraag stelde ik aan de buschauffeurster (of is het buschauffeuse ? ) toen ze tientallen meters verder dan de voorziene halte in het dorp stopte en me oppikte. Het was 5u50 in de vroegte op donderdag. Oh nee, dat was niet het geval. De oorspronkelijke halte staat pal onder het balkon van een zeer oud en onbewoond herenhuis. Het staat op instorten. Dat was haar uitleg en maar goed dat ze me er op wees want enige aanwijzing voor de voetgangers ontbrak volledig.  Dagelijks komen er honderden schoolkinderen voorbij, ik moet dat zeker gaan melden. Ben benieuwd of er gevolg aan gegeven zal worden. Soit, hierdoor had ik wat klap op de bus op weg naar St. Niklaas. En zo kwam ik op de hoogte van het wel en wee van de doorsnee buschauffeur. Gezien mainstream de ik-mentaliteit floreert onder onze samenleving mogen ze hun job hebben wat mij betreft. Werkdruk, gebrek aan respect, agressie, moordend verkeer ... dag Jan ! 

In Bierbeek stonden de startblokken. Die waren daar opgesteld door Greet, Leen en Liliane. Om 9u was daar het weerzien gepland om ons vervolgens een mooie wandeling in het woud eigen te maken. De weersvoorspellingen waren dan wel niet van die aard dat je er vrolijk van kon worden maar op de bus tussen Leuven en Bierbeek kon ik toch een mooie zonsopgang waarnemen. Een felroze wolkenmassa met oranje vlammende contouren kleurde de oostelijke hemel. Normaal gezien is dit de voorbode van mooi en winderig weer. Zou Sabine er naast gezeten hebben met het voorspellen van regen ? Toch niet zo zou later blijken want in het westen kwamen er al een rist donkere wolken aandrijven die roet in het eten zouden strooien. 

Rond 8u30 stond ik aan de St. Hilarius kerk. Die werd gerestaureerd zo te zien aan de stellingen die er rondom waren opgetrokken. Ik had alle tijd, wandelde even naar de bakker voor een hap, verkende het dorpspleintje op zoek naar een open kroegje voor een koffie ... helaas, het was nog te vroeg hiervoor. Het begon lichtjes te miezeren en ik had al eerder in het snuitje dat het iets voor de ganse dag zou worden. Een buskotje leek me de uitgelezen shelter om de regenoutfit al aan te trekken. 

Rond 9u kwamen de stapdames er met de auto aangebold en al vlug konden we vertrekken. Eerst nog even langs de Borre, het cultureel centrum, voor de sanitaire stop en hop, pleite. Dat het ondertussen van gemiezer tot zacht gedruppel was overgegaan bleek geen hindernis.  Op stap !

Vanuit De Borre duikelden we via een prachtige holle weg het Mollendaalbos in. In dit bos is het prachtig wandelen tussen eeuwenoude eiken. Veel blad was er niet meer aan te treffen, het is immers laat in de herfst. Een dik bladertapijt daarentegen bedekte de bosbodem.  Van de Quercus Robur, de zomereik,  die je hier aantreft hebben meer dan 1000 bomen een omtrek van meer dan 2,5 meter. Het dikste exemplaar, we zijn deze gepasseerd, heeft een stam van meer dan 5 meter omtrek. Deze woudreus is 300 jaar oud en in het voorjaar pronkt hij temidden van  een schitterend tapijt van speenkruid en witte bosanemonen. Jammer want om van deze pracht te kunnen genieten zullen we nog eens moeten terugkomen.  Dit zijn wandelingen die je elk seizoen zou moeten kunnen overdoen. Telkens ontdek je de wondere natuur, even mooi steeds maar vanuit een ander perspectief. 

Het Mollendaalbos maakt deel uit van het Meerdaalwoud en samen met het Heverleebos spreken we van een bosdomein van meer dan 2000 hectare. Dat je er eindeloze wandelingen in kunt maken spreekt voor zich. Er zou meer dan 100 km aan wandelpaden kris kras het bos doorkruisen. De Naamse Steenweg snijdt het woud door van Noord naar Zuid waardoor het Mollendaalbos aan de oostelijke kant van het Meerdaalwoud haar naam kreeg. Het donkere bos werd in de loop der tijden de woonplaats van arme bosbouwers en houtskoolbranders. Een eerste geschreven vermelding dateert uit de 12de eeuw, toen het Silva de Miradal in bezit was van het Luikse Sint-Janskapittel. Het is dankzij de jachtlust van de adel dat dit grote bos bewaard werd. In 1432 kwam het in bezit van de adellijke familie de Croÿ en later van de hertogen van Arenberg, een Duits adellijk geslacht dat verbonden was met de Habsburgers. Zij jaagden niet alleen op het talrijk aanwezige wild maar legden ook een netwerk van rechtlijnige dreven aan, om de houtexploitatie te vergemakkelijken. Goed gedaan van die mannen, daar trekken wandelaars nu profijt uit.

Na de Tweede Wereldoorlog werd ook de ontmijningsdienst van het Belgisch leger (DOVO) in het woud gevestigd. Zij zorgden tot 1976 in afgesloten delen van het bos voor het onschadelijk maken van bommen en ander wapentuig. Op de ontploffingsplaatsen ontstonden poelen met een zeer gevarieerde fauna en flora. Tot daar een beetje randinformatie.  

Iets over de helft van het trajectje zou er nog een grote lus moeten gemaakt worden gestrekt over het gehucht Mollendaal en een aanpalend landbouwgebied. Maar het was geen weer met die gestage regen. Met een gevoelstemperatuur van 0°C was het niet meer zo aangenaam om die laatste lus er nog aan te breien. Bovendien was het al voorbij 12'en een overdekte picknickplaats zouden we daar niet aantreffen. 

Eerder op de wandeling waren we een prachtige schuilhut voorbijgelopen en die zouden we terug opzoeken om te schoven. Deze hut stond in de 'Moemedel'. Een 'Delle' is een dal. Bovenaan een valleitje waarin verschillende bronnen ontspringen kon je dat hutje vinden. Een mooie spot daar in het bos. Ziedaar, we zaten droog. Het was wel geweest met die regen en zouden de trip wat inkorten. Zo zouden we dan toch nog 15 km onder de bottienen kunnen plakken. Ik had me misrekend en stuurde ons gezelschap in de richting van een verboden te betreden pad. Typisch dat je zoiets maar eerst ontdekt na het opklauteren van een glibberige heuvel. Terug naar af dus en via een landweg iets verderop konden we door de kale velden terug naar Bierbeek benen. 

In het eetstaminee 'In de Molen' op het dorpsplein zat er al veel volk. Dit staminee doet daar al sinds het jaar 1873 zaken. Het was hier in deze kroeg dat de wandeling in stijl afgerond kon worden. Een doorgezellige stek met vriendelijke uitbaters. Een 'Bierbeek Tripel' bestellen leek me een must. Op Greet na deelden de dames in de keuze. Greet hield het gewoontegetrouw op een donkere van het schab - helaas dat schab was er teveel aan. Het dorstgevoel overheerste echter dus werd het een donkere zonder schab. Het werd nog een gezellige 'Après Promenade'. Geen idee of dit zo wordt omschreven maar ik refereer hiervoor naar de omschrijving 'Après Ski'. Ook de kost die er geserveerd werd was van een prima niveau en bovendien aan zeer democratische prijzen.  De afwezigheid van een schab niet te na gesproken is een lovende recensie hier zeker op haar plaats. Na het etentje was het Schluss. Afscheid van het fijne gezelschap - ze wilden zelfs mee op de bus te wachten maar ten lange leste kon ik hen toch overhalen om door te gaan. Enkele minuten later kwam bus 8 met bestemming Leuven er aangebold. Niettegenstaande het natte weer werd het een geslaagde dag. Lieftallige compagnie, mooie omgeving - Af ! 

De ontdekking van het Meerdaalwoud opent nieuwe perspectieven. Vanuit Oud Heverlee, St. Joris Weert of Pécrot, is het makkelijk met de trein te bereiken trouwens en kan het westelijke deel van het woud eens verkend worden. Het Grootbroek en de Zoete Waters heb ik al deels verkend met de stapmaten zonder dieper in het woud door te dringen. In Pécrot heb ik dan weer eerder ontdekt dat er een toffe kroeg vlak bij de statie is. Opportuniteiten zat ! Tot een volgende keer maar weer !

Moerbeke - Eksaarde / WC de Lachende Klomp

De maand december is helaas niet de uitgelezen maand om de mannelijke stapmaten warm te krijgen voor een uitstapje. Nu, een verplichting is het geenszins en alle begrip ervoor dus dan trekken we er à la bonheur solo  op uit. Dat gaat ook.  Wanneer je bezig bent met te timmeren aan de zolder en het dak van je leven is het zaak om in beweging te blijven.  Met het stappen een beetje te onderhouden kom je hier deels aan tegemoet. Verder moet je weten dat ouderdom tussen de oren zit en het besef hebben dat 'flat aging' de oplossing is om de eeuwige jeugd na te streven. Zelfs nog als je hele lijf kraakt, bibbert en met haken en ogen aanéén hangt zou ik durven zeggen. 
De Wase wandelclub bepijlde verleden zondag een wandeling in Moerbeke Waas. Niet al te ver van huis en de omgeving daar was me niet onbekend. Hier was ik al vaker geweest om mooie wandelingen te ervaren.  Ik was daar in december 2014 : Moerbeke Waas, In mei 2020 : Moerbeke en de fondatie Boudelo en : Eksaarde en de Zuidlede  En tot slot april 2021 : Het Heidebos in Moerbeke

Ik begon er vrij vroeg aan. Aanmelden in het parochiehuis deed ik al om 8u30. Toch was er al redelijk wat volk op de been, het treffelijke weer zal hier wel debet aan gehad hebben. Ik vulde vlug mijn deelnamebriefje in, betaalde 3€ voor de verzekering en pleite !

De eerste stappen werden gezet aan het gemeentehuis en vervolgens ging het richting Oude Statie uit. Dat mooie stationneke ligt aan de verdwenen lijn 77A Lokeren - Moerbeke was. Het station is nu een bibliotheek en aan de voorgevel ervan houdt  een grappige meneer Pheip uit de Nero-albums de wacht. In oktober 1959 verscheen het album 'De Zwarte Voeten' waarin Madame Pheip met Nero in Moerbeke belanden en al snel oog in oog staan met een klein, dik en koleriek kereltje dat afschuwelijk Nederlands spreekt. Het bleek de toenmalige burgemeester Jean Marien die tevens ook de directeur van de suikerfabriek was.   De geridderde stripauteur Marc Sleen groeide op in Sint Niklaas in de periode dat de burgerij zich nog voornamelijk in de Franse taal liet gelden en neerkeek op de Vlamingen. Naar verluidde weigerde de burgemeester van Moerbeke toen om ook maar één woord Nederlands te spreken. Dat zou de reden zijn geweest waarom Sleen het  figuurtje Meneer Pheip schiep. Dit als een tussendoor weetje

Au revoir monsieur Philemon Pheip, ik ga nu richting het Heidebos. Althans een deel ervan want dit Heidebos dat bij de expresswag E34 aanleunt ligt er erg versnipperd door akkers en weilanden bij. Terugkerend uit dat bos kreeg ik tot aan de rustpost in Eksaarde het gezelschap van een wandelaar uit Ternat. Hij had m'n schelpke opgemerkt en knoopte het gesprek aan. Hij bereidde zich voor op de Camino vanuit Porto, de Potuguèse maw, en had duizend en één vragen. Hij was diabeet type B en hartpatient en dat bezorgde hem wel de nodige twijfels. Ik kon hem geruststellen dat gezien zijn voorbereiding hij dit wel zonder veel problemen zou aankunnen. Zo'n zware tocht is het helemaal niet. Bovendien was hij op de hoogte van de meest belangrijke regel op een tocht : Luister naar je lijf.  Ik moet toegeven dat die man m'n bewondering wekte. Op de rustpost bleef die brave man maar heel even en vertrok. Ik schudde hem de hand en wenste hem een Buon Camino. Dat zal hij nog honderden keren horen eens hij op weg is. 

Ik installeerde me in die schuur aan een tafeltje met het oog op m'n schaft. Ik schafte me nog eerst een tripeltje aan voor het aperitief en verzonk daarna stilletjes in gedachten. 2 dames en 1 man zetten zich bij aan het tafeltje en verbraken m'n stilte. Ingrid en Guido - een koppel uit Nieuwkerken - en Liliane een al oudere maar kwieke dame. Met hen trok ik verder op. Toffe gesprekken volgden met Ingrid. Onderwerpen zoals wandelclubs, kroost en gezin maar ook de kwalijke reputaties van enkele Wase ziekenhuizen kwamen aan bod. Haar man Guido hield zich wat op afstand omdat hij volgens Ingrid niet zo hield van dat getetter onderweg. Vanuit Eksaarde volgden we de dode Durmemeanders en de Zuidlede. Mooie wandelpaden en vele onverharde paden. De parcoursmeester van de Lachende Klomp wandelclub verdient een pluim. Al die waterwegen en beken brachten Liliane erg in verwarring. Durme, Moervaart, Kanaal Gent-Terneuzen, de Zuidlede ... haar kennis van de lokale hydrografie daar in Eksaarde vertoonde wel wat gaten. Geen erg, ze zou het later wel te weten komen. 

De laatste horde lag aan de Moervaart die we volgden tot aan de suikerfabriek. Een afgedankte verroeste hefbrug, de vapeurbrug genoemd zorgde voor wat animo bij Liliane. Bij het aanzicht van dit stalen gedrocht en de link met vapeurekes leggend leek het me dat al de ongemakken bij haar in herinnering werden gebracht. Ze kon er hartelijk om lachen. Nu zweeft die verroeste vapeurbrug nog steeds over die vaart. Het is één van de laatste herinneringen aan spoorlijn 77A tussen Lokeren en Zelzate.  Al babbelend werden de 22  paaltjes zo weggevaagd. Een mooie wandeling, erg afwisselend en prima weer. Helaas, het zat er dus op. Aangekomen op het eindpunt nam ik afscheid van m'n gezelschap, zocht m'n auto op, reed naar huis en hield me aan God's intentie waarvoor hij de 7de dag in't leven riep .... dolce far niente.  

Pallieter's Grote Nete

Deze keer worden de schrijfselen iets later aan het scherm toevertrouwd. Een beetje gezellige drukte is de reden.  Deze wandeling aan de Nete was een last minute activiteitje vanwege een onverwachts leeggelopen agenda. Samen met Smetje werd het plan opgenomen om de wandeling van Pallieter's Grote Nete te verkennen. Deze trip is een prachtige route die door de schilderachtige landschappen van de Grote Netevallei slingert. Een fantastische locatie om op dit tijdstip van het jaar even de herfst, de kleuren, de geuren tot je te laten doordringen. De omringende natuur zorgt wel voor een sfeervol decor. 

Rond 11 uur stapten we af in Booischot. Een doodse bedoening was het daar temeer omdat het station ver uit de bewoonde kom lag. Door het feit dat café 'Het Stationneke', de enige daar aan de statie residerende kroeg, nog in slaapmodus verkeerde moesten we noodgedwongen het traditiegetrouwe kommeke koffie aan ons laten voorbij gaan. Dan maar voortpikkelen richting noordwaarts. Een oversteek aan de Herseltse loop, een beek namelijk en het enige obstakel, diende getrotseerd te worden om zo via de Oude Aarschotsebaan in Booischot centrum te belanden. Een makkie. 

Vanaf nu werd het mooier ! Aangekomen op het domein van het kasteel Ter Laken zaten we ondertussen al volop in het bos. Een bezoekje aan de openbare moestuin rechtover het kasteel en ooit haar moestuin met serres en boomgaarden trok de aandacht van onze Marc. Sinds de Stichting Kempens Landschap en het lokale bestuur van Heist-op-den-Berg de eigenaar zijn van het Hof Ter Laken, pakken ze het domein systematisch aan. Deze 10.000 m² grote samentuin in het midden van het kasteel domein ontstond in 2021. De tuinders, allen lokale omwonenden gingen toen in de lente aan de slag met het aanplanten van hun moestuin. Door hun toedoen herleeft nu ook de historische boomgaard in het gebied.  Deze moestuin leverde meteen een wonderbaarlijk mooie oogst op, van meerdere kilo’s aardappelen per samentuinder, boontjes en selder tot allerlei soorten kolen. In de boomgaard vond het groenvingerige gezelschap het belangrijk om voor oude rassen te kiezen. Ze hebben er onder andere perziken, kersen, appelen en peren aangeplant. Het boeide onze Marc in die mate dat hij een tuinder er over aansprak. Vooral het aanleggen van bedden in de bodem deed bij onze maat vragen rijzen.  Veel stenen zaten er nog in de ondergrond en het feit dat heel het spel in de Netevallei lag betekende ook dat er in hoge mate met water diende rekening gehouden te worden. Al bij al een erg mooi initiatief dat door de gemeenschap gedragen wordt.     

Het domein op en rond het kasteel was niet toegankelijk vanwege renovatiewerken. We dienden rondomrond het kasteel te wandelen en dat bracht ons naar de oevers van de Nete. De Marc had het traject verkeerdelijk ingeschat en vreesde een beetje dat het jaagpad naast de Nete verhard zou geweest zijn. Mis ! Mooie zandpaden over het ganse Netepad.  Iets verderop aan de baan, de IJzerenweg genaamd, bevond zich de Pallieterhoeve. Ook weeral gesloten en daar ging weeral het kommeke koffie. Deze historische hoeve werd vooral bekend van de Vlaamse film 'Pallieter' uit 1975. Stapmaat Liliane herinnerde er me met een smsje aan dat Pallieter hier in de Nete zwom. Nu eerlijk gezegd, erg uitnodigend tot een plonske zag die Nete er niet uit. Het water zag er viesbruin uit. Dat was niet het geval toen Pallieter er nog in rondploeterde met Witte z'n paard en later nog met z'n Marieke waar hij na z'n Netebad z'n klak in de lucht zwierde en de wijde wereld in trok. Die modderige aanblik werd of wordt veroorzaakt door de uitdieping en indijking van de Nete ergens in de jaren tachtig.  De afgegraven ijzererts- en kleilaag blijft tot vandaag nog steeds die bruine kleur afgeven. Maar geen erg !  We keken even de andere kant op en daar ontplooide zich langs de kronkelende waterweg een uniek landschap van dottergraslanden, pinksterbloemweiden, kleine oude eikenbossen en moerasplanten. In de zomer vallen er hier zeker en vast vele dieren te spotten.

Niettegenstaande het kommeke troost achterwege bleef toverde onze maat zijn traditionele rijstvlaaikes tevoorschijn. Lekker en we stapten gezwind voort  langs de boorden van de Pallieter zijne Nete en zo langs de zuidgrens van de gemeente Hulsthout in de richting van Westmeerbeek en het Hof ter Borght. Hier en daar namen we een afslag haaks op de Nete en alhoewel we hierdoor in prachtige natuur terecht kwamen zoals in de Herebossen verhinderde dit niet dat we getrakteerd werden op kniehoog nat gras en een zompige ondergrond. Ik begon te vrezen dat m'n bottienen niet waterdicht waren. Ik herinnerde me dat natte kousen en broekspijpen hier de oorzaak aan zijn. Deze kousen en broekspijpen zeiknat doorweekt zijnde en de Newton zijn bevindingen omtrent de zwaartekracht indachtig laten je besluiten dat het water alzo tot aan je kleinste tenen doordringt. Maar ochot toch als het dat maar is. Er zijn ergere dingen. Ik zag uit naar het degusteren van een tripeltje.  In Westmeerbeke op de Grote Baan is er een piekfijn kroegske 'Het Draverke' genaamd. Altijd tof om zo eens met de lokale kalandizie kennis te maken en zeker in de Kempen. Ik en de Marc namen een bescheiden plaatsje in aan een tafeltje, bestudeerden de lokale kaart en waren het er over eens om ons een Martha Tripel aan te schaffen. Die werd vakkundig neergepoot met een schoteltje nootjes door de dame des huizes aan ons tafeltje. Sinte Barbara, patrones van pompiers en andere gevaarlijke beroepen - haar portret sierde de bierviltjes van die tripel. Niet zo maar gekozen volgens mij. Smaakvol en robuust. Ik stuurde een fotootje van die tripel en het bierviltje naar onzen Hugo, die was immers vrijwilliger in het brandweerkops van Kruibeke ! Na een kwartiertje in zo een Kempisch dorpscafé ken je de halve kroegbevolking bij naam en toenaam. Jef een man op leeftijd, ingeduffeld in een dikke wollen jas en sjaal zat schuinrechts van ons tegen het raam. Hij werd aangesproken door Mil die halfineengedoken op een stoel aan de tafel naast ons zat. Met één arm gedrapeerd over de rugleuning en de voeten ver naar voren geschoven onder de tafel gaf hij me de indruk dat hij de wereld zojuist van en gewisse ondergang had gered en dat hij hiervoor niet op enige dankbaarheid zou moeten rekenen.  "Alles goe Jef ?" was zijn vraag tussen de teugen aan zijn fleske Jupiler in.  Nee, dat kon beter zei Jef en hij schudde bijna zijn klak van zijn kop. Perikelen met de gezondheid waren de oorzaak van zijn toestand. Iets later duikelde Fons binnen, een beer van een vent en ook op leeftijd, zette zijn klak af en nam plaats aan de tafel van Jef. Jef kon opnieuw zijn relaas doen, zij het nu op een iets rustigere manier. Ondertussen had er een koppel op pensioenleeftijd het gezelschap van Mil vervoegd. Mil bracht het gesprek op de Multimedia en de gevolgen voor het voortbestaan van de mensheid. Waarschijnlijk bedoelde hij de Social Media maar het koppel had geen tekeningetje nodig en kon vlot op de conversatie met Mil anticiperen. Wat de relatie is tussen de spaarcenten van dat koppel met Social media was me niet geheel duidelijk, het werd ter sprake gebracht maar ik luisterde echter maar met een half oor. De wederhelft van de cafébazin kwam even loeren. Die was achterin bezig met wat loodgieterij volgens mij. Het koppel betoonde haar dienstbaarheid, gaf goede raad omtrent de loodgieterij en verder kon ik in de ontstane conversatie tussen Mil, het koppel en de wederhelft, m'n kennis over een groot deel van de Kempische bevolking met  haar volumineuze familiestructuren bijschaven.  Bij het opstappen in het Draverke toonde Mil nog zijn goed hart. Laat iedereen iets drinken was zijn boodschap aan de cafébazin. Ik en de Marc hoorden daar niet bij. Tot ziens dan maar !

Zoals altijd zit het venijn in de staart. Na het Draverke dachten we de laatste kilometertjes over begane grond te kunnen afhaspelen. Nog enkele kilometers dienden er langs de Peerdsloop gewandeld te worden. Deze beek volgden we tot in Hulshout. Het maakte onze broekspijpen nog natter dan ze al waren. In Hulshout aangekomen waren deze ondertussen doorweekt. Af en toe zakten we tot aan onze enkels in de modder. Maar zoals eerder al vermeld : ... Er zijn ergere dingen. Even opdrogen in Café  'Bij Jeanne' zou meegenomen zijn maar Jeanne had haar blaffeturrekes al neergelaten waardoor we maar doorpikkelden tot aan Booischot statie. Het zat er op ! Mooie dag, fijne stapmaat - veel gezeverd en gelachen met als centraal thema 'Kroost en Gezin' en plannen voor een podwalk tesamen in het Zwin als afsluiter van m'n SGR Kustroute. Zo, trein op en naar huis !

Die podwalk in het Zwin van Arnout zou donderdag 15/11 moeten doorgegaan hebben. Helaas, het voorspelde weer was niet van die aard dat een wandeling in het Zwin tot haar volle recht zou komen. Dat stellen we dus uit naar later. Begin deze week kon ik dan toch dit gemis wat goedmaken. Met enkele toffe ex-collega's verkende ik hartje Brussel aan de hand van een mooie wandeling. De Kunstberg, De Wetstraat, de Grote Markt en haar stadhuis. Het Justitiepaleis van de schieven architek, het Quartier Royale, Horta, het Egmontpaleis,  Manneke en Jeanneke Pis, Rue du Boucher, het Koninklijk Paleis enzovoort.  Ik ben daar in die contreien al zo dikwijls geweest en nu pas drong de schoonheid en onze architecturale rijkdom tot me door. Nooit bij stilgestaan ! Daar ga ik beslist nog eens tijd voor uittrekken om er op mijn gemakske door te slenteren. 

Als je dan met je dierbaarste ex-collega's de dag kan afronden in een restaurantje zoals 't Zinneke op die sfeervolle Grote Markt en afsluiten met een digestifke in een stijlvolle kroeg zoals de 'Fallstaf' dan mag je van een geslaagde dag gewagen. Reken jezelf  dan maar tot een gelukkig mens.   En dat doe ik ook ! 😊😊😊

Streek GR Kust Etappe 04 / Wenduine - Knokke

Voor vandaag 4 november stond er een solotoerke op het programma. Volgens Jacotte onze weervrouw  zouden de vooruitzichten zich daartoe lenen. De mist evenwel niet te na gesproken. Op weg dan maar ! Aansluitend op de 3de etappe van de streek GR Kust zou ik van Wenduine naar Knokke pikkelen. Een mooie afstand, 25 kilometer droog gewogen maar ik was er nogal laat aan begonnen. Het was een kwestie om van het senioren ticket te kunnen gebruik maken en dan mag je maar pas om 9u de trein opstappen. Ik snap hieromtrent de NMBS haar argument van 'spitsuur' niet. Op vele trajecten zijn de treinen op dat 'spitsuur' leeg en heel veel senioren zullen er echt niet staan te springen om al om 5u 's morgens op een trein te wippen. Maar klagen is nu nog niet aan de orde want het zou me niet verwonderen dat ook dit voordeel in de toekomst geschrapt wordt. 

Om 11u stond ik in Oostende, nam vervolgens de kusttram naar Knokke en om 11u30 stond ik in Wenduine aan de halte van het Konijnenpad. De halte waar we verleden week vaststelden dat er een spontane staking bij de Lijn viel te noteren. Ik zat eigenlijk nog een stuk voor Wenduine en moest nog een eindje door het natuurgebied De Zandpanne stesselen vooraleer ik op de bebouwde kom van Wenduine botste. Net voor Wenduine kon ik op een uitzichtplatform mijn schaft houden. Daar had ik een mooi uitzicht over de duinen, het strand en de zee. De makreelfilet tussen m'n sandwichkes kreeg hierbij de kans om een posthume groet uit te brengen aan zijn geboortewater, de Noordzee zijnde.

Het viel me daar in Wenduine op dat er met de benaming 'Manitoba' nogal kwistig werd omgesprongen.  Manitobaplein en - straat, Manitobahelling, Manitoba halte, Manitoba Station enz enz. Ik ging er van uit dat Manitoba het één of andere indianenopperhoofd uit Amerika was dat ooit Wenduine had vereerd met een bezoek. Dat was kennelijk fout. De naam "Manitoba" in Wenduine herinnert aan de Canadese provincie Manitoba en de rol van de Canadese troepen tijdens de bevrijding van België in de Tweede Wereldoorlog. De Canadese soldaten, waaronder de Manitoba Dragoons, speelden een cruciale rol in de bevrijding van de regio. Ter ere van hun bijdrage en om hun herinnering levend te houden, zijn verschillende locaties in Wenduine naar hen vernoemd. Ziehier de verklaring.

Op de Manitoba helling, een duinenrichel die zo een 2-tal km parallel met de kust loopt moest er nog een bezoekje af aan het duinenpaviljoentje 'de Spioenkop'. Ook hier weer een geweldige plaats om bij klaar weer te genieten van het weidse uitzicht. Ik volgde verder de kustlijn afwisselend stappend op het strand en het verhard wandelpad tot aan de strandtoegang de 'Oesterput' van Blankenberge. Daar aangekomen volgde ik de Blankenbergse Vaart tot aan de jachthaven. Die werd  in een grote boog omzeild. Weliswaar à pied want zeilen kwamen er niet aan te pas.

Na het passeren van de wijken Harendijke, Front- en Westkwartier kreeg ik terug aansluiting op het strand. Een mooi stukje strand viel hier te ontdekken.
En daar wandelde ik dan langs een verlaten strand, gehuld in een mysterieuze mist. De lucht een beetje fris en vochtig terwijl de mist alle geluiden dempte. De wereld om je heen wordt dan stil en voelt sereen aan. Dit zijn de momenten om even vast te houden.
De zee was kalm met zachte golven die telkens weer de vloedlijn hertekenden. Een witte reiger, nauwelijks zichtbaar met die mist, fourageerde er tussen de kabbelende schuimkopjes. Het was voor mij een zeldzaam zicht want zout zeewater is in de verste verte die knaap zijn habitat niet. Maar goed, hier en daar pikte hij wel iets lekkers uit het zilte sop. De horizon werd onzichtbaar want ze vervaagde door de dikke mist waardoor het leek alsof de zee en de lucht in elkaar overliepen. Het zand aan de vloedlijn was vochtig en stevig, een laag aangespoeld schelpengruis kraakte onder het stappen. Dat was het enige geluid dat tot me doordrong naast het verre gekrijs van een zeemeeuw. Verder was het stil.
Alle zintuigen worden geprikkeld, de geur van zout en zeewier dwingt je om diep adem te halen. De ganse omgeving voelt bijna magisch aan en het is alsof je in een andere wereld bent gestapt. De mist rondom je lijf schept een gevoel van isolement maar ook één van rust. Jawel, al wandelend zit je op de eerste rij in een theaterzaal te staren naar een intrigerend schouwspel. Als jouw gedachten dan de vrije loop krijgen wordt het genieten van de pure schoonheid die de natuur je biedt. De grote filosofen-wandelaars zoals Nietzsche, Hegel en Kant, er zijn er nog,  zaten omtrent de scheppende kracht van wandelen op één lijn. En ik geef ze groot gelijk want kijk :  Van wandelen wordt je wijs !

Terug op de wandeldijk trof ik iets verderop het standbeeld aan ter nagedachtenis van Sergeant Henri De Bruyne, een Blankenbergenaar en zijn overste luitenant Jozef Lippens. Helemaal omringd door bloemen.  Beiden waren zij militairen in het koloniale leger van Koning Leopold II. Zij werden tijdens de bestrijding van de slavenhandel in Congo Vrijstaat gevangen genomen door de Arabieren en stierven in 1892 een heldendood. Sergeant De Bruyne negeerde zijn kans op vrijheid omdat hij beloofd had aan de zieke luitenant Lippens om bij hem te blijven. In de leerboeken  Vaderlandsche Geschiedenis valt er nog steeds te lezen : "Koning Leopold II was de beste en edelste verdediger van de zwarte volkeren in het verre Afrika. Die slavenhandel aldaar... dat vond Leopold II laf en onmenselijk. Europa werd de vriend van het Zwarte Afrika. De blanken trachtten in de kolonies zoveel mogelijk goed te doen maar de Arabieren bleven gewoon doorgaan met de slavenhandel. Ook in 'onze Kongo' maakten ze vreselijke tochten. Een zekere sultan Sefu roofde, plunderde en brandde hele dorpen plat, en sleurde lange rijen zwarte slaven mee naar de Arabische rijken".

Het zou jammer zijn dat er nu op school in de lessen enige duiding achterwege zou blijven. Ik denk dat het lot van de zwarte bevolking daar aan de evenaar, onder het mom  van er de Westerse beschaving te brengen, er toen niet spectaculair is op verbeterd. Ondertussen weten we wel beter.
Ik wandelde verder en in de verte  doemde verscholen in de mist de pier van Blankenberge op. Een eenzame ziel zocht er op het strand met een metaaldetector naar buit. 

Een volgend natuurgebied waar ik doorploeterde waren de 3 Fonteintjes. Een eigenaardig heidegebied  met zoetwaterplassen dat parallel aan de kust zich uitstrekt tot in Zeebrugge. Het zoet water welt op uit ondergrondse bronnen. 

De SGR slingerde door Zeebrugg:e Dorp. Via het station Zeebrugge Dorp en de achterkant van de vismijn volgde er een bezoekje aan de Sint Donaaskerk en het Keyespleintje. Leuk om dit gezien te hebben.  Aan die Sint Donaaskerk was er een militair kerkhof van het Gemenebest. Zowel Duitse als geallieerde soldaten liggen er begraven.  

Aangekomen aan de zeesluis had ik pech. De brug landinwaarts stond open en dat betekende dat ik helemaal terug kon lopen naar de andere brug dichter bij de zee. Het stukje SGR dat nu volgde was niet zo denderend en ondertussen was de mist nog verder aangedikt. Je zit er temidden van het havengebied met een aan en afrijden van zwaar verkeer. Gelukkig kwamen de natuurgebieden van de Kleiputten en Sashul eraan. Het begon serieus al te donkeren toen ik aan de baai van Heist aankwam. Het pad liep er in die baai eventjes in en uit. Moest ik in Knokke vertrokken zijn ik zou er niet door gewandeld zijn. Aan de uitgang werd er met een bord gewaarschuwd dat je bij opkomend tij kon ingesloten worden op de zandbanken. En het was juist vloed zeg ! Door de mist kon ik de waterlijn niet zien !

In het Directeur Generaal Willemspark begon het al serieus te schemeren. De oranje straatlampen in het park verspreidden door de mist heen een akelige schijn op de wandelpaden. Nog iets donkerder was het in het Joseph Stubbenparkje en éénmaal aangekomen in het Park nr 58 overwoog ik om mijn petzllampje op te steken. Compleet in het donker restte er me niets anders meer dan naar de tramhalte te stappen. Het was nog maar 6 uur. De eerstvolgende trein van Knokke naar Gent was rond 9u. Eerdere treinen waren afgeschaft dus ik nam maar opnieuw de kusttram naar Oostende. Een uurje later was ik in Oostende. Daar miste ik op enkele minuten na de trein naar Antwerpen. 't Kroegske was niet open op maandag maar Café Sint Pieter achter de Petrus en Pauluskerk was dat wel. Een Omerreke alstublieft madam ? Het zorgde voor hilariteit aan den toog. Ik begreep het even niet ... men dacht dat ik een Americain bestelde. Zo had men het daar aan het zeitje verstaan. Ja zeg, ik kon er ook mee lachen maar de uitspraken van Wendy van Wanten indachtig vroeg ik naar een Omertsjen. Dat werd wel begrepen. Ja het zat er op. Halftien werd het toen ik thuis aanbelde ! Weeral een prachtige dag opgesoupeerd zie ! 

Knokke bij daglicht zal de slotwandeling worden van deze streek GR. Die wandeling gaat naar het Zwin en ik heb daar een stukje aangebreid met gebruik te maken van de Podwalk van Arnout Houben. Arnout begeleid je met de Podwalk App door de bezienswaardigheden van het Zwin. Dat wil ik wel eens uitproberen ! Tot een volgende maar weer.